วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2351

หลังจากที่หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดินออกจากห้อง ก็รีบปิดประตู แล้วเอามือทาบอกที่อวบอิ่มของตัวเองเบาๆ พลางพึมพำกับตัวเองว่า “เกือบหลงกลเจ้าแห่งศาลาแล้ว”

“หน้าตาหล่อขนาดนั้น แถมยังจีบสาวเก่งอีกด้วย ไม่รู้มีผู้หญิงตกหลุมรักเขาไปแล้วกี่คน”

“เจ้าเเห่งศาลานี่ร้ายจริงๆนะ”

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ สีหน้าก็กลับมาสงบเหมือนเดิม ก้าวลงบันไดอย่างปกติ จนมาเห็นอมตะชางเหม่ยกับเจ้าวัวต้าลี่ยังยืนรออยู่ที่เดิม

“คุณหนูหนานกง เพื่อนของข้าอยู่ที่ไหน?” อมตะชางเหม่ยถามอย่างสงสัย เพราะยังไม่เห็นเยี่ยชิว

เมื่อรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือผู้ดูแลศาลาหยงเป่าจงโจวเเล้ว เขาก็ไม่กล้าเล่นล้ออีกต่อไป

“อยู่ชั้นบน” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวพูด “สองท่าน เจ้าเเห่งศาชาเชิญขึ้นไปคุยบนชั้นสอง”

“เจ้าแห่งศาลาเหรอ?” อมตะชางเหม่ยตื่นเต้นขึ้นมาทันที “คุณหนูหนานกงหมายความว่า เจ้าของศาลาหยงเป่าอยู่ข้างบนงั้นเหรอ?”

“ท่านไม่รู้เหรอ?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวมองเขาอย่างแปลกใจ

“แน่นอนว่าข้ารู้สิ” อมตะชางเหม่ยพูด “พวกเรามายังแคว้นต้าโจว ก็เพื่อจะพบเจ้าแห่งศาลาหยงเป่าโดยเฉพาะเลย”

“ไอ้เด็กเปรตนี่มันเป็นคนมีโชคจริงๆ เพิ่งมาถึงก็ได้พบเจ้าแห่งศาลาเลย”

“ต้าลี่ เรารีบขึ้นไปเถอะ!”

อมตะชางเหม่ยพูดจบก็รีบพาเจ้าวัวต้าลี่เดินขึ้นบันไดไป

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดินตามหลังพวกเขา พลางคิดในใจว่า

“ดูจากท่าทางของพวกเขา เหมือนไม่รู้เลยว่าเจ้าแห่งศาลาคือใคร?”

“พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทไม่ใช่เหรอ?”

“มิตรภาพของผู้ชายนี่เข้าใจยากจริงๆ”

มาถึงชั้นสอง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวชี้ไปที่ห้องหนึ่งแล้วบอกว่า

“เจ้าแห่งศาลาอยู่ข้างใน”

อมตะชางเหม่ยจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย แล้วหันไปพูดกับเจ้าวัวต้าลี่

“เจ้าของศาลาหยงเป่า เป็นคนสำคัญชนชั้นผู้นำมีอิทธิพล แบบที่ปกติไม่อาจพบได้ง่าย เดี๋ยวพอเข้าไป เราต้องมีมารยาท”

“เข้าใจแล้ว” เจ้าวัวต้าลี่พยักหน้า

อมตะชางเหม่ยถามอีกว่า

“นายตื่นเต้นไหม?”

เจ้าวัวต้าลี่ส่ายหน้า

“แต่ข้าตื่นเต้นเล็กน้อย” อมตะชางเหม่ยพูด “ถึงแม้ข้าจะเคยเจอคนชนชั้นผู้นำมีอิทธิพลมากมาย แต่พอรู้ว่าจะได้พบเจ้าของศาลาหยงเป่า ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี”

“ต้าลี่ ข้าบอกเลยนะ ผู้นําที่มีอิทธิพลอย่างเจ้าของศาลาหยงเป่า มักจะมีนิสัยแปลกๆ ไม่ง่ายที่จะเข้าหาได้”

“พอเข้าไปแล้ว ต้องระวังตัวให้ดี อย่าทำให้เขาไม่พอใจเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เจ้าวัวต้าลี่พยักหน้าอีกครั้ง

“ฮู่บ” อมตะชางเหม่ยสูดหายใจลึก ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าดูดี แล้วผลักประตูห้องเข้าไป

ทันใดนั้น เขาก็ชะงัก

เพราะในห้องนั้น มีแค่เยี่ยชิวนั่งอยู่คนเดียว

“เฮ้ย ไอ้เด็กเปรต ทำไมมีแค่นายคนเดียวล่ะ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวตอบอย่างขำๆ ว่า

“แล้วนายคิดว่าจะได้เจอใครอีกล่ะ?”

“ก็คุณหนูหนานกงบอกว่าเจ้าของศาลาหยงเป่าอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?” อมตะชางเหม่ยพูดจบก็รีบพูดต่อทันที “ไอ้เด็กเปรต นายทำไมถึงนั่งแบบไม่มีมารยาทเลย? ลุกขึ้นมาเร็ว เราต้องเตรียมตัวคารวะเจ้าแห่งศาลากัน!”

เยี่ยชิวแอบขำในใจ แต่ทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า

“ข้านั่งแบบนี้ก็สบายดี”

“รีบลุกขึ้นมาเลย” อมตะชางเหม่ยเร่ง “เจ้าของศาลาหยงเป่าเป็นคนใหญ่คนโต พวกเรามีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากเขา ถ้าทำตัวไม่เรียบร้อยแล้วทำให้เขาไม่พอใจ มันจะไม่คุ้มเลยนะ ฟังข้า ลุกขึ้นมาเร็ว!”

เยี่ยชิวเห็นอมตะชางเหม่ยจริงจังขนาดนี้ เกือบกลั้นขำไม่อยู่“ไอ้แก่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายเคารพคนอื่นขนาดนี้?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ศาลาหยงเป่ากระจายอยู่ทั่วทั้งโลกฝึกเซียน เจ้าแห่งศาลาต้องเป็นคนระดับแนวหน้าของโลกฝึกเซียนแน่นอน” อมตะชางเหม่ยเร่งเยี่ยชิว “ไอ้เด็กเปรต เจอกันครั้งแรก ต้องทำให้เขาประทับใจ รีบลุกขึ้นมา!”

ในตอนนั้นเอง หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเดินเข้ามาในห้อง ตรงไปด้านหลังเยี่ยชิว แล้ววางมือนุ่มนิ่มลงบนไหล่ของเขา นวดขึ้นมาอย่างเบา

อมตะชางเหม่ยกับเจ้าวัวต้าลี่หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง

อะไรเนี่ย?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน