วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2348

เยี่ยชิวมองตามทิศทางที่อมตะชางเหม่ยชี้ไป ทันใดนั้น เกี้ยวอันหรูหราก็ปรากฏขึ้นในสายตา

เกี้ยวโอ่อ่าตระการตา ล้อมรอบด้วยการปักผ้าหลากสีที่ประณีตงดงาม ทุกฝีเข็มล้วนละเอียดอ่อนยิ่ง

แสงแดดสาดส่องลงบนเกี้ยว ราวกับสวมรัศมีสีทองให้กับเกี้ยวอันหรูหรานี้

รอบเกี้ยว มีหญิงสาววัยเยาว์หลายสิบนางในชุดนางกำนัล พวกนางเดินตามเกี้ยวอย่างนุ่มนวล มือถือถุงหอมและพัดผ้าไหม กลิ่นหอมจากถุงหอมผสมกับสายลมโชยแผ่วไปทั่วอากาศ

ส่วนหญิงสาวที่แยกจากเยี่ยชิวไปก่อนหน้านี้ กำลังรับการประคองจากนางกำนัลสองคนเพื่อขึ้นเกี้ยว

ลุงซูเฝ้าอยู่ข้างเกี้ยว

ในขณะเดียวกัน ด้านหลังนางกำนัลเหล่านั้น ยังมีทหารองครักษ์นับร้อยนาย

ทหารองครักษ์ถือหอกยาว ปลายหอกส่องประกายเย็นยะเยือกภายใต้แสงอาทิตย์

สองข้างทาง ประชาชนต่างเฝ้ามองขบวนนี้อย่างเงียบๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความยำเกรงและความอยากรู้อยากเห็น

ไม่นานนัก เกี้ยวก็หายลับไปจากสายตา

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าเห็นไหม?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวหันสายตากลับมา แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ใช่คนตาบอด จะมองไม่เห็นได้อย่างไร?”

อมตะชางเหม่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “ไอ้เด็กเปรต เจ้าว่าโหรวเอ๋อร์เป็นใครกันแน่ ทำไมแค่กลับเข้าเมืองถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้?”

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ว่านางจะเป็นใคร เกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า “ทำไมจะไม่เกี่ยว? เจ้าเล่นไป…”

“อย่าพูดพล่อยๆ! ข้ากับคุณหนูโหรวเอ๋อร์บริสุทธิ์ใจต่อกัน” เยี่ยชิวเน้นย้ำ

อมตะชางเหม่ยเบะปาก “โถๆๆ จูบกันแล้วยังบอกว่าบริสุทธิ์ใจ ไอ้เด็กเปรตเจ้าช่างหน้าไม่อายจริงๆ”

เยี่ยชิวพูดด้วยความไม่พอใจ “ไอ้แก่ เจ้าจะเลิกพล่ามเหมือนผู้หญิงได้ไหม?”

“พอแล้ว รีบไปหาศาลาหยงเป่ากันดีกว่า”

“พวกเรายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ”

เยี่ยชิวเหลือบมองทิศทางที่เกี้ยวหายไป แล้วคิดในใจว่า “ฐานะของคุณหนูโหรวเอ๋อร์ไม่ธรรมดาจริงๆ ดูท่าทางแล้ว มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเป็นคนในราชวงศ์”

ไม่นานนัก เขาก็สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว แล้วพาอมตะชางเหม่ยกับต้าลี่เริ่มตามหาศาลาหยงเป่า

ศาลาหยงเป่าคือบริษัทการประมูลที่ใหญ่ที่สุดในโลกฝึกเซียน มีสาขาอยู่ทั่วทุกที่ แต่ละสาขาบริหารโดยผู้ดูแลคนหนึ่ง

เยี่ยชิวสุ่มหาคนสัญจรไปมาบนถนน แล้วสอบถามถึงที่ตั้งของศาลาหยงเป่า

หลังจากผ่านไปสิบหน้านาที

เยี่ยชิวและคณะมาถึงถนนที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวง

บนถนนสายนี้ มีอาคารหลังใหญ่และโบราณซ่อนตัวอยู่ ราวกับหลุดออกมาจากยุคโบราณ แผ่บรรยากาศแห่งประวัติศาสตร์ออกมา

อาคารสูงประมาณร้อยเมตร สง่างามตระการตา ให้ความรู้สึกโอ่อ่าและลึกลับ

รูปลักษณ์ภายนอกของอาคารใช้สถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิม มีหลังคายกสูงปลายงอน ไม้แกะสลักและภาพวาดต่างๆ ทุกรายละเอียดได้รับการออกแบบและตกแต่งอย่างประณีต

บนกำแพงแกะสลักลวดลายวิจิตรบรรจง บางส่วนเป็นเรื่องราวตำนานโบราณ บางส่วนเป็นลวดลายที่สื่อถึงความมงคล

แสงแดดส่องลอดช่องว่างระหว่างกระเบื้องลงมา เพิ่มความลึกลับให้กับอาคารแห่งนี้

เหนือยอดอาคาร มีป้ายทองคำแนวตั้งขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ด้านบนสลักอักษรสี่ตัวใหญ่ๆ

“ศาลาหยงเป่า!”

อมตะชางเหม่ยเห็นอาคารศาลาหยงเป่า ก็ร้องโอ้โห “ใหญ่จริงๆ!”

“อาคารหลังนี้ใหญ่กว่าศาลาหยงเป่าที่เราเคยเห็นที่เมืองหย่งอานไม่ต่ำกว่าสิบเท่า”

“สมแล้วที่เป็นบริษัทการประมูลที่ใหญ่ที่สุดในโลกฝึกเซียน ร่ำรวยจริงๆ”

“ไปกันเถอะ เข้าไปดูกัน” เยี่ยชิวกล่าวจบก็เดินตรงไปที่ประตูใหญ่

ต้าลี่และอมตะชางเหม่ยเดินตามหลังเขาไปติดๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน