วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2347

คณะของเยี่ยชิวยืนอยู่ใต้กำแพงเมือง

เห็นเพียงกำแพงเมืองสูงใหญ่และสง่างาม ราวกับปราการที่แข็งแกร่งยากจะทำลาย ปกป้องเมืองโบราณแห่งจงโจวแห่งนี้

อิฐและหินบนกำแพงเมืองที่ผ่านกาลเวลามานานปี ดูเก่าแก่และแน่นหนา แต่กลับยิ่งแสดงให้เห็นถึงประวัติศาสตร์อันยาวนานและความโอ่อ่าของมัน

เมื่อยืนอยู่ใต้กำแพงเมือง แหงนหน้ามองขึ้นไป ก็ราวกับสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของประวัติศาสตร์อันหนักอึ้ง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเลื่อมใสศรัทธา

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง โครงร่างของกำแพงเมืองยิ่งชัดเจนขึ้น ดูสูงใหญ่และน่าเกรงขาม ราวกับกำลังแสดงให้โลกเห็นถึงความรุ่งโรจน์และเกียรติยศอันเป็นนิรันดร์

“ในที่สุดก็มาถึงแล้ว!”

อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวข้าต้องไปหาสถานที่แช่น้ำร้อนดีๆ สักแห่ง”

หญิงสาวถามเยี่ยชิว “คุณชายเยี่ย เดี๋ยวข้าจะให้ลุงซูหาที่พักให้พวกท่านก่อนดีไหม?”

“ขอบคุณคุณหนูโหรวเอ๋อร์ แต่ไม่เป็นไร” เยี่ยชิวปฏิเสธทันที

เพราะหลังจากนี้ เขาจะไปที่ศาลาหยงเป่า

“คุณชายเยี่ย ท่านจะไม่ไปกับพวกเราแล้วหรือ?” ลุงซูถาม

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ เลยจะไม่ไปกับพวกท่านแล้ว”

ได้ยินดังนั้น อารมณ์ของหญิงสาวก็หม่นหมองลงเล็กน้อย

ลุงซูอยู่ข้างกายคุณหนูมานานขนาดนี้ ย่อมเข้าใจว่าคุณหนูคิดอะไรอยู่ เขาจึงกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย พวกท่านเพิ่งมาถึงต้าโจวใหม่ๆ ยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ประกอบกับเมืองหลวงใหญ่มาก หลงทางได้ง่าย หรือจะให้บ่าวรับใช้สองคนนี้เป็นผู้นำทาง พาพวกท่านเที่ยวชมเมืองหลวงก่อนดีไหม?”

“เมื่อข้าส่งคุณหนูถึงบ้านแล้ว จะมาหาพวกท่านทีหลัง เป็นอย่างไรบ้าง?”

เยี่ยชิวปฏิเสธอย่างสุภาพ “ลุงซู ขอบคุณในความหวังดีของท่าน พวกเราล้วนเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่หลงทางหรอก”

“นี่…” ลุงซูมองไปที่หญิงสาว

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็แล้วแต่คุณชายเยี่ยเถิด” หญิงสาวพูดพร้อมกับเบะปากเล็กน้อย ดูท่าจะร้องไห้

เขาหมายความว่าอย่างไร?

เขาอยากจะหนีไปจากข้าขนาดนั้นเลยหรือ?

ถ้าเป็นเช่นนั้น แล้วตอนอยู่ในถ้ำ ทำไมเจ้าถึงได้สารภาพรักกับข้า?

เยี่ยชิว เจ้าคนเลว!

ลุงซูไม่กล้าคะยั้นคะยอต่อ จึงกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย ตลอดทางนี้ขอบคุณที่ดูแลพวกเรา หากไม่ใช่ท่าน ข้ากับคุณหนูคงกลับเมืองหลวงไม่ได้เป็นแน่”

“ในใจของข้า ท่านเป็นทั้งสหายและผู้มีพระคุณ”

“คุณชายเยี่ย โปรดรับคารวะจากข้า”

“เต้าจ่าง น้องต้าลี่ พวกท่านก็โปรดรับคารวะจากข้าด้วย”

ลุงซูกล่าวจบก็โค้งตัวเก้าสิบองศา คารวะเยี่ยชิวทั้งสามคน

“ลุงซู การได้รู้จักกันก็ถือเป็นวาสนา ท่านไม่ต้องเกรงใจหรอก” เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ใช่แล้ว ทุกคนเป็นสหายกัน ลุงซูเกรงใจขนาดนี้ ข้าก็อายเหมือนกัน”

ลุงซูหัวเราะฮ่าๆ แล้วหยิบป้ายหยกทองคำแท้ชิ้นหนึ่งออกมา มอบให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิวรับป้ายหยกมาดู เห็นมีอักษร “จู” สลักอยู่บนนั้น เขาจึงถามด้วยความสงสัยว่า “ลุงซู นี่หมายความว่าอย่างไร?”

ลุงซูยิ้มแล้วกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย นี่คือป้ายหยกของข้า โปรดเก็บรักษาไว้ให้ดี”

“ข้าที่อยู่ในเมืองหลวงนี้ ก็พอจะมีเส้นสายอยู่บ้าง”

“หากคุณชายเยี่ยเจอเรื่องลำบากใดๆ มีป้ายหยกนี้อยู่ อาจจะช่วยท่านได้”

“แน่นอน ข้าไม่ได้แช่งให้ท่านเจอเรื่องลำบาก ข้าหวังว่าการมาต้าโจวของท่านในครั้งนี้ จะราบรื่นทุกประการ สำเร็จสมปรารถนาทุกอย่าง”

เยี่ยชิวเก็บป้ายหยกไว้ แล้วประสานหมัดโค้งคำนับขอบคุณ “ขอบคุณลุงซู”

ลุงซูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “คุณชายเยี่ย เรื่องที่ฮ่องเต้หาลูกเขย ข้าคิดว่าท่านน่าจะลองดูนะ เผื่อได้เป็นราชบุตรเขยในอนาคต ข้าจะได้หวังพึ่งใบบุญจากท่านบ้าง”

เยี่ยชิวหัวเราะเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับไป

อมตะชางเหม่ยหัวเราะคิกคัก “ปฏิกิริยาแรงขนาดนี้ แสดงว่าเขินอายจนโมโหแล้วสินะ?”

“ไอ้เด็กเปรต ตอนที่เราออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋น ข้ารับปากเซียนจื้อหยุนซีกับเซียนจื้อไป๋ฮวาว่าจะช่วยดูแลเจ้าให้ดีๆ”

“เจ้าควรจะดีกับข้าหน่อยนะ ไม่งั้น… ให้ตายเถอะ พวกเจ้าไปกันแล้วหรือ? รอข้าด้วย!”

อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่ทันจบ เห็นเพียงเยี่ยชิวและต้าลี่เดินผ่านประตูเมืองไปแล้ว เขาอุทานออกมาอย่างตกใจ และรีบตามไปทันที

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง เมืองหลวงต้าโจวดูงดงามตระการตาเป็นพิเศษ

สองข้างทางของถนนเรียงรายไปด้วยร้านค้ามากมาย ผู้คนเนืองแน่นราวกับคลื่น

เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียก เสียงช่างฝีมือตอกทุบ และเสียงพูดคุยหัวเราะของชาวเมืองผสมผสานกัน สร้างสรรค์ท่วงทำนองอันเป็นเอกลักษณ์ของเมืองนี้

ผ้าไหมอันงดงาม อัญมณีล้ำค่า เครื่องหอม เครื่องสำอาง ชา… สินค้าต่างๆ ส่องประกายระยิบระยับ ดึงดูดลูกค้าจากทั่วทุกสารทิศ

เมืองหลวงแห่งนี้ราวกับเวทีอันตระการตา เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความเจริญรุ่งเรือง

ในจัตุรัสอันกว้างขวาง นักแสดงกายกรรมกำลังแสดงท่ายากอันน่าตื่นเต้น ดึงดูดเสียงปรบมือจากผู้ชมอย่างต่อเนื่อง

ในโรงน้ำชาที่ไม่ไกลออกไป เหล่านักปราชญ์และกวีต่างร่ายกลอน วาดภาพ และพูดคุยถึงเรื่องสำคัญของโลก

นี่เป็นภาพแห่งยุคทอง!

“ต้าโจวช่างรุ่งเรืองจริงๆ สมแล้วที่เป็นมหาอำนาจอันดับหนึ่งของจงโจว!” อมตะชางเหม่ยรำพึงด้วยความรู้สึก

ต้าลี่พูดด้วยความอิจฉา “เมื่อไหร่เผ่าปีศาจของพวกเราจะรุ่งเรืองแบบนี้บ้างนะ”

เยี่ยชิวก็รู้สึกหวนรำลึกถึงสิ่งต่างๆ ภาพของต้าโจวในเวลานี้ทำให้เขานึกถึงความรุ่งเรืองของเมืองฉางอันในยุคโบราณ

เมื่อคิดถึงโลกมนุษย์ เขาก็นึกถึงหลินจิงจื้อและคนอื่นๆ

“ไม่รู้ว่าพี่หลินและคนอื่นๆ เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าตัวเล็กหรูอี้โตขึ้นแค่ไหนแล้ว? แล้วแม่ของข้า สุขภาพของท่านยังดีอยู่ไหม?”

ขณะที่เยี่ยชิวกำลังคิดฟุ้งซ่าน อมตะชางเหม่ยก็ชี้ไปข้างหน้าแล้วตะโกนว่า “ไอ้เด็กเปรต! ดูนั่นสิ!”