วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2329

เว่ยอ๋องกล่าว " ท่านนักบุญ จิ้นปิงหยุน อยู่ในขอบเขตนักบุญใหญ่ขั้นสูงสุด และอยู่ในอันดับที่แปดของรายชื่อมังกรการจะกักขังนางไม่ใช่เรื่องง่าย "

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม " อาตมา ทราบถึงพลังของจิ้นปิงหยุนอยู่แล่ว ดังนั้นจึงเตรียมการไว้อย่างรอบคอบไว้แล้ว "

" ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็แล้วแต่ท่านนักบุญเถิด " เว่ยอ๋องตัดสินใจแล้ว

ตลอดหลายปีมานี้ เขาอึดอัดใจยิ่งนัก

แม้ว่าจิ้นปิงหยุน จะเป็นพระมเหสีของเขา แต่ก็เป็นเพียงในนามเท่านั้น เขาไม่เพียงแต่ไม่เคยได้รับทั้งใจและกายของจิ้นปิงหยุน แม้แต่จะทำสิ่งใด หากจิ้นปิงหยุนคัดค้าน เขาก็ทำไม่ได้

ในสายตาของเว่ยอ๋อง จิ้นปิงหยุน คือหินก้อนใหญ่ขวางทางสู่การควมคุมแผ่นดินจงโจว ให้เป็นหนึ่งเดียวของเขา เพียงแค่เขี่ยหินก้อนนี้ออกไป เขาก็จะสามารถแผลงฤทธิ์ได้อย่างเต็มที่

" จิ้นปิงหยุน อยู่ที่หอเด็ดดาว ท่านนักบุญ ข้าจะพาท่านไป " เว่ยอ๋องกล่าวจบแล้วก็เดินนำไป

" เดี๋ยวก่อน " พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน กล่าวเรียกเว่ยอ๋อง แล้วกล่าวว่า " ฝ่าบาททรงเปลี่ยนฉลองท่านเสียก่อนเถิด "

เว่ยอ๋องเพิ่งจะตระหนักได้ว่าฉลองพระองค์ของเขาไม่เรียบร้อย จึงกล้าวด้วยรอยยิ้มว่า " ได้ เชิญท่านนักบุญรอสักครู่ "

กล่าวจบ เว่ยอ๋องก็รีบเสด็จเข้าไปในตำหนัก

เมื่อเขาจากไป รอยยิ้มเยาะเย้ยก็ปรากฏบนใบหน้าของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน คิดในใจว่า อีกไม่นาน โลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน ทั้งหมดก็จะเป็นของข้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เว่ยอ๋องเปลี่ยนฉลองพระองค์เสร็จแล้วเดินออกมา เขาฉลองพระองค์คลุมสีดำลายเมฆ สวมมงกุฎทองคำ ทรงสง่างามสมกับเป็นกษัตริย์

" ท่านนักบุญ รอนานแล้ว ไปกันเถิด! "

เมื่อเว่ยอ๋องกล่าวจบ กำลังจะออกจากตำหนักพร้อมกับพระสงฆ์ ทันใดนั้นเอง เสียงหวานเยิ้มก็ดังขึ้น " ฝ่าบาท โปรดรอสักครู่ "

เว่ยอ๋องหันหน้ากลับไป เห็นเพียงสนมของพระองค์เดินออกมาจากตำหนักในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย สีหน้าแดงก่ำ ในมือถือหยกแกะสลัก

" ฝ่าบาท หยกของท่านลืมไว้เพคะ "

เมื่อสนมกล่าวจบ ก็ผูกหยกไว้ที่สายคาดเอวของเว่ยอ๋อง

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน จ้องสนมแวบหนึ่ง แสงสีเขียววูบวาบในดวงตา แล้วกล่าวว่า " เว่ยอ๋อง เมื่อครู่เราสนทนากันเรื่องลับ หากมีผู้ใดแพร่

แพร่งพรายออกไป คงไม่ใช่เรื่องดี "

เว่ยอ๋องเข้าใจในทันที คว้าคอขาวผ่องของสนมแล้วบิดอย่างแรง " กร๊อบ" สนมสิ้นใจตายในทันที

" ท่านนักบุญ ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร? " เว่ยอ๋องกล่าวถาม

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน พยักหน้า คิดในใจ " ให้ตายสิ ฆ่าทิ้งก็ไม่ให้ข้า ไอ้ขี้เหนียว "

" ไปกันเถอะ " เว่ยอ๋องกล่าวจบแล้วก็นำพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานไปยังหอเด็ดดาว

...

หอเด็ดดาว

ชั้นเก้า

จิ้นปิงหยุน ราชครูของต้าเว่ย นั่งอยู่บนรถเข็น ถือถ้วยชาในมือ มองไปยังทิศทางไกลโพ้น ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอย่างเหม่อลอย

ผิวของนางขาวผ่องไร้ที่ติ ราวกับเครื่องกระเบื้องที่ประณีตที่สุดในใต้หล้า เปล่งประกายสีเงินเล็กน้อย ราวกับมีมนต์ขลังที่มองไม่เห็น

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ชายกระโปรงพลิ้วไหวตามสายลมเบาๆ ราวกับเมฆหมอกที่ล่องลอย ชุดกระโปรงนั้นปักประดับด้วยดวงดาวเล็กๆ ราวกับนำทางช้างเผือกทั้งผืนมาสวมใส่ นางนั่งอยู่ที่นั่น มองไปยังทิศทางไกลโพ้นอย่างเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบอยู่ในสายตาของนาง

" เพล้ง! "

ทันใดนั้น ถ้วยชาก็หลุดจากมือ ร่วงแตกกระจายเต็มพื้น

" หืม? " คิ้วเรียวของจิ้นปิงหยุนขมวดเข้าหากัน

ในขณะเดียวกัน เปลือกตาของนางก็กระตุกอย่างรุนแรง ความรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาดก็ถาโถมเข้ามา

" หรือว่าต้าเว่ยจะเกิดเรื่อง? "

ขณะที่จิ้นปิงหยุน กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้น หอเด็ดดาวทั้งหลังก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แล้วก็กลับคืนสู่ความสงบ ราวกับเกิดแผ่นดินไหว