วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1908

ดวงตาของเยี่ยชิวเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

เขาไม่เคยคิดว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองจะสามารถออกผลได้

แม้ว่าผลไม้จะมีขนาดเท่าไข่นกกระทา แต่ก็เปล่งประกายสีทองอร่ามราวกับพระพุทธรูปองค์เล็กๆ ที่กำลังนั่งสวดมนต์

เยี่ยชิวถึงกับสงสัยว่าผลไม้นี้อาจเป็นผลไม้ในตำนานอย่างผลโสมคนที่ว่ากันว่ามีรูปร่างเหมือนเด็กทารก

แต่เมื่อสังเกตอย่างใกล้ชิด ผลไม้นี้ก็ดูไม่เหมือนผลโสมคนในตำนานนั้น

“เจ้าเด็กน้อย นี่ผลไม้อะไร?” อมตะชางเหม่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไม่รู้ มันยังไม่สุก” เยี่ยชิวพึมพำกับตัวเอง “ไม่รู้ว่าผลไม้ที่เกิดจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองนี้จะมีประโยชน์อย่างไร”

“เมื่อสุกแล้วมันจะเปลี่ยนรูปร่างหรือไม่?”

ในช่วงเวลาสั้นๆ เยี่ยชิวเกิดความคาดหวังอย่างมากต่อผลไม้นี้

อมตะชางเหม่ยเงยหน้ามองต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองแล้วพูดว่า “ดินห้าสีช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ มันทำให้ต้นไม้นี้ออกดอกออกผลได้ในทันที”

“เจ้าเด็กน้อย ต่อไปถ้าเราเจอสมุนไพรวิเศษที่ยังไม่สุก เราสามารถใช้ดินห้าสีนี้เพาะปลูกได้เลยสินะ”

“แบบนี้ก็จะเร่งให้สมุนไพรสุกเร็วขึ้น”

เยี่ยชิวพยักหน้าเห็นด้วยกับอมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยมองเยี่ยชิวด้วยความอิจฉา “เจ้าเด็กน้อย ต้องบอกเลยว่านายโชคดีอย่างกับมีเทวดาคุ้มครอง”

“ไม่เพียงแต่ได้ต้นไม้แห่งธรรม ยังได้ดินห้าสีลึกลับที่สามารถเร่งการสุกของสมุนไพรวิเศษได้อีก”

“โชคลาภแบบนี้ทำฉันอิจฉาจนแทบกระอักเลือด”

เยี่ยชิวตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ก็ช่วยไม่ได้ ฉันเกิดมาหล่อแถมยังโชคดี”

ไอ้คนขี้โม้!

อมตะชางเหม่ยเบ้ปาก

เยี่ยชิวหยิบถุงเฉียนคุนออกมาเพื่อเก็บต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองและดินห้าสี ทันใดนั้นอมตะชางเหม่ยก็ร้องเสียงหลง

“ไม่ดีแล้ว! ไอ้ตัวซวยหลงผู้ซ่ากำลังมาทางนี้!”

เมื่อเยี่ยชิวได้ยินดังนั้นก็รีบหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่เห็นใคร

“แย่จริง” เยี่ยชิวรู้ตัวว่าถูกหลอกจึงรีบหันกลับมาก็พบว่าผลไม้จากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองหายไปแล้ว

เมื่อมองไปอีกที ก็เห็นอมตะชางเหม่ยยัดผลไม้นั้นเข้าปากไปแล้ว

เยี่ยชิวหน้าถอดสีทันที

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองออกผลเพียงผลเดียว และก่อนที่มันจะสุกงอมก็ถูกอมตะชางเหม่ยเขมือบลงไปเสียแล้ว เขาจะไม่โกรธได้ยังไง?

“ตาเฒ่า!”

เยี่ยชิวตวาดก้องด้วยความโกรธ “นายหลอกลวงแม้กระทั่งฉัน นายยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างไหม?”

หลังจากที่อมตะชางเหม่ยกลืนผลไม้ลงไปแล้ว เขายังเลียริมฝีปากราวกับยังไม่อิ่มหนำ แล้วยังหน้าด้านกล่าวขอโทษเยี่ยชิวอย่างไร้ยางอายอีก

“เจ้าเด็กน้อย อย่าโกรธไปเลย”

“ฉันรู้ว่าการกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม แต่ฉันทำไปก็เพราะหวังดีต่อนายนะ”

“ผลไม้นั่นมีสรรพคุณอย่างไร ใครเล่าจะรู้ หากมันมีพิษเล่า?”

“ฉันเพียงแต่จะช่วยนายทดสอบพิษ”

“นายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันกับนายเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตาย ฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อนาย”

เมื่อเยี่ยชิวได้ฟังยิ่งเดือดดาล

เขารู้จักอมตะชางเหม่ยดี ตาเฒ่านี่โลภมาก ชอบเอาเปรียบผู้อื่น แถมยังหน้าหนา

ส่วนเรื่องลองพิษนั้น ก็แค่ข้ออ้างของตาเฒ่า

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สีทองเป็นโอสถทิพย์ ใบของมันสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ ของวิเศษเช่นนี้ ผลที่ออกมามีหรือจะเป็นพิษ

“ฉันจะฆ่านาย” เยี่ยชิวระเบิดอารมณ์ ชกอมตะชางเหม่ยกระเด็นไปไกล

“โอ๊ย...”

อมตะชางเหม่ยร้องลั่น ร่างปลิวไปกระแทกพื้นห่างออกไปหลายสิบเมตร

เยี่ยชิว เดินตรงไปหาอมตะชางเหม่ยพลางกล่าว “ฉันนายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นายก็ไม่เคยสำนึก”