วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2432

บนเวที เยี่ยชิวและเว่ยอู่ซินยืนประจันหน้ากันจากระยะไกล

พวกเขาห่างกันสิบเมตร

สีหน้าของเยี่ยชิวสงบนิ่ง ขณะที่ดวงตาของเว่ยอู่ซินเปล่งประกายด้วยเจตนาสังหาร

“เยี่ยฉังเซิง กล้าท้าทายข้า เจ้ากำลังหาความตายสินะ"

ขณะที่เว่ยอู่ซินกำลังจะโจมตี เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

เยี่ยชิวมองไปที่ชินเจียงและชินเหอด้านล่างเวทีแล้วพูดว่า “พวกเจ้าสองคนก็อยากสู้กับข้าเหมือนกัน ใช่ไหม? ขึ้นมาด้วยกันสิ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เว่ยอู่ซินก็ชะงักไป

เยี่ยฉังเซิงหมายความว่าอย่างไร?

เขาต้องการรับมือกับทั้งสามคนหรือ?

ดูเหมือนเขาไม่รู้ว่าความตายสะกดยังไง!

ชินเจียงถาม “เยี่ยฉังเซิง เจ้าแน่ใจแล้วหรือ?”

เยี่ยชิวเยาะเย้ย “อะไรนะ เจ้าไม่อยากทำงั้นเหรอ?”

จะไม่อยากทำได้อย่างไร?

ชินเจียงวางแผนเรื่องนี้ไว้แล้ว ร่วมมือกับเว่ยอู่ซินเพื่อจัดการกับเยี่ยฉังเซิง

เขากำลังคิดอยู่ว่า จะจัดการให้ทั้งสามคนโจมตีพร้อมกันอย่างไร แต่ตอนนี้เยี่ยชิวกลับเป็นฝ่ายเสนอ

มันเหมือนกับการดื่มน้ำแข็งในวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อน ตรงตามที่เขาปรารถนา!

ชินเจียงรู้สึกดีใจมาก แต่แสร้งทำเป็นลังเล “ข้าเกรงว่าถ้าเราทั้งสามคนโจมตี เจ้าจะไม่มีโอกาสลงมือกันเราทั้งสาม”

“พอได้แล้ว รีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” เยี่ยชิวกล่าว “แบบนี้จะช่วยประหยัดเวลาได้”

ประหยัดเวลา?

ชินเหอหน้าบึ้งตึง

นั่นมันอะไรกัน?

เยี่ยฉังเซิง เจ้าดูถูกพวกเรามากขนาดไหน?

ในเมื่อเจ้าหยิ่งผยองเช่นนี้ วันนี้จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะสั่งสอนบทเรียนที่เจ้าจะไม่มีวันลืม

“ซวบ!”

ชินเหอกระโดดขึ้นสู่เวที

ชินเจียงเดินตามไปโดยไม่พูดอะไรอีก

สองพี่น้องยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเว่ยอู่ซิน พวกเขาแผ่รัศมีกดดันมหาศาลราวกับเทพสังหารสามองค์

ฝูงชนด้านล่างกลั้นหายใจ ดวงตาจ้องไปที่เวทีโดยไม่กระพริบตา

พวกเขารู้ว่า การต่อสู้อันดุเดือดกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

แถมยัง เป็นการต่อสู้ระหว่างเหล่าอัจฉริยะ

ผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้ยังคงแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เมื่อเห็นชินเจียงและชินเหอยืนอยู่เคียงข้าง เว่ยอู่ซินก็ยิ่งรู้สึกมั่นใจมากขึ้น

เขามองไปที่เยี่ยชิวแล้วหัวเราะ “เยี่ยฉังเซิง ข้าต้องบอกเลยว่าเจ้านี่โง่จริงๆ”

“ถ้าเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัว เจ้ายังมีโอกาสชนะ แต่ข้าไม่เคยคาดคิดว่าเจ้าจะท้าชิงพวกเราทั้งสามคนได้”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราแข็งแกร่งแค่ไหน?”

“ถ้าพวกเราสามคนบุกพร้อมกัน แม้แต่ข่งเทียนเซี่ยที่อยู่บนจุดสูงสุดขั้นนักบุญก็หยุดเราไม่ได้ เจ้ากำลังขุดหลุมฝังตัวเอง”

ก่อนที่จะพูดจบ

“หยุดเห่าได้แล้ว ถ้าเจ้าอยากสู้กับข้า ก็ลงจากเวทีมาได้แล้ว” เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา สีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ฮึ่ม ในเมื่อเจ้าอยากตาย ข้าก็ยอม” เว่ยอู่ซินกระวนกระวายอยากโจมตี เขาพุ่งเข้าใส่เยี่ยชิวด้วยความเย็นชา

บูม!

เว่ยอู่ซินฟาดฝ่ามือ ทันใดนั้นรอยฝ่ามือขนาดใหญ่สีดำดุจพายุที่กำลังใกล้เข้ามา ก็กลืนกินเยี่ยชิวไปทั้งตัว

“ปัง!”

เยี่ยชิวตอบโต้ ดุจภูเขาไฟที่โหมกระหน่ำ เวทีที่เคยสงบสุขกลับปะทุขึ้นด้วยพลังมหาศาล หมัดของเขาพุ่งทะยานขึ้น กวาดล้างฟ้าและดิน

จักรพรรดิต้าโจวฟาดศีรษะของอู่วั่นโจวที่ด้านหลังและดุว่า “เจ้าเชียร์อะไร! ดูฉังเซิงสิ แล้วดูตัวเอง ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

อู่วั่นโจวทำหน้ามุ่ยด้วยความเสียใจ

เบื้องล่างเวที

เว่ยอู่ซินผู้ไม่ยอมแพ้กำลังจะก้าวถอยหลัง แต่ลุงซูกลับได้ยินเสียงดังก้องอยู่ในหู

“องค์ชายเว่ย ตามกฎการแข่งขัน เจ้าแพ้ไปแล้ว”

เว่ยอู่ซินกำหมัดแน่น จ้องมองเวทีอย่างไม่เต็มใจ “ข้ายังไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ ข้าไม่ยอม”

“อ้อ? องค์ชายเว่ยตั้งใจจะแหกกฎงั้นหรือ?” เสียงของลุงซูเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ในขณะนั้น ขันทีวังเดินเข้ามาหาเว่ยอู่ซินและส่งข้อความว่า “ฝ่าบาท ความอดทนคือกุญแจสู่แผนการอันยิ่งใหญ่”

“แต่……” เว่ยอู่ซินต้องการอธิบายกับขันทีวังว่า การยอมรับความพ่ายแพ้ในตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะทำให้เขาต้องอับอายขายหน้าเท่านั้น แต่ยังทำให้เขาต้องสูญเสียหนิงอันอีกด้วย

หากเยี่ยฉังเซิงกลายเป็นบุตรเขยของต้าโจว ด้วยพรสวรรค์ของเยี่ยชิว เขาจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของต้าเว่ยในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย

“ฝ่าบาท การทนอับอายขายหน้าในตอนนี้ไม่ได้หมายความว่าเราจะกลัวเขา แต่เป็นเพราะเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน” ขันทีวังกล่าว “จะยุ่งกับคนตายไปทำไม?”

เมื่อได้ยินดังนั้น เว่ยอู่ซินก็สงบลง เขาหันไปหาเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “เยี่ยฉังเซิง วันนี้ข้าประเมินเจ้าต่ำไป จึงเป็นเหตุให้ข้าแพ้ ครั้งหน้าที่เราเจอกัน ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นพลังที่แท้จริงของข้า”

เยี่ยชิวตอบอย่างเฉยเมยว่า “ข้าจะรอ”

บนเวที

ชินเหอจ้องมองเยี่ยชิว กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าประเมินเจ้าต่ำไป ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “นั่นมันชัดเจนอยู่แล้ว ถ้าข้าไม่แข็งแกร่ง พวกเขาจะยอมให้ข้าเป็นลูกเขยหรือ?”

ชินเหอพูดไม่ออก

“พอได้แล้ว เสียเวลา พวกเจ้าสองคนเข้ามาหาข้าด้วยกันเถอะ!” เยี่ยชิวกล่าวพลางมองไปที่ชินเจียงและชินเหอ เตือนพวกเขาอย่างใจดีว่า “ข้าหวังว่าพวกเจ้าทั้งสองจะเรียนรู้จากความผิดพลาดของเว่ยอู่ซิน จงสู้กับข้าด้วยกำลังทั้งหมดที่มี อย่าประมาทข้า ไม่งั้นพวกเจ้าจะแพ้จากเวทีเหมือนกับเขา”

“ช่างหยิ่งยโส!” ชินเหอกำลังจะโจมตี แต่ชินเจียงก็คว้าแขนเขาไว้ทันที

ชินเหอมองเขาด้วยความสับสน “พี่สี่ พี่……”

“สหายเยี่ย ข้าเห็นความแข็งแกร่งของเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นลูกเขยของต้าโจว ก็ไม่มีใครเหมาะแล้ว หวังว่าจะได้ร่วมดื่มอวยพรในงานแต่งงานของเจ้ากับองค์หญิงหนิงอัน” ชินเจียงกล่าวจบ รีบดึงชินเหอลงจากเวที