วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2330

สีหน้าของจิ้นปิงหยุน เย็นชา นางกล่าวกับเว่ยอ๋อง " ข้าจะไม่มอบตราทหารให้เจ้า ข้าไม่อาจทนเห็นต้าเว่ย ล่มสลายในมือของเจ้าได้ "

" เว่ยอ๋อง โปรดเก็บมือเถอะ! "

เว่ยอ๋องทรงกริ้ว " จิ้นปิงหยุนอย่าได้เรื่องมาก วันนี้ไม่เหมือนวันวาน เจ้าไม่ใช่ราชครูของต้าเว่ยอีกต่อไป รีบมอบตราทหารมาเสีย! "

จิ้นปิงหยุนแค่นเสียงเย็นชา " ถึงแม้ข้าจะไม่ใช่ราชครูของต้าเว่ยอีกต่อไป ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจ "

" ท่านนักบุญ ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? " เว่ยอ๋องขอความช่วยเหลือจากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซาน

แม้ว่าจิ้นปิงหยุนจะถูกกักขัง แต่เว่ยอ๋องทราบถึงพลังของนางดี จึงไม่กล้าลงมือโดยพลการ

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานหยิบเม็ดยาออกมาเม็ดหนึ่ง ยื่นให้เว่ยอ๋อง แล้วกล่าวว่า " เพียงแค่ให้นางกินยานี้ ภายในสามเดือน นางก็จะไม่อาจใช้ปราณแท้ได้ ไม่ต่างอะไรจากคนธรรมดา ฝ่าบาทจะทรงทำอย่างไรก็ได้ตามใจ "

เมื่อกล่าวถึงตอนท้าย พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานก็ยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่สื่อความหมาย

" ขอบคุณท่านนักบุญ " เว่ยอ๋องปลาบปลื้มอย่างยิ่ง เขาถือเม็ดยาเดินตรงไปยังจิ้นปิงหยุน

" เจ้าจะทำอะไร? " สีหน้าของจิ้นปิงหยุนเปลี่ยนไป

เว่ยอ๋องไม่ได้กล่าวสิ่งใด ดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว ก็ดีดยาเข้าไปในปากของจิ้นปิงหยุนโดยตรง

ในชั่วพริบตาจิ้นปิงหยุนรู้สึกเพียงว่าทั่วร่างกายของนางราวกับหมดเรี่ยวแรง ไม่อาจใช้ปราณแท้ได้แม้แต่น้อย

เมื่อพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานเห็นดังนั้น ก็ประสานมุทราลูกประคำไม้ที่ลอยอยู่เหนือเศียรของจิ้นปิงหยุนก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เปล่งแสงพุทธคุณเจิดจ้า ปกคลุมทั่วทั้งหอเด็ดดาว

" ฝ่าบาท ลูกประคำไม้ของอาตมานี้ เป็นเทพศาสตราที่ชำรุด และเป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าของวัดสายฟ้าใหญ่ แห่งหลิงซานของพวกข้า "

" ขณะนี้ ลูกประคำไม้ได้ปกคลุมทั่วทั้งหอเด็ดดาวแล้ว "

" นับแต่นี้ไป จิ้นปิงหยุนจะทำได้เพียงอยู่ในหอเด็ดดาวแห่งนี้อย่างดีๆ ให้อยู่ในบัญชาของท่าน "

" ฝ่าบาท อาตมาจะไม่อยู่รบกวนกิจของท่านละ จะไปรอท่านที่ตำหนักเดิม " เมื่อพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานกล่วจบ ร่าง

กายก็หายวับไปทันที

หลังจากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งหลิงซานจากไป เว่ยอ๋องก็จ้องมองจิ้นปิงหยุน แล้วกล่าวว่า " พระมเหสี จงมอบตราทหารมาเถิด "

" หุบปาก! " จิ้นปิงหยุนตบเว่ยอ๋อง

เว่ยอ๋องทรงคว้าข้อมือของจิ้นปิงหยุนอย่างรวดเร็ว แล้วทรงตบกลับอย่างแรงบนหน้าของจิ้นปิงหยุน

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้น รอยนิ้วมือสีแดงสดก็ปรากฏบนหน้าขาวผ่องของจิ้นปิงหยุน

" เมื่อก่อนเจ้าตะคอกใส่ข้าก็แล้วไป แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เจ้าไม่สามารถใช้ปราณแท้ได้ เจ้ายังมีสิทธิ์อะไรมาลงมือกับข้า? "

สายตาของเว่ยอ๋องกวาดมองไปทั่วร่างอันงดงามของจิ้นปิงหยุนแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหื่นกระหาย " เจ้าไม่ใช่คนสูงส่งนักหรือ? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะจัดการเจ้าเสียเดี๋ยวนี้? "

" เจ้ากล้า! " จิ้นปิงหยุนกริ้วจนพระอุระกระเพื่อม

" ฮ่าๆๆ ข้าคือเจ้าแห่งต้าเว่ยในแผ่นดินต้าเว่ยมีอะไรที่ข้าไม่กล้าทำบ้าง? "เว่ยอ๋องกล่าว " จิ้นปิงหยุนจงมอบตราทหารมา มิฉะนั้น ข้าจะจัดการเจ้าเสียเดี๋ยวนี้ "

จิ้นปิงหยุน ทราบดีว่าเรื่องแบบนี้ เว่ยอ๋องนั้นทำออกมาได้จริงๆ

จิ้นปิงหยุนหยิบตราทหารออกมาโยนให้เว่ยอ๋อง แล้วกล่าวว่า " ตราทหารให้เจ้าแล้ว ไปให้พ้น! "

เพี๊ยะ!

เว่ยอ๋องตบหน้าของจิ้นปิงหยุนอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา " ข้าคือเจ้าแห่งต้าเว่ยจงเคารพข้าด้วย "

" จิ้นปิงหยุน ข้ารู้ว่าในสายตาของเจ้า ข้าเป็นเพียงไอ้ขยะที่ไร้ความสามารถ "

" ตอนนั้นที่เจ้าตกลงกับเสด็จเตี่ยที่จะแต่งงานกับข้า เป็นพระมเหสีของข้า แต่ตลอดหลายปีมานี้ เจ้าไม่เคยให้ข้าแตะต้องตัวเจ้าเลย ไม่ใช่เพราะเจ้าดูถูกข้าหรอกหรือ? "