หลี่ชางชิงรอบคอบสมกับที่เป็นผู้อาวุโสใหญ่ของแดนเทพไท่ชู
แม้ว่าเหล่ายอดฝีมือเหล่านี้จะเป็นพันธมิตรกัน แต่เขาก็ยังเลือกที่จะส่งเสียงไปถามปราชญ์ไท่เชิง
เยี่ยหวู่ซวงโจมตีแดนเทพไท่ชู นี่เป็นเรื่องใหญ่สะท้านฟ้าสะเทือนดินมากๆ
พูดได้ว่าตั้งแต่แดนเทพไท่ชูก่อตั้งขึ้น ไม่เคยเจอกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน
จับหอกควบม้าบุกเดี่ยวไปยังสำนักระดับสุดยอดของตงฮวง ใครกล้าคิด? ใครกล้าที่จะทำ?
เยี่ยหวู่ซวงกลับทำเช่นนั้นได้
ุถ้าหากสำนักอื่นๆล่วงรู้เข้า เกรงว่าแดนเทพไท่ชูจะถูกเย้ยหยันเป็นแน่
ประมุขปราชญ์พายอดฝีมือบุกมายังนิกายดาบชิงอวิ๋น คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนอื่นไปบุกถึงรังเช่นนี้
สำนักสุดยอดของตงฮวงกลับไม่สามารถต้านทานเยี่ยหวู่ซวงได้เลย รู้ถึงไหนอับอายถึงนั่น?
อีกทั้งทั้งห้าสำนักเป็นพันธมิตรกัน แต่จริงๆแล้วกลับไม่ได้สนิทแนบแน่นกันขนาดนั้น หากรู้ว่าแดนเทพไท่ชูเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เกรงว่าพวกเขาจะถูกเอาเปรียบได้
โดยเฉพาะอู่จี๋เทียนจุนที่มีใจทะเยอทะยาน อยากจะปกครองตงฮวงแต่เพียงผู้เดียว หากเรื่้องนี้ไปถึงหูของเขาเกรงว่าหลังจากที่จัดการนิกายดาบชิงอวิ๋นเสร็จ รายต่อไปก็คงจะเป็นตาของแดนเทพไท่ชูแล้ว
ดังนั้นจะให้พวกเขารู้เรื่องไม่ได้เด็ดขาด
ประมุขปราชญ์ไท่เชิงจึงตอบกลับไปว่า:“ยังจะทำอะไรได้ แน่นอนว่าต้องรีบกลับไปช่วยสิ”
“หากไม่กลับไป เกรงว่ารังของพวกเขาคงถูกทำลายสิ้นแน่ๆ”
“ชางชิง เรียกคนอื่นๆมาแล้วพวกเรารีบกลับไปกันเถอะ”
หลี่ชางชิงตอบกลับมา:“ช้าก่อนประมุขปราชญ์”
“ตอนนี้พันธมิตรหา้สำนักกำลังโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น หากพวกเราจากไปตอนนี้จะดูเหมือนว่าพวกเราหนี”
“สี่สำนักที่เหลือจะต้องไม่พอใจพวกเราแน่ๆ ไม่แน่ว่ารอจนพวกเขาจัดการนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้วจะหันกลับมาโจมตีแดนเทพไท่ชูต่อ”
“ดังนั้นการที่จะจากไปนั้นเสี่ยงมากๆ”
“อีกทั้งค่ายกลดาบปกป้องนิกายของนิกายดาบชิงอวิ๋นถูกทำลายไปแล้ว ยอดฝีมือของพันธมิตรห้าสำนักเราก็อยู่ตรงนี้ทั้งหมด นิกายดาบชิงอวิ๋นต้องถูกทำลายแน่นอน”
“ถ้าหากจากไปตอนนี้ก็เท่ากับมีเพียงสี่สำนักที่ไปทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋น แดนเทพไท่ชูของพวกเราจะไม่ได้ผลประโยชน์ใดๆเลย”
“เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราไม่ได้ผลประโยชน์ใดๆ แต่อาจจะถูกทั้งสี่สำนักหันมาโจมตีอีกด้วย”
ปราชญ์ไท่เชิงพูด:“ไปก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่ได้ งั้นจะเอาไงดี?”
หลี่ชางชิงพูด:“ฉันมีความคิดดีๆ”
“ประมุขปราชญ์กับยอดฝีมืออยู่ที่นี่ร่วมมือกับอีกสี่สำนักโจมตีนิกายดาบชิงอวิ๋น”
“ส่วนฉันจะรีบกลับไปรับมือกับเยี่ยหวู่ซวง”
ปราชญ์ไท่เชิงถามอย่างไม่วางใจ:“คนเดียวพอเหรอ?”
“ประมุขปราชญ์ ฉันแข็งแกร่งขนาดไหนคุณไม่รู้เหรอ?”หลี่ชางชิงพูด:“เมื่อซักครู่หยกสื่อสารแจ้งอะไรบ้างคุณเห็นแล้วใช่มั้ย?ระดับของเยี่ยหวู่ซวงอยู่ในขั้นปราชญ์ ฉันจัดการเขาได้แน่”
ประมุขปราชญ์ไท่เชิงยังกังวลอยู่:“แต่ว่า……”
“ประมุขปราชญ์สถานการณ์ค่อนข้างเร่งด่วน อย่าลังเลเลย”หลี่ชางชิงพูด:“ฉันจะรีบกลับไปจัดการเยี่ยหวู่ซวง”
“อีกทั้งเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ นอกจากคนของแดนเทพเราแล้วห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด”
“ถึงจะจัดการเยี่ยหวู่ซวงไปแล้วก็ห้ามใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไม่งั้นพวกเราจะเอาหน้าไปไว้ไหน?”
“ประมุขปราชญ์ ฉันต้องไปแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ไอ้ชิบหาย มีแต่หน้าเปล่าๆมา3วันแล้ว พอๆเลิกอ่านบล็อคแม่งออกเลย หนังสือที่อื่นมีอ่านเยอะแยะ...
หลังๆทำไมลงแต่หน้าเปล่า ไม่มีตัวหนังสือสักตัว...
จะอ่านบท1611-1616ยังใงคับ...
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...