วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2074

ความเด็ดขาดของหยุนซานทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นหวาดกลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจี้ยนเซียนทั้งสี่ พวกเขาแต่ละคนมองไปที่หยุนซานด้วยตาที่เบิกกว้าง

“ยังเป็นผู้นำนิกายของเราอยู่ไหม?”

“ฉันเข้าใจถูกต้องไหม?”

“ผู้นำแสดงความแข็งแกร่งของเขาออกมาจริงๆ เหรอ?”

เจี้ยนเซียนทั้งสี่ต่างก็มีสีหน้าไม่เชื่อ

พวกเขาติดตามหยุนซานมาเป็นเวลานาน แต่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นหยุนซานลงมืออย่างเด็ดขาดเช่นนี้ สังหารนักบุญผู้ทรงพลังสองคนได้อย่างง่ายดายด้วยการโบกมือ

หลังจากความตกใจสงบลง

เจี้ยนเซียนทั้งสี่ก็หลั่งน้ำตาแห่งความตื่นเต้น

“หลังจากรอคอยมาหลายปี ในที่สุดผู้นำก็แสดงความแข็งแกร่งของเขาออกมา”

“ในที่สุดผู้นำก็ลุกสู้แล้ว”

“หวังว่าปรมาจารย์นิกายจะคงอยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่อ่อนลงภายในสามวินาที.…..”

ก่อนที่คำพูดจะหมดลง

“ฮึ!”

หยุนซานคายเลือดออกมาเต็มปาก ใบหน้าซีดเผือก

ทันใดนั้น เจี้ยนเซียนทั้งสามก็มองไปที่ชูเจี้ยนเซียน ราวกับกำลังตำหนิเขา คิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะอาถรรพ์ของเขา

ชูเจี้ยนเซียนถอนหายใจและพูดว่า “อันที่จริง ปรมาจารย์ไม่เคยแข็งแกร่งเกินกว่าสามวินาทีในแต่ละครั้ง”

อีกด้านหนึ่ง

หยุนซี เห็นหยุนซานคายเลือดก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

“พ่อ!”

หยุนซีอุทานขึ้นและรีบวิ่งไปหาหยุนซาน พร้อมถามด้วยความกังวล “พ่อ พ่อเป็นอะไรรึเปล่า?”

หยุนซานเช็ดเลือดที่มุมปาก ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “พ่อไม่เป็นไร”

“พ่อบอกไม่เป็นไร แต่คายเลือดเนี่ยนะ” หยุนซีพูดอย่างกระวนกระวาย “ฉังเซิง คุณรีบตรวจดูพ่อ”

เยี่ยชิวชำนาญการแพทย์ ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ตรวจชีพจรของหยุนซาน แต่เขาก็สามารถบอกสภาพของหยุนซานได้จากสีผิวของเขาแล้ว

“พ่อตาดูเหมือนจะประสบปัญหาในการฝึกฝนของเขา” เยี่ยชิวกล่าว

หยุนซานเหลือบมองเยี่ยชิวและกล่าวด้วยความชื่นชมเล็กน้อย “คุณมีสายตาที่ดีนะหนุ่มน้อย”

“แน่นอน” เยี่ยชิวกล่าว “ไม่เช่นนั้น ฉันคงไม่ได้อยู่กับซีเอ๋อร์”

ฮึ่ม ความสนใจเพียงเล็กน้อยก็ทำให้คุณเปล่งประกายได้งั้นเหรอ

หยุนซานรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ขณะนี้ เยี่ยชิวกล่าวว่า “พ่อตา คุณไม่ควรออกจากการเก็บตัวเร็วเกินไป แค่ตัวละครรองไม่กี่คน ต้าลี่และฉันก็จัดการได้”

“ออกจากการเก็บตัวเร็วเกินไปและใช้พลังงานที่แท้จริง จะส่งผลอย่างมากต่อร่างกายของคุณ”

ปากของหยุนซานกระตุก “คุณพูดอะไรนะ? ตัวละครรอง?”

“คุณเรียกผู้อาวุโสของนิกายดาบชิงอวิ๋นของเราว่าตัวละครรอง เยี่ยฉังเซิง คุณหยิ่งเกินไปหน่อยไหม?”

“ควรจะรู้ว่า พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นนักบุญ"

ในน้ำเสียงที่สอนคนรุ่นใหม่ หยุนซานกล่าวว่า “ตลอดประวัติศาสตร์ ผู้ที่หยิ่งเกินไปไม่เคยมีจุดจบที่ดี เยี่ยฉังเซิง คุณควรจะรู้ว่า ความอ่อนน้อมถ่อมตนนำไปสู่ความก้าวหน้า ความหยิ่งผยองนำไปสู่การทำลายล้าง”

เยี่ยชิวยิ้ม “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของพ่อตา แต่ฉันไม่เห็นด้วยกับมุมมองของคุณ”

“ตามคำพูดที่ว่า ถ้าไม่มีความหยิ่งผยองสักนิด วัยเยาว์ก็จะสูญเปล่า”

“ถ้าคนหนุ่มสาวไม่หยิ่งผยองสักนิด ไม่มีคม พวกเขาจะเปล่งประกายอย่างเจิดจ้าในอนาคตได้อย่างไร?”

หยุนซานต้องการโต้แย้ง แต่เมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว เขาพบว่าคำพูดของเยี่ยชิวค่อนข้างสมเหตุสมผล

ถ้าคนรุ่นใหม่ไม่หยิ่งผยองเกินไป พวกเขาจะกล้าหยิ่งผยองเมื่อแก่ตัวลงหรือไม่?

ยิ่งไปกว่านั้น คนหนุ่มสาวควรมีความเฉียบคมของวัยหนุ่มสาว แสดงบุคลิกภาพของพวกเขาอย่างเต็มที่ มิฉะนั้น พวกเขาจะยิ่งใหญ่ได้อย่างไรในอนาคต?

ความยิ่งใหญ่นี้หมายถึงผู้ที่แบกรับความรับผิดชอบอันหนักหน่วง มีโอกาสที่ดี ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่จากการรับประทานยาลิ่วเว่ยตี้หวง

เยี่ยชิวเห็นหยุนซานเงียบไปนาน จึงมองไปทางผู้อาวุโสตระกูลเฉิน คำนวณในใจ

“ตอนนี้ ผู้อาวุโสตายไปแล้วเก้าคน เหลือเพียงเฉินเป่ยโต่ว”

“ร่างกายของเขามีปัญหาบางอย่าง แต่สัญญาณชีพของเขาคงที่”