วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2280

สีหน้าของจื่อหยางเทียนจุนยังคงสงบนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาคาดเดาได้อยู่แล้วว่าหยุนซานจะทำเช่นนี้

ส่วนเยี่ยหวู่ซวงและเยี่ยชิวรวมถึงคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึง

พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า หยุนซานจะมอบตำแหน่งประมุขใหักับเยี่ยหวู่ซวง

หยุนซานกล่าวว่า "ตำแหน่งประมุขควรเป็นของผู้ที่มีความสามารถ"

"ขอบคุณท่านผู้อาวุโสสูงสุดที่ให้ความไว้วางใจและช่วยเหลือข้า เมื่อครั้งอดีตแม้จะมีเสียงคัดค้านมากมาย ท่านยืนหยัดสนับสนุนข้าให้เป็นประมุขแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น "

"อย่างไรก็ตาม ตลอดหลายปีที่ข้าดำรงตำแหน่งประมุข ข้ากลับไม่มีผลงานใดๆ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถขยายอำนาจของนิกายได้ แต่ยังทำให้นิกายตกอยู่ในอันตรายจากการล่มสลาย เฉินเป่ยโต่วถึงกับนำเหล่าผู้อาวุโสก่อกบฏ โชคดีที่มีท่านผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ที่นี่ มิเช่นนั้น ข้าไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า นิกายดาบชิงอวิ๋นจะตกอยู่ในสภาพเช่นไร"

"ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงเรื่องนี้ ข้าก็รู้สึกผิดอย่างที่สุด ข้าไม่เพียงแต่ทำให้ท่านผู้อาวุโสสูงสุดต้องผิดหวัง แต่ยังทำให้ศิษย์ทุกคนในนิกายต้องผิดหวังเช่นกัน"

"พี่เยี่ยมีพลังอำนาจสูงส่ง พรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ อีกทั้งยังมีบารมีที่สามารถข่มขวัญทั้งแผ่นดิน อีกทั้งเขายังเป็นศิษย์สายตรงของท่านผู้อาวุโสสูงสุด ข้าคิดว่าให้เขาดำรงตำแหน่งประมุขแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋นย่อมเหมาะสมที่สุด"

"พี่เยี่ย โปรดอย่าปฏิเสธ! และขอให้ท่านผู้อาวุโสสูงสุดกรุณาสนับสนุนเรื่องนี้ด้วย!"

จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยถามว่า "หยุนซานเจ้าแน่ใจแล้วหรือ?"

"ข้าตัดสินใจแล้ว" หยุนซานกล่าว "นี่เป็นผลลัพธ์ที่ข้าครุ่นคิดมาอย่างถี่ถ้วน"

จื่อหยางเทียนจุนพูดขึ้นว่า "เจ้าต้องรู้ว่านิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายอันดับหนึ่งแห่งตงฮวง และตอนนี้ยิ่งกว่าครั้งไหนๆได้กลายเป็นผู้ครองดินแดนแห่งตงฮวงโดยสมบูรณ์ ในฐานะประมุข เจ้าได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนนับหมื่น เจ้าจะสามารถปล่อยวางตำแหน่งนี้ได้จริงหรือ?"

หยุนซานยิ้มแล้วกล่าวว่า "พูดตามตรง หลังจากเป็นประมุขมาหลายปี จู่ๆจะเลิกไปก็ทำให้ข้ารู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ความจริงก็คือพี่เยี่ยเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าข้า เพื่ออนาคตของนิกายดาบชิงอวิ๋น ข้ายอมวางมือจากทุกสิ่งได้"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยชิวก็รู้สึกเคารพนับถือขึ้นมาในใจ

นิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายอันดับหนึ่งแห่งตงฮวง แต่หยุนซานกลับยอมสละตำแหน่งประมุขด้วยความสมัครใจเพื่ออนาคตของนิกาย การกระทำเช่นนี้ช่างสูงส่งและเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม

จิตใจกว้างขวางเช่นนี้ อุดมการณ์เช่นนี้ สายตากว้างไกลเช่นนี้...

"สมแล้วที่เป็นท่านพ่อตาของข้า!"

จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยถามว่า "หวู่ซวง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?"

เยี่ยหวู่ซวงไม่ลังเลแม้แต่น้อย ตอบกลับทันทีว่า "เรื่องนี้ ข้ารับไม่ได้!"

"ทำไมล่ะ?" หยุนซานกล่าว "พี่เยี่ย ขอเพียงท่านตกลง ท่านจะเป็นประมุข ส่วนข้าจะเป็นรองประมุข ข้าสัญญาว่าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อช่วยเหลือท่าน…"

"พี่หยุน!" เยี่ยหวู่ซวงกล่าวขัดขึ้น "แต่นี่มิใช่สิ่งที่ข้าปรารถนา!"

หยุนซานถามกลับ "เช่นนั้นแล้ว พี่เยี่ยมีเป้าหมายใดกัน?"

เยี่ยหวู่ซวงตอบกลับอย่างหนักแน่นว่า "ข้าต้องการเพียงแข็งแกร่งขึ้น เพื่อปกป้องครอบครัวและสหายของข้าเท่านั้น!"

หยุนซานยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมต่อไป "หากท่านกลายเป็นประมุขแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น ท่านก็จะสามารถปกป้องผู้คนได้มากยิ่งขึ้น…"

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวขัดขึ้นทันที "ความเป็นความตายของผู้อื่นหาได้เกี่ยวข้องกับข้าไม่ ข้าแค่สนใจครอบครัวและสหายของข้าเท่านั้น"

หยุนซานถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะโน้มน้าวเยี่ยหวู่ซวงอย่างไร จึงหันไปมองจื่อหยางเทียนจุน

จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยขึ้นอย่างสงบ "หยุนซาน หวู่ซวงมิได้มีใจปรารถนาในตำแหน่งนี้ อย่าได้ฝืนใจผู้อื่นเลย"

"ท่านผู้อาวุโสสูงสุด ข้า..."

จื่อหยางเทียนจุนยกมือขึ้นขัดจังหวะหยุนซาน แล้วกล่าวว่า

"เจ้าจะให้ผู้ที่มีพรสวรรค์แห่งจักรพรรดิมานั่งเป็นประมุข เช่นนี้ไม่ใช่เป็นการใช้ของให้ผิดที่ผิดทางหรอกหรือ?"

หยุนซาน "……"

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้าเพียงล้อเล่น กลับเข้าสู่ประเด็นหลักกันเถอะ"

"มีคำกล่าวว่า การพิชิตแผ่นดินเป็นเรื่องยาก การปกครองแผ่นดินยิ่งยาก และการรักษาแผ่นดินให้อยู่รอดนั้นยากที่สุด"

"หยุนซานเจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง จริงๆแล้ว ตลอดหลายปีมานี้ เจ้าทำได้ดีมากแล้ว"

"หากมิใช่เพราะเจ้าทุ่มเทรักษาไว้ พวกเรานิกายดาบชิงอวิ๋นจะสามารถครอบครองตงฮวงได้อย่างไร?"

"เจ้ารู้จักอดทนเพื่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ รู้จักปกป้องผลประโยชน์ของนิกาย และยังเข้าใจสถานการณ์รอบด้าน ทำสิ่งใดก็รอบคอบมั่นคง..."

"เจ้าไม่เคยบุ่มบ่ามวู่วาม อีกทั้งยังมีพลังฝีมือที่ไม่เลว เจ้าเป็นประมุขที่เหมาะสมแล้ว"

"พวกเราทุกคนจะสนับสนุนเจ้า"

"ข้าเชื่อว่า ภายใต้การนำของเจ้า นิกายดาบชิงอวิ๋นจะรุ่งโรจน์ยิ่งขึ้นไป"

"ส่วนหวู่ซวง..."

ทันใดนั้น เสียงโห่ของวัวดังสนั่นไปทั่วฟ้า

จากนั้นก็เห็นเงาของเจ้าวัวต้าลี่ปรากฏขึ้นในอากาศ และถูกฟ้าผ่ากลืนหายไป

การทดสอบของสวรรค์ลงโทษใช้เวลานานถึงสิบนาทีจึงสิ้นสุด

เจ้าวัวต้าลี่ทำการฝ่าฟันขอบเขตนักบุญใหญ่ และไม่เพียงแค่นั้น กล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาเหมือนภูเขาเล็กๆ และยังมีพลังชี่ม่วงลอยออกมา แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้

"ต้าลี่ก็ฝึกวิชาร่างทองจื่อฮวงเหมือนกันเหรอ?" เยี่ยชิวถามด้วยความประหลาดใจ

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและตอบว่า "ข้าสอนให้เขา"

"ขอบคุณท่านอาจารย์" เยี่ยชิวกล่าวขอบคุณ

เขารู้ดีว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขา จื่อหยางเทียนจุนคงจะไม่ยอมถ่ายทอดวิชาร่างทองจื่อฮวงให้กับเจ้าวัวต้าลี่อย่างแน่นอน

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและกล่าวว่า "ต้าลี่มีพรสวรรค์ดีมาก อนาคตของเขาจะต้องไม่ธรรมดา"

ในขณะนั้น เจ้าวัวต้าลี่เดินเข้ามาและคุกเข่าลงต่อหน้าจื่อหยางเทียนจุน พร้อมกล่าวว่า "ผู้อาวุโส ขอบคุณท่านมากขอรับ"

จื่อหยางเทียนจุนยิ้มและตอบว่า "ไม่ต้องขอบคุณข้า ถ้าจะขอบคุณใคร ก็ขอบคุณเยี่ยชิว ข้าให้เจ้าเรียนวิชาเพราะเห็นแก่เขา"

เจ้าวัวต้าลี่คุกเข่าให้เยี่ยชิวอีกครั้ง พร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณท่านอาจารย์ขอรับ"

"พอแล้ว ลุกขึ้นเถอะ!" เยี่ยชิวช่วยเจ้าวัวต้าลี่ลุกขึ้น

หลังจากนั้น ทุกคนก็พูดคุยกันสักพักแล้วแยกย้ายกันไป

ตอนนี้เหลือเพียงแค่ เยี่ยชิว นางฟ้าไป๋ฮวา หยุนซีและเจ้าวัวต้าลี่

เจ้าวัวต้าลี่ทำสีหน้าจริงจังขึ้นและกล่าวว่า "ท่านอาจารย์ ข้ากลับมีเรื่องสำคัญที่จะต้องพูดกับท่าน"

"พวกเจ้าสองคนกลับไปก่อนนะ" เยี่ยชิวส่งสายตาให้หยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวา

หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันแล้วเดินจากไปด้วยความอาย

"พูดมาเถอะต้าลี่ มีเรื่องอะไร?"