วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2374

“เอ่อ——”

จักรพรรดิต้าโจวมองหนิงอันด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าปฏิกิริยาของหนิงอันจะรุนแรงถึงเพียงนี้

“ลูกพ่อ อย่าเพิ่งตื่นเต้น รีบนั่งลงก่อน พ่อจะอธิบายให้ฟังอย่างละเอียด”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวว่า “เยี่ยฉังเซิงคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตทวดของเจ้าไว้”

“ตอนที่ทวดของเจ้าติดอยู่ในสุสานมังกรเป็นเวลาหลายพันปี ใกล้จะสิ้นใจ ก็เป็นเยี่ยฉังเซิงที่ช่วยชีวิตเขาไว้”

“เขาไม่เพียงเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา แต่ยังเป็นผู้มีพระคุณของต้าจโจวอีกด้วย…”

หนิงอันพูดแทรกว่า “เพราะเหตุนี้หรือ? ท่านพ่อถึงจะยกข้าให้แต่งงานกับเขา เพื่อตอบแทนบุญคุณ?”

“ไม่ใช่เช่นนั้น” จักรพรรดิต้าโจวกล่าว “เพื่อเป็นการขอบคุณเยี่ยฉังเซิงที่ช่วยชีวิตไว้ ทวดของเจ้าได้ถ่ายทอดพลังเทพให้แก่เขา”

“เหตุผลที่เราต้องการให้เจ้าตกลงแต่งกับเยี่ยฉังเซิง ก็เพราะพ่อรู้ดีว่า เจ้าเป็นคนฉลาดหลักแหลม คนธรรมดาทั่วไปไม่คู่ควรกับเจ้า และเยี่ยฉังเซิงคือคู่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้า”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า เยี่ยฉังเซิงนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาเพิ่งอายุยี่สิบต้น ๆ ก็เป็นผู้ฝึกตนระดับสุดยอดขั้นทงเสิน และอยู่ในอันดับหนึ่งของอันดับเฉียนหลง อีกทั้งยังมีศักยภาพจะเป็นจักรพรรดิ”

“พ่อของเขาคือผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายดาบชิงอวิ๋น ซึ่งเป็นอันดับหนึ่งในอันดับมังกร และเป็นผู้ฝึกตนระดับนักบุญใหญ่”

“ส่วนท่านอาจารย์ของเขา คือผู้อาวุโสสูงสุดของนิกายดาบชิงอวิ๋น และอยู่ในอันดับหนึ่งของทำเนียบแห่งสวรรค์ เป็นผู้ฝึกตนระดับเตรียมจักรพรรดิ…”

หนิงอันยังไม่รอให้จักรพรรดิต้าโจวพูดจบก็พูดขึ้นว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“แน่นอนว่าต้องเกี่ยว” จักรพรรดิต้าโจวกล่าว “เยี่ยฉังเซิงคืออัจฉริยะที่หายากในใต้หล้า มิใช่ผู้มีพรสวรรค์ธรรมดาจะเปรียบเทียบได้ หากเขาได้เป็นราชบุตรเขยของต้าจโจว ไม่เพียงแต่เป็นพรของเจ้า ยังเป็นพรของต้าจโจวอีกด้วย”

“ข้าเข้าใจแล้ว” หนิงอันกล่าว “ท่านพ่อมิได้เลือกเยี่ยฉังเซิงเพราะตัวเขา แต่เพราะเบื้องหลังของเขา ซึ่งก็คือนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ท่านต้องการให้ข้าแต่งงานกับเยี่ยฉังเซิง เพื่อให้ได้การสนับสนุนจากนิกายดาบชิงอวิ๋น เพื่อบรรลุภารกิจอันยิ่งใหญ่ของท่าน ข้าเข้าใจดี”

“แต่ท่านพ่อคิดว่าการแต่งงานของลูกคืออะไร? เพียงแค่การแลกเปลี่ยน?”

“ท่านยังจำได้หรือไม่ว่า เคยสัญญากับข้าว่าจะให้ข้าหาความสุขด้วยตัวเอง และท่านจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แต่ตอนนี้สิ่งที่ท่านทำ มันคืออะไร?”

จักรพรรดิต้าโจวกล่าวว่า “พ่อไม่ปฏิเสธว่าการเลือกเยี่ยฉังเซิง เป็นเพราะเขามีนิกายดาบชิงอวิ๋นหนุนหลัง”

“แต่เหตุผลนั้นเป็นเพียงรอง เหตุผลหลักคือเยี่ยฉังเซิงเอง”

“เขามีศักยภาพที่จะเป็นจักรพรรดิ พรสวรรค์ล้ำเลิศ อนาคตเขามีความเป็นไปได้สูงที่จะกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิ”

“หากมีจักรพรรดิผู้หนึ่งคอยปกป้องเจ้า และคุ้มครองประชาชนของต้าจโจว เช่นนั้นทั้งเจ้าและต้าจโจวก็จะปลอดภัยไปอีกนานนับหมื่นปี”

“หนิงอัน เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อ และเป็นองค์หญิงแห่งต้าจโจว เจ้าต้องเข้าใจว่า พวกเรา ทั้งเจ้าและพ่อ ต่างก็มีหน้าที่ปกป้องประชาชนแห่งต้าจโจว”

หนิงอันกล่าวว่า “ต่อให้ไม่มีเยี่ยฉังเซิง ข้าก็ยังสามารถปกป้องต้าจโจวได้”

“ข้ารู้ดีว่าเยี่ยฉังเซิงนั้นยอดเยี่ยม”

“แต่ข้าจะไม่แต่งงานกับเขา”

จักรพรรดิต้าโจวไม่คาดคิดว่า หนิงอันซึ่งเคยว่าง่ายมาตลอด วันนี้จะขัดขืนอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแค่คัดค้านการแต่งงาน ยังมีท่าทีเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

สิ่งนี้ทำให้พระองค์เริ่มรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“หนิงอัน เรื่องนี้ พ่อหวังว่าเจ้าจะพิจารณาให้ดี”

“ไม่ว่าจะเพื่ออนาคตของต้าจโจว หรือเพื่อความสุขในชีวิตของเจ้าเอง พ่อก็เห็นว่าเยี่ยฉังเซิงคือทางเลือกที่ดีที่สุด”

“อีกอย่าง เจ้าเป็นลูกสาวที่พ่อรักมากที่สุด พ่อก็อยากเห็นเจ้ามีจุดจบที่ดี”

“พ่อกับทวดของเจ้าได้ตัดสินใจแล้ว เจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดีเถิด!”

จักรพรรดิต้าโจวพูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไป ทิ้งให้หนิงอันยืนอยู่เพียงลำพัง

ไม่นาน กลิ่นอายสังหารอันเข้มข้นก็แผ่กระจายจากร่างของหนิงอัน

“เยี่ยฉังเซิง เจ้า! ถ้ากล้าทำลายความสุขของข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”

แต่แล้ว นางก็ค่อย ๆ สงบสติลง

“หากข้าฆ่าเยี่ยฉังเซิง นิกายดาบชิงอวิ๋นคงจะหันมาเล่นงานต้าจโจว แล้วบวกกับต้าเว่ยและต้าเฉียน ต้าจโจวจะต้องล่มสลาย ประชาชนก็จะได้รับความเดือดร้อน”

“หรือจะปลอมตัวเป็นทหารองครักษ์ แล้วให้ข้านำออกไป?”

“ไม่จำเป็น” หนิงอันกล่าวจบ ก็ประสานมือร่ายมุทรา เพียงพริบตาเดียว ร่างของนางก็หายวับไปจากที่เดิม

“นี่มัน…”

ลุงซูเบิกตากว้าง สีหน้าเหมือนเห็นผี “เป็นไปได้อย่างไร? คุณหนูมีพลังฝึกตนด้วย? แถมยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้?”

…

ศาลาหยงเป่า

เยี่ยชิวเมื่อคืนสังหารศัตรูมากมาย เช้านี้รู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ ส่วนหนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็ถูกป้อนจนเต็มอิ่ม หลังผ่านประสบการณ์รักครั้งแรก สีหน้าของนางแดงเรื่อราวกับดอกไห่ถัง ดูราวกับกลายเป็นคนละคน

เยี่ยชิวยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ ว่าความสามารถในการ “ต่อสู้” ของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวช่างร้ายกาจนัก เพราะตลอดคืนที่โรมรันกัน นางไม่ยอมร้องขอให้หยุดเลยสักคำ กลับเรียกร้องอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถึงแม้จะผ่านศึกทั้งคืน นางก็ยังไม่อ่อนแรง

ในห้องอาหาร

บ่าวไพร่จัดอาหารเช้าไว้อย่างอุดมสมบูรณ์

“โอ้โห มากันพร้อมหน้าเลยนะ!”

อมตะชางเหม่ยเดินเข้ามาในห้อง เหลือบมองหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแล้วหัวเราะหึหึ “แม่นางหนานกง เจ้าสุดยอดจริง ๆ ไอ้เด็กเปรตคนนี้มันร้าย เจ้าสู้กับมันทั้งคืนเช่นนั้น แล้วยังดูมีแรงขนาดนี้อีก”

เมื่อได้ยินดังนั้น หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็หน้าแดงก่ำ อายจนแทบมุดดินหนี

“เจ้าหุบปากหน่อยได้ไหม?” เยี่ยชิวถลึงตาใส่อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยหัวเราะ “ไอ้เด็กเปรต ข้าไม่ยอมใครง่าย ๆ แต่เจ้าคือข้อยกเว้น ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีสาวงามเคียงข้าง ข้าอิจฉาจนแทบบ้า”

เยี่ยชิวถามว่า “เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา?”

“ข้าไปทำภารกิจใหญ่อย่างหนึ่ง…” อมตะชางเหม่ยยังพูดไม่ทันจบ บ่าวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา บอกกับหนานกงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ใต้เท้า เพิ่งได้รับข่าวมาสด ๆ ร้อน ๆ จักรพรรดิต้าโจวมีพระราชโองการ จะให้พระธิดาหนิงอันแต่งงานกับเยี่ยฉังเซิง!”