วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2341

“ฮัดเช่ย!”

ในระฆังเหล็ก เยี่ยชิวจามออกมาเบาๆ พลางรำพึงในใจว่า "ใครกำลังนินทาข้าอยู่?"

“คุณชายเยี่ย เจ้าไม่เป็นอะไรนะ?” หญิงสาวพิงกายอยู่ข้างกายเยี่ยชิว มือทั้งสองข้างกอดแขนเขาไว้แน่น

“ข้าไม่เป็นไร” เยี่ยชิวตอบ “คุณหนูโหรวเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“คุณชายเยี่ย ข้าหนาว…” หญิงสาวกล่าว

เยี่ยชิวไม่ลังเล รีบส่งชี่แท้เข้าสู่ร่างกายของหญิงสาวทันที ทว่าหญิงสาวกลับตัวสั่นหนักขึ้นกว่าเดิม

“คุณชายเยี่ย ข้าหนาวมาก เจ้าช่วย… กอดข้าได้ไหม?” หญิงสาวพูดด้วยความขวยเขิน

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ข้ามีไฟพิเศษ หรือจะ…”

“ข้ากลัวไฟ” หญิงสาวกล่าว

เยี่ยชิวชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อก่อนไม่เห็นจะกลัวไฟนี่นา?

ข้าเข้าใจแล้ว! เจ้าเห็นว่าข้าหล่อ เลยอยากจะฉวยโอกาสเอาเปรียบข้าใช่ไหม?

ฮึ่ม! ผู้หญิงอะไรช่างตื้นเขินนัก รู้จักแต่ดูหน้าตา

เยี่ยชิวโอบกอดหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน ทันใดนั้น กลิ่นหอมกรุ่นก็ลอยมาแตะจมูก หอมสดชื่นเป็นพิเศษ

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วหรือยัง?” เยี่ยชิวถาม

“ดีขึ้นแล้ว” หญิงสาวถามกลับ “คุณชายเยี่ย เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“ข้าเป็นคนดี” เยี่ยชิวตอบ

“พั่บ!” หญิงสาวหัวเราะออกมา แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนดี ข้าแค่อยากถามว่าเจ้ามีฐานะเป็นอะไร?”

อะไรกัน?

อยากจะสืบเรื่องราวของข้างั้นหรือ?

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วหรือ ว่าข้าก็เป็นเพียงนักพรตไร้สำนักคนหนึ่ง”

“เจ้าโกหกข้า” หญิงสาวกล่าว “เจ้ายังหนุ่มขนาดนี้ พลังก็แข็งแกร่งขนาดนั้น จะเป็นเพียงนักพรตไร้สำนักได้อย่างไรกัน?”

“คุณชายเยี่ย เจ้าเป็นคนของนิกายดาบชิงอวิ๋นใช่หรือไม่?”

เยี่ยชิวถามกลับ “ทำไมถึงพูดแบบนั้น?”

หญิงสาวกล่าวว่า “วิชาดาบของเจ้าเยี่ยมยอดนัก เมื่อมองไปทั่วทั้งโลกฝึกเซียน มีเพียงนิกายดาบชิงอวิ๋นเท่านั้นที่เป็นนักดาบ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ก็ไม่ได้มีกฎกำหนดไว้ว่านักพรตไร้สำนักจะฝึกวิชาดาบไม่ได้นี่?”

หญิงสาวกล่าวว่า “แต่เมืองเล็กๆ ที่เราพบกันนั้นอยู่ในชายแดนต้าโจว ติดกับตงฮวง ข้าเดาว่าเจ้ามาจากตงฮวงเป็นแน่”

“เจ้าฉลาดจริงๆ” เยี่ยชิวกล่าว “ใช่แล้ว ข้ามาจากตงฮวง และข้าก็มีความสัมพันธ์กับนิกายดาบชิงอวิ๋นอยู่บ้าง แต่ข้าไม่ใช่ศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“เมื่อหลายปีก่อน ข้าได้บังเอิญพบกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งของนิกายดาบชิงอวิ๋น ผู้อาวุโสท่านนั้นเห็นว่าพรสวรรค์ในการฝึกฝนของข้าไม่เลว และรักใคร่ในความสามารถ จึงถ่ายทอดวิชาดาบให้ข้าสองสามกระบวนท่า”

หญิงสาวดูไม่ค่อยเชื่อ “แค่นั้นเองหรือ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “แล้วจะให้เป็นอะไรอีกเล่า?”

หญิงสาวไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อ แต่กลับถามอีกว่า “คุณชายเยี่ย กลอนของเจ้าช่างไพเราะยิ่งนัก ใครเป็นคนสอน?”

เยี่ยชิวตอบว่า “ถ้าข้าบอกว่าข้าลอกมา เจ้าจะเชื่อหรือไม่?”

“ไม่เชื่อ” หญิงสาวกล่าว “หากมีคนอื่นแต่งกลอนเช่นนั้นได้ ชื่อเสียงคงจะแพร่สะพัดไปทั่วทั้งโลกฝึกเซียนแล้ว ข้าไม่มีเหตุผลที่จะไม่รู้ ดังนั้น กลอนเหล่านั้นก็คือเจ้าเป็นคนแต่งนั่นแหละ”

“คุณชายเยี่ย มีใครสอนเจ้าแต่งกลอนมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่า?”

ในเมื่อไม่เชื่อ ก็คงต้องโกหกแล้ว

“ข้าเรียนรู้ด้วยตัวเอง” เยี่ยชิวกล่าว

“คุณชายเยี่ย เจ้าเก่งจริงๆ” หญิงสาวกล่าว “ข้าเคยได้ยินอาจารย์กล่าวว่า โลกนี้มีอัจฉริยะบางคนที่ไม่ต้องเรียนรู้ก็สามารถบรรลุถึงระดับที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ตลอดชีวิต คนแบบนี้หายากยิ่งนักในหมื่นคน ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอ ช่างดีจริงๆ”

“คุณชายเยี่ย เจ้าเคยแต่งกลอนให้หญิงอื่นมาก่อนหรือไม่?”

“ไม่เคย” เยี่ยชิวคิดในใจ แม้ทักษะทางการแพทย์ของข้าจะยอดเยี่ยม แต่เรื่องการแต่งกลอนนั้นข้าไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย

แววตาของหญิงสาวเปล่งประกายอย่างประหลาด แล้วกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย เจ้าช่วยแต่งให้ข้าอีกบทได้หรือไม่?”

ภายในใจของเขายังคงว่างเปล่าและไร้รสชาติ ไม่สามารถสลัดความคะนึงหาอันลึกซึ้งนั้นทิ้งไปได้ เสื้อผ้าของเขาค่อยๆ หลวมขึ้น ร่างกายผอมลงทุกวัน แต่เขาก็ไม่เสียใจกับสิ่งนี้ เพื่อคนที่คิดถึง เขายินดีที่จะแบกรับความเจ็บปวดทรมานทั้งหมดนี้ แม้จะต้องซูบผอมเพียงใดก็ตาม

นี่ไม่ใช่ความโศกเศร้าในฤดูใบไม้ผลิ แต่มันคือความคะนึงหาในความรักต่างหาก!

ความยอดเยี่ยมที่สุดของบทกลอนนี้คือ แม้ว่า “ความโศกเศร้าในฤดูใบไม้ผลิ” จะหมายถึง “ความคะนึงหา” แต่ก็ยังคงไม่ยอมเปิดเผยออกมาตรงๆ เพียงแค่เผยให้เห็นบางส่วนจากถ้อยนามที่ซ่อนอยู่ในระหว่างบรรทัด ดูเหมือนจะเขียนถึงแล้ว แต่ก็หยุดชะงัก เปลี่ยนทิศทางการเขียนไป เสียใจเสียเหลือเกิน ลึกลับซับซ้อนหลายตลบ จนกระทั่งประโยคสุดท้ายเท่านั้น ความจริงจึงกระจ่าง

ในสองประโยคสุดท้ายของบทกลอน ความคะนึงหาได้ระเบิดออกมา แต่ก็หยุดลงกะทันหัน อารมณ์ความรู้สึกยังคงสะท้อนก้องกังวาน เต็มไปด้วยพลังแห่งการแผ่ซ่าน

“บทกลอนนี้ เจ้าพอใจหรือไม่?” เยี่ยชิวถามขึ้นมาทันที

หญิงสาวได้สติกลับมา หัวใจเต้นแรงราวกับลูกกวางน้อยที่ตื่นตระหนก “ตึกๆ” ไม่หยุด

“เสื้อผ้ารัดกุมคลายลงไม่เสียใจ เพื่อเจ้านั้นยอมซูบผอม ช่างเป็นประโยคที่งดงามอะไรเช่นนี้ ความรักที่มั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง คุณชายเยี่ยกำลังสารภาพรักกับข้าอยู่หรือ?”

หญิงสาวคิดพลางแอบเงยหน้ามองใบหน้าของเยี่ยชิว แล้วรีบก้มหน้าลงทันที ใบหูร้อนผ่าว

“เจ้าเป็นอะไรไป?” เยี่ยชิวไม่รู้เลยว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ จึงเอ่ยปากถาม

หญิงสาวรีบปกปิด แล้วกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย กลอนของเจ้าบทนี้ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน”

ล้อเล่นน่า! กลอนที่นักรักอันดับหนึ่งตลอดกาลแต่งขึ้น จะไม่ดียอดเยี่ยมได้อย่างไรกัน?

รู้หรือไม่ว่า เมื่อครั้งที่ผู้อาวุโสท่านนี้ยังมีชีวิตอยู่ มีแฟนสาวกไม่รู้กี่คน แม้กระทั่งเมื่อเขาเสียชีวิตไปแล้ว ก็ยังมีกลุ่มหญิงคณิกาที่รวบรวมเงินมาฝังศพเขา

“คุณชายเยี่ย บทกลอนนี้ เจ้าแต่งให้ข้าใช่หรือไม่?”

ขณะที่หญิงสาวถามคำถามนี้ หัวใจของนางก็เต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากลำคอ นางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“แน่นอน ที่นี่มีแค่เราสองคน ไม่แต่งให้เจ้าแล้วจะให้แต่งให้ใครกัน?” เยี่ยชิวถาม “ชอบไหม?”

“ชอบสิ ชอบมากที่สุดเลย” หญิงสาวพยักหน้าด้วยความดีใจ

“งั้นก็ควรจะมีการแสดงออกหน่อยไหม?” เยี่ยชิวกล่าว

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหญิงสาวก็แดงก่ำด้วยความอาย จากนั้นก็ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน นางก็ยื่นริมฝีปากสีเชอร์รี่เล็กๆ ของตนไปแตะริมฝีปากของเยี่ยชิวเบาๆ

“จุ๊บ~”