วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2430

“โครม!”

แสงสีขาวบนศีรษะของข่งเทียนเซี่ยนั้นพุ่งเข้าสู่ด่านทดสอบแห่งสวรรค์ลงโทษ มันราวกับดาบเทพที่สามารถฟาดฟันสรรพสิ่งได้

ในพริบตา สายฟ้าทั้งหมดก็ถูกแสงสีขาวทำลายจนสิ้น

“อะไรกัน นี่มันคือด่านของปราชญ์จริง ๆ หรือ? ทำไมถึงพังเร็วขนาดนี้?”

“ข่งเทียนเซี่ยนี้เก่งเกินไปแล้ว!”

“เป็นปีศาจอัจฉริยะที่หาได้จริง!”

รอบด้านมีแต่เสียงตกตะลึงดังขึ้นไม่หยุด

อย่างไรก็ตาม ด่านแห่งสวรรค์ลงโทษนั้นยังไม่จบ แต่ละครั้งก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ใต้ผืนฟ้าข่งเทียนเซี่ยยืนอยู่กลางอากาศเพียงลำพัง

เสียงฟ้าร้องและสายฟ้าฟาด ดั่งเทพเจ้ากำลังโกรธเกรี้ยว แผ่แรงดันมหาศาล ราวกับจะทำลายทุกสรรพสิ่ง

แต่ข่งเทียนเซี่ยยังคงยืนอย่างสง่างาม ไม่หวั่นเกรงราวกับขุนเขาที่มั่นคงไม่อาจสั่นคลอน

ในตัวเขานั้นเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ แววตาแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาว นั่นคือพลังแห่งความเที่ยงธรรมอันไพศาล ดั่งเกราะเทพที่ปกป้องเขาไว้ฃ

ในเวลาเดียวกัน พลังวิญญาณรอบตัวก็ไหลมาราวกับกระแสน้ำ สู่ข่งเทียนเซี่ยกลายเป็นวังวนขนาดใหญ่ของพลังวิญญาณ

วังวนนี้แฝงไปด้วยพลังชีวิตและพลังอันไร้ที่สิ้นสุด ราวกับสามารถชำระล้างสิ่งสกปรกทั้งปวง ยิ่งเวลาผ่านไปพลังแห่งความเที่ยงธรรมอันไพศาลนั้นก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น ยิ่งทำให้ข่งเทียนเซี่ยดูราวกับเทพเจ้าจุติลงมาบนโลก

“ครืนๆๆ...”

ด่านทดสอบแห่งสวรรค์ลงโทษยังคงไม่หยุด

ข่งเทียนเซี่ยเผชิญหน้าด้วยความสงบ โดยไร้แม้แต่รอยขีดข่วน

ท่ามกลางสายฟ้า พลังแห่งความเที่ยงธรรมอันไพศาลบนร่างข่งเทียนเซี่ยยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้น มันคือพลังอันไร้ความหวาดกลัว บริสุทธิ์ไร้มลทิน ประสานกับพลังแห่งธรรมชาติของสวรรค์และโลก

เวลาผ่านไป 15 นาทีเต็ม

จู่ ๆ เมฆสายฟ้าบนเก้าชั้นฟ้าก็รวมตัวกัน กลายเป็นสายฟ้ายักษ์เส้นใหญ่เส้นหนึ่ง ฟาดลงมาอย่างตรงเป๊ะ

แต่เมื่อสายฟ้านั้นฟาดลงบนศีรษะของข่งเทียนเซี่ย มันกลับเหมือนเจอสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็น แล้วก็สลายไปอย่างไร้ร่องรอย

จากนั้น ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง

ไม่มีเมฆแม้แต่น้อยทั่วทั้งท้องฟ้า

กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างสมบูรณ์

“สำเร็จแล้ว!”

“ข่งเทียนเซี่ยผ่านด่านสวรรค์ลงดทษได้แล้ว!”

“อายุอานามก็ปาไปขนาดนี้แล้ว เพิ่งเคยเห็นกับตาว่ามีคนรอดจากด่านทดสอบแห่งสวรรค์ลงโทษโดยไม่แม้แต่ขนร่วงสักเส้น ถือว่าเปิดหูเปิดตาจริง ๆ”

“ข่งเทียนเซี่ยน่าทึ่งเกินไปแล้ว!”

“……”

ทั่วบริเวณตกอยู่ในความตกตะลึง

ไม่มีใครคาดคิดว่ากับด่านทดสอบอันรุนแรงของนักปราชญ์ขนาดนั้น ข่งเทียนเซี่ยไม่เพียงแต่รอดมาได้ แต่เขายังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลย

ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ต่อให้ถูกบังคับให้เชื่อก็คงไม่กล้าเชื่อ

“ทำไมกัน? เขามีดีอะไร?”

สีหน้าของฉินเหอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อนึกย้อนกลับไป ตอนเขาฝ่าด่านสวรรค์กลายเป็นปราชญ์ เขาเกือบตายภายสวรรค์ลงโทษ แต่ข่งเทียนเซี่ยกลับไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

เปรียบเทียบคนกับคน มันทำให้หงุดหงิดจริง ๆ

อมตะชางเหม่ยตกใจจนลูกตาแทบหลุด ร้องออกมาว่า: “ไอ้เด็กเปรต ถ้าไม่ใช่เพราะมีแกอยู่ล่ะก็ ข้าคิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครในรุ่นหนุ่มสาวของโลกฝึกเซียนที่เก่งกว่าข่งเทียนเซี่ยอีกไหม”

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วพูดว่า: “ไอ้แก่ แกไม่ใช่เหรอที่พูดมาตลอดว่าแกคืออัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ? ทำไม ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าสู้เขาไม่ได้ล่ะ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า: “ข้าสู้ข่งเทียนเซี่ยไม่ได้ ข้าว่าเขามีคุณสมบัติของจักรพรรดิเลยล่ะ”

เยี่ยชิวมองข่งเทียนเซี่ยที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน