วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2217

ทันใดนั้น พลังงานอันแสนทรงพลังก็พุ่งออกมาจากยอดเขาทำให้ดึงดูดสายตาผู้คนมากมาย

ยังชั่วพริบตา พวกเขาก็เห็นเงาอันคุ้นเคย

อมตะชางเหม่ย!

เห็นเพียงแค่อมตะชางเหม่ยในชุดนักพรตขาดรุ่งริ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงและรีบวิ่งหนีอย่างกับคนบ้า ด้านหลังของเขาก็คือคางคกทองคำที่วิ่งตามเขาด้วยขาสั้นๆของมัน

ภาพที่เห็นนี้ค่อนข้างตลก

“พี่ใหญ่ ขอร้องล่ะเลิกตามข้าสักที ท่านไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” อมตะชางเหม่ยวิ่งไปพลางถามไป

คางคกทองคำตอบว่า “เจ้ากล้าเรียกข้าว่าเจ้าคางคก ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า”

อมตะชางเหม่ยรีบปฏิเสธ “ข้าไม่ได้พูด”

คางคกทองคำตอบกลับไปว่า “แต่ข้าได้ยิน”

“บ้าจริง ฉันพูดเสียงเบาขนาดนั้นยังได้ยินอีกเหรอ” หลังจากที่อมตะชางเหม่ยพูดจบ เขาก็ถูกคางคกทองคำใช้ขาข้างนึงเตะขึ้นไปกลางอากาศ

“โอ้ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว” อมตะชางเหม่ยพูดพึมพำ “เดิมทีแล้วก็เป็นท่านก็เป็นคางคกนี่นา ข้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้น เหตุใดจึงรับความจริงไม่ได้กันเล่า”

“งั้นเจ้าก็ตายซะ—“ คางคกทองคำพุ่งเข้าไปหาทันที

“ในเมื่อข้าเอาชนะท่านไม่ได้ แล้วข้าจะอยู่เฉยๆทำไม” อมตะชางเหม่ยที่เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอีกครั้ง

พวกเขาวิ่งไล่กันไปมาในหุบเขาทำให้สัตว์น้อยใหญ่ต่างตกใจจนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปหมด

“พวกเขาทั้งคู่มีพลังเหลือล้นเสียเหลือเกิน เอาแต่ทะเลาะกันไปกันมาทั้งวัน” หยุนซานส่ายหัวและพูดจาราวกับช่วยไม่ได้

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะก่อนจะกล่าวว่า “ข้าว่าดีแล้วนะ ชางเหม่ยเองก็พัฒนาไปไม่น้อย”

ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่ คางคกทองคำก็ได้ไล่ตามอมตะชางเหม่ยจนทันและเตะเขาซ้ำเข้าไปอีกรอบ

“เจ้าคางคก ช่วยลงมือให้เบาลงหน่อยได้ไหม”

“ถ้าข้าไม่ยอมเล่นกับท่าน ท่านจะมีความสุขขนาดนี้ได้ยังไง”

“หากท่านกล้าทุบตีข้าอีกรอบ ระวังข้าจะไม่เกรงใจเจ้าแล้วนะ”

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย

คางคกทองคำเท้าเอวแล้วพูดอย่างดูถูกว่า “จะไม่เกรงใจข้าแล้วงั้นหรือ เจ้าก็ลองดูสิ”

“เจ้าคางคก ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เลิกรังแกข้าสักที” อมตะชางเหม่ยเริ่มพูดจาข่มขู่ “ระวังข้าจะใช้สวรรค์ลงโทษมาผ่าลงมาที่เจ้า”

คางคกทองคำตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าคิดว่าสวรรค์ลงโทษเป็นน้องชายของเจ้าที่เจ้าจะพูดอะไร หรือสั่งอันใด เขาก็ยอมฟังงั้นหรือ”

“อ๊ะ! กล้าสงสัยในคำพูดของข้างั้นเหรอ รอเดี๋ยวเถอะ ข้าจะเรียกสวรรค์ลงโทษลงมาให้ดู” ทันทีที่พูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ได้ยกแขนเสื้อขึ้น จากนั้นก็เอานิ้วชี้และนิ้วกลางขวาชี้ไปที่ท้องฟ้าพร้อมตะโกนเสียงดังลั่นว่า “กฎแห่งสวรรค์จงฟังคำสั่ง สายฟ้าฟาด!”

เมื่อคางคกทองคำเห็นฉากนี้ก็อดล้อเลียนไม่ได้ “ไอ้นักพรตหน้าเหม็น เลิกล้อเล่นเสียที.....”

เปรี้ยง!

ทันใดนั้น ฟ้าก็ร้องดังคำรามขัดจังหวะคำพูดของคางคกทองคำ

คางคกทองคำรีบเงยหน้ามอง เขาเห็นเพียงแค่เมฆฝนเคลื่อนผ่านบนท้องฟ้า

“ห๊ะ สวรรค์ลงโทษจริงๆงั้นหรือ” สีหน้าของคางคกทองคำเปลี่ยนไปทันที

“เจ้าคางคก ถ้าเจ้าแน่จริงก็อย่าขยับไปไหนซะล่ะ คอยดู ข้าสับเจ้าให้แหลก” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างกำเริบเสิบสาน

คางคกทองคำเองก็ตอบกลับไปอย่างเย่อหยิ่งว่า “เหอะ ตัวข้านั้นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับขั้นนักบุญใหญ่ วิชาสวรรค์ลงโทษของคนอย่างเจ้าจะมีพลังมากสักแค่ไหนกันเชียว”

อมตะชางเหม่ยจึงได้บอกว่า “ถึงแม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่อย่างน้อย ข้าก็ทำเจ้าเจ็บปวดได้ บ้าเอ้ย วันทั้งวัน สิ่งที่เจ้าทำมีเพียงแค่ทุบตีข้าเท่านั้น ถ้าเจ้ากล้าพอก็ไปจัดการผู้อาวุโสจื่อหยางซะสิ”

คางคกทองคำเห็นจื่อหยางเทียนจุนและหยุนซานที่ยืนอยู่หน้าห้องโถงพิธีการใหญ่แล้วจึงพูดว่า “ท่านประมุขเรียกข้ามาเพราะมีธุระ เพราะแบบนั้น ข้าจะไม่ยอมลงไปเถียงกับเจ้าด้วยหรอก”

พูดจบ ร่างของเขาก็หายไปราวกับลมพัดผ่าน และปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหยุนซาน

ตลกแล้ว ข้าก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะยอมยืนเฉยๆอยู่ที่เดิมโดยไม่หนี แล้วรอให้เจ้าใช้สวรรค์ลงโทษมาทำร้ายข้าตามใจชอบ

อมตะชางเหม่ยเองก็รับรู้ได้ถึงเจตนาของคางคกทองคำ เขาจึงได้พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ไอ้ขี้ขลาด”

อย่างไรก็ตาม สวรรค์ลงโทษก็ผ่ามาแล้ว เขาจึงไม่มีเวลาต่อกรกับคางคกทองคำอีก สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่มุ่งความสนใจไปที่การทะลวงสวรรค์ลงโทษเท่านั้น

สวรรค์ลงโทษก็ยังไม่ผ่านลงมา อมตะชางเหม่ยจึงได้หยิบยาศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากวงแหวนอากาศ และรีบกลืนเข้าไปทันที