วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 226

เวลาผ่านไปอย่างเดียว

ชั่วพริบตาเดียว ก็ถึงตอนค่ำแล้ว

ผู้อมตะชางเหม่ยถามฉีหลิน“ของฉันมาถึงหรือยัง?”

“ของอะไร?”ฉีหลินย้อนถาม

“งู!”ผู้อมตะชางเหม่ยพูด“ฉันยังรอกับแกล้ม”

ตาเฒ่าตะกละ

ฉีหลินในใจพ่นคำด่า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็พูด“ถึงแล้ว”

“ดีมาก”ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างตื่นเต้น“พ่อครัวของเมืองหยางมีความชำนาญทำอาหารป่าที่สุด ฉีหลินนายไปหาพ่อครัวสี่ห้าคน ฉันอยากจะกินหม้อไฟเนื้องู”

ฉีหลินหันไปมองทางเฉายวน เพื่อสอบถาม

“ทำตามที่ผู้อาวุโสพูดเถอะ”เฉายวนยิ้มและพูด“ก่อนจะสู้ พวกเราต้องกินอาหารมื้อใหญ่”

“ครับ”

ฉีหลินตอบรับ รีบไปเตรียมทันที

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง หม้อไฟเนื้องูก็ยกเข้ามาแล้ว ยังทำเครื่องเคียงมาสิบกว่าชนิด เห็ดหอม ผ้าขี้ริ้ว เลือดเป็ด กุ้ง ผัดกาดขาว มันฝรั่ง มันแกว แครอท…

ทุกคนกินหม้อไฟไปด้วย ดื่มเหล้าไปด้วย

หลังจากที่ผู้อมตะชางเหม่ยดื่มเหล้าไปแล้วหลายแก้ว ก็เกิดอารมณ์บทกวี ท่องเสียงดัง“ความวุ่นวายของยุคมาจากรุ่นข้า เข้าสู่ยุคสมัยที่เร่งรีบ การพูดคุยและเสียงหัวเราะของจักรพรรดิ ชีวิตคนก็เหมือนการเมามาย ยกดาบขึ้นและโบกสะบัด กระดูกเน่าเปื่อยจนนกบนเขาบินหนีด้วยความหวาดกลัว สรรพสิ่งในโลกก็เหมือนกระแสน้ำ คนก็เหมือนน้ำ มีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในแม่น้ำและทะเลสาบที่จะกลับมา "

“ทุกท่าน บทกวีที่ฉันเขียนไม่เลวใช่ไหม?”

“บทกวีนี้ท่านเป็นคนเขียน?”เยี่ยชิวถาม

ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างหน้าตาเฉย“ฉันเพิ่งจะเขียน”

เขียนแม่มึงสิ!

คิดว่าฉันไม่เคยดู《นับดาบแห่งยุทธภพ》ใช่ไหม?จินหยงเป็นคนเขียนเถอะ?

หน้าด้านจริงๆ

“บทกวีที่ฉันเขียนนี้ไม่เลวเถอะ!”ผู้อมตะชางเหม่ยหัวเราะเยาะ

“ใช้ได้”เยี่ยชิวพูดตอบ

“เมื่อกี้ฉันก็เขียนอีก”ผู้อมตะชางเหม่ยพูด“บทกวีนี้ชื่อ《ผู้ที่แสวงหาจะไม่พบ》พานาโซนิคถามเด็กชาย เหยียนซือท้องเสียไปห้องน้ำ ลืมพากระดาษทิชชู ทำได้เพียงใช้นิ้วมือทั้งห้า”

อ้วก

ฉีหลินอ้วกออกมาแล้ว

เยี่ยชิวถลึงตาใส่ผู้อมตะชางเหม่ย ตาเฒ่าแก่คนนี้ ไม่มีรสนิยม เวลาที่กินยังเขียนบทกวีแบบนี้ ทำให้คนสะอิดสะเอียนไหม?

ทนดูไม่ได้แล้ว!

เฉายวนก็ไม่สนใจกินหม้อไฟอีก วางตะเกียบลง และพูด “พวกเรามาพูดเรื่องจริงจังเถอะ เกี่ยวกับเรื่องต่อสู้ ฉันก็จะวางแผนแบบนี้”

“ทูตมังกรเขียวเป็นกองนำ ออกไปสู้ก่อน ทางที่ดีควรฆ่าศัตรูด้วยวิธีสายฟ้า ทำให้ศัตรูตกใจกลัว”

“ฉีหลินเป็นกำลังเสริม เวลาที่ต้องการนายก็ค่อยเข้ามา”

“ส่วนผู้อมตะชางเหม่ย เป็นไม้ตายของพวกเรา ไม่ต้องออกหน้าก่อน สู้ในช่วงเวลาที่สำคัญ”

“พวกนายมีความคิดเห็นไหม?”

“ผมไม่มี”ทูตมังกรเขียวพูดยังพูดอีกว่า“ผมเดาว่าฝั่งตรงข้ามมีห้าคน ผมกับฉีหลิน และผู้อมตะชางเหม่ย สามคนก็สามารถฆ่าพวกมันได้ ถ้าหากเยี่ยชิวเพิ่มเข้ามาอีก…”

“เยี่ยชิวไม่เข้าร่วมต่อสู้”เฉายวนพูด

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินก็สีหน้าแปลกใจทันที

เฉายวนพูด“พูดความจริง สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ฉันก็ไม่สามารถมั่นใจได้ เพราะว่าไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีไม้ตายอะไรไหม”

“เก็บเยี่ยชิวไว้ เพื่อพิจารณาถึงความก้าวหน้าของหลงเหมินในอนาคต”

“ถ้าหากพวกเราพ่ายแพ้ ก็ยังมีเยี่ยชิว ถ้าอย่างนั้นหลงเหมินยังมีความหวัง”

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินสบตากัน

“แล้วจูเซวี่ยล่ะ?”ทูตมังกรเขียวถาม

“จูเซวี่ยช่วยเหลือเยี่ยชิว”

ได้ยินประโยคนี้ ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินก็เข้าใจแล้ว เฉายวนเตรียมจะมอบหลงเหมินให้เยี่ยชิว