วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2070

“อ๊ากกก…...”

ผู้อาวุโสสี่ถูกไฟพิเศษสี่ดวงล้อมเผา ส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวช

ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเพียงไฟพิเศษระดับสวรรค์ ที่ไหนได้ มันกลับเป็นไฟพิเศษระดับนักบุญทั้งสี่ดวง

หากเขารู้แต่แรกว่าไฟพิเศษเหล่านี้อยู่ในระดับใด เขาคงไม่ยอมให้เยี่ยชิวใช้ไฟพิเศษเผาตัวเองเป็นแน่

ผู้อาวุโสสี่เสียใจจนแทบจะล้มเหลว

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสี่ เจ้าเป็นคนบอกให้ข้าเผาเจ้าเองไม่ใช่หรือ ตอนนี้ข้าก็ทำตามที่เจ้าขอแล้ว เจ้าควรจะขอบคุณข้าสักหน่อยไม่ใช่หรือ?”

ขอบคุณงั้นหรือ

ข้าขอแช่งบรรพบุรุษเจ้าสิบแปดชั่วโคตร

“เยี่ยฉังเซิง เจ้าไม่มีวันได้ตายดีเป็นแน่ อ๊ากกก…...” ผู้อาวุโสสี่ด่าทอไปพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน

ขณะนั้น เสียงของผู้อาวุโสเก้าก็ดังขึ้น “เจ้าสี่ สละร่างกายแล้วนำแก่นวิญญาณออกมา!”

ผู้อาวุโสสี่ได้ยินแล้วหัวใจของเขาแทบสลาย

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการนำแก่นวิญญาณออกมา แต่มันเป็นเพราะทุกอย่างนั้นสายเกินไปแล้ว

ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าไฟพิเศษทั้งสี่เป็นไฟพิเศษระดับนักบุญ เขาก็พยายามที่จะให้แก่นวิญญาณหนีออกมา แต่กลับพบว่าแก่นวิญญาณของเขาก็ติดไฟพิเศษไปด้วยเช่นกัน

ไฟพิเศษระดับนักบุญสามารถเผาผู้แข็งแกร่งในระดับนักปราชญ์จนตายได้ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไฟพิเศษระดับนักบุญถึงสี่ดวงที่ลุกไหม้พร้อมกัน

ซึ่งหมายความว่า แก่นวิญญาณของเขาจะถูกเผาไหม้จนสิ้นสภาพ และหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แน่นอน เว้นแต่เยี่ยชิวจะเป็นคนเก็บไฟพิเศษกลับไป ทุกอย่างก็อาจจะไม่เหมือนเดิม

หากเขาอยากมีชีวิตรอด หนทางที่เหลืออยู่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือร้องขอชีวิตกับเยี่ยฉังเซิง

“เยี่ยฉังเซิง ข้าขอร้อง เจ้าช่วยดับไฟพิเศษพวกนี้เสียเถอะ!” ผู้อาวุโสสี่ขอร้องเสียงต่ำด้วยท่าทีอ่อนน้อม

พูดกันตามตรง การที่ผู้แข็งแกร่งระดับนักปราชญ์จะต้องอ้อนวอนศิษย์ระดับหยวนยิง ฟังดูเป็นเรื่องตลกและขายหน้ามาก

แม้ว่าผู้อาวุโสสี่จะไม่เต็มใจเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อชีวิตของตน ใบหน้าเพียงน้อยนิดจะไปสำคัญอะไร?

ผู้อาวุโสสี่ตัดสินใจแล้ว ขอแค่ให้เขารอดชีวิต เมื่อกลับไปแล้ว เขาจะฆ่าเยี่ยชิวเพื่อชำระแค้นนี้ให้หมดสิ้น

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ เขาพูดขึ้นว่า “เจ้าสี่ ข้าไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่ก่อนหน้านี้เจ้าบอกให้ข้าเผาเจ้าเอง แต่ตอนนี้เจ้ากลับบอกให้ข้าดับไฟพิเศษ ข้าก็รู้สึกลำบากใจเหมือนกันนะ!”

แค่คิดจะหยุดมันก็ทำได้แล้ว แบบนั้นเรียกลำบากงั้นหรือ?

ผู้อาวุโสสี่แทบจะอาเจียนเป็นเลือด รีบขอร้องต่อไปว่า “เยี่ยฉังเซิง พวกเรามาคุยกันดีๆ เถอะนะ เจ้าช่วยดับไฟพิเศษไปก่อน ได้หรือไม่?”

“ไม่ได้” เยี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ในฐานะลูกผู้ชาย จะต้องพูดคำไหนคำนั้น”

“เจ้าบอกให้ข้าเผาเจ้า ข้าก็จะเผาเจ้า”

“ข้าทำตามที่เจ้าบอกแล้ว เจ้าเองก็ต้องทำตามเช่นกัน”

ไอ้-บัด-ซบ

ถ้าไม่ติดว่าเขาถูกไฟพิเศษล้อมเผา ผู้อาวุโสสี่คงจะหั่นเยี่ยชิวเป็นแปดชิ้น ไม่สิ เป็นพันๆ ชิ้นไปแล้ว

เจ้าเด็กคนนี้มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว

เมื่อไม่มีทางเลือก ผู้อาวุโสสี่จึงพูดขึ้นว่า “เยี่ยฉังเซิง ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น”

“ล้อเล่น?” เยี่ยชิวพูดว่า “เจ้าสี่ เจ้าจะล้อเล่นแรงเกินไปหรือเปล่า ข้านึกว่าเจ้าพูดจริง ดังนั้นข้าเลยทำจริง”

ไอ้สารเลว......

ผู้อาวุโสสี่ขอร้องต่อไป “เยี่ยฉังเซิง ข้าขอร้องเจ้า…...ดับไฟพิเศษเถอะ ข้าจะทำทุกอย่างที่เจ้าขอ”

“จริงหรือ?” เยี่ยชิวชี้ไปที่ผู้อาวุโสเก้าที่อยู่ห่างออกไป “ไอ้บ้านั่นมันเคยด่าว่าซีเอ๋อร์มาก่อน ทำให้ข้าไม่พอใจมาก เจ้าช่วยไปฆ่ามันให้ข้าหน่อยสิ”

ผู้อาวุโสสี่ตอบตกลงทันที “ได้ ข้าจะไปฆ่าผู้อาวุโสเก้าให้เจ้าทันที ขอเพียงแค่เจ้าช่วยดับไฟพิเศษให้ข้า”

ด้วยสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ หากเยี่ยชิวไม่ยอมดับไฟพิเศษให้เขา ชีวิตนี้ของเขาคงไม่รอด

แต่แน่นอน เขาไม่เคยคิดจะฆ่าผู้อาวุโสเก้าจริงๆ ที่เขาตอบรับเพียงเพื่อหลอกให้เยี่ยชิวเชื่อใจ

“เจ้าสี่ เจ้านี่มันหน้าไม่อายเอาเสียเลย!”