วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1906

การต่อสู้แห่งความเป็นความตายถูกขัดจังหวะเพราะเหตุผลบางอย่าง หลังจากเห็นเฉินเทียนมิ่งและฉีเทียนจากไป เยี่ยชิวแอบรู้สึกเสียดายอยู่ในใจ

“หากไม่ใช่เพราะการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน จะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเสียชีวิต น่าเสียดายชะมัด”

ตอนนี้ พื้นที่ต่อสู้เหลือเพียงแค่เยี่ยชิว อมตะชางเหม่ย และเหล่าลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่

อมตะชางเหม่ยส่งกระแสจิต “ไอ้เด็กเปรต พวกเรารีบตามไปเร็ว”

“ตามไปตายหรือไง?” เยี่ยชิวตอบ

อมตะชางเหม่ยพูดออกมาว่า “เกิดการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ทางด้านนั้น มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นมรดกจักรพรรดิมังกร มรดกจักรพรรดิมังกร หากช้าเกินไป มรดกจักรพรรดิมังกรอาจจะถูกแย่งชิงไปก่อน”

เยี่ยชิวพูดออกมาว่า “เจ้าไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ คนที่เข้ามาในสุสานมังกรครั้งนี้ จุดประสงค์ของพวกเขาล้วนเป็นมรดกจักรพรรดิมังกร”

“มรดกจักรพรรดิมังกรมันได้มาง่ายขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?”

“ไม่ต้องรีบร้อน ให้พวกเขาแย่งชิงกันไปก่อน ถึงเวลาพวกเราค่อยลงมือ”

อมตะชางเหม่ยยิ้มออกมา “นั่งอยู่บนภูเขาเพื่อดูเสือต่อสู้กัน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือไง?”

“ไอ้เด็กเปรต ข้าแค่อยากเห็นว่าดวงตาคู่นี้ของเจ้ามีความตื่นรู้หรือไม่ ความโลภปิดบังอยู่หรือเปล่า?”

“แต่ดูจากตอนนี้ เจ้าได้ตื่นรู้แล้ว”

“ข้าก็รู้สึกโล่งใจ!”

หน้าไม่อาย

เยี่ยชิวจ้องเขม็งไปที่อมตะชางเหม่ย

จู่ๆ อมตะชางเหม่ยก็พูดขึ้นมาว่า “ไอ้เด็กเปรต หวังชงกับฟางเทียนหมิง พวกเขากำลังเข้ามาแล้ว”

เยี่ยชิวเหลือบตามอง เห็นหวังชงเดินเข้ามาพร้อมกับเหล่าลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่

“พี่หลง!”

หวังชงเดินมาด้านหน้าของเยี่ยชิวพร้อมพูดว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ศิษย์น้องฟางได้เล่าให้ข้าฟังแล้ว ขอบคุณท่านที่ช่วงศิษย์น้องฟาง”

พูดจบหวังชงก็ประสานมือทำความเคารพเยี่ยชิว

“บุตรเทพหวังเกรงใจเกินไปแล้ว เป็นการกระทำเพียงเล็กน้อย ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง” เยี่ยชิวพูดออกมาด้วยความเกรงใจ

ฟางเทียนหมิงที่อยู่ข้างๆ พูดออกมา “พี่หลง หากไม่มีท่าน ข้าคงตายไปนานแล้ว และคงไม่มีผู้ใดรับรู้เกี่ยวกับการกระทำอันชั่วร้ายของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“บุญคุณแห่งการช่วยชีวิตของท่าน ชีวิตนี้ข้าไม่มีวันลืม”

ฟางเทียนหมิงพูดถึงตรงนี้ เขายืดตัวตรงและโค้งคำนับให้เยี่ยชิวอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เยี่ยชิวตอบกลับไปว่า “พี่ฟาง ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าบอกกับท่านไปตั้งแต่แรกแล้ว พวกเราเป็นพันธมิตรกัน ท่านเผชิญหน้ากับอันตราย การช่วยเหลือท่านเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว”

“อีกอย่าง หากข้าเผชิญหน้ากับอันตราย ท่านก็ต้องช่วยข้าไม่ใช่หรือ?”

ฟางเทียนหมิงพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “เรื่องนี้มันแน่นอน ชีวิตนี้ของข้า ท่านเป็นคนช่วยไว้ ในอนาคต หากท่านต้องเผชิญหน้ากับอันตราย ข้าไม่มีวันนิ่งเฉยเป็นแน่”

“พี่หลง ข้าขอบมอบสิ่งนี้ให้ท่าน” หวังชงหยิบขวดหยกสีขาวออกมา จากนั้นยื่นมันให้กับเยี่ยชิว

“นี่มัน?” เยี่ยชิวถามออกไป

“ท่านเปิดออกก็รู้เอง” หวังชงทำเป็นลึกลับ จากนั้นพูดออกมาว่า “รับรองว่าท่านจะต้องชอบมันแน่”

เยี่ยชิวรับขวดหยกมาและเปิดออก กลิ่นยาที่แสนหอมลอยอบอวลขึ้นมาในทันใด ทำให้ผู้คนรู้สึกปลาบปลื้มใจ

ยาวิญญาณ!

อมตะชางเหม่ยได้ยินยาหอมจากด้านหลังของเยี่ยชิว น้ำลายของเขาไหลย้อยออกมาทันที

เยี่ยชิวก้มมองลงไปในขวดหยก พบว่าด้านในมือยาวิญญาณสีน้ำตาลทรงกลมอยู่หนึ่งเม็ด ขนาดของมันประมาณนิ้วหัวแม่มือ

แค่เห็นเขาก็รู้ที่มาของยาวิญญาณเม็ดนี้ เขาโพล่งพูดออกมา “ยาเซิงหยวนระดับสวรรค์!”

“สมแล้วที่พี่หลงเป็นศิษย์ของอู่จี๋เทียนจุน ความรู้ช่างกว้างไกลยิ่งนัก” หวังชงตอบ “ข้าขอมอบมันให้กับท่าน”

เยี่ยชิวตอบกลับมาว่า “ขอบคุณบุตรเทพมาก แต่ข้ารู้สึกเหนื่อยจากการเดินทาง จึงอยากพักผ่อนสักเล็กน้อย”

“เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อน ลาก่อนพี่หวัง” หวังชงพูดจบเขาก็พาเหล่าลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่จากไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเขาไป อมตะชางเหม่ยก็จ้องไปยังขวดหยกในมือของเยี่ยชิว ดวงตาของเขาเปล่งประกาย “ไอ้เด็กเปรต พวกเราเป็นสหายที่เชื่อมกันด้วยชีวิตและความตายไม่ใช่หรือ?”

เยี่ยชิวพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะ “ต้องการยาวิญญาณก็พูดออกมาตามตรง จำเป็นต้องใช้ไพ่ตายหรือเล่นกับความรู้สึกด้วยงั้นหรือ?”

อมตะชางเหม่ยแสดงรอยยิ้มที่ประจบประแจงบนใบหน้า จากนั้นถามออกมาว่า “ไอ้เด็กเปรต เจ้ามอบยาเม็ดวิญญาณให้กับข้าได้หรือไม่?”

เยี่ยชิวไม่พูดอะไร เขาโยนขวดหยกให้กับอมตะชางเหม่ยโดยตรง

“ใจดีขนาดนี้เลยหรือ?” อมตะชางเหม่ยคิดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะมอบขวดหยกให้กับตนเองจริงๆ ในตอนนั้นเขารู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย

เยี่ยชิวจ้องไปที่อมตะชางเหม่ย “ถ้าไม่เอาก็คืนมาให้ข้า”

“ข้าเอา ข้าเอา” อมตะชางเหม่ยรีบเก็บยาวิญญาณไปทันที พร้อมยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

เยี่ยชิวพูดออกไปว่า “ไอ้เเก่ หาโอกาสที่เหมาะสมและกินยาวิญญาณเม็ดนี้เข้าไป”

“เมื่อถึงเวลา พลังยุทธ์ของเจ้าจะทะลุไปถึงขั้นหยวนอิงสูง การทะลวงไปยังขั้นทงเสินก็คงอยู่แค่เอื้อม”

“เมื่อพลังยุทธ์ก้าวไปถึงขั้นทงเสิน ประกอบกับวิชาที่เจ้าได้ครอบครองไว้ ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเทียนเจียวคนไหน ก็ไม่มีใครเทียบเจ้าได้”

อมตะชางเหม่ยพยักหน้าเล็กน้อย “โลกใบนี้ต่างจากโลกมนุษย์ การต่อสู้เริ่มต้นจากความขัดแย้งเพียงเล็กน้อย เห็นใครไม่พอใจก็ฆ่า ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก”

“มีแต่ต้องพัฒนาพลังยุทธ์อย่างรวดเร็วเท่านั้น ถึงจะสามารถปกป้องชีวิตเอาไว้ได้”

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย

“ไอ้เด็กเปรต พวกเราไปกันเถอะ ไปดูกันว่าแสงสีทองเหล่านั้นมันคืออะไรกันแน่?” อมตะชางเหม่ยเร่งเร้า

“ข้าเพิ่งจะบอกไปไม่ใช่หรือไงว่าไม่ต้องรีบ!” หลังจากเยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ก้าวไปยังแท่นบูชาของต้นไม้แห่งธรรม