วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2329

เว่ยอ๋องกล่าว " ท่านนักบุญ จิ้นปิงหยุน อยู่ในขอบเขตนักบุญใหญ่ขั้นสูงสุด และอยู่ในอันดับที่แปดของรายชื่อมังกรการจะกักขังนางไม่ใช่เรื่องง่าย "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " อาตมา ทราบถึงพลังของจิ้นปิงหยุนอยู่แล่ว ดังนั้นจึงเตรียมการไว้อย่างรอบคอบไว้แล้ว "

" ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็แล้วแต่ท่านนักบุญเถิด " เว่ยอ๋องตัดสินใจแล้ว

ตลอดหลายปีมานี้ เขาอึดอัดใจยิ่งนัก

แม้ว่าจิ้นปิงหยุน จะเป็นพระมเหสีของเขา แต่ก็เป็นเพียงในนามเท่านั้น เขาไม่เพียงแต่ไม่เคยได้รับทั้งใจและกายของจิ้นปิงหยุน แม้แต่จะทำสิ่งใด หากจิ้นปิงหยุนคัดค้าน เขาก็ทำไม่ได้

ในสายตาของเว่ยอ๋อง จิ้นปิงหยุน คือหินก้อนใหญ่ขวางทางสู่การควมคุมแผ่นดินจงโจว ให้เป็นหนึ่งเดียวของเขา เพียงแค่เขี่ยหินก้อนนี้ออกไป เขาก็จะสามารถแผลงฤทธิ์ได้อย่างเต็มที่

" จิ้นปิงหยุน อยู่ที่หอเด็ดดาว ท่านนักบุญ ข้าจะพาท่านไป " เว่ยอ๋องกล่าวจบแล้วก็เดินนำไป

" เดี๋ยวก่อน " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน กล่าวเรียกเว่ยอ๋อง แล้วกล่าวว่า " ฝ่าบาททรงเปลี่ยนฉลองท่านเสียก่อนเถิด "

เว่ยอ๋องเพิ่งจะตระหนักได้ว่าฉลองพระองค์ของเขาไม่เรียบร้อย จึงกล้าวด้วยรอยยิ้มว่า " ได้ เชิญท่านนักบุญรอสักครู่ "

กล่าวจบ เว่ยอ๋องก็รีบเสด็จเข้าไปในตำหนัก

เมื่อเขาจากไป รอยยิ้มเยาะเย้ยก็ปรากฏบนใบหน้าของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน คิดในใจว่า อีกไม่นาน โลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน ทั้งหมดก็จะเป็นของข้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เว่ยอ๋องเปลี่ยนฉลองพระองค์เสร็จแล้วเดินออกมา เขาฉลองพระองค์คลุมสีดำลายเมฆ สวมมงกุฎทองคำ ทรงสง่างามสมกับเป็นกษัตริย์

" ท่านนักบุญ รอนานแล้ว ไปกันเถิด! "

เมื่อเว่ยอ๋องกล่าวจบ กำลังจะออกจากตำหนักพร้อมกับพระสงฆ์ ทันใดนั้นเอง เสียงหวานเยิ้มก็ดังขึ้น " ฝ่าบาท โปรดรอสักครู่ "

เว่ยอ๋องหันหน้ากลับไป เห็นเพียงสนมของพระองค์เดินออกมาจากตำหนักในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย สีหน้าแดงก่ำ ในมือถือหยกแกะสลัก

" ฝ่าบาท หยกของท่านลืมไว้เพคะ "

เมื่อสนมกล่าวจบ ก็ผูกหยกไว้ที่สายคาดเอวของเว่ยอ๋อง

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน จ้องสนมแวบหนึ่ง แสงสีเขียววูบวาบในดวงตา แล้วกล่าวว่า " เว่ยอ๋อง เมื่อครู่เราสนทนากันเรื่องลับ หากมีผู้ใดแพร่

แพร่งพรายออกไป คงไม่ใช่เรื่องดี "

เว่ยอ๋องเข้าใจในทันที คว้าคอขาวผ่องของสนมแล้วบิดอย่างแรง " กร๊อบ" สนมสิ้นใจตายในทันที

" ท่านนักบุญ ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร? " เว่ยอ๋องกล่าวถาม

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน พยักหน้า คิดในใจ " ให้ตายสิ ฆ่าทิ้งก็ไม่ให้ข้า ไอ้ขี้เหนียว "

" ไปกันเถอะ " เว่ยอ๋องกล่าวจบแล้วก็นำพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานไปยังหอเด็ดดาว

...

หอเด็ดดาว

ชั้นเก้า

จิ้นปิงหยุน ราชครูของต้าเว่ย นั่งอยู่บนรถเข็น ถือถ้วยชาในมือ มองไปยังทิศทางไกลโพ้น ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอย่างเหม่อลอย

ผิวของนางขาวผ่องไร้ที่ติ ราวกับเครื่องกระเบื้องที่ประณีตที่สุดในใต้หล้า เปล่งประกายสีเงินเล็กน้อย ราวกับมีมนต์ขลังที่มองไม่เห็น

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ชายกระโปรงพลิ้วไหวตามสายลมเบาๆ ราวกับเมฆหมอกที่ล่องลอย ชุดกระโปรงนั้นปักประดับด้วยดวงดาวเล็กๆ ราวกับนำทางช้างเผือกทั้งผืนมาสวมใส่ นางนั่งอยู่ที่นั่น มองไปยังทิศทางไกลโพ้นอย่างเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบอยู่ในสายตาของนาง

" เพล้ง! "

ทันใดนั้น ถ้วยชาก็หลุดจากมือ ร่วงแตกกระจายเต็มพื้น

" หืม? " คิ้วเรียวของจิ้นปิงหยุนขมวดเข้าหากัน

ในขณะเดียวกัน เปลือกตาของนางก็กระตุกอย่างรุนแรง ความรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาดก็ถาโถมเข้ามา

" หรือว่าต้าเว่ยจะเกิดเรื่อง? "

ขณะที่จิ้นปิงหยุน กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น หอเด็ดดาวทั้งหลังก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วก็กลับคืนสู่ความสงบ ราวกับเกิดแผ่นดินไหว

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " พระมเหสีทรงเข้าใจผิดแล้ว การกักขังท่านไม่ใช่ความประสงค์ของอาตมา แต่เป็นการปฏิบัติตามพระบัญชา "

" ตามบัญชา? " จิ้นปิงหยุนหัวเราะเยาะ " ใครกันที่สั่งท่านได้? อย่าบอกนะว่าเป็นคนข้างกายท่านผู้นี้? "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " พระมเหสีทรงฉลาด อาตมาปฏิบัติตามพระบัญชาของเว่ยอ๋องจริงๆ "

" เจ้าต้องการอะไร? " จิ้นปิงหยุน ตะคอกใส่เว่ยอ๋อง

เว่ยอ่องกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า " พระมเหสี... "

" หุบปาก! " จิ้นปิงหยุนกล่าว " ข้าเตือนเจ้าไปแล้วเมื่อครั้งก่อน หากเจ้าเรียกข้าเช่นนี้อีก ระวังข้าจะไม่ออมมือให้เจ้า "

สีหน้าของเว่ยอ๋องเปลี่ยนเป็นเย็นชา แล้วกล่าวว่า " จิ้นปิงหยุน วันนี้ข้ามาที่นี่ เพียงต้องการกล่าวสองเรื่อง "

" เรื่องแรก นับแต่นี้ไป เจ้าไม่ใช่ราชครูของต้าเว่ยอีกต่อไป "

" เรื่องที่สอง นับแต่นี้ไป เจ้าจงอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนทั้งสิ้น "

" เข้าใจหรือไม่? "

จิ้นปิงหยุน ตะคอกใส่เว่ยอ๋อง " เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? "

เว่ยอ่องกล่าว " ข้าไม่ได้บ้า แต่เจ้าต่างหากที่ไม่เคยตื่น ด้วยเจ้าอาศัยว่าตนเองเป็นราชครูที่เสด็จเตี่ยทรงแต่งตั้ง เจ้าไม่เพียงแต่ไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา แต่ยังขัดขวางข้าทุกวิถีทาง ทำให้ข้าไม่อาจบรรลุความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ในใจได้ หากไม่เห็นแก่เสด็จเตี่ย ข้าคงปลดเจ้าไปนานแล้ว "

" ข้าตัดสินใจแล้ว นับแต่วันนี้ไป ราชครูของต้าเว่ย จะเป็นพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน "

จนถึงเวลานี้ จิ้นปิงหยุน จึงเข้าใจเจตนาของเว่ยอ่อง เว่ยอ๋องต้องการกุมอำนาจทางทหารทั้งหมด แล้วเปิดศึกกับต้าโจวและต้าเฉียนเพื่อสานฝันอันยิ่งใหญ่ในการควมคุมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว

จิ้นปิงหยุน กล่าวกับเว่ยอ๋อง " เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? "

" ข้ารู้ดีว่าข้ากำลังทำอะไร " เว่ยอ๋องกล่าวด้วยความฮึกเหิม " ข้าจะรวมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียว "

" จิ้นปิงหยุน จงมอบตราทหารออกมาเถอะ! "