วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2431

ทันทีที่ข่งเทียนเซี่ยพูดจบ คนที่อยู่ด้านล่างเวทีอย่างเว่ยอู๋ซิ ฉินเจียงและฉินเหอก็ต่างหน้าถอดสี

แม้ว่าพวกเขาจะหยิ่งทะนงตน แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข่งเทียนเซี่ย

แม้แต่สวรรค์ลงโทษอันร้ายกาจ ก็ยังทำอันตรายข่งเทียนเซี่ยไม่ได้เลย ถ้าต้องสู้กับเขาจริงๆล่ะก็ พวกเขาก็คงพ่ายแพ้ย่อยยับเป็นแน่

ยังไงก็ตามแต่ข่งเทียนเซี่ยในตอนนี้นั้น ไม่ใช่แค่หนอนหนังสืออีกต่อไปแล้ว แต่เป็นยอดฝีมือระดับปราชญ์ที่แท้จริง!

“เจ้าหมอนี่มันไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด!”

“กลายเป็นปราชญ์ชำระบริสุทธิ์แล้วแท้ ๆ ยังยอมเป็นบอดี้การ์ดให้เยี่ยฉังเซิง ทำเสียชื่อปราชญ์หมด!”

“บ้าเอ๊ย! ทำเป็นหยิ่งยโส แล้วก่อนหน้านั้นหายหัวไปไหน? ตอนยังไม่เป็นปราชญ์ทำไมไม่ช่วยเยี่ยฉังเซิงล่ะ?”

เว่ยอู๋ซินและฉินเจียง ฉินเหอแอบสบถในใจ

บนเวที เยี่ยชิวรู้สึกแปลกใจ ไม่นึกเลยว่าบทความเพียงบทเดียว จะทำให้ได้ยอดฝีมือระดับปราชญ์มาเป็นบอดี้การ์ดฟรี ๆ คนหนึ่ง

การแลกเปลี่ยนครั้งนี้นั้น…

เกินคุ้มเกิดๆ!

ข่งเทียนเซี่ยกวาดสายตาไปทั่วเวทีแล้วกล่าวว่า: “ยังมีใครอยากท้าทายอีกไหม?”

“ถ้าไม่มีแล้ว เช่นนั้นพี่เยี่ยก็จะได้เป็นราชบุตรเขยต้าโจแล้วนะ”

“ถ้าหากใครไม่พอใจ ก็ออกมาซะ!”

“ข้าไม่ยอมรับ!” ฉินเจียงลุกขึ้นยืน

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉินเหอก็พูดตามว่า: “ข้าก็ไม่ยอมรับ!”

เว่ยอู๋ซินเองก็ตะโกนขึ้นตามมาติด ๆว่า: “ข้าก็ไม่ยอมรับ!”

ปฏิกิริยาของข่งเทียนเซี่ยนั้นดูไม่แปลกใจเลย แล้วกล่าวว่า : “ไม่ยอมรับก็ขึ้นมาเลย!”

จะให้ขึ้นมาโดนซ้อมหรือไง?

เจ้าคิดว่าเราโง่รึไง!

ฉินเจียงนั้นฉลาด เขาเลือกที่จะไม่เถียงกับข่งเทียนเซี่ย แต่เปลี่ยนเป้าไปหาเยี่ยชิวแทน

“เยี่ยฉังเซิง ข้ายอมรับว่าเจ้าเป็นลูกผู้ชาย แต่ถ้าแน่จริงก็อย่าหลบอยู่หลังคนอื่น”

เยี่ยชิวยิ้มตอบว่า: “ข้าไม่ได้หลบอยู่หลังพี่ข่ง ข้าแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาเฉยๆ เจ้าตาบอดหรือไง?”

ทันทีที่พูดจบ ขุนนางทั้งพลเรือนและทหารแห่งต้าโจวก็พากันหัวเราะลั่น

เพราะว่าเยี่ยชิวนั้นยืนอยู่ข้าง ๆ ข่งเทียนเซี่ยจริง ๆ

เว่ยอู๋ซินพูดว่า: “พี่ฉินไม่ได้หมายความแบบนั้น เขาหมายความว่า ถ้าเจ้าเป็นลูกผู้ชายจริง เยี่ยฉังเซิง เจ้าก็ควรออกมาแข่งด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นออกตัวช่วยเช่นนี้”

เยี่ยชิวเบ้ปากแล้วพูดว่า: “ข้าเป็นลูกผู้ชายหรือไม่ ทุกคนไม่รู้กันเหรอ?”

“แต่คนแก่ด้านหลังเจ้าคนนั้นน่ะ ทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่ใช่ชายก็ไม่ใช่หญิง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ขุนนางทั้งหลายแห่งต้าโจวก็พากันหัวเราะลั่นอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ยกนิ้วโป้งให้เยี่ยชิวในใจ กล้าล้อแม้แต่นักบุญใหญ่อย่างนั้น สุดยอดจริง ๆ

ขันทีวังมีสีหน้าเย็นชา มองที่เยี่ยฉังเซิงด้วยแววตาเคียดแค้นแล้วสาปแช่งในใจว่าแล้วพูดขึ้นว่า: “ไอ้เด็กเวร คอยดูเถอะ ข้าจะส่งแกลงนรกด้วยมือตัวเอง”

ฉินเหอพูดว่า: “เยี่ยฉังเซิง เป้าหมายที่พวกเราจะท้าสู้คือตัวเจ้า เจ้ากล้ารับคำท้าหรือไหม?”

“มีอะไรที่ไม่กล้าล่ะ?” ข่งเทียนเซี่ยกล่าวต่อ: “คำท้าของพวกเจ้า ข้าจะรับแทนพี่เยี่ยเอง”

รับแทนพ่อง

พวกเราก็ไม่ได้ท้าเจ้าซะหน่อย เจ้าจะเข้ามายุ่งทำไม? ทำตัวเหมือนเป็นลูกน้องเยี่ยฉังเซิง มองแล้วขัดหูขัดตาชะมัด

“ข่งเทียนเซี่ย เจ้านี่คิดจะแข่งชิงตำแหน่งราชบุตรเขยต้าโจวหรือไง?” ฉินเจียงถาม

ข่งเทียนเซี่ยตอบว่า: “ข้าไม่ได้สนใจเรื่องราชบุตรต้าโจว”

“หากเจ้าไม่สนใจ แล้วจะมายุ่งอะไรด้วย?” ฉินเจียงพูด : “คนที่พวกข้าจะท้าคือเยี่ยฉังเซิง”

ข่งเทียนเซี่ยพูดว่า: “พี่เยี่ยคือคนที่ข้าเคารพ เรื่องของเขาก็คือเรื่องของข้า หากพวกเจ้าจะท้าเขา ข้าจะออกหน้าแทน แล้วไงล่ะ มีปัญหาอะไรไหม?”

ฉินเจียงมองออกว่าข่งเทียนเซี่ยนั้นตั้งใจแน่วแน่ที่จะช่วยเยี่ยชิว ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเขาเลย

เขาแอบส่งสายตาให้เว่ยอู๋ซิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน