วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1926

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเดินเข้าไปในถ้ำ

เส้นทางโล่ง

ไม่นาน พวกเขาก็เห็นหลี่เจียน

หลี่เจียนถูกล้อมรอบด้วยศิษย์หลายคนจากพื้นที่เทพไท่ชู ใบหน้าของเขาซีดและอ่อนแรง ดูอ่อนล้ามาก

“ใคร?”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ศิษย์คนหนึ่งจากพื้นที่เทพไท่ชูก็ตะโกนเสียงดัง

ทันใดนั้น ศิษย์คนอื่นๆ ก็หันกลับไปมอง ท่าทางของพวกเขาตื่นตัวและพร้อมที่จะลงมือ

เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยเดินเข้ามา

“เป็นคุณ!”

ทันใดนั้น ทุกคนก็จำเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยได้ โดยถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“พวกคุณเป็นมนุษย์หรือผี?” ศิษย์จากพื้นที่เทพไท่ชูดูหวาดกลัว ราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาจะตอบสนองแบบนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาได้เห็นการเสียสละของเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยด้วยตาของพวกเขาเอง

ขณะนี้ มีคนสองคนที่ควรจะตายไปแล้ว ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขาอย่างกะทันหัน พวกเขาจะไม่ตกใจได้อย่างไร?

“พวกเราเป็นมนุษย์แน่นอน” เยี่ยชิวทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “ทุกคน หวังว่าพวกคุณทุกคนจะสบายดี”

“หลงผู้ซ่า?” หลี่เจียนก็จำเยี่ยชิวได้เช่นกัน ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาถามว่า “คุณยังไม่ตายเหรอ?”

เยี่ยชิวยิ้มและกล่าวว่า “ถูกต้อง ฉันตายแล้ว แต่ฟื้นมาได้”

หลี่เจียนดูอยากรู้และถามว่า “คุณจัดการได้อย่างไร?”

เยี่ยชิวตอบว่า “อาจารย์สอนวิธีรักษาชีวิตให้ฉัน”

เป็นเช่นนั้น!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชูทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เพราะคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าเยี่ยชิวเป็นผี

หลี่เจียนประหลาดใจ “พี่ฉีรอดชีวิตจากการถูกสายฟ้าฟาดเก้าครั้ง และคุณก็รอดชีวิตเช่นกัน วิธีการของอู่จี๋เทียนจุนนั้นน่าประทับใจจริงๆ”

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นสับสนและถามว่า “บุตรเทพหลี่ ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?”

หลี่เจียนกล่าวว่า “ฉันละอายใจที่จะบอกว่าฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้”

“เข้าใจแล้ว!” เยี่ยชิวกล่าว “บุตรเทพหลี่ ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกชอบธรรมอันลึกซึ้งของคุณ และการใช้วิชาเรียกเทพ เพื่อทำลายค่ายกลใหญ่ ทุกคนคงยังคงติดอยู่ข้างนอก และทำได้เพียงมองอย่างไร้ค่า”

“ด้วยเหตุนี้ คุณไม่เพียงได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยังต้องสละมรดกของจักรพรรดิมังกรอีกด้วย”

“ความใจกว้างเช่นนี้ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ”

“ได้โปรดให้ฉันได้โค้งคำนับคุณ!”

เยี่ยชิวโค้งคำนับหลี่เจียนด้วยความเคร่งขรึม

ทันใดนั้น หลี่เจียนก็รู้สึกถึงความปรารถนาดีต่อเยี่ยชิวและพูดว่า “พี่หลง คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”

“ก่อนหน้านี้ คุณเสี่ยงตัวเองเพื่อสร้างโอกาสให้กับพี่ฉี การเสียสละตนเองนั้น ได้รับความเคารพอย่างสูงจากฉัน”

หลี่เจียนกล่าวต่อ “ฉันอิจฉาคุณและพี่ฉีจริงๆ ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่คุณก็ใกล้ชิดกันมากกว่าญาติ”

อิจฉาเหรอ?

ฮึ่ม ถ้าคุณรู้ว่าฉีเทียนทำอะไรไป คุณคงไม่คิดแบบนั้น

เยี่ยชิวยังคงมีท่าทีสงบและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ถามด้วยความกังวล “อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง พี่หลี่?”

หลี่เจียนถอนหายใจและตอบว่า “พลังชีวิตของฉันหมดลงอย่างรุนแรงและจะต้องใช้เวลาสักพักในการฟื้นตัว”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณใช้วิชาเรียกเทพ ซึ่งทำให้พลังชีวิตของคุณลดลงอย่างมาก คุณอาจได้รับมรดกของจักรพรรดิมังกร” เยี่ยชิวกล่าวในขณะที่หยิบยาอายุวัฒนะออกมาจากกระเป๋าและมอบให้กับหลี่เจียน “นี่ พี่หลี่ ฉันมียาอายุวัฒนะ โปรดรับมันไว้”

หลี่เจียนรู้ได้ทันทีว่า ยาอายุวัฒนะที่เยี่ยชิวเสนอมา เป็นเพียงยาคุณภาพระดับกลางเท่านั้น

เขามียาอายุวัฒนะมากมายอยู่แล้ว

หลี่เจียนไม่ได้เอื้อมมือไปรับมันและพูดว่า “พี่หลง ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ แต่ว่ายาอายุวัฒนะนี้ไม่มีประโยชน์กับฉันเลย”

“เว้นแต่ว่ามันจะเป็นยานักบุญ หรือยาเทพระดับสูง ฉันจะต้องพักผ่อนสามเดือน เพื่อให้พลังชีวิตของฉันฟื้นตัว”

เยี่ยชิวไม่แปลกใจกับคำตอบนี้เลย

“พี่หลี่ ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยให้ฉันอย่างอื่นได้ไหม?” เยี่ยชิวพูดต่อ

หลี่เจียนถาม “มีอะไรเหรอ?”

เยี่ยชิวหรี่ตาแล้วยิ้ม “ชีวิตของคุณ!”

สีหน้าของหลี่เจียนแข็งทื่อขึ้นขณะที่เขากล่าวว่า “พี่หลง อย่าล้อเล่นนะ”

“คุณคิดว่าฉันล้อเล่นเหรอ?” ใบหน้าของเยี่ยชิวมีเจตนาฆ่าที่น่ากลัว

หลี่เจียนรู้สึกมีลางสังหรณ์และกำลังจะล่าถอย แต่เขาตระหนักทันทีว่า ร่างกายของเขาทั้งหมดถูกทำให้เคลื่อนไหวไม่ได้และเขาขยับไม่ได้

“คุณทำอะไรกับฉัน?” หลี่เจียนจ้องเยี่ยชิวอย่างเขม็ง

“คุณคิดจริงๆ เหรอว่า ฉันจะช่วยคุณ เจ้าโง่” เยี่ยชิวหัวเราะ “ฉันแค่ใช้โอกาสนี้ตรวจสอบว่า คุณได้รับบาดเจ็บสาหัสจริงหรือไม่ในขณะที่แอบใช้คาถาไม่กี่คาถาใส่คุณ”

หลี่เจียนตอบอย่างโกรธจัด “หลงผู้ซ่า แม้ว่าข้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ด้วยระดับการฝึกฝนของคุณ มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะฆ่าฉันได้”

“ศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชู่ของเรา แข็งแกร่งกว่าคุณ”

“การคิดว่าคุณจะเอาชีวิตฉันไปได้นั้น เป็นความคิดที่เพ้อฝันอย่างแท้จริง”

หลี่เจียนตะโกน “ใครก็ได้ จับทั้งสองคนนี้เร็วเข้า!”

ศิษย์ของพื้นที่ไท่ชูรีบรุดล้อมเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยอย่างรวดเร็ว

อมตะชางเหม่ยกำลังจะลงมือ แต่เยี่ยชิวกลับหยุดเขาไว้

“ไอ้โง่ไร้ประโยชน์” เยี่ยชิวยื่นนิ้วออกมา

ปัง

เปลวไฟประหลาดปะทุออกมาจากปลายนิ้วของเยี่ยชิว

ในทันใด ศิษย์หลายสิบคนจากพื้นที่เทพไท่ชูไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้อง ก่อนที่จะถูกกลืนหายไปในทะเลแห่งเปลวไฟ ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้