วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1907

เยี่ยชิวเดินไปหยุดตรงหน้าแท่นบูชาและจ้องเขม็งเข้าไปด้านใน

“ไอ้เด็กเปรต มองอะไรอยู่”

อมตะชางเหม่ยขยับเข้ามาใกล้และชะโงกหน้ามองเข้าไปในแท่นบูชา แล้วเขาก็เห็นว่าด้านในของแท่นบูชาเต็มไปด้วยดินสีดำ

“เจ้าไม่เคยเห็นดินสีดำหรือ”

อมตะชางเหม่ยพูดติดตลก “ไอ้เด็กเปรต ถ้าเจ้าอยากกิน ข้าช่วยเจ้าขุดมันขึ้นมาได้”

“พูดจริงรึเปล่า” เยี่ยชิวเอ่ย “งั้นก็ช่วยข้าขุด!”

“อะไรนะ” อมตะชางเหม่ยคิดว่าตนเองได้ยินผิดจึงมองไปที่เยี่ยชิวด้วยความงุนงง “ไอ้เด็กเปรต เจ้าอยากกินดินจริงๆ หรือ”

“เจ้าบอกว่าจะช่วยข้าขุดไม่ใช่เหรอ หยุดพูดไร้สาระแล้วลงมือซะ” เยี่ยชิวชี้แท่นบูชาแล้วพูดว่า “ขุดดินสามฟุต”

อมตะชางเหม่ยเห็นสีหน้าจริงจังของเยี่ยชิวจึงถามขึ้นว่า “ไอ้เด็กเปรต เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม”

“เจ้าคิดว่าข้าดูเหมือนล้อเล่นรึเปล่า” เยี่ยชิวกล่าว “ข้าให้ยาวิญญาณระดับสวรรค์เกรดกลางกับเจ้าแล้ว แค่ขุดดินให้ข้าคงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม”

“ก็ได้ ข้าจะช่วยเจ้า” อมตะชางเหม่ยพูด “พลังยุทธ์ระดับข้าสามารถสร้างหลุมได้ด้วยฝ่ามือเดียวอยู่แล้ว”

เมื่อพูดจบ เขาก็ยกฝ่ามือขึ้น

“หยุด!” เยี่ยชิวพูด “ห้ามใช้พลังยุทธ์ ใช้มือขุด”

“ให้ตายเถอะ เจ้าจงใจแกล้งข้าใช่ไหม” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไอ้เด็กเปรต อย่าคิดว่าข้าใจดี แล้วจะมารังแกกันแบบนี้ได้”

“ข้าก็โมโหเป็นนะ”

“ข้า...”

“เลิกพล่ามสักที” เยี่ยชิวพูด “รีบขุดได้แล้ว”

อมตะชางเหม่ยมองเยี่ยชิวอย่างลึกซึ้งและพบว่าขณะที่เยี่ยชิวกำลังพูดคุยกับตน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่แท่นบูชาอย่างไม่ละสายตา

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่” อมตะชางเหม่ยมีสีหน้างุนงง

เยี่ยชิวตอบ “ไม่ต้องพูดพล่ามอะไรให้มากความ ถ้าอยากรู้ว่าข้าต้องการทำอะไร ก็รีบขุดดินเร็วๆ”

อมตะชางเหม่ยพูดว่า “ข้าช่วยเจ้าได้ แต่เราตกลงกันแล้วนะว่าข้าจะขุดดินให้เจ้า แล้วเรื่องที่เจ้าให้ยาวิญญาณแก่ข้า เราสองคนก็หายกัน ไม่มีใครเป็นหนี้ใครอีก”

“รีบขุดซะ!” เยี่ยชิวเร่งเร้า

อมตะชางเหม่ยพับแขนเสื้อขึ้น จากนั้นก็กระโดดลงไปในหลุมและออกแรงขุดอย่างจริงจัง

เยี่ยชิวพับแขนเสื้อและมองอยู่ข้างๆ

ระหว่างขุด อมตะชางเหม่ยก็ถามว่า “ไอ้เด็กเปรต แท่นบูชาพังๆ นี่มีอะไรให้ขุด”

“หรือว่ายังขุดสมบัติออกมาได้”

เยี่ยชิวตะโกน “พูดให้น้อยลงและขุดให้มากขึ้น”

“ฮึ่ม” อมตะชางเหม่ยทำเสียงฮึดฮัดและพูดกับตัวเอง “ถึงสามฟุตเมื่อไร ข้าหยุดขุดแน่”

ในไม่ช้า สามฟุตก็มาถึง

อมตะชางเหม่ยกำลังจะวางมือ แต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็หรี่ลงและความตกใจก็ปรากฏบนใบหน้า

เขาเห็นว่าดินในแท่นบูชาไม่ใช่สีดำอีกต่อไป แต่มันเป็นดินห้าสี

แถมดินทั้งห้าสียังจัดวางอย่างเป็นระเบียบ สีเขียวทางทิศตะวันออก สีแดงทางทิศใต้ สีขาวทางทิศตะวันตก สีดำทางทิศเหนือ และสีเหลืองตรงกลาง

สม่ำเสมอมาก

“ดินห้าสี!”

อมตะชางเหม่ยหลุดอุทาน นาทีต่อมาเขาขมวดคิ้วอีกครั้งและพูดว่า “หรือว่า นี่คือถ้ำจุดชีพจรมังกร”

หลังจากพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็มองไปรอบๆ สังเกตสภาพแวดล้อมแถวนี้ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าฉงน “ไม่ใช่ ถ้าพูดในมุมมองของฮวงจุ้ย ที่นี่ไม่เหมือนสถานที่ตั้งของถ้ำมังกรเลย”

“แม้ว่าดินห้าสีจะปรากฏ แต่ไม่มีรัศมีไทเก๊ก นี่ไม่ใช่ถ้ำสมบัติมังกรที่แท้จริง”