วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2281

เจ้าวัวต้าลี่มีสีหน้าจริงจังและกล่าวว่า "ท่านอาจารย์ ข้าได้รับข้อความจากแกะเฒ่า"

"แกะเฒ่าบอกว่า ท่านราชาให้ข้าส่งข้อความถึงท่าน ขอให้ท่านระมัดระวังความปลอดภัย"

เยี่ยชิวถามว่า "แค่นี้?"

เจ้าวัวต้าลี่พยักหน้า

"เสียเวลาจริงๆ ข้านึกว่าเจ้าจะบอกอะไรที่สำคัญกว่านี้ เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปทำเรื่องสำคัญ" เยี่ยชิวกล่าวจบและเตรียมจะจากไป

เจ้าวัวต้าลี่รีบถามว่า "ท่านอาจารย์ ท่านจะไปทำอะไรหรือ? ข้าช่วยท่านได้ไหม?"

เยี่ยชิวตอบว่า "ไม่จำเป็น เรื่องนี้ข้าต้องทำด้วยตนเองเท่านั้น"

"ท่านอาจารย์ รอสักครู่!" เจ้าวัวต้าลี่เรียกเยี่ยชิว เกาศีรษะแล้วกล่าวว่า "ท่านอาจารย์ ข้านึกขึ้นได้ว่า แกะเฒ่ายังฝากข้อความอีกอย่างถึงท่าน"

"มีอะไรก็รีบพูดมา" เยี่ยชิวเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เจ้าวัวต้าลี่พูดว่า “แกะเฒ่าบอกว่าเขาบังเอิญได้ยินท่านราชาพูดพึมพำกับตัวเอง ท่านราชาบอกว่า นางคิดถึงท่าน ถามว่าท่านจะกลับไปเมื่อไหร่ แล้วก็ ดินควรคลายแล้ว”

เยี่ยชิวชะงักไปครู่หนึ่ง

ดิน…

ควรคลายแล้ว?

เจ้าวัวต้าลี่ (ต้าลี่, ผู้อาวุโสวัว) ทำหน้าสงสัยก่อนจะถามว่า

“ท่านอาจารย์ ท่านราชาหมายถึงอะไรหรือขอรับ? พลิกดินอะไร? หรือว่าหมายถึงสวน?”

เยี่ยชิวถลึงตาใส่เจ้าวัวต้าลี่ “ถามมากไปแล้ว รีบกลับไปได้แล้ว”

“ออ” เจ้าวัวต้าลี่พยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เยี่ยชิวยืนอยู่กับที่ มองไปทางทิศหนานหลิ่ง แล้วคิดในใจ “จิ้งจอกขาวตัวน้อยนี้ นี่มันไม่ใช่เรื่องคลายดิน แต่ต้องการให้ข้ากลับไปรดน้ำให้ชัดๆ”

ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงหลินจิงจื้อและพวกนางที่ยังอยู่ในโลกมนุษย์

“พี่หลินกับพวกนาง ก็คงอยากให้ข้า...คลายดินสินะ?”

“เฮ้อ ข้าต้องรีบฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้น จะได้กลับไปให้เร็วที่สุด”

เยี่ยชิวสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว แล้วหันหลังเดินไปยังสวนหลังบ้าน

เขาตรงไปยังห้องของหยุนซีทันที

เยี่ยชิวมาถึงหน้าห้อง พอผลักประตูเปิดออกเพียงเล็กน้อย จู่ๆก็มีแขนขาวเนียนยื่นออกมาจากข้างใน คว้าคอเสื้อของเขา แล้วกระชากเยี่ยชิวเข้าไปอย่างแรง

"ปัง!"

เสียงประตูปิดดังสนั่น

"ซีเอ๋อร์ เจ้า..."

เยี่ยชิวกำลังจะพูด แต่ทันใดนั้น หยุนซีก็พุ่งเข้ามาในอ้อมอกของเขาราวกับนกน้อยโผคืนรัง และกอดเขาไว้แน่น

"เจ้าเป็นอะไรไป?" เยี่ยชิวถาม

"สามี ข้าคิดถึงท่าน" หยุนซีพูดเสียงแผ่วเบา

คำพูดของนาง เหมือนประกายไฟที่จุดลงบนฟืนแห้ง เยี่ยชิวสะท้านไปทั้งตัว......

ร่างกายตอบสนองโดยอัตโนมัติ!

หยุนซีสัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาของเยี่ยชิวที่เปลี่ยนไป ลมหายใจพลันถี่กระชั้นขึ้น มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของเยี่ยชิว เขย่งปลายเท้า แล้วแนบริมฝีปากลงไป

นางราวกับงูหิวโหย ที่ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือปลดเสื้อผ้าของเยี่ยชิวออกไปด้วย

หญิงสาวก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่เพิ่งมีความรัก ก็มักจะขี้อายเหมือนลูกแกะ แค่จับมือก็ยังเขินอาย แสร้งทำเป็นสงวนตัว แต่พอได้แนบชิดกันแล้ว กลับกลายเป็นหมาป่าที่หิวโซ

เยี่ยชิวเห็นหยุนซีเป็นฝ่ายรุกเข้าหา ร่างกายของเขาก็สะท้านขึ้นมาเล็กน้อย ทันใดนั้น เสื้อคลุมสีขาวของเขาก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยงาม

จากนั้น เขาอุ้มหยุนซีขึ้นมา วางลงบนโต๊ะน้ำชา กวาดของที่อยู่บนโต๊ะให้ตกลงไป แล้วฉีกชุดกระโปรงยาวของหยุนซีออกเป็นชิ้นๆ

ดาบยาวออกจากฝัก เปล่งประกายคมกริบ

ใบหน้าของหยุนซีแดงก่ำ นางแหงนคอขาวเนียนขึ้น เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกจากริมฝีปากราวกับเสียงพิณบรรเลง

หยุนซีรู้สึกเขินอายมาก จนเอาผ้าห่มพันตัวแน่นแล้วพูดว่า "ข้าทำไม่ได้แล้ว ท่านไปหาพี่สาวเย่ว์เอ้อร์ได้ไหม"

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะเลี้ยงเจ้าให้อิ่มก่อน” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ขึ้นไปบนเตียงทันที

ไม่นาน ก็เกิดพายุรุนแรงอีกลูกหนึ่ง

........

เมื่อเยี่ยชิวแต่งตัวและออกจากห้อง หยุนซีก็เข้าสู่สภาวะหลับลึกแล้ว คิ้วของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่รอยยิ้มที่น่าพอใจปรากฏบนใบหน้าของนาง

“ได้เวลาไปหาเย่ว์เอ้อร์แล้ว”

"เยี่ยชิวไม่อาจจะไม่รู้สึกได้ โชคดีที่ที่นี่มีเพียงหยุนซีและนางฟ้าไป๋ฮวาเท่านั้น เขายังสามารถปฏิบัติต่อพวกนางอย่างยุติธรรม ถ้ามีคนมากกว่านี้ เขาก็คงไม่รู้ว่าจะบริหารจัดการเวลาอย่างไรดี?"

เขามาถึงหน้าประตูของนางฟ้าไป๋ฮวา

“ตุ้บ ตุ้บ!”

เยี่ยชิวเคาะประตูห้อง แต่ว่า กลับไม่ได้รับการตอบรับ

"หรือว่าเย่ว์เอ้อร์หลับแล้วหรือ? ” เยี่ยชิวสงสัยเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค่อยๆผลักประตูห้องเบาๆ

ครืด~

ประตูห้องไม่ได้ล็อก

เยี่ยชิวรู้สึกดีใจในใจ คืนนี้คงมีโอกาสแล้ว

จากนั้น เขาก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องของนางฟ้าไป๋ฮวา และค่อยๆปิดประตูห้องอย่างเบามือ

จนกระทั่งตอนนี้ เขาจึงสังเกตเห็นว่า ห้องนั้นมืดสนิทเงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆ ยกเว้นที่ทิศทางห้องนอนที่มีแสงไฟอ่อนๆ

เยี่ยชิวไม่รอช้า เขาเดินไปที่ประตูห้องนอนและค่อยๆเปิดประตูห้องนอนทันที

ในวินาทีที่ประตูห้องเปิดออกนั้น เยี่ยชิวก็ตกใจจนตาค้าง