วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2346

ค่ำคืนนั้น เยี่ยชิวและคณะเข้าพักที่จวนเจ้าเมือง

ต้าลี่ อมตะชางเหม่ย ลุงซู และทหารองครักษ์สองนาย ช่วยพ่อบ้านเหยาจัดการฝังโลงศพทั้งหมดในจวนเจ้าเมือง

ส่วนเยี่ยชิวก็เก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อศึกษาระฆังแห่งความโกลาหล

“ให้ข้าดูสิว่า เทพศาสตราชิ้นนี้จะวิเศษเหมือนที่บันทึกไว้จริงหรือไม่?”

เยี่ยชิวหยิบระฆังแห่งความโกลาหลออกมา ขยายให้ใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้ระฆังแห่งความโกลาหลครอบตัวเองไว้ข้างใน

ต่อมา เขาก็เริ่มท่องคาถาในใจ

“อื้อ!”

ไม่นานนัก ผนังระฆังสีดำสนิทก็ปลดปล่อยแสงออกมา หมุนเวียนไม่หยุด

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเวลาเร่งขึ้น

เขาหลับตาลง โคจรชี่แท้ เปิดใช้งานวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง และเข้าสู่การบ่มเพาะ

เมื่อเยี่ยชิวออกมาจากระฆังแห่งความโกลาหล แสงอรุณรุ่งเริ่มจับขอบฟ้า ข้างนอกเพิ่งจะรุ่งเช้าพอดี

“ไม่คิดเลยว่าแค่คืนเดียว จะเทียบเท่ากับการบ่มเพาะอย่างหนักของข้าเป็นเวลาครึ่งปี”

“ถ้าอย่างนั้น ข้างในระฆังหนึ่งปี ก็เทียบเท่ากับข้างนอกหนึ่งวัน”

“ตามบันทึกในคัมภีร์ ยิ่งผู้ฝึกฝนมีพลังบ่มเพาะสูงขึ้นเท่าไหร่ การเร่งเวลาก็จะยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น”

เยี่ยชิวถือระฆังแห่งความโกลาหลไว้ในมือ พลางเล่นไปมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ไม่คิดเลยว่าเพิ่งจะมาถึงจงโจว ก็ได้เทพศาสตราแห่งมิติมาแล้ว โชคของข้าดีจริงๆ”

“จริงสิ เทพศาสตราแบบนี้ น่าจะมีวิญญาณวัตถุใช่ไหม?”

“เกือบจะลืมไปแล้วว่ายังไม่ได้หยดเลือดเพื่อผูกพันธะ”

เยี่ยชิวเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า แม้เขาจะเข้าใจวิธีการใช้ระฆังแห่งความโกลาหลแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับระฆังแห่งความโกลาหล

ไม่ลังเลเลย เขาใช้นิ้วกลางมือขวาบีบเลือดออกมาหนึ่งหยด แล้วหยดลงบนระฆังแห่งความโกลาหล

ทันใดนั้น เลือดก็ถูกกลืนกินไป

เยี่ยชิวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นเส้นหนึ่ง เชื่อมเขากับระฆังแห่งความโกลาหลเข้าไว้ด้วยกันอย่างแน่นแฟ้น

ทว่าเขากลับไม่พบการมีอยู่ของวิญญาณวัตถุ

“ไม่น่าเป็นไปได้นี่!”

“เทพศาสตราจะไม่มีวิญญาณวัตถุได้อย่างไร?”

“ถึงแม้หม้อเฉียนคุนจะไม่มีวิญญาณวัตถุ นั่นเป็นเพราะยังไม่ได้รวมชิ้นส่วนครบ แต่ทำไมระฆังแห่งความโกลาหลก็ไม่มีวิญญาณวัตถุด้วย?”

“หรือว่าระฆังแห่งความโกลาหลก็เหมือนกับดาบเซวียนหยวน ที่วิญญาณวัตถุหายไป?”

เยี่ยชิวรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เทพศาสตราที่ไม่มีวิญญาณวัตถุก็เหมือนไร้วิญญาณ

ก็เหมือนผู้หญิงสวยที่ไม่มีความสามารถพิเศษ ก็เป็นได้แค่แจกันดอกไม้

รูปลักษณ์ที่สวยงามมีอยู่มากมาย แต่จิตวิญญาณที่น่าสนใจนั้นหายากยิ่งนัก

แต่โชคดีที่มันไม่ส่งผลต่อการใช้งาน ระฆังแห่งความโกลาหลสามารถเร่งเวลาได้ ซึ่งเป็นตัวช่วยที่ยิ่งใหญ่สำหรับเยี่ยชิว

“ด้วยความช่วยเหลือจากระฆังแห่งความโกลาหล ภายในร้อยปี ข้าจะต้องเป็นจักรพรรดิเซียนให้ได้!”

เยี่ยชิวเก็บระฆังแห่งความโกลาหล แล้วผลักประตูออกไป ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความมั่นใจ

หญิงสาวตื่นนอนแล้วผลักประตูห้องออกไป ก็เห็นเยี่ยชิวทันที

เยี่ยชิวยืนอยู่ในลานบ้าน แสงแดดแรกของยามเช้าสาดส่องกระทบใบหน้าของเขา ทำให้ความหล่อเหลาของเขาดูเหมือนมาแต่กำเนิด ยากจะต้านทาน

ใบหน้าของเขามีโครงหน้าที่คมชัดราวกับงานศิลปะที่แกะสลักอย่างประณีต ดวงตาลึกซึ้งคู่หนึ่งส่องประกายแห่งปัญญา ทำให้ผู้คนไม่อาจห้ามใจที่จะจมดิ่งลงไปได้

จมูกของเขาสูงโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ ทุกรายละเอียดล้วนเผยเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์

และรูปร่างที่สูงโปร่งสง่างามของเขา ราวกับดาบเทพที่คมกริบ ยืนตระหง่านอยู่ในโลกอย่างมั่นใจแต่ไม่โอ้อวด

“หล่อมาก!”

ชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวถึงกับมองจนเคลิบเคลิ้ม

เยี่ยชิวดูเหมือนจะรู้สึกได้บางอย่าง จึงหันศีรษะไปมอง และพบหญิงสาวที่กำลังจ้องมองตนเองอยู่

“คุณหนูโหรวเอ๋อร์ อรุณสวัสดิ์!” เยี่ยชิวยิ้มทักทาย

รอยยิ้มของเขาทำให้ผู้คนหลงใหลยิ่งนัก เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นกันเอง ราวกับสามารถส่องสว่างมุมที่ลึกที่สุดในจิตใจ

“คุณชายเยี่ย อรุณสวัสดิ์!”

หญิงสาวตอบกลับอย่างสงบ แล้วรีบหันหลังกลับ ปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว

บทนี้ยังไม่จบ กรุณากดหน้าถัดไปเพื่ออ่านเนื้อหาที่น่าสนใจต่อ!

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างชอบธรรมว่า “ข้าเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเพียร จะแต่งงานได้อย่างไร? ข้าแค่สงสัยเท่านั้น”

ลุงซูกล่าวว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ฝ่าบาทต้องการหาลูกเขยให้องค์หญิงหนิงอัน ตอนนี้อัจฉริยะจากนานาประเทศในจงโจวกำลังเดินทางมาถึงเมืองหลวงอย่างต่อเนื่อง”

อมตะชางเหม่ยถามว่า “ลุงซู องค์หญิงหนิงอันอายุเท่าไหร่แล้ว?”

ลุงซูตอบว่า “ใกล้จะสิบแปดแล้ว”

อมตะชางเหม่ยถามอีกว่า “แล้วนางหน้าตาขี้เหร่มากใช่หรือไม่?”

พอได้ยินคำพูดนี้ หญิงสาวก็เลิกคิ้วขึ้น ส่วนลุงซูก็ถามด้วยความงุนงงว่า “เต้าจ่าง ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “องค์หญิงหนิงอันอายุยังน้อยขนาดนั้น แต่กลับต้องหาลูกเขย นี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือว่านางหน้าตาขี้เหร่จนแต่งออกไปไม่ได้?”

“นี่…” ลุงซูหัวเราะทั้งน้ำตา แล้วกล่าวว่า “เต้าจ่าง ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

“องค์หญิงหนิงอันไม่เพียงแต่ไม่ขี้เหร่เท่านั้น นางยังเป็นหนึ่งในหญิงงามอันดับหนึ่งของต้าโจว และอยู่อันดับที่สองในลำดับเทพสวรรค์”

“ไม่เพียงเท่านั้น องค์หญิงยังเป็นศิษย์สายตรงของฟูจื่อแห่งสถาบันจี้เซีย เชี่ยวชาญทั้งการดีดพิณ หมากรุก การเขียน และการวาดภาพ ได้รับการขนานนามว่าเป็นสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในหมู่คนรุ่นใหม่”

อมตะชางเหม่ยชะงัก “จริงหรือ?”

ลุงซูพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “จริงแท้แน่นอน”

อมตะชางเหม่ยใจเต้นระทึก รีบถามว่า “ลุงซู ข้าขอถามท่านหน่อย ถ้าไอ้เด็กเปรตนั่นไปเข้าร่วมการแข่งขันหาลูกเขย เขาจะมีโอกาสไหม?”

ลุงซูกล่าวว่า “คุณชายเยี่ยเป็นผู้มีรูปงาม ทั้งพลังบ่มเพาะและความรู้ความสามารถ ล้วนเป็นอันดับหนึ่งในยุคนี้ หากคุณชายเยี่ยไปเข้าร่วมการแข่งขันหาลูกเขย โอกาสที่จะประสบความสำเร็จนั้นมีสูงมาก”

อมตะชางเหม่ยตื่นเต้น “ไอ้เด็กเปรต! เจ้าได้ยินไหม? ลุงซูบอกว่าเจ้ามีโอกาส ลองไปลองดูไหม?”

หญิงสาวก็มองเยี่ยชิวเช่นกัน

เยี่ยชิวตบหน้าผากอมตะชางเหม่ยหนึ่งฉาด แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ลองบ้าอะไรของเจ้า! ไม่รู้หรือไงว่าข้ามีเรื่องสำคัญต้องทำ? พูดน้อยๆ เข้าไว้ รีบเดินทางกันดีกว่า”

อมตะชางเหม่ยคิดในใจว่า “ฮึ่ม! ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจ ข้าก็จะช่วยเจ้าให้สำเร็จ เพราะเมื่อเจ้ามีสหายสนิทอยู่ข้างกาย เจ้าจะได้ไม่ต้องรังแกข้า”

สามวันต่อมา

เยี่ยชิวและคณะเดินทางมาถึงเมืองหลวงต้าโจว