วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2349

“ป้ายของคุณกงซุน!”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจำได้ในทันทีว่าเยี่ยชิวกำลังถือป้ายประจำตัวของกงซุนหยาง นางถามว่า “คุณกงซุนให้ท่านมาหาข้าหรือ?”

“มิใช่” เยี่ยชิวกล่าว “ขอคุยกันสองต่อสองได้หรือไม่?”

“คุณชาย โปรดขึ้นไปชั้นสอง” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวจบก็หันหลังเดินขึ้นบันได

อมตะชางเหม่ยกำลังจะตามขึ้นไป แต่ได้ยินเยี่ยชิวกล่าวว่า “ไอ้แก่ ต้าลี่ พวกเจ้ารอข้าอยู่ข้างล่าง”

อมตะชางเหม่ยเบะปาก แล้วกระซิบข้างหูของต้าลี่ว่า “น้องต้าลี่ คอยดูเถอะ ไอ้เด็กเปรตจะต้องทำเรื่องน่าอายอะไรอีกแน่ๆ ฮึ่ม~”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดินนำหน้า เยี่ยชิวเดินตามหลัง เห็นเพียงสะโพกกลมกลึงของนางแกว่งไปมาซ้ายขวา ช่างเย้ายวนและเต็มไปด้วยเสน่ห์

“ผู้หญิงคนนี้ เป็นของหายากจริงๆ!”

แม้เยี่ยชิวจะเคยเห็นผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ก็อดไม่ได้ที่จะมองนางอีกสองสามครั้ง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวดูเหมือนจะรู้ว่าเยี่ยชิวกำลังมองนาง นางยกยิ้มที่มุมปาก แล้วบิดสะโพกให้มากขึ้น

มาถึงชั้นสอง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพาเยี่ยชิวเข้าไปในห้องส่วนตัว

ห้องนี้ตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีโต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้สองสามตัว บนผนังมีภาพวาดแขวนอยู่สองสามภาพ

บนโต๊ะยังมีเตาเผาเครื่องหอมเล็กๆ อันหนึ่ง มีกลิ่นหอมจางๆ ลอยออกมา ทำให้ทั้งห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่อบอุ่นและสง่างาม

“คุณชายเชิญนั่ง”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเชิญเยี่ยชิวนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นก็รินชาให้เยี่ยชิว แล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไร?”

“เยี่ยชิว!” เยี่ยชิวตอบ

“เยี่ยชิว?” คิ้วของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวปรากฏความสงสัยขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าศาลาหยงเป่าจะเป็นเพียงบริษัทการประมูล แต่ข่าวสารของพวกเขาก็รวดเร็วมาก ทว่านางไม่คุ้นเคยกับชื่อเยี่ยชิวเลย ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“คุณชายไม่ใช่คนต้าโจวใช่ไหม?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถามอย่างลองเชิง

“ข้ามาจากตงฮวง” เยี่ยชิวกล่าวต่อ “ข้ายังมีอีกชื่อหนึ่ง ว่า เยี่ยฉังเซิง”

เยี่ยฉังเซิง!

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองเยี่ยชิวด้วยความตกใจ แล้วถามว่า “อันดับหนึ่งในอันดับเฉียนหลง เยี่ยฉังเซิง?”

เยี่ยชิวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ความตกใจบนใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวหายไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ นางกล่าวว่า “ไม่คิดเลยว่าคุณชายเยี่ยจะมาเยือน ช่างเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง”

ขณะที่พูด หนานกงเสี่ยวเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะมองเยี่ยชิวอีกสองสามครั้ง หมอนี่คืออันดับหนึ่งในอันดับเฉียนหลงจริงหรือ?

ช่างหนุ่มเกินไป!

แถมยังหล่อมาก!

ในกระบวนการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การดึงดูดทางเพศตรงข้ามเป็นสัจธรรมที่ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ในสถานการณ์ปกติ พวกเขาจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อเพศตรงข้ามที่หน้าตาดีโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นธรรมชาติของมนุษย์

รอยยิ้มบนใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวยิ่งเข้มข้นขึ้น นางถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายเยี่ยมาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?”

“เจ้าดูนี่สิว่าคืออะไร?” เยี่ยชิวหยิบป้ายอีกอันออกมา โยนลงบนโต๊ะ

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก้มหน้าลงมอง หัวใจของนางก็สั่นสะเทือน จากนั้นก็รีบหยิบป้ายขึ้นมา พลิกดูไปมา สุดท้ายก็ยืนยันว่าป้ายนี้เป็นของจริง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเก็บยิ้ม แล้วถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “คุณชายเยี่ย ไม่ทราบว่าป้ายนี้ท่านได้มาจากที่ใด?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นี่เป็นของข้า”

“ของท่าน?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ

เยี่ยชิวหัวเราะ “อะไรกัน ไม่เชื่อหรือ?”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เคล็ดกระบี่อักษรหญ้าเป็นท่ากระบี่ ข้าจะแสดงให้เจ้าดูสักครั้ง หลังจากนี้หากเจ้าเห็นท่ากระบี่นี้อีก เจ้าน่าจะจำได้”

กล่าวจบ เยี่ยชิวก็ใช้นิ้วแทนกระบี่ แสดงให้นางดูหนึ่งครั้ง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดิมทีก็มีพลังบำเพ็ญไม่ต่ำ หลังจากเยี่ยชิวแสดงจบ นางก็กล่าวว่า “ท่ากระบี่นี้ไม่เหมือนท่ากระบี่อื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจตนาดาบที่แฝงอยู่ด้วยนั้นทรงพลังมาก หากข้าได้เห็นมันอีกครั้ง ข้าจะต้องจำได้แน่นอน”

“ดีมาก” เยี่ยชิวกล่าว “เรื่องที่สาม ช่วยข้าสืบหาเบาะแสของเผ่านรก”

ผู้อาวุโสชิงอวิ๋นบอกให้เขาบรรลุจักรพรรดิเซียนภายในร้อยปี และต้องรวบรวมโชคชะตาของทั้งห้าภพมาให้จงได้

และเยี่ยชิว นอกจากโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจและโชคชะตาของเผ่ามนุษย์ครึ่งหนึ่งแล้ว เขายังต้องได้รับโชคชะตาของเผ่านรก เผ่ามาร และนิกายพุทธ

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องรู้ว่า เผ่านรกอยู่ที่ไหน?

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวว่า “เป็นเวลาหลายหมื่นปีแล้วที่เผ่านรกไม่ปรากฏตัว การจะตามหาเผ่านรกเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ท่านเจ้าสำนักโปรดวางใจ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาเบาะแสที่ท่านต้องการ”

“อืม” เยี่ยชิวพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ยังมีอีกเรื่องที่อยากจะรบกวนท่าน ช่วยข้าสืบหน่อยว่า หลงผู่ซ่าอยู่ที่ไหน?”

“หลงผู่ซ่า?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ท่านเจ้าสำนัก ท่านหมายถึงหลงผู่ซ่าที่อยู่ในอันดับสามของอันดับเฉียนหลง ศิษย์ของอู่จี๋เทียนจุนหรือ?”

“ถูกต้อง” เยี่ยชิวกล่าว “เขาคือศัตรูของข้า หากเขาไม่ตาย ข้าก็ไม่สบายใจ”

หลงผู่ซ่าหล่อหลอมร่างกายหมื่นพิษ แถมยังฝึกฝนวิชากำลังภายในหยินหยาง หากไอ้สารเลวนี่ไม่ตาย ไม่ช้าก็เร็วจะต้องกลายเป็นภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่

ดังนั้น เยี่ยชิวต้องการตามหาไอ้สารเลวนี่ให้เจอ แล้วกำจัดมันให้สิ้นซาก

บนใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวปรากฏความลำบากใจอีกครั้ง นางกล่าวว่า “ท่านเจ้าสำนัก ข้าไม่เคยเห็นหน้าตาของหลงผู่ซ่ามาก่อน”

“เรื่องง่าย” เยี่ยชิวยื่นนิ้วชี้วาดในอากาศ ทันใดนั้น ภาพวาดของหลงผู่ซ่าก็ปรากฏขึ้นในอากาศ

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองภาพวาด แล้วกล่าวอย่างรังเกียจว่า “น่าเกลียดเสียจริง!”