วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2350

“ฮัดเช้ย!”

ห่างจากเมืองหลวงต้าโจวไปสามล้านลี้ ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หลงผู้ซ่าก็จามออกมาทันที และรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

“แม่มเอ๊ย ใครนินทาข้าลับหลัง?”

หลงผู้ซ่าบ่นพึมพำ

“หลงเอ๋อร์ ต่อไปเจ้าจะไปไหน?” วิญญาณของจักรพรรดิหยินหยางลอยออกมาจากแหวน แล้วถามออกมา

หลงผู้ซ่าหัวเราะ “พ่อบุญธรรมไม่รู้หรอกหรือว่าข้าอยากไปไหน?”

เดิมที พวกเขาต้องการออกจากจงโจวไปยังซีมั่ว

แต่ระหว่างทาง ได้ยินข่าวการหาลูกเขยของต้าโจว จึงรีบมุ่งหน้ามายังเมืองหลวงต้าโจวทันที

วิญญาณของจักรพรรดิหยินหยางกล่าวว่า “จงโจวมีสามก๊กตั้งมั่น ต้าโจวมีกำลังเข้มแข็งอยู่แล้ว หากได้รับการสนับสนุนจากพวกเรา ต้าโจวก็จะสามารถรวมจงโจวเป็นหนึ่งได้”

หลงผู้ซ่ากล่าวว่า “สำนักหยินหยางถูกทำลาย ตอนนี้พวกเราต้องการที่หลบภัยอย่างเร่งด่วน ต้าโจวในตอนนี้เป็นทางเลือกที่ดี”

“หากข้าสามารถเป็นราชบุตรเขยของต้าโจว และช่วยต้าโจวรวมจงโจวเป็นหนึ่งได้ จงโจวก็จะกลายเป็นกำลังเสริมของพวกเรา ในอนาคตข้าก็จะมีกำลังพอที่จะท้าทายนิกายดาบชิงอวิ๋นได้”

“ข้ายังสามารถเข้าถึงทรัพยากรของจงโจว พยายามยกระดับพลังบ่มเพาะ และในอนาคตก็จะมีโอกาสมากที่จะเหยียบย่ำเยี่ยฉังเซิงไว้ใต้ฝ่าเท้าได้”

วิญญาณของจักรพรรดิหยินหยางกล่าวว่า “วิธีนี้ไม่เลว สมกับเป็นลูกบุญธรรมของข้า”

“หลงเอ๋อร์ พ่อบุญธรรมจะสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่เพื่อให้เจ้าได้เป็นราชบุตรเขยของต้าโจว”

หลงผู้ซ่ากล่าวว่า “ความคิดแม้จะดี แต่การลงมือทำก็ยังมีอุปสรรคไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งโจวอู่หวังแห่งต้าโจว และฮ่องเต้ต้าโจว ล้วนเป็นผู้มีฝีมือสูงในอันดับมังกร ข้ากังวลว่า…”

คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ก็ถูกขัดขึ้นมา

“หลงเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร วางใจเถิด เจ้าสองคนนั้น พ่อบุญธรรมจะช่วยเจ้าจัดการเอง” จักรพรรดิหยินหยางทำให้หลงผู้ซ่าคลายความกังวล

หลงผู้ซ่าได้ยินดังนั้น ก็ดีใจจนเนื้อเต้น กล่าวว่า “ขอบคุณพ่อบุญธรรม”

วิญญาณของจักรพรรดิหยินหยางหัวเราะ “เราเป็นพ่อลูกกัน ไม่ต้องขอบคุณ ข้าไม่รักเจ้าแล้วใครจะรักเจ้า?”

หลงผู้ซ่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

วิญญาณของจักรพรรดิหยินหยางกล่าวว่า “หลงเอ๋อร์ ระยะทางถึงเมืองหลวงต้าโจวยังเหลืออีกกว่าสามล้านลี้ เราไม่อาจเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้ ต้องรีบไปถึงเมืองหลวงต้าโจวโดยเร็วที่สุด เพื่อไม่ให้พลาดวันหาลูกเขยของต้าโจว”

“อืม พวกเราออกเดินทางเดี๋ยวนี้” หลงผู้ซ่ากล่าวจบก็ออกเดินทางทันที

...

ในเวลาเดียวกัน ที่ราชวงศ์ต้าโจว

ศาลาหยงเป่า

ห้องส่วนตัวชั้นสอง

เยี่ยชิวได้ยินหนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูดว่าหลงผู้ซ่าน่าเกลียด ก็หัวเราะออกมา แล้วกล่าวว่า “สายตาของเจ้าเฉียบคมมาก หลงผู้ซ่าน่าเกลียดจริง ๆ ไม่เพียงแต่หน้าตาอัปลักษณ์ จิตใจยังเลวทราม ที่สำคัญที่สุด ตอนนี้เขากลายเป็นขันทีแล้ว”

ขันที…

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองไปยังบริเวณใดบริเวณหนึ่งบนร่างกายของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวกล่าวว่า “เจ้ามองข้าทำไม? ข้าไม่ใช่ขันทีนะ? ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ข้าจะให้เจ้าดู”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินดังนั้น ก็กล่าวอย่างคาดหวังว่า “ท่านเจ้าสำนัก จะให้ดูได้จริงหรือ?”

ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้ยั่วโมโหข้าหรือ?

ข้าเป็นเจ้าสำนักนะ นางกล้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร?

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกะพริบตา แล้วกล่าวว่า “ท่านเจ้าสำนัก ที่นี่ไม่มีใครอื่น ท่านจะให้ข้าดูหน่อยได้ไหม?”

ช่างได้คืบจะเอาศอกเสียจริง!

ดูท่าเจ้ายังไม่รู้ว่าของดีของข้าเป็นอย่างไร

“ได้สิ มาดูเลย!” เยี่ยชิวเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วกวักนิ้วเรียกหนานกงเสี่ยวเสี่ยว

ให้รู้ว่าใครเป็นใคร?

ยังไงข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบอยู่แล้ว

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดินเข้ามาหาเยี่ยชิวด้วยรอยยิ้ม แล้วยิ้มเย้ายวนใส่เยี่ยชิว มือทั้งสองข้างเตรียมจะสัมผัส…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน