วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2433

ฝูงชนทั้งหมดตกตะลึง

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมชินเจียงและชินเหอถึงยอมลงจากเวทีโดยไม่แม้แต่จะสู้กัน?

เป็นไปได้ไหมที่พวกเขา...…

ยอมแพ้งั้นหรือ?

เป็นไปได้อย่างไร!

เมื่อครู่นี้ พวกเขาคุยโวโอ้อวดเรื่องการท้าทายเยี่ยฉังเซิง จะยอมแพ้ได้อย่างไร?

แต่ถ้าไม่ยอมแพ้ แล้วทำไมถึงลงจากเวที?

สองพี่น้องนี้กำลังทำอะไรกันอยู่?

หลายคนมีสีหน้างุนงง

แม้แต่ชินเหอเองก็งุนงง เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่สี่ นี่มันหมายความว่ายังไงพี่?”

ชินเจียงไม่สนใจ หลังจากก้าวลงจากเวที เขาประกาศเสียงดังว่า “แม้แต่องค์ชายเว่ยก็สู้สหายเยี่ยไม่ได้ การประลองครั้งนี้ เรายอมแพ้แล้ว”

พวกเขายอมแพ้จริงๆ เหรอ?

ฝูงชนต่างตกตะลึง

บางคนถึงกับสบถด่าในใจว่า พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่องค์ชายแห่งต้าเฉียนหรือ? จะถอยไปได้อย่างไรโดยไม่สู้เลย ช่างขี้ขลาดเสียจริง?

ชินเหอกล่าวอย่างเร่งรีบ “พี่สี่ พี่ไม่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรกแล้วหรือว่า ไม่ว่ายังไง พวกเราก็จะสู้กับเขา ถึงเราจะชนะไม่ได้ อย่างน้อยเราก็ควรทดสอบฝีมือของเยี่ยฉังเซิง”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ

ชินเจียงก็เหลือบมองเขาอย่างเฉียบขาด ชินเหอจึงรีบหุบปากทันที

ในขณะนั้น เว่ยอู่ซินเดินเข้ามาหาและถามว่า “ชินเจียง นี่มันหมายความว่ายังไง?”

พวกเขาตกลงกันอย่างลับๆ ว่าจะร่วมมือกันต่อสู้กับเยี่ยชิว แต่หลังจากเว่ยอู่ซินถูกผลักตกเวที ชินเจียงก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย

พวกเจ้าสู้กับเขาสักครั้งไม่ได้หรือไง!

ยอมแพ้โดยไม่แม้แต่จะพยายาม ข้ารับหมัดนั้นไปเปล่าๆ เลยหรือ?

เว่ยอู่ซินรู้สึกเหมือนถูกทรยศโดยผู้ที่อ้างว่าเป็นพันธมิตร

“พี่เว่ย ที่นี่คนเยอะเกินไป ข้าจะไปหาพี่ทีหลังแล้วอธิบายให้ฟัง” ชินเจียงกล่าว จากนั้นเขาก็กำหมัดแน่นเข้าที่จักรพรรดิต้าโจวและโจวอู่หวัง ก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมกับชินเหอ

“ฮึ่ม!” เว่ยอู่ซินจ้องมองเยี่ยชิวบนเวทีอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับขันทีวัง

เยี่ยชิวยืนอยู่บนเวที หรี่ตาลงมองร่างของชินเจียงที่กำลังถอยหนี

“ถอยกลับไปเพราะรู้ถึงโอกาสหรือเปล่า?”

“ฉลาดพอที่จะรับรู้สถานการณ์หรือไม่?”

“หรือ เขากำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่?”

สายตาของเยี่ยชิวฉายแววสงสัย

ถึงแม้เขาจะเคยพบกับชินเจียงเพียงไม่กี่ครั้ง แต่เขาก็รู้ว่าองค์ชายแห่งต้าเฉียนผู้นี้เป็นคนเจ้าเล่ห์

แม้ภายนอกชินเจียงจะดูสุภาพ แต่เขาก็เป็นเพียงหมาป่าในคราบแกะ รอยยิ้มภายนอกแฝงไว้แต่ซ่อนมีดไว้ข้างหลัง

“ชินเจียงเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม ทางที่ดีที่สุด ควรกำจัดเขาให้เร็วที่สุด” เยี่ยชิวคิดในใจ

ทันใดนั้น เสียงของอมตะชางเหม่ยก็ดังก้องไปทั่วสนามประลอง “มีใครอีกไหมที่อยากจะท้าทายเยี่ยฉังเซิง?”

ไม่มีคู่ต่อสู้แม้แต่คนเดียวก้าวออกมา เงียบสงบ

อมตะชางเหม่ยตะโกนอีกครั้งเสียงดังขึ้น “มีใครอีกไหมที่อยากจะท้าทายเยี่ยฉังเซิง?”

“มีใครอีกไหมที่อยากจะท้าทายเยี่ยฉังเซิง?”

“เรื่องสำคัญต้องพูดสามครั้ง!”

“ถ้าใครอยากท้าทายเขา รีบออกมาเดี๋ยวนี้!”

ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครขยับเขยื้อน

ล้อเล่นใช่ไหม แม้แต่เว่ยอู่ซินก็ถูกหมัดเดียวกระเด็นกระอักเลือด ใครกันที่สติดีจะกล้าก้าวออกมาตอนนี้?

อมตะชางเหม่ยยังคงยุยงพวกเขาต่อไป “โอกาสไม่ได้มีมาสองครั้ง หากพวกเจ้าไม่ลงมือทำตอนนี้ โอกาสจะเป็นลูกเขยของต้าโจวก็จะไม่มีอีกแล้ว”

“องค์หญิงหนิงอันงดงามเหลือเกิน พวกเจ้าไม่ชอบนางหรือ?”

“ถ้าชอบนาง จงสู้เพื่อนาง จงเป็นลูกผู้ชายและก้าวขึ้นมา!”

“อย่าลังเลเลย ขึ้นไปปราบเยี่ยฉังเซิงซะ!”

“ข้าสาบานว่าเยี่ยฉังเซิงไม่น่ากลัวเลย จริงๆ ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า ก็ขึ้นไปลองดูสิ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน