วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2412

เฉาหลินเดินออกจากสถานีพักแรมด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

คำพูดของเว่ยอู่ซินยังคงดังก้องในหัวเขาไม่หยุด“แค่เจ้าจัดการเยี่ยฉังเซิงได้ รอข้าขึ้นเป็นผู้นำแห่งแคว้นต้าเว่ย ข้าจะตั้งเจ้าเป็นอ๋องฉายานามหนึ่งยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ข้า มีอำนาจเหนือหมื่นคน ได้เสวยสุขร่ำรวยไปตลอดชีวิต…”

อ๋องฉายานามหนึ่ง?

สูงส่งเหนือผู้คนนับหมื่น?

ความมั่งคั่งไร้ขีดจำกัด…?

ภาพฝันมันใหญ่เกินไปแล้ว!

ไม่ถามข้าหน่อยหรือว่า ข้าจะเอากันได้ไหม?

ความมั่งคั่งระดับนั้น เหตุใดไม่มอบให้ขันทีวัง?

ไหนบอกว่าข้าเป็นคนที่เจ้าวางใจที่สุด แล้วขันทีวังล่ะ?

เว่ยอู่ซิน เจ้ายังคิดว่าข้าเป็นคนโง่อยู่อีกหรือ?

ข้าน่ะคือผู้มีพลังขั้นปราชญ์นะ!

เยี่ยฉังเซิงมีทั้งพรสวรรค์และวาสนาแห่งจักรพรรดิ

บุรุษแบบนี้ จะไม่มีผู้มีฝีมือคอยคุ้มกันได้ยังไง?

หากข้าลงมือ อาจกลายเป็นข้าต่างหากที่ต้องตาย

อีกอย่าง หากฆ่าเยี่ยฉังเซิงมันง่ายนัก เว่ยอู่ซินทำไมไม่ลงมือเอง? ทำไมไม่ส่งขันทีวังไป?

เจ้านั่นคงแค่อยากใช้ข้า “ลองของ” เยี่ยฉังเซิง หรือไม่ก็ส่งข้าไปตายแทน?

ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่มั่นใจ…

หรือว่าจะหนีดี?

ด้วยพลังของข้า ไม่ว่าจะไปอยู่แคว้นต้าเฉียนหรือสำนักไหนก็ต้องมีคนต้อนรับแน่นอน

อยู่กับเว่ยอู่ซินน่ะ อันตรายเกินไป

แต่จะหนีไปไหนดีล่ะ?

ตอนนี้ในหัวของเฉาหลินมีเพียงคำว่า “หนี”

เขารู้สึกชัดเจนว่าหนีเท่านั้นคือทางรอด

ที่นี่คือราชธานีของแคว้นต้าจโจว เยี่ยฉังเซิงก็เป็นถึงว่าที่ราชบุตรเขยของฮ่องเต้ต้าจโจว ใครจะรู้ว่าตอนนี้ อาจมีผู้มีฝีมือของต้าจโจวคอยคุ้มกันเขาอยู่ในเงามืด

หากคิดจะฆ่าเยี่ยฉังเซิงตอนนี้ มันอันตรายเกินไป

ไม่ทันรู้ตัว เฉาหลินก็เดินมาถึงหน้าประตู “เรือนเซียน”

เขามองซ้ายขวา เห็นว่าไม่มีใคร จากนั้นจึงรีบเดินไปทางประตูเมือง

แต่เขาเพิ่งจะเดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าว เสียงเย็นยะเยือกของขันทีวังก็ดังขึ้นข้างหู

“เฉาหลิน เหตุใดเจ้าไม่เข้าไปในเรือนเซียน?”

ร่างของเฉาหลินแข็งทื่อทันที

ไอ้เว่ยอู่ซินสารเลวนั่น ให้ขันทีเฒ่าตามจับตาข้าอยู่หรือนี่? แย่แล้ว แบบนี้หนีไม่พ้นแน่

“เฉาหลิน ความมั่งคั่งระดับฟ้ากำลังรอเจ้าอยู่ตรงหน้า โอกาสนี้พลาดไปแล้ว เจ้าคิดว่าจะมีอีกหรือ?”

“เจ้ากล้าขัดคำสั่งของตำหนักหรือไม่? เจ้าก็รู้ดีว่าผลจะเป็นเช่นไร”

เสียงของขันทีวังยังคงเย็นเฉียบ ดั่งน้ำแข็งพันปีที่แช่เข้ากระดูก

เฉาหลินมองไปรอบๆ ไม่พบแม้เงาของขันทีวัง เขาเข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ ใช้พลังจิตคอยจับตาเขาอยู่ตลอด

หากเขาคิดทรยศคำสั่งเว่ยอู่ซิน ตอนจบก็คงหนีความตายไม่พ้น

อย่าลืม ขันทีเฒ่านั่นก็เป็นถึงนักบุญใหญ่!

เฉาหลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า“ขันทีวัง ขอท่านกลับไปเรียนทูลตำหนักด้วย ตั้งแต่วันที่ข้าร่วมกับเขา ชีวิตข้าก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป ต่อให้ต้องปีนเขามีดหรือลุยทะเลเพลิง ข้าก็ยินดีทำตามคำสั่ง!”

เขาคิดไว้แล้ว ถ้าขันทีวังยอมถอย เขาจะรีบเปิดมิติหนีไปทันที!

“ถ้ายังอยู่ในต้าเว่ย ป่านนี้ข้าคงกอดสาวซ้ายขวา ใช้ชีวิตอิสระสุขสบายแล้ว…”

“การมาเยือนต้าจโจวครั้งนี้ กลับทำให้ข้าตกลงสู่เหวลึกไม่มีวันกลับ!”

“ข้าช่างโง่เขลาเสียจริง!”

ความจริงแล้ว… คนมากมายก็เหมือนเฉาหลิน ทั้งที่มีความสุขอยู่แล้ว กลับไม่รู้จักพอ ก้าวพลาดเพียงครั้งเดียว กลับเสียใจไปตลอดชีวิต

เสียงของขันทีวังดังขึ้นอีกครั้ง

“เฉาหลิน เจ้าไม่ต้องกังวลสิ่งใด ตำหนักกล่าวไว้แล้วว่า หลังจากเจ้าฆ่าเยี่ยฉังเซิงเสร็จ ให้รีบหนีออกจากราชธานี กลับต้าเว่ยไปหลบตัวอยู่สักพัก เรื่องต่อจากนั้น ตำหนักจะจัดการให้หมด”

“เจ้าคือหัวหน้าหน่วยองครักษ์จินอู มีพลังสูงส่ง ตำหนักเห็นคุณค่าในตัวเจ้า และจะใช้งานเจ้าอย่างแน่นอน”

“เฉาหลิน เวลาไม่รอใคร ไปจัดการเยี่ยฉังเซิงเดี๋ยวนี้!”

เฉาหลินสูดลมหายใจลึก หยิบผ้าสีดำขึ้นมาปิดหน้า กัดฟันเดินเข้าไปในเรือนเซียน

ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ชีวิตของเขา…ก็มิใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ เขาทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น

“สวรรค์ ข้ารู้ว่าข้าไม่ใช่คนดี แต่ข้าก็ไม่ใช่คนเลวชั่ว โปรดเมตตาข้า ขอแค่ทางรอดสักเส้น…”

เฉาหลินภาวนาอยู่ในใจ ขณะเดินหาที่พักของเยี่ยชิว

ภายในลานบ้าน

อมตะชางเหม่ยเริ่มบ่นอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณย่าของข้าเถอะ นี่มันนานแค่ไหนแล้ว ยังไม่มีปลามาติดเบ็ดอีกหรือ? ข้าชักจะง่วงเต็มที…”

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็ยิ้มออก “ปลาติดเบ็ดแล้วล่ะ”

“จริงรึ?” อมตะชางเหม่ยลืมง่วงทันที หันซ้ายหันขวาด้วยความตื่นเต้น “อยู่ไหนล่ะ?”

ไม่ทันขาดคำ ร่างหนึ่งก็ทะยานข้ามกำแพงราวกับภูตผี พุ่งเข้ามาในลาน…