วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1928

เยี่ยชิวยังไม่รู้ว่าการตายของหลี่เจียนได้สร้างความตื่นตระหนกแก่ผู้นำพื้นที่เทพไท่ชูแล้ว และแม้แต่อาจารย์ของหลี่เจียนก็ยังรีบไปที่รังฝังศพมังกร

เขาและอมตะชางเหม่ยยังคงเดินไปตามถ้ำบนภูเขา

ถ้ำมีขนาดใหญ่มากและมืดสนิท แต่สำหรับผู้ฝึกฝนในระดับของพวกเขา มันไม่ส่งผลกระทบต่อการมองเห็นเลย

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เจ้าหนู ถ้ำนี้ต้องมีมานานแล้ว ดูชั้นมอสหนาๆ ที่ขึ้นอยู่ตามผนังถ้ำสิ”

เยี่ยชิวตอบอย่างไม่อดทน “นั่นไม่ชัดเจนใช่ไหม สถานที่ฝังศพของจักรพรรดิมังกรต้องผ่านประสบการณ์มานับไม่ถ้วน”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “เรามาเร่งความเร็วกันเถอะ เราต้องไม่ปล่อยให้คนอื่นแย่งชิงมรดกของจักรพรรดิมังกร”

“ไม่ต้องรีบ” เยี่ยชิวกล่าว “เหล่าสาวกไม่กี่คนเหล่านี้ต่างตกเป็นเหยื่อของจักรพรรดิมังกร เมื่อพวกเขาพบแล้ว ก็จะมีการสู้รบกันในหมู่พวกเขา”

“เราไม่จำเป็นต้องรีบร้อน”

“เมื่อพวกเขาต่อสู้กันจนตาย เราจะทำความสะอาดความยุ่งเหยิง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อมตะชางเหม่ยก็ชะลอความเร็วลงและถามว่า “เจ้าหนู เราแวะกินข้าวกันไหม?”

“คุณหิวไหม?” เยี่ยชิวถาม

“ไม่หิว” อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ “ฉันแค่รู้สึกอยากดื่ม คราวที่แล้วเรารวบรวมชิงเฟิงลู่ได้เยอะมาก และยังไม่ได้ดื่มมากนัก อยากลองบ้างมั้ยเจ้าหนู?”

เยี่ยชิวเตือนว่า “เรื่องสำคัญต้องมาก่อน อย่าดื่มมากเกินไป”

“ตกลง ฉันจะฟังคุณ” อมตะชางเหม่ยพูดและมองไปรอบๆ “เจ้าหนู ฉันจะเชื่อฟังคุณมากขึ้น เมื่อเราได้รับสมบัติเพิ่ม คุณจะต้องให้ฉันบ้างนะ”

“ไม่เคยพอเลยสินะ” เยี่ยชิวดุและเพิกเฉยต่ออมตะชางเหม่ย และเดินหน้าต่อไป

อมตะชางเหม่ยพึมพำอยู่ข้างหลังเขา “ใครจะบ่นเรื่องการมีสมบัติมากเกินไปล่ะ?”

ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็หยุดเดิน

“มีอะไรผิดปกติ?” อมตะชางเหม่ยถาม

“มีคนอยู่ข้างหน้า” เยี่ยชิวจ้องมองไปข้างหน้า ดวงตาของเขาลึกลงไป จากนั้นยิ้ม “ฉันไม่ได้คาดหวัง นั่นคือเขาจริงๆ!”

“ใคร?” อมตะชางเหม่ยมองไปข้างหน้าแต่ไม่เห็นใครในความมืด “คนนั้นอยู่ที่ไหน? ทำไมฉันไม่เห็นพวกเขา?”

“อีกสักครู่คุณจะรู้” เยี่ยชิวพูดแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

อมตะชางเหม่ยเดินตามหลังเยี่ยชิวอย่างใกล้ชิด ก้มศีรษะลง ดูเหมือนคนรับใช้

ไม่นานหลังจากนั้น

คนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของอมตะชางเหม่ย

“มันคือสาวกของพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น!”

สาวกของพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นกำลังนั่งอยู่รอบกองไฟ ย่างปลาอยู่บนพื้น

อู่ชิ่งหาวนั่งลงด้านข้าง หลับตาพักผ่อน

อมตะชางเหม่ยไม่แปลกใจ แต่ค่อนข้างพอใจ โดยพูดว่า “ให้ตายเถอะ พวกเขาเย่อหยิ่งมากข้างนอก ไม่คิดว่าจะเจอพวกเขาเร็วขนาดนี้”

“แปลกมาก ผู้คนจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นมาที่นี่เพื่อรับมรดกของจักรพรรดิมังกรไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมพวกเขาถึงมาย่างปลาที่นี่แบบสบายๆ ล่ะ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด อู่ชิ่งหาวอาจมีความคิดเช่นเดียวกับฉัน เขาอาจจะรอให้ฉีเทียนและคนอื่นๆ ต่อสู้จนตายก่อนที่จะลงมือแข่งขัน”

“ไม่เช่นนั้น อู่ชิ่งหาวจะไม่สามารถรับมรดกของจักรพรรดิมังกรได้”

“ผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ไอ้เวรนั่น อู่ชิ่งหาวช่างหยิ่งจริงๆ”

“เจ้าหนู ช่วยฉันจับอู่ชิ่งหาวทีหลัง ฉันอยากจะขยี้หัวเขา”

“อย่างไรก็ตาม อู่ชิ่งหาวไม่เหมือนกับหลี่เจียน เขาไม่ได้สูญเสียพลังชีวิตไปมากนัก อาจต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการฆ่าเขา”

อมตะชางเหม่ยเตือนเยี่ยชิว “เจ้าหนู ระวังตัวด้วย หากคุณไม่มีชัยชนะที่แน่นอน อย่ากระทำการโดยประมาท”

“ทำไม คุณกลัว?” เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ

“กลัว?” อมตะชางเหม่ยดูถูกเหยียดหยามและกล่าวว่า “เมื่อมีคุณอยู่เคียงข้างฉัน ฉันจะไม่กลัวด้วยซ้ำหากราชาแห่งสวรรค์ปรากฏตัวขึ้น”