วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2327

ขณะที่เยี่ยชิว และพวกกำลังต่อสู้กับปีศาจโลหิต ห่างออกไปหลายสิบล้านเมตร

ต้าเว่ย

วันนี้ มีแขกพิเศษมาเยือนหน้าประตูพระราชวัง

เขาคือพระชรา

พระชรารูปกายซูบผอม ผิวคล้ำ แต่ดวงตากลับลึกล้ำและสุกใสราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว เงยหน้ามองกำแพงวังสูงตระหง่านอยู่นาน ไม่ละสายตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในมือถือไม้เท้าธุดงค์ ยืนอยู่หน้าประตูวัง ราวกับตอไม้ ไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน

พวกบอดี้การ์ดสังเกตเห็นเหตุการณ์นี้

" พระชรา นี่ท่านรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? รีบไสหัวไปเสีย " บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาตะคอกเสียงดัง

" อามิตะภา! " พระชรารู้สึกตัว แล้วกล่าวกับบอดี้การ์ดว่า " อาตม ต้องการเข้าเฝ้าเว่ยอ๋อง! "

บอดี้การ์ดกล่าวอย่างดูถูก " แกมันเป็นใครกัน ถึงบังอาจมาขอเข้าเฝ้าเว่ยอ๋อง? "

พระชรามองบอดี้การ์แวบหนึ่ง ทันใดนั้น บอดี้การ์ดก็รู้สึกราวกับถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง ขนลุกซู่ เลือดในกายแข็งตัว

" อาตมา มาจากวัดสายฟ้าใหญ่แห่งซีมั่ว ท่านว่าอาตมามีสิทธิ์เข้าเฝ้าเว่ยอ๋องหรือไม่? " พระชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม

วัดสายฟ้าใหญ่?

บอดี้การ์ดกลืนน้ำลาย เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง " ท่านคือ...? "

พระชรากล่าว " พุทธศาสนิกชนในซีมั่วมีมากมายนับพันนับหมื่น มีเพียงอาตมาเท่านั้นที่กล้าเรียกตนเองว่า ' นักบุญ '! "

บอดี้การ์ดตกใจจนสะดุ้ง " ท่านคือพระศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหรือ? "

พระชรายิ้มแล้วพยักหน้า " ก็คืออาตมานี่แหละ "

บอดี้การ์ด คุกเข่าลงกับพื้นทันที กล่าวด้วยความหวาดกลัว " เมื่อครู่ผู้น้อยไม่ทราบว่าท่านคือพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์ หากล่วงเกินประการใด ขอท่านนักบุญทรงโปรดอภัยด้วยเถิด "

แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงบอดี้การ์ด และไม่เคยไปซีมั่ว แต่ก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานมานานแล้ว

โดยเฉพาะเมื่อไม่นานมานี้ ระฆังฟ้าดิน ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ประกาศอันดับมังกรเป็นที่ประจักษ์แก่คนทั้งโลก

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานอยู่ในอันดับสองของรายชื่อมังกร เก่งกาจกว่าอาจารย์แห่งชาติของต้าเว่ย เสียอีก เมื่อคิดว่าตนเองช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ กล้าตะโกนใส่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน บอดี้การ์ดก็ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

" ผู้ไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน ช่วยพยุงบอดี้การ์ดขึ้น

บอดี้การ์ดรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดจะใจดีมีเมตตาเช่นนี้?

ได้ยินมาว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานฆ่าคนเป็นผักปลา โหดเหี้ยมอำมหิต แต่เมื่อได้พบวันนี้ กลับไม่เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าข่าวลือจะไม่น่าเชื่อถือ

" ท่านนักบุญ ไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่ด้วยเหตุอันใด? " บดดี้การ์ดถามด้วยความหวาดหวั่น

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน กล่าว " รบกวนท่านไปแจ้งเว่ยอ๋องที บอกว่าข้าต้องการเข้าเฝ้า "

บอดี้การ์ด กล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ " ท่านนักบุญ ท่านคงไม่ทราบสินะ ข้าเป็นเพียงบอดี้การ์ดไม่สามารถเข้าเฝ้าเว่ยอ๋องได้ แต่ข้าสามารถรายงานต่อผู้บัญชาการ ให้ผู้บัญชาการแจ้งต่อเว่ยอ๋องได้ "

" อีกทั้ง เวลานี้เว่ยอ๋องกําลังพักผ่อนอยู่ "

" ในขณะที่เว่ยอ๋องพักผ่อน ห้ามมิให้ผู้ใดรบกวนพระองค์ มิฉะนั้นจะถูกประหาร "

" เอาอย่างนี้ไหม ข้าจะพาท่านไปพักผ่อนก่อน รอเว่ยอ๋องทรงพักผ่อนเสร็จแล้ว ข้าจะให้ผู้บัญชาการแจ้งให้ท่าน ท่านเห็นด้วยหรือไม่? "

" ไม่ดี " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า " ในเมื่อมันยุ่งยากเช่นนี้ งั้นข้าไปเข้าเฝ้าเว่ยอ๋องเองก็แล้วกัน! "

กล่าวจบก็เดินไปยังทิศทางประตูวัง

" ท่านนักบุญ โปรดรอสักครู่ " บอดี้การ์ด รีบขวางหน้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน แล้วกล่าวว่า " ท่านนักบุญ การบุกรุกประตูวังเป็นความผิดร้ายแรง โปรดอย่าทำให้ผู้น้อยลำบากใจ ผู้น้อย... "

ยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกขัดจังหวะ

" เจ้าคิดว่านิสัยของข้าเป็นอย่างไร? " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน ถามด้วยรอยยิ้ม

บอดี้การ์ดกลืนน้ำลาย เอ่ยด้วยท่าทีฝืนทนว่า " พระผู้ศักดิ์สิทธิ์ เมตตา และนิสัยดีมาก... "

" เจ้าผิดแล้ว ข้านิสัยไม่ดี " พระผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวจบ ก็กวาดสายตาไปยังบอดี้การ์ด