วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2134

"อ๊า..."

ปราชญ์หวงกู่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด รีบใช้พลังพยายามฟื้นฟูหมัดทั้งสองข้างของตน

แต่ไม่คาดคิดว่าพลังดาบที่เกิดจากสุรานั้นแฝงด้วยพลังลึกลับ เขาพยายามเต็มที่แต่ก็ไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้อีก

"เป็นไปได้ยังไง!"

"หรือว่าไอ้แก่นั่นมันวางยาฉัน?"

ปราชญ์หวงกู่ตะโกนด่าด้วยความโกรธ "ไอ้เวรเอ๊ย!"

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะพลางกล่าวว่า "ท่านจะด่าว่าเวรก็ได้ แต่ทำไมต้องเติมคำว่าไอ้ด้วย?"

"หมัดทำลายสวรรค์และโลกนี่นับว่าเป็นสุดยอดวิชาของพื้นที่เทพฮวงกู่ แต่ทำไมพอมาอยู่ในมือท่านแล้วถึงไร้พลังสิ้นดี?"

"เมื่อเทียบกับบรรพชนแห่งพื้นที่เทพฮวงกู่แล้ว ท่านช่างอ่อนแอสิ้นดี"

จื่อหยางเทียนจุนเยาะเย้ยโดยไม่ปรานี

"ไปตายซะ!"

ปราชญ์หวงกู่ตะโกนลั่นด้วยความโกรธ ทันใดนั้นร่างเงาสีทองด้านหลังเขาก็เหวี่ยงหมัดโจมตีออกไป ราวกับเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ สร้างความหวาดกลัวอย่างยิ่ง

ยังคงเป็นหมัดทำลายสวรรค์และโลกเช่นเดิม!

หมัดนี้น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก เปรียบเสมือนแม่น้ำทางช้างเผือกที่แตกทลาย หรือขวานยักษ์ที่ฟันภูเขา

ทรงอำนาจอย่างยิ่ง!

อีกทั้งยังเปี่ยมด้วยพลังอันไร้เทียมทาน ราวกับไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้ แม้แต่เทพเจ้าก็อาจถูกทำลาย

เมื่อเทียบกับเงาสีทองอันมหึมานี้ จื่อหยางเทียนจุนดูราวกับมดตัวเล็กจ้อย

เจตนาฆ่าฟุ้งกระจายสู่ฟ้าดิน

แต่ถึงต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีอันรุนแรงนี้ สีหน้าของจื่อหยางเทียนจุนยังคงสงบ เขายกน้ำเต้าสุราขึ้นจิบอีกครั้ง

จนเมื่อหมัดของเงาสีทองกำลังจะฟาดลงมา จื่อหยางเทียนจุนจึงเป่าพ่นสุราออกจากปากอีกครั้ง

ทันใดนั้นสุราก็แปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งดาบแผ่กระจายออกไป

"ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง"

ดาบนับหมื่นเล่มพุ่งทะยานพร้อมกัน

ร่างเงาสีทองขนาดมหึมานั้นถูกพลังแห่งดาบแทงจนพรุนภายในเสี้ยววินาที ก่อนจะสลายหายไปในพริบตาทันที

"อะไรนะ?"

สีหน้าของปราชญ์หวงกู่เปลี่ยนไปอย่างมาก เขายังไม่ทันได้ถอยหนี ฝ่ามือของจื่อหยางเทียนจุนก็ฟาดลงมาจากเบื้องบน

"เพียะ!"

ปราชญ์หวงกู่ถูกฟาดจนล้มกลิ้งไปกับพื้น

ทันใดนั้นเสียงก็เกิดเสียงกร๊อบแกร๊บดังขึ้น กระดูกทั่วร่างของปราชญ์หวงกู่แหลกละเอียด ร่างกายของเขาแตกสลายกลายเป็นเนื้อเละ

มีเพียงแก่นวิญญาณเท่านั้นที่ยังคงหลงเหลืออยู่

จื่อหยางเทียนจุนยื่นมือขวาออกไป คว้าแก่นวิญญาณของปราชญ์หวงกู่ขึ้นมา ราวกับเหยี่ยวที่ตะครุบลูกเจี๊ยบ

แก่นวิญญาณของปราชญ์หวงกู่มีแววตาไร้ชีวิต สีหน้าชะงักงัน พูดพึมพำซ้ำๆ ว่า "เป็นไปได้ยังไง?"

"ฉันคือร่างศักดิ์สิทธิ์หวงกู่ ร่างกายแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่กลับป้องกันฝ่ามือเดียวไม่ได้เลยงั้นหรือ?"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ไม่เพียงแค่เขา แม้แต่อู่จี๋เทียนจุนและอีกสองคนก็ยังตกตะลึง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ร่างศักดิ์สิทธิ์หวงกู่ขึ้นชื่อว่าไร้เทียมทานในการต่อสู้ระยะประชิด ร่างกายแข็งแกร่งสุดขีด

พวกเขาคิดว่าปราชญ์หวงกู่จะสามารถถ่วงเวลาจื่อหยางเทียนจุนได้บ้าง แต่ใครจะคิดว่าในพริบตาเดียวปราชญ์หวงกู่กลับถูกจัดการจนเหลือเพียงแก่นวิญญาณ

ยิ่งไปกว่านั้น แก่นวิญญาณยังถูกจื่อหยางเทียนจุนจับไว้ในมืออีกด้วย

พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลยแม้แต่น้อย

"ตาแก่ผู้นั้นแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?" ปราชญ์ไท่เชิงพูดด้วยความหวาดหวั่น

เมื่อครู่เขากำลังจะลงมือ แต่ไม่คาดคิดว่าปราชญ์หวงกู่กลับถูกทำลายร่างกายจนหมดสิ้นแล้ว

เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ได้รีบพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก ไม่เช่นนั้นจุดจบแบบปราชญ์หวงกู่คงเป็นของเขาเอง

เซียวฉงโหลวเองก็ใจสั่นไม่น้อย เอ่ยขึ้นว่า "ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้จริงหรือ?"

อู่จี๋เทียนจุนเงียบงัน ไม่กล่าวคำใด

อีกด้านหนึ่ง