วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2333

เยี่ยชิวเตรียมใช้กลวิธีเดิมเหมือนครั้งก่อน โดยผสานไฟวิเศษระดับจักรพรรดิเข้ากับกำปั้นของเขาและใช้ประโยชน์จากการปะทะกันเพื่อส่งไฟเข้าไปในร่างของปีศาจโลหิต

ใครจะรู้ว่า ในช่วงเวลาสำคัญนั้น เหตุการณ์พลิกผันอย่างไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ปีศาจโลหิตหันหลังกลับและหนีไปทันที

ในฐานะผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญขั้นสูงสุด ความเร็วของเขานั้นรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ ในพริบตา เขาก็หายไปจากสายตา

“บ้าจริง ขี้ขลาดจริงๆ!”

เยี่ยชิวสาปแช่งอย่างโกรธจัด ในบทที่แผนของเขากำลังจะประสบความสำเร็จ ปีศาจโลหิตกลับออกนอกบทอย่างไม่คาดคิด

เยี่ยชิวเปิดใช้งานหนึ่งก้าวทะลุฟ้าทันทีโดยไม่ลังเล และไล่ตามปีศาจโลหิต

ไอ้นี่ฆ่าคนไปมากมาย ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

เมื่อเยี่ยชิวจากไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็สั่งลุงซูว่า “ลุงซู คุณและคนอื่นๆ ควรกลับไปที่คฤหาสน์ของท่านเจ้าเมือง”

“แล้วท่านล่ะ คุณหนู?” ลุงซูถาม

“ฉันกังวลว่าท่านชายเยี่ยจะตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องไปตรวจดูเขา” ผู้หญิงคนนั้นตอบ

ลุงซูดูเป็นกังวลและพูดว่า “คุณหนู คุณ……”

“ทำตามที่ฉันบอก” ผู้หญิงคนนั้นยืนยัน จากนั้นเธอก็หยิบนกกระเรียนกระดาษออกมาจากแขนเสื้อ

ทันใดนั้น นกกระเรียนกระดาษก็เติบโตสูงเกินหนึ่งเมตร ดูเหมือนมีชีวิต

ผู้หญิงคนนั้นรีบขึ้นไปด้านหลังนกกระเรียน และในขณะที่มันกระพือปีกอย่างอ่อนโยน มันก็ยกเธอขึ้นไปในอากาศ และหายไปในทันที

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทหารยามทั้งสองก็ตะลึงงัน

“ลุงซู คุณหนูมีการฝึกฝนหรือไม่?” ทหารยามคนหนึ่งถาม

“พูดอะไร! ถ้าคุณหนูมีการฝึกฝน ทำไมเธอถึงต้องใช้อาวุธวิเศษด้วย?” ลุงซูตอบโดยหันสายตาไปอีกด้านหนึ่ง

วัวต้าลี่ยังคงต่อสู้กับพระสงฆ์ทั้งสองอยู่ โดยต่อสู้กันมาเป็นเวลานานพอสมควร

“พวกคุณยังชักช้าอยู่ทำไม รีบกลับไปเถอะ!” วัวต้าลี่ตะโกน

เขาไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดเท่ากับวันนี้มาก่อน

ด้วยพละกำลังของเขา เขาสามารถล้มพระสงฆ์ทั้งสองได้อย่างง่ายดาย แต่ด้วยลุงซูและคนอื่นๆ ที่นี่ เขาไม่สามารถปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาได้ ซึ่งน่าหงุดหงิดอย่างมาก

ดังนั้น เขาจึงหวังว่าลุงซูและคนอื่นๆ จะจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อที่เขาจะได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาและกำจัดพระสงฆ์ทั้งสอง มิฉะนั้น เขาคงจะหมดแรงจากการต่อสู้แบบนี้

“เรากำลังจะออกไป”

ลุงซูพาทหารยามทั้งสองออกไป และระหว่างทางออก พวกเขาเหลือบมองไปยังหลุมที่อมตะชางเหม่ยติดอยู่

ในขณะนั้น อมตะชางเหม่ยยังคงติดอยู่ในค่ายกลพุทธ เดินไปเดินมาข้างใน ในขณะที่ดูเหมือนจะคิดว่าจะหลุดออกไปได้อย่างไร

“นักเต๋า พวกเรากำลังจะกลับแล้ว” ลุงซูกล่าว

“ไปให้พ้น! อย่ามารบกวนฉัน!” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างหงุดหงิด

เมื่อพูดจบ ลุงซูก็พาทหารยามทั้งสองออกจากตงซาน

เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว วัวต้าลี่ก็แยกตัวออกจากพระสงฆ์ทั้งสองทันทีและยืนบนพื้นเพื่อยืดกล้ามเนื้อ เสียงแตกดังออกมาจากกระดูกของเขา ชวนให้นึกถึงป๊อปคอร์นที่แตก

จากนั้น เขาก็เริ่มใช้เทคนิคร่างทองจื่อฮวง

ทันใดนั้น รัศมีสีม่วงก็ห่อหุ้มร่างกายของวัวต้าลี่ ทำให้เขาแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขา พลังเลือดเดือดพล่านราวกับแมกม่าที่กลิ้งไปมา

“บ้าเอ๊ย ฉันทนพวกคุณมานานพอแล้ว”

หลังจากพูดจบ วัวต้าลี่ก็ปล่อยหมัดพลังอันยิ่งใหญ่ของเขาออกมาโดยตรง

……

อีกด้านหนึ่ง

เยี่ยชิวกำลังไล่ตามปีศาจโลหิต

แม้ว่าปีศาจโลหิตจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญขั้นสูงสุด แต่เยี่ยชิวต้องประสบกับความยากลำบากเพื่อฝ่าด่านนักบุญ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาเหนือกว่านักบุญทั่วไปมาเป็นเวลานานแล้ว

ดังนั้น การใช้หนึ่งก้าวทะลุฟ้าทำให้ความเร็วของเขารวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ

เพียงไม่กี่ลมหายใจ เขาก็ปิดระยะห่างจากปีศาจโลหิตได้ประมาณร้อยเมตร

เยี่ยชิวกังวลว่าปีศาจโลหิตอาจหลุดเข้าไปในอากาศเพื่อหลบหนี ดังนั้นเพื่อความระมัดระวัง เขาจึงวางแผนที่จะหาช่วงเวลาที่เหมาะสมในการใช้ชุดดาบสังหารเซียนเพื่อกำจัดเขา

“อะไรพัง? ดูเหมือนคุณจะขี่มันได้ดี!” เยี่ยชิวเหลือบมองเครนกระดาษ

ทันใดนั้น ปีกข้างหนึ่งของนกกระเรียนก็ห้อยลงมา และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะตกลงมาจากหลัง เยี่ยชิวรีบลงมือคว้าเธอไว้

“มันพังจริงๆ เหรอ?”

เยี่ยชิวพูดไม่ออก

นกกระเรียนกระดาษนี้เป็นอาวุธวิเศษ มันจะพังได้ยังไง?

ยิ่งกว่านั้น มันพังในช่วงเวลาที่จำเป็นเช่นนี้?

เป็นไปได้ไหมว่า ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจทำ?

เยี่ยชิวไม่มีหลักฐาน

เขายังไม่ต้องการพาผู้หญิงไปด้วย ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เอาแบบนี้ไหม คุณหนูโหรวเอ๋อร์ ฉันจะพาคุณกลับไปที่คฤหาสน์ของท่านเจ้าเมืองก่อน แล้วฉันจะกลับมาจัดการกับปีศาจโลหิต”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าปีศาจโลหิตหลบหนีไป?” หญิงคนนั้นกดดัน

เยี่ยชิวรู้ดีว่าปีศาจโลหิตอาจใช้โอกาสนี้หลบหนี แต่หากเขานำหญิงคนนั้นมาและเปิดเผยไพ่เด็ดของเขา เขาอาจเปิดเผยตัวตนของเขา

ที่จริงแล้ว การเปิดเผยตัวตนของเขาไม่ได้น่ากลัวสำหรับเยี่ยชิวเป็นพิเศษ แต่เป็นเพราะตัวตนของหญิงคนนั้นยังคงเป็นปริศนา เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นมิตรหรือศัตรู

ต้องระวังคนอื่นเสมอ

ขณะที่เยี่ยชิวลังเล หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นทันที “ท่านชายเยี่ย หากคุณไม่ต้องการพาฉันไปด้วย เป็นเพราะคุณไม่ชอบฉันใช่หรือไม่?”

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าดวงตาของหญิงคนนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา คล้ายกับดอกลูกแพร์ที่เปียกฝน น่าสงสารพอที่จะกระตุ้นสัญชาตญาณของผู้อื่นที่ต้องการปกป้องนาง

“กำลังพยายามแสดงละครอยู่หรือ? น่าสนใจทีเดียว”

เยี่ยชิวหรี่ตาลง

บทที่เขาค้นพบปีศาจโลหิตก่อนหน้านี้ ลุงซูและองครักษ์ทั้งสองก็ค่อนข้างกลัว แต่ผู้หญิงคนนั้นยังคงสงบนิ่งมาก ไม่แสดงอาการทุกข์ใจ ด้วยความสงบนิ่งที่เข้มแข็งของเธอ เธอจะร้องไห้ได้อย่างไรอย่างง่ายดาย?

ทำไมเธอถึงอยากติดตามฉัน?

มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?