วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2135

ปราชญ์หวงกู่ตายแล้ว!

จื่อหยางเทียนจุนลงมืออย่างไร้ปรานี บีบแก่นวิญญาณของปราชญ์หวงกู่จนแตกละเอียด จากนั้นก็ปัดมือเบาๆ ท่าทางสบายใจราวกับเพิ่งทำเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญ

"อึก！"

ฝ่ายอู่จี๋เทียนจุนทั้งสามคนตกใจจนต้องกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว

"ตาแก่นั่นฆ่าปราชญ์ฮุ่นตุ้นไปก่อนหน้า แล้วตอนนี้ก็ฆ่าปราชญ์หวงกู่ ดูท่าเขาคงไม่คิดปล่อยให้เรารอดไปแน่" เซียวฉงโหลวกล่าวเสียงหนักแน่น

ปราชญ์ไท่เชิงพูดว่า "ตาแก่นั่นทำแบบนี้ คิดจะสู้กับพวกเราทั้งห้าสำนักจนตายเลยหรือ?"

"นิกายดาบชิงอวิ๋นแม้จะทรงพลัง แต่เขาเคยคิดบ้างไหมว่าการทำแบบนี้เท่ากับเป็นศัตรูกับทั้งตงฮวง?"

"เขาไม่กลัวเลยหรือ?"

อู่จี๋เทียนจุนและเซียวฉงโหลวมองปราชญ์ไท่เชิงด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ ในใจคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้เตรียมจักรพรรดิ ในยุคที่ไม่มีจักรพรรดิปรากฏตัว ไม่ต้องพูดถึงแค่ตงฮวงเลย เขากล้าท้าทายทั้งโลกเซียนด้วยซ้ำ

ท่านพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ มีสมองบ้างไหม?

แน่นอน พวกเขาก็เข้าใจว่าปราชญ์ไท่เชิงตกใจจนเสียขวัญไปแล้ว

"พี่เซียว การต่อสู้ครั้งนี้ลำบากมาก" อู่จี๋เทียนจุนกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น

เขารู้สึกเสียใจแทบตาย ถ้ารู้แต่แรกว่าจื่อหยางเทียนจุนเป็นผู้เตรียมจักรพรรดิ ไม่ว่าอย่างไรก็คงไม่มาบุกนิกายดาบชิงอวิ๋นแน่

ทั้งนี้ต้องโทษเฉินเป่ยโต่วเจ้าคนสารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะข่าวกรองผิดพลาดจากเขา ฉันจะมาติดกับได้อย่างไร?

อู่จี๋เทียนจุนโกรธจนอยากจะรวบรวมเถ้ากระดูกของเฉินเป่ยโต่วแล้วเอามาตบซ้ำอย่างแรง

เซียวฉงโหลวกล่าวว่า "ตาแก่นั่นเป็นผู้เตรียมจักรพรรดิ คิดจะฆ่าเขานั้นแทบเป็นไปไม่ได้ คงต้องหาทางหนีเอาชีวิตรอดแล้ว!"

"หนีงั้นหรือ?" ปราชญ์ไท่เชิงพูด "จะหนีรอดหรือ?"

"ตาแก่นั่นเป็นผู้เตรียมจักรพรรดิ แม้ว่าเราจะทำลายค่ายกลดาบปกป้องนิกายหนีออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋นไปได้ เขาก็ยังไล่ตามเราทันอยู่ดี"

"ผู้เตรียมจักรพรรดิเพียงแค่ความคิดเดียวก็สามารถปกคลุมไปทั่วทั้งเขตได้แล้ว แค่เศษเสี้ยวจิตรับรู้ก็ครอบคลุมทั้งตงฮวง พวกเราจะหนีไปที่ไหนได้?"

อู่จี๋เทียนจุนและเซียวฉงโหลวต่างเข้าใจดี แต่เมื่อปราชญ์ไท่เชิงพูดออกมาเช่นนี้กลับยิ่งทำให้พวกเขาหวั่นวิตกมากขึ้น

"ถ้าไม่หนีจะทำอย่างไร?" เซียวฉงโหลวพูด "ท่านจะอยู่ที่นี่รอความตายหรือ?"

ปราชญ์ไท่เชิงกล่าว "ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ หนทางรอดเดียวคือยอมจำนน ถ้าเรายอมจำนนต่อนิกายดาบชิงอวิ๋น อาจจะรักษาชีวิตไว้ได้"

ทั่วบริเวณเงียบงันลงทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง

"ท่านเทียนจุน ท่านคิดว่าอย่างไร?" เซียวฉงโหลวเอ่ยถาม

อู่จี๋เทียนจุนย้อนถามกลับ "พี่เซียว แล้วท่านล่ะ?"

เซียวฉงโหลวกล่าวด้วยความหยิ่งผยอง "ลูกผู้ชายย่อมตายดีกว่ายอมศิโรราบ!"

คำพูดสั้นกระชับแต่หนักแน่น

เห็นได้ชัดว่า แม้จะต้องตาย เซียวฉงโหลวก็จะไม่ยอมจำนน

เพราะเขาคือเจ้าสำนักปู่เทียน หากเขายอมจำนน ไม่เพียงแต่ศักดิ์ศรีของเขาจะถูกเหยียบย่ำ แต่ยังรวมถึงศักดิ์ศรีของสำนักปู่เทียนทั้งสำนักด้วย

แน่นอนว่าในฐานะผู้นำของสำนักใหญ่ เขาเข้าใจดีว่าระหว่างศักดิ์ศรีกับชีวิตอะไรสำคัญกว่า

แต่การสูญเสียศักดิ์ศรีก็หมายถึงการถูกเหยียบย่ำเกียรติ ซึ่งเซียวฉงโหลวไม่อาจยอมรับได้

อู่จี๋เทียนจุนกล่าว "ตั้งแต่วันที่เราเริ่มเดินบนเส้นทางแห่งการฝึกเซียน เราได้เลือกเส้นทางที่ท้าทายฟ้าแล้ว แม้แต่สวรรค์เรายังไม่กลัว แล้วจะกลัวผู้เตรียมจักรพรรดิคนเดียวได้อย่างไร?"

"ตาแก่นั่นพึ่งบรรลุสู่ระดับเตรียมจักรพรรดิได้ไม่นาน หากเราร่วมมือกันใช้จักรพรรดิอาวุธ อาจมีโอกาสหนีรอด"

"บางทีอาจจะทำให้เขาบาดเจ็บหนักได้"

ปราชญ์ไท่เชิงกลอกตาด้วยความไม่พอใจ