วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2357

เว่ยอู๋เซี่ยงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าในความคิดของเขานั้นเพียงแค่จัดการเยี่ยชิวได้ หอหยงเป่าก็จะตกเป็นของเขาจริงๆ

แต่เขากลับไม่รู้ว่าอมตะชางเหม่ยและเจ้าวัวต้าลี่ที่อยู่ข้างๆ กำลังมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนมองคนโง่อยู่

" เคยเห็นคนหาเรื่องตายมาเยอะ แต่ไม่เคยเห็นใครหาเรื่องตายได้ขนาดนี้ "

" ไม่รู้จักประมาณตน ยืนยันแล้ว องค์ชายคนนี้คือคนโง่เง่าแน่นอน "

เจ้าวัวต้าลี่ และ อมตะชางเหม่ยกล่าว เสียงของพวกเขาไม่ดังไม่เบา ทุกคนในห้องโถงได้ยินหมด

แต่แล้ว เว่ยอู๋เซี่ยงยังคงจมดิ่งอยู่ในความตื่นเต้น และเร่งเร้าท่านผู้บัญชาการหยางอีกครั้งว่า " รีบช่วยข้าฆ่ามัน! รอให้ข้าได้เป็นกษัตริย์เว่ยในอนาคต ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่เหนือคนนับหมื่นใต้คนเพียงคนเดียว "

อมตะชางเหม่ยแซวขึ้นข้างๆ ว่า " นายพล ผู้ยิ่งใหญ่? อันนี้ข้ารู้จักดี ! ตอนที่ข้ายังหนุ่มๆข้าเลี้ยงหมาบ้านตัวหนึ่งก็ชื่อว่านายพลเหมือนกัน "

พรืด!

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว หลุดขำออกมา

นักพรตทงเสิน หลายคนที่อยู่ข้างๆนางก็อดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน

ท่านผู้บัญชาการหยาง มองอมตะชางเหม่ยอย่างเย็นชา เเล้วเตือนว่า " พูดจาระวังหน่อย ระวังภัยจะออกจากปาก "

" หมายความว่าไง? ขู่ข้างั้นเหรอ? " อมตะชางเหม่ยด่าว่า " ไม่รู้ว่าตัวเองมีดีแค่ไหนกล้ามาขู่ข้า เจ้าอยากตายใช่ไหม? "

ท่านผู้บัญชาการหยาง โกรธจัด

เยี่ยชิว เป็นเจ้าหอของหอหยงเป่า เขายังให้เกียรติอยู่บ้างแต่ไอ้นักพรตอย่างเจ้าเป็นใครกัน ถึงกล้ามาพูดจาโอ้อวดต่อหน้าข้า?

" ไอ้นักพรตเจ้าพูดจาให้สุภาพหน่อยนะ ถ้ายังกล้าพูดจาโอ้อวดอีก ระวังข้าจะไม่ไว้หน้า " ท่านผู้บัญชาการหยางขู่

" ไอ้เด็กเปรต เจ้าได้ยินไหม? มันขู่ข้าเร็วเข้าช่วยข้าจัดการมัน! " อมตะชางเหม่ยกล่าวกับเยี่ยชิว

ส่วนทางนี้ เว่ยอู๋เซี่ยงก็เร่งเร้าหล่าวเจ่ออีกครั้งว่า " ท่านผู้บัญชาการหยาง ท่านยังมัวพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ รีบช่วยข้าจัดการพวกมันสิ! "

ท่านผู้บัญชาการหยางมองเยี่ยชิวแล้วถามว่า " เจ้าแก่งศาลา ท่านจะเอาแขนขององค์ชายของข้าจริงๆ หรือ? "

" คำพูดที่พูดออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปไม่มีทางเรียกคืนได้ " เยี่ยชิวพูดอย่างหนักแน่น

สีหน้าของท่านผู้บัญชาการหยางเคร่งขรึมลงแล้วกล่าวว่า " เดิมทีไม่อยากปะทะกับเจ้าแก่งศาลาแต่ในเมื่อเจ้าแห่งศาลายืนกรานเช่นนี้ก็คงโทษเฒ่าผู้นี้ไม่ได้แล้ว "

พอพูดจบ ท่านผู้บัญชาการหยางก็ปลดปล่อยแรงกดดันอันมหาศาลออกมา แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทางในทันที

ในพริบตาเดียวอากาศรอบข้างก็พลันอึดอัดขึ้นมา ในห้องโถงราวกับถูกแช่แข็งอุณหภูมิลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวและนักพรตทงเสินอีกสองสามคน รีบถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

ท่านผู้บัญชาการหยางมองดูแล้ว หรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาพบว่าหลังจากที่เขาปลดปล่อยแรงกดดันออกไป เยี่ยชิวยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่เพียงแต่เยี่ยชิวเท่านั้นแต่ยังมีอมตะชางเหม่ยและเจ้าวัวต้าลี่ที่ยืนอยู่กับที่เช่นกัน มองเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูถูก

" แม้ว่าท่านจะเป็นเจ้าแห่งศาลาของหอหยงเป่า แต่การท้าทายผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์นั้นไม่ฉลาดเลย " ท่านผู้บัญชาการหยางกล่าวกับเยี่ยชิวว่า " เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะ ข้าจะไม่ออกหน้าขัดเจ้าแห่งศาลา "

"ออกหน้าขัดข้าอย่างนั้นหรือ? เจ้ามีคุณสมบัติพอหรือไง? " เยี่ยชิวหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วเหวี่ยงหมัดออกไปหาท่านผู้บัญชาการหยางอย่างแผ่วเบา

เว่ยอู๋เซี่ยง เห็นภาพนี้ก็ดีใจอย่างยิ่งในใจ

"เสี่ยวไป๋ เจ้ากล้าไม่ให้เกียรติผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ เตรียมตัวตายได้เลย! "

เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของท่านผู้บัญชาการหยาง ในขณะนี้กำลังดูเคร่งขรึมอย่างมาก

ท่านผู้บัญชาการหยาง เป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์ทั้งพลังการต่อสู้และสายตาเฉียบคมเกินกว่าที่เว่ยอู๋เซี่ยงจะเทียบได้ แม้ว่าหมัดของเยี่ยชิวนั้นจะดูเหมือนจะแผ่วเบา แต่ท่านผู้บัญชาการหยางกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหมัดของเยี่ยชิวนั้นแฝงไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

หมัดยังไม่ทันเข้าใกล้ ก็เต็มไปด้วยแรงกดดันราวกับดาวเคราะห์ขนาดใหญ่พุ่งตรงเข้ามา

ท่านผู้บัญชาการหยาง พบว่าการหายใจของเขาก็เริ่มลำบากขึ้นมาแล้ว

" แย่แล้ว! เจ้าหนูนี้ถึงแม้จะเป็นเพียงสุดยอดขั้นทงเสิน แต่กลับสามารถแสดงพลังต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งระดับ ปราชญ์ออกมาได้ "

หลังจากท่านผู้บัญชาการหยางรู้ตัวแล้ว เขาก็ต้องการหลบหมัดของเยี่ยชิว แต่ไม่คิดเลยว่าภายใต้พลังหมัดอันมหาศาลของเยี่ยชิวร่างกายของเขากลับถูกตรึงไว้ไม่สามารถหลบได้เลย

ในสถานการณ์คับขันท่านผู้บัญชาการหยาง ก็รีบส่งฝ่ามือออกไปรับหมัดของเยี่ยชิว

" ปัง! "

หมัดและฝ่ามือปะทะกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน