วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2346

ค่ำคืนนั้น เยี่ยชิวและคณะเข้าพักที่จวนเจ้าเมือง

ต้าลี่ อมตะชางเหม่ย ลุงซู และทหารองครักษ์สองนาย ช่วยพ่อบ้านเหยาจัดการฝังโลงศพทั้งหมดในจวนเจ้าเมือง

ส่วนเยี่ยชิวก็เก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อศึกษาระฆังแห่งความโกลาหล

“ให้ข้าดูสิว่า เทพศาสตราชิ้นนี้จะวิเศษเหมือนที่บันทึกไว้จริงหรือไม่?”

เยี่ยชิวหยิบระฆังแห่งความโกลาหลออกมา ขยายให้ใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้ระฆังแห่งความโกลาหลครอบตัวเองไว้ข้างใน

ต่อมา เขาก็เริ่มท่องคาถาในใจ

“อื้อ!”

ไม่นานนัก ผนังระฆังสีดำสนิทก็ปลดปล่อยแสงออกมา หมุนเวียนไม่หยุด

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเวลาเร่งขึ้น

เขาหลับตาลง โคจรชี่แท้ เปิดใช้งานวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง และเข้าสู่การบ่มเพาะ

เมื่อเยี่ยชิวออกมาจากระฆังแห่งความโกลาหล แสงอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า ข้างนอกเพิ่งจะรุ่งเช้าพอดี

“ไม่คิดเลยว่าแค่คืนเดียว จะเทียบเท่ากับการบ่มเพาะอย่างหนักของข้าเป็นเวลาครึ่งปี”

“ถ้าอย่างนั้น ข้างในระฆังหนึ่งปี ก็เทียบเท่ากับข้างนอกหนึ่งวัน”

“ตามบันทึกในคัมภีร์ ยิ่งผู้ฝึกฝนมีพลังบ่มเพาะสูงขึ้นเท่าไหร่ การเร่งเวลาก็จะยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น”

เยี่ยชิวถือระฆังแห่งความโกลาหลไว้ในมือ พลางเล่นไปมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ไม่คิดเลยว่าเพิ่งจะมาถึงจงโจว ก็ได้เทพศาสตราแห่งมิติมาแล้ว โชคของข้าดีจริงๆ”

“จริงสิ เทพศาสตราแบบนี้ น่าจะมีวิญญาณวัตถุใช่ไหม?”

“เกือบจะลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้หยดเลือดเพื่อผูกพันธะ”

เยี่ยชิวเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า แม้เขาจะเข้าใจวิธีการใช้ระฆังแห่งความโกลาหลแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับระฆังแห่งความโกลาหล

ไม่ลังเลเลย เขาใช้นิ้วกลางมือขวาบีบเลือดออกมาหนึ่งหยด แล้วหยดลงบนระฆังแห่งความโกลาหล

ทันใดนั้น เลือดก็ถูกกลืนกินไป

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นเส้นหนึ่ง เชื่อมเขากับระฆังแห่งความโกลาหลเข้าไว้ด้วยกันอย่างแน่นแฟ้น

ทว่าเขากลับไม่พบการมีอยู่ของวิญญาณวัตถุ

“ไม่น่าเป็นไปได้นี่!”

“เทพศาสตราจะไม่มีวิญญาณวัตถุได้อย่างไร?”

“ถึงแม้หม้อเฉียนคุนจะไม่มีวิญญาณวัตถุ นั่นเป็นเพราะยังไม่ได้รวมชิ้นส่วนครบ แต่ทำไมระฆังแห่งความโกลาหลก็ไม่มีวิญญาณวัตถุด้วย?”

“หรือว่าระฆังแห่งความโกลาหลก็เหมือนกับดาบเซวียนหยวน ที่วิญญาณวัตถุหายไป?”

เยี่ยชิวรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เทพศาสตราที่ไม่มีวิญญาณวัตถุก็เหมือนไร้วิญญาณ

ก็เหมือนผู้หญิงสวยที่ไม่มีความสามารถพิเศษ ก็เป็นได้แค่แจกันดอกไม้

รูปลักษณ์ที่สวยงามมีอยู่มากมาย แต่จิตวิญญาณที่น่าสนใจนั้นหายากยิ่งนัก

แต่โชคดีที่มันไม่ส่งผลต่อการใช้งาน ระฆังแห่งความโกลาหลสามารถเร่งเวลาได้ ซึ่งเป็นตัวช่วยที่ยิ่งใหญ่สำหรับเยี่ยชิว

“ด้วยความช่วยเหลือจากระฆังแห่งความโกลาหล ภายในร้อยปี ข้าจะต้องเป็นจักรพรรดิเซียนให้ได้!”

เยี่ยชิวเก็บระฆังแห่งความโกลาหล แล้วผลักประตูออกไป ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ

หญิงสาวตื่นนอนแล้วผลักประตูห้องออกไป ก็เห็นเยี่ยชิวทันที

เยี่ยชิวยืนอยู่ในลานบ้าน แสงแดดแรกของยามเช้าสาดส่องกระทบใบหน้าของเขา ทำให้ความหล่อเหลาของเขาดูเหมือนมาแต่กำเนิด ยากจะต้านทาน

ใบหน้าของเขามีโครงหน้าที่คมชัดราวกับงานศิลปะที่แกะสลักอย่างประณีต ดวงตาลึกซึ้งคู่หนึ่งส่องประกายแห่งปัญญา ทำให้ผู้คนไม่อาจห้ามใจที่จะจมดิ่งลงไปได้

จมูกของเขาสูงโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ ทุกรายละเอียดล้วนเผยเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์

และรูปร่างที่สูงโปร่งสง่างามของเขา ราวกับดาบเทพที่คมกริบ ยืนตระหง่านอยู่ในโลกอย่างมั่นใจแต่ไม่โอ้อวด

“หล่อมาก!”

ชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวถึงกับมองจนเคลิบเคลิ้ม

เยี่ยชิวดูเหมือนจะรู้สึกได้บางอย่าง จึงหันศีรษะไปมอง และพบหญิงสาวที่กำลังจ้องมองตนเองอยู่

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ อรุณสวัสดิ์!” เยี่ยชิวยิ้มทักทาย

รอยยิ้มของเขาทำให้ผู้คนหลงใหลยิ่งนัก เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นกันเอง ราวกับสามารถส่องสว่างมุมที่ลึกที่สุดในจิตใจ

“คุณชายเยี่ย อรุณสวัสดิ์!”

หญิงสาวตอบกลับอย่างสงบ แล้วรีบหันหลังกลับ ปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน