วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2090

เมื่อคำของหยุนซานดังขึ้น บรรดานักปราชญ์ทั้งแปดต่างเดือดดาลขึ้นมาทันที

“หยุนซาน เจ้าโอหังเกินไปแล้ว!”

“เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะมีชีวิตรอดไปได้?”

“ข้าบอกเจ้าไว้เลย อีกไม่นานเจ้าจะต้องตาย และนิกายดาบชิงอวิ๋นของเจ้าจะถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น!”

“อย่าคิดว่าเจ้าคือประมุขนิกายอันดับหนึ่งแห่งตงฮวง เพราะนอกเหนือจากเจ้าแล้ว ยังหาปราชญ์สักคนไม่ได้เลย คิดจะโอหังไปถึงไหนกัน?”

“......”

เผชิญหน้ากับคำต่อว่าของปราชญ์ทั้งแปด หยุนซานกลับยืนนิ่ง สีหน้าไร้ซึ่งความหวาดกลัว เขากล่าวอย่างเย็นชา “ตราบที่ข้ายังไม่ตาย ข้าก็ยังเป็นประมุขนิกายดาบชิงอวิ๋นอยู่วันยังค่ำ”

“ปกติแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์จะพูดคุยกับข้าด้วยซ้ำ”

“ในสายตาของข้า พวกเจ้าเป็นเพียงขยะไร้ค่าเท่านั้น”

บรรดานักปราชญ์ทั้งแปดโกรธจัด “เจ้า—”

“จะเห่าหอนอะไรกันนักหนา? พอได้แล้ว จะเข้าก็เข้ามาให้หมด!” หยุนซานเอ่ยเสียงเรียก “อยากทำลายนิกายดาบชิงอวิ๋น พวกเจ้าก็ข้ามศพข้าไปก่อน”

เหล่านักปราชญ์โกรธจนแทบระเบิด

“ฮึ ขี้เกียจพูดจาไร้สาระกับคนที่กำลังจะตาย ไปฆ่าเขากันเถอะ”

นักปราชญ์หญิงจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้นเป็นฝ่ายลงมือก่อน ในมือของนางปรากฏแส้สีเงินขึ้นมา

แส้ยาวดังกล่าวถือเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์

นางเอ่ยพลางสะบัดแส้เข้าหาหยุนซาน “ในเมื่อเจ้าหาเรื่องตายเอง ข้าก็จะช่วยส่งเจ้าลงขุมนรก”

ในตอนที่ปราชญ์หญิงฟาดแส้ออกไป มันเหมือนอาวุธที่เต็มไปด้วยความเฉียบคม เปล่งแสงอันไร้ที่สิ้นสุดออกมา พุ่งตรงไปยังใบหน้าของหยุนซาน

ทันใดนั้น แสงปกคลุมไปทั่วร่างกายของหยุนซาน

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีอันรุนแรง สีหน้าของหยุนซานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่คิดจะหลบหรือเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งนั้น เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วสองข้างหยิบแส้ดังกล่าวไว้อย่างง่ายดาย

“ควับ!”

ทันใดนั้น แสงทั้งหมดก็หายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ภาพที่ปรากฏคือแส้ถูกหยุดไว้ด้วยนิ้วทั้งสองของหยุนซาน

นี่มันอะไรกัน?

ปราชญ์หญิงสะดุ้งเฮือก คิดจะดึงแส้กลับคืนมา แต่หยุนซานใช้นิ้วดึงแส้นั้นกระชากเข้าหาตัวทันที

ทันใดนั้น ปราชญ์หญิงรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่ส่งมาจากแส้ ร่างของนางถูกดึงเข้าไปใกล้หยุนซานอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาเดียว

“แกร๊ก!”

หยุนซานยื่นมือจับที่คออันขาวผ่องของปราชญ์หญิงเอาไว้

จนกระทั่งตอนนั้นเอง ปราชญ์หญิงถึงนึกได้ว่า หยุนซานคือผู้แข็งแกร่งขั้นนักบุญใหญ่

“ท่าประมุขหยุนซาน ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด”

ปราชญ์หญิงขอร้องด้วยความตระหนก

ขณะเดียวกัน นางแอบใช้มนตรายั่วยวน หวังให้หยุนซานหวั่นไหว

นางทำให้ใบหน้าอันงดงามของตนเองแดงระเรื่อ ดวงตาชุ่มน้ำ สบสายตาหยุนซานอย่างหวานซึ้ง พร้อมยืดอกขึ้นมาเล็กน้อย

หยุนซานเอามือลูบใบหน้าของปราชญ์หญิงพลางพูดว่า “ช่างเป็นหญิงงามที่น่าทะนุถนอมยิ่งนัก”

ปราชญ์หญิงรีบพูดขึ้น “ท่านประมุขหยุนซาน ขอเพียงท่านปล่อยข้า ข้าจะเป็นของท่านอย่างเต็มใจ ท่านอยากทำอะไรกับข้า ก็แล้วแต่ความปรารถนาของท่าน”

หยุนซานตาลุกวาว “จริงหรือ?”

“แน่นอน ข้าทำอะไรได้มากมาย…...” ปราชญ์หญิงกล่าว

ฉับ!

มือที่ลูบหน้านางของหยุนซานกลับเปล่งพลังแห่งดาบ พุ่งแทงเข้าสู่หว่างคิ้วของนาง

ในทันใด ดวงจิตแห่งวิญญาณของปราชญ์หญิงก็ถูกทำลายสิ้น

ก่อนตาย นางมองหยุนซานด้วยความโกรธแค้น “ทำไม?”

หยุนซานบีบคอนางจนหักแล้วโยนร่างทิ้งลงพื้น “ข้าไม่ชอบคนจากพื้นที่เทพฮุ่นตุ้น มันสกปรก”

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ปราชญ์ฮุ่นตุ้นที่ยืนอยู่บนเรือรบทองสัมฤทธิ์โกรธจัด