วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2352

เยี่ยชิวพาเจ้าวัวต้าลี่เดินออกมาจากศาลาหยงเป่า เห็นเเต่ว่าอมตะชางเหม่ยกำลังเดินก้มหน้าไปตามถนน ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย

“ไอ้แก่! นายรอพวกเราด้วยสิ!” เยี่ยชิวตะโกนเรียกจากข้างหลัง

ใครจะคิดล่ะว่า พอยิ่งเรียก อมตะชางเหม่ยกลับยิ่งเร่งฝีเท้า

“ดูท่าทางเต้าจ่างจะโกรธจริงแหละ” เจ้าวัวต้าลี่พูด

เยี่ยชิวกล่าว“อายุเเก่แบบนี้แล้ว ยังงอนเหมือนเป็นสาวน้อยอีก อยู่ดีๆก็โกรธ”

“ว่าใครเป็นสาวน้อยนะ?” จู่ๆอมตะชางเหม่ยก็หยุดเดิน หันขวับกลับมาจ้องเยี่ยชิวอย่างเอาเรื่อง

“ก็ว่านายไงล่ะ!” เยี่ยชิวตอบ “ต้องจริงจังขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ทำไมจะไม่จริงจัง?” อมตะชางเหม่ยขึ้นเสียง “กูอายุก็ไม่น้อยแล้ว นายยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะข้า สนุกนักหรือไง?”

เยี่ยชิวหัวเราะร่วน “ก็สนุกดีนี่นา”

“ฮึ! รู้แต่รังแกข้าแบบนี้ ข้าไม่อยากคบเป็นเพื่อนกับนายแล้ว!” อมตะชางเหม่ยกตอบ แล้วก็เดินไปตามถนนโดยไม่หันกลับมา

ขณะนี้ บนถนนสายนี้ก็เต็มไปด้วยผู้คน ดูคึกคักมาก

เยี่ยชิวกับต้าลี่ก็เดินตามหลังเขาไป แต่ยังไม่ทันไร ก็มีรถม้าเทียมม้าคันหนึ่งวิ่งพุ่งตรงมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว

“หลบไป!”

เกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้นทันที คนเดินถนนต่างรีบกระจัดกระจายหลบไปข้างทาง

แต่มีเพียงอมตะชางเหม่ยคนเดียวที่ยังยืนอยู่กับที่

รถม้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พอเห็นเขาไม่ขยับ คนขี่ม้าก็ร้องด่าออกมา “หมาดีไม่ขวางทาง! อยากตายหรือไง? รีบหลบไป!”

อมตะชางเหม่ยที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ได้ยินถูกด่าเป็นหมา ให้เขาอดไม่ไหวอีกต่อไป

ไม่พูดอะไร ตวัดฝ่ามือออกไปทีเดียว ม้าตัวที่ลากรถก็ถูกตบดับดิ้นตายทันที

“อ๊าก……”

เสียงร้องของคนขับรถม้าดังขึ้น เเล้วร่วงตกลงพื้นไป

ส่วนตัวรถม้า ก็มีแสงสีขาวบางๆ ลอยขึ้นมารองรับไว้ไม่ให้ล้ม เเล้วค่อยๆจอดลงอย่างมั่นคง

เยี่ยชิวกำลังจะเข้าไปดู แต่เจ้าวัวต้าลี่ก็รีบส่งเสียงผ่านทางจิต

“ท่านอาจารย์ ข้างในรถม้ามีสองคน คนหนึ่งอยู่ในระดับสุดยอดขั้นทงเสิน อีกคนคือปราชญ์ ”

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงกล้ากำเริบเสิบสานขนาดนี้ เพราะเป็นพวกระดับสูงนี่เอง

เยี่ยชิวได้ยินก็ไม่สนใจ

อมตะชางเหม่ยด่าลั่น “เป็นบ้าไร! ยังกล้ามาด่าข้าเป็นหมาอีก โธ่เอ๊ย!”

คนขี่ม้าม้าลุกขึ้นมาจากพื้น ชี้หน้าอมตะชางเหม่ยด่าเสียงดัง“ไอ้สารเลว! กล้าขวางรถม้าขององค์ชายไม่กลัวตายหรือยังไง?”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่แคร์ “ข้าเดินอยู่ดีๆ พวกเจ้าขับรถพุ่งมาหาข้า ยังมีหน้ามาด่าข้าอีก แม่งยังมีเหตุผลบ้างไหม?”

คนขี่ม้ายังไม่ยอม “ก็ยังชนไม่โดนนี่!”

“ถ้าข้าไม่ลงมือตบม้าตัวนั้นจนตาย ข้าก็คงโดนแล้ว!” อมตะชางเหม่ยขึ้นเสียง

“แต่มันก็ยังไม่ชนไม่ใช่รึไง?” คนขี่ม้าตวาดกลับ “ข้าไม่สนหรอกว่านายเป็นใคร กล้าหาเรื่องเสด็จองค์ชาย เป็นโทษหนักที่ให้อภัยไม่ได้!”

“ข้าสั่งนาย ให้คุกเข่าขอโทษทันที!”

“แล้วก็ตัดแขนตัวเองข้างหนึ่ง!”

อมตะชางเหม่ยโกรธจนหัวเราะขึ้น ขนาดคนขี่ม้ายังหยิ่งยโสขนาดนี้ แล้วเจ้าของรถม้าจะขนาดไหน?

“ว่าแต่ องค์ชายของพวกนายมาจากแคว้นไหน?” เขาถาม

คนขี่ม้านึกว่าเขาเริ่มกลัว รีบเชิดหน้าตอบอย่างโอหัง“ฟังให้ดี! ข้างในรถนั่นคือองค์ชายห้าแห่งแคว้นต้าเว่ย……”

“หุบปาก!” เสียงหนึ่งตวาดแทรกขึ้นมาอย่างเย็นชา คนขี่ม้ารีบเงียบกริบทันที

จากนั้น ม่านหน้ารถม้าก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ

เขาดูอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ สวมชุดคลุมไหมสีเหลืองทอง ปักลายมังกรอย่างประณีต ลวดลายดวงตามังกรแลดูทรงอำนาจเหมือนมีชีวิตจริง

ตรงเอวคาดเข็มขัดประดับหยกใสแกะสลักอย่างงดงาม บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่ง

หลังจากที่ชายหนุ่มนั้นก้าวลงมา ก็มีอีกคนตามออกมาอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน