วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2327

ขณะที่เยี่ยชิว และพวกกำลังต่อสู้กับปีศาจโลหิต ห่างออกไปหลายสิบล้านเมตร

ต้าเว่ย

วันนี้ มีแขกพิเศษมาเยือนหน้าประตูพระราชวัง

เขาคือพระชรา

พระชรารูปกายซูบผอม ผิวคล้ำ แต่ดวงตากลับลึกล้ำและสุกใสราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว เงยหน้ามองกำแพงวังสูงตระหง่านอยู่นาน ไม่ละสายตา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในมือถือไม้เท้าธุดงค์ ยืนอยู่หน้าประตูวัง ราวกับตอไม้ ไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน

พวกบอดี้การ์ดสังเกตเห็นเหตุการณ์นี้

" พระชรา นี่ท่านรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? รีบไสหัวไปเสีย " บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาตะคอกเสียงดัง

" อามิตะภา! " พระชรารู้สึกตัว แล้วกล่าวกับบอดี้การ์ดว่า " อาตม ต้องการเข้าเฝ้าเว่ยอ๋อง! "

บอดี้การ์ดกล่าวอย่างดูถูก " แกมันเป็นใครกัน ถึงบังอาจมาขอเข้าเฝ้าเว่ยอ๋อง? "

พระชรามองบอดี้การ์แวบหนึ่ง ทันใดนั้น บอดี้การ์ดก็รู้สึกราวกับถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง ขนลุกซู่ เลือดในกายแข็งตัว

" อาตมา มาจากวัดสายฟ้าใหญ่แห่งซีมั่ว ท่านว่าอาตมามีสิทธิ์เข้าเฝ้าเว่ยอ๋องหรือไม่? " พระชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม

วัดสายฟ้าใหญ่?

บอดี้การ์ดกลืนน้ำลาย เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง " ท่านคือ...? "

พระชรากล่าว " พุทธศาสนิกชนในซีมั่วมีมากมายนับพันนับหมื่น มีเพียงอาตมาเท่านั้นที่กล้าเรียกตนเองว่า ' นักบุญ '! "

บอดี้การ์ดตกใจจนสะดุ้ง " ท่านคือพระศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหรือ? "

พระชรายิ้มแล้วพยักหน้า " ก็คืออาตมานี่แหละ "

บอดี้การ์ด คุกเข่าลงกับพื้นทันที กล่าวด้วยความหวาดกลัว " เมื่อครู่ผู้น้อยไม่ทราบว่าท่านคือพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์ หากล่วงเกินประการใด ขอท่านนักบุญทรงโปรดอภัยด้วยเถิด "

แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงบอดี้การ์ด และไม่เคยไปซีมั่ว แต่ก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานมานานแล้ว

โดยเฉพาะเมื่อไม่นานมานี้ ระฆังฟ้าดิน ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ประกาศอันดับมังกรเป็นที่ประจักษ์แก่คนทั้งโลก

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานอยู่ในอันดับสองของรายชื่อมังกร เก่งกาจกว่าอาจารย์แห่งชาติของต้าเว่ย เสียอีก เมื่อคิดว่าตนเองช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ กล้าตะโกนใส่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน บอดี้การ์ดก็ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

" ผู้ไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน ช่วยพยุงบอดี้การ์ดขึ้น

บอดี้การ์ดรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดจะใจดีมีเมตตาเช่นนี้?

ได้ยินมาว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานฆ่าคนเป็นผักปลา โหดเหี้ยมอำมหิต แต่เมื่อได้พบวันนี้ กลับไม่เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าข่าวลือจะไม่น่าเชื่อถือ

" ท่านนักบุญ ไม่ทราบว่าท่านมาที่นี่ด้วยเหตุอันใด? " บดดี้การ์ดถามด้วยความหวาดหวั่น

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน กล่าว " รบกวนท่านไปแจ้งเว่ยอ๋องที บอกว่าข้าต้องการเข้าเฝ้า "

บอดี้การ์ด กล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ " ท่านนักบุญ ท่านคงไม่ทราบสินะ ข้าเป็นเพียงบอดี้การ์ดไม่สามารถเข้าเฝ้าเว่ยอ๋องได้ แต่ข้าสามารถรายงานต่อผู้บัญชาการ ให้ผู้บัญชาการแจ้งต่อเว่ยอ๋องได้ "

" อีกทั้ง เวลานี้เว่ยอ๋องกําลังพักผ่อนอยู่ "

" ในขณะที่เว่ยอ๋องพักผ่อน ห้ามมิให้ผู้ใดรบกวนพระองค์ มิฉะนั้นจะถูกประหาร "

" เอาอย่างนี้ไหม ข้าจะพาท่านไปพักผ่อนก่อน รอเว่ยอ๋องทรงพักผ่อนเสร็จแล้ว ข้าจะให้ผู้บัญชาการแจ้งให้ท่าน ท่านเห็นด้วยหรือไม่? "

" ไม่ดี " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า " ในเมื่อมันยุ่งยากเช่นนี้ งั้นข้าไปเข้าเฝ้าเว่ยอ๋องเองก็แล้วกัน! "

กล่าวจบก็เดินไปยังทิศทางประตูวัง

" ท่านนักบุญ โปรดรอสักครู่ " บอดี้การ์ด รีบขวางหน้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน แล้วกล่าวว่า " ท่านนักบุญ การบุกรุกประตูวังเป็นความผิดร้ายแรง โปรดอย่าทำให้ผู้น้อยลำบากใจ ผู้น้อย... "

ยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกขัดจังหวะ

" เจ้าคิดว่านิสัยของข้าเป็นอย่างไร? " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน ถามด้วยรอยยิ้ม

บอดี้การ์ดกลืนน้ำลาย เอ่ยด้วยท่าทีฝืนทนว่า " พระผู้ศักดิ์สิทธิ์ เมตตา และนิสัยดีมาก... "

" เจ้าผิดแล้ว ข้านิสัยไม่ดี " พระผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวจบ ก็กวาดสายตาไปยังบอดี้การ์ด

ทั้งภายในและภายนอกพระราชวัง มีทหารองครักษ์จำนวนนับไม่ถ้วน พระชราผู้นี้สามารถมาถึงที่นี่ได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา

พระชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม " อาตมา ถวายเว่ยอ๋อง "

" เจ้าเป็นใครกันแน่? " เว่ยอ๋องทรงพิจารณาดู พบว่าพระองค์ไม่สามารถมองทะลุพลังบำเพ็ญของพระชราได้เลย เห็นได้ชัดว่าพระชราผู้นี้เก่งกาจกว่าที่พระองค์คาดไว้

พระชรากล่าว " อาตมา มาจากวัดสายฟ้าใหญ่แห่งหลิงซานหากเว่ยอ๋องไม่รังเกียจ จะทรงเรียกอาตมาว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ "

สีหน้าของเว่ยอ๋องเปลี่ยนไป ร่างกายแข็งเกร็ง ราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูร้ายแล้วกล่าวถาม " ท่านคือพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานหรือ? "

" ก็คืออาตมานี่แหละ " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " อาตมา บังอาจมาเยือน รบกวนความสำราญของพระองค์ ขอพระองค์ทรงโปรดอภัยโทษ "

เว่ยอ๋องกล่าวถามด้วยความระแวดระวัง " ท่านนักบุญ ท่านมาหาข้า มีธุระอันใดหรือ? "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าว " แน่นอนว่ามาเพื่อช่วยพระองค์ควบคุมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว "

" โอ้? " เว่ยอ๋องหรี่ตาลงอีกครั้ง

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าว " ข้าต้องการทำข้อตกลงกับพระองค์ ข้าจะช่วยพระองค์ควบคุมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว พระองค์ทรงสัญญาาจะสร้างวัดพุทธในจงโจวเพื่อช่วยข้าพเจ้าเผยแผ่พระธรรม เป็นอย่างไร? "

เว่ยอ๋องกล่าว " ท่านนักบุญ ขอบคุณในความหวังดีของท่าน แต่ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน "

" จริงหรือ? " รอยยิ้มบนใบหน้าของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน ทวีความเข้มข้นขึ้นแล้วกล่าวว่า " อาตมา นึกไม่ออกจริงๆ ว่าหากปราศจากความช่วยเหลือของอาตมา พระองค์จะควบคุมแผ่นดินจงโจว (จงโจวได้อย่างไร? "

เว่ยอ๋องกล่าว " เรื่องของต้าเว่ยของข้า ไม่ต้องให้ท่านนักบุญเป็นห่วง ข้ามีแผนการของข้าเอง "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวถาม " พระองค์ทรงเตรียมที่จะอภิเษกสมรสกับต้าโจวแล้วร่วมมือกับต้าโจว กำจัดต้าเฉียน ใช่หรือไม่?"

" จากนั้น ขณะพัฒนาแสนยานุภาพของประเทศ ก็หาโอกาสพลิกหน้ากับต้าโจว กำจัดต้าโจว ใช่หรือไม่? "

พระชราผู้นี้รู้แผนการของข้าได้อย่างไร?

แววตกใจปรากฏในดวงตาของเว่ยอ๋องแล้วกล่าวว่า " นี่เป็นเรื่องของข้า ไม่จำเป็นต้องให้ท่านนักบุญเป็นห่วง "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " พระองค์ แผนการของพระองค์คงต้องล้มเหลว เพราะข้าได้สั่งคนไปดักสังหารองค์หญิงหนิงอัน ระหว่างทางกลับแล้ว "