วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2387

ในศาลาหยงเป่า

ในห้องประชุมอันกว้างขวางมีคนสี่คนนั่งอยู่

เยี่ยชิว อมตะชางเหม่ย เจ้าวัวต้าลี่ หนานกงเสี่ยวเสี่ยว

พวกเขากำลังจัดการประชุม

" ต้าลี่ เจ้าติดต่อ เสี่ยวไป๋ทันทีให้นางนำเผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่งมายังต้าโจว "

พอเยี่ยชิวเปิดปากพูด ก็ทำให้ทุกคนตกใจ

" ให้เผ่าปีศาจมาต้าโจวงั้นเหรอ? ไอ้เด็กเปรตเจ้าจะทำอะไร? " อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า" หรือว่าเจ้าอยากจะโค่นล้มต้าโจวแล้วขึ้นเป็นฮ่องเต้เอง? "

เยี่ยชิวพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า" การเป็นฮ่องเต้มันพิเศษมากเลยหรือ? ต่อให้ยกให้ข้า ข้าก็ไม่เอา "

อมตะชางเหม่ยทำหน้าไม่เชื่อ " การเป็นฮ่องเต้มีถึงสามตำหนักหกวังเจ็ดสิบสองสนม แล้วยังมีนางกำนัลสามพันคนเจ้าไม่อยากเป็นอ่ะหรือ ? ใครจะเชื่อกัน! "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถามว่า" เจ้าแห่งศาลา ท่านจะทำอะไร? "

เยี่ยชิวกล่าวว่า" ข้าเตรียมจะให้เผ่าปีศาจสนับสนุนต้าโจวเพื่อรวมจงโจวให้เป็นหนึ่ง "

" อย่างนี้ก็แสดงว่าเผ่าปีศาจของพวกข้าต่อไปก็ไม่ต้องอยู่ในหนานหลิ่งแล้วใช่ไหม? " เจ้าวัวต้าลี่กล่าวด้วยความยินดี

" เผ่าปีศาจของพวกเจ้า? " สายตาของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวตกกระทบบนใบหน้าของเจ้าวัวต้าลี่ แล้วถามว่า " เจ้าเป็นเผ่าปีศาจเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง! เจ้าเป็นศิษย์ของเจ้าแห่งศาลาไม่ใช่หรือ? "

เมื่อมาถึงตอนนี้แล้วเยี่ยชิวก็ไม่ปิดบังอีกต่อไปแล้วกล่าวว่า " พี่เสี่ยวเสี่ยว ต้าลี่เป็นผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจ "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีอยากจะพูดแต่ก็ลังเล

เยี่ยชิวกล่าวว่า" พี่เสี่ยวเสี่ยว ที่นี่ไม่มีคนนอก เจ้าอยากจะพูดอะไรก็พูดมาได้เลย "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวว่า" เจ้าแห่งศาลา มนุษย์กับเผ่าปีศาจเป็นไม้เบื่อไม้เมากันในฐานะ เจ้าแห่งศาลา การที่ท่านไปพัวพันกับเผ่าปีศาจจะนำหายนะมาสู่ศาลาหยงเป่าของเรา "

ที่จริงแล้วนางอยากจะพูดว่า เจ้าแห่งศาลา ท่านยังหนุ่มแน่นอนาคตสดใสทำไมถึงไปพัวพันกับเผ่าปีศาจ?

นี่มันไม่ใช่การทำลายอนาคตตัวเองหรอกหรือ?

แต่คำพูดเหล่านี้ต่อหน้าเจ้าวัวต้าลี่ นางก็ไม่ได้พูดออกไป

" พี่เสี่ยวเสี่ยว ข้าได้รับโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจอย่างสมบูรณ์ " พอเยี่ยชิวพูดคำนี้ออกมาหนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็ตกตะลึง

ในฐานะผู้ดูแลของศาลาหยงเป่าในจงโจวนางรู้ดีว่าโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจคืออะไร

นั่นหมายความว่าตอนนี้เยี่ยชิวสามารถบัญชาการเผ่าปีศาจทั้งหมดได้

พูดอีกอย่างก็คือเยี่ยชิวไม่ต่างอะไรกับเจ้าแห่งเผ่าปีศาจ

หนานกงเสี่ยวเสี่ยว พลันนึกขึ้นได้ว่าตอนที่ระฆังฟ้าดินประกาศอันดับนั้นก็เคยกล่าวไว้ว่าเยี่ยชิวได้รับโชคชะตาแห่งเผ่าปีศาจและโอกาสสูงสุดจากภูเขาอมตะ

เยี่ยชิวกล่าวอีกว่า" ผู้นำแห่งปีศาจ แห่งแคว้นหมื่นปีศาจช่วยเหลือข้าหลายครั้งยามตกอยู่ในอันตราย หากไม่มีนางข้าคงตายไปนานแล้ว "

" เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าปีศาจก็ได้ถ่ายทอดวิชาพิเศษให้แก่ข้า ซึ่งมีบุญคุณอันใหญ่หลวงต่อข้า "

" ข้าเคยสัญญากับผู้นำแห่งปีศาจแห่งแคว้นหมื่นปีศาจ ว่าจะให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่ง เพื่อให้ปีศาจน้อยรุ่นเยาว์เหล่านั้นได้เห็นโลกภายนอก "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวเตือนว่า" เจ้าแห่งศาลา ข้าคิดว่าเรื่องนี้ต้องคิดให้รอบคอบ "

" ความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับเผ่าปีศาจ ท่านก็ทราบดีหากปล่อยให้คนอื่นรู้ว่าพวกข้าเกี่ยวข้องกับเผ่าปีศาจ พวกเขาจะมองว่าพวกข้าเป็นผู้ทรยศของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ถึงตอนนั้นโลกฝึกเซียนทั้งหมดจะประณามพวเข้า "

" พูดอย่างไม่เกินจริง หากความสัมพันธ์ของเรากับเผ่าปีศาจถูกเปิดเผย นั่นเท่ากับการเป็นศัตรูกับโลกฝึกเซียนทั้งหมด ศาลาหยงเป่าจะถูกตราหน้าและแม้กระทั่งอาจจะประสบภัยถึงขั้นถูกทำลายล้าง "

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " พี่เสี่ยวเสี่ยวท่านกังวลมากเกินไปแล้ว "

" ตอนนี้นิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นเจ้าครองตงฮวงแต่เพียงผู้เดียว ท่านอาจารย์และท่านประมุขหยุนซาน ต่างก็ทราบความสัมพันธ์ของข้ากับเผ่าปีศาจ พวกเขาก็หวังที่จะอยู่ร่วมกับเผ่าปีศาจอย่างสงบสุขและสนับสนุนให้เผ่าปีศาจออกจากหนานหลิ่ง "

" ทางฝั่งจงโจวนั้นจักรพรรดิต้าโจวได้ตกลงที่จะอยู่ร่วมกับเผ่าปีศาจอย่างสงบสุขแล้ว หากเผ่าปีศาจช่วยเหลือต้าโจวในการรวมแผ่นดินให้สำเร็จ เมื่อจงโจวเหลือเพียงต้าโจวเท่านั้นแล้วใครจะกล้าต่อต้านเผ่าปีศาจอีกล่ะ? "

" ส่วนเป่ยอวี้ ซึ่งเป็นดินแดนของเผ่าอสูร เจ้าแห่งเผ่าอสูรก็เป็นศิษย์ของข้า สถานการณ์ของพวกเขาคล้ายกับเผ่าปีศาจ ดังนั้นพวกเขาจะไม่ทำให้เผ่าปีศาจลำบากแน่นอน "

" สำหรับ ซีมั่ว... "

เมื่อเอ่ยถึงซีมั่วแววตาของเยี่ยชิว ก็ปรากฏความเย็นยะเยือก

" พวกลาหัวล้านแห่งซีมั่วหากพวกเขายังคงอยากอยู่ในซีมั่วแบบสงบ ก็ดีไปแต่ถ้าพวกเขาบังอาจพูดจาเหลวไหลข้าก็ไม่รังเกียจที่จะทำลายล้างซีมั่วให้สิ้นซาก "

" ข้าคาดการณ์ว่าเมื่อข้ากับหนิงอันแต่งงานแล้ว จักรพรรดิต้าโจวจะยกทัพ รวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียว "

" บอกเสี่ยวไป๋ด้วยว่า ตอนที่มาจะต้องเร็วและเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาให้พวกเขามาถึงต้าโจวอย่างเงียบๆ "

เจ้าวัวต้าลี่ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า " ท่านอาจารย์ ข้าจะส่งสารไปให้แกะเฒ่าเดี๋ยวนี้ ให้เขานำความไปบอก ผู้นำแคว้น "

หลังจากนั้นเยี่ยชิวก็สั่ง หนานกงเสี่ยวเสี่ยว

" พี่เสี่ยวเสี่ยว จงโจวกำลังจะเกิดสงครามเจ้าสั่งศิษย์ของศาลาหยงเป่าให้เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของแต่ละแคว้นในจงโจวอย่างใกล้ชิด หากมีสิ่งผิดปกติแม้แต่น้อยให้รีบรายงานทันที "

" นอกจากนี้ เจ้าส่งสารเรียกกงซุนหยางให้รีบมาที่นี่ ข้ามีเรื่องจะให้เขาทำ "

" ได้! " หนานกงเสี่ยวเสี่ยว พยักหน้ารับคำ

สายตาของเยี่ยชิวกวาดมองไปที่อมตะชางเหม่ย เจ้าเฒ่าผู้นี้กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะอย่างสบายอารมณ์

เยี่ยชิวกล่าวว่า" ไอ้แก่ เจ้าก็อย่ามัวแต่ชิว "

" ถือโอกาสช่วงสองสามวันนี้เจ้าทำยันต์ให้มากขึ้น บางทีอาจจะได้ใช้ประโยชน์ "

" แล้วก็แกะสลักค่ายกลสังหารให้มากขึ้นด้วย "

อมตะชางเหม่ยพึมพำว่า " ข้าไม่ทำหรอก เจ้าทำแบบนี้ก็คือช่วยพ่อตาของเจ้าสร้างอาณาจักร ข้ากับต้าโจว ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกันเลยจะให้ข้าออกแรงรึไง? ไม่มีทาง! "

เยี่ยชิวกล่าวว่า "เจ้าลองคิดดูสิ ยันต์ของเจ้าเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่บานสะพรั่งไปทั่วทัพนับล้านถูกระเบิดจนคนคว่ำม้าล้ม ค่ายกลสังหารก็เหมือนตาข่ายเทียนหลัวตี้ สังหารทัพนับล้านทีละคน มันไม่โคตรเทพเลยหรือ? "

" ถึงตอนนั้นฉายานามของเจ้าจะไม่แพร่ไปทั่วโลกฝึกเซียนหรือ? "

" ประชาชนของต้าโจวจะไม่ยกย่องเจ้าเป็นเทพเจ้าเลยหรือ? "

อมตะชางเหม่ย ได้ยินดังนั้นแล้ว หน้าของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที พอคิดถึงโอกาสที่จะได้แสดงอภินิหาร ต่อหน้าผู้คนก็รู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน

ผัวะ!

อมตะชางเหม่ย ตบโต๊ะลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า " ฟังเจ้าก็ได้ ข้าทำแล้ว! "