วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2434

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไป เยี่ยชิวก็จูงมือหนิงอันและเดินเข้าไปในดงไผ่เล็กๆ ในสวนหลวง

คราวที่แล้ว ช่วงเวลาของพวกเขาถูกขัดจังหวะโดยจักรพรรดิต้าโจว คราวนี้ เยี่ยชิวได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว เขาเลือกสถานที่ที่เงียบสงบกว่ามาก

ทั้งสองนั่งลงบนแผ่นหินเรียบๆ ใบหน้าบอบบางของหนิงอันเปี่ยมไปด้วยความสุข ขณะที่เธอมองเขาด้วยความรักใคร่ “สามี เจ้าช่างวิเศษจริงๆ”

เยี่ยชิวรู้ว่าเธอกำลังหมายถึงการแข่งขันในวันนี้ เขาจึงยิ้มกว้าง “ไม่มีอะไรหรอก ข้ายังมีฝีมือเหนือกว่าอีก”

“จริงเหรอ?” หนิงอันมองเขาอย่างสงสัย

“ไม่เชื่อเหรอ? เดี๋ยวข้าจะพาไปดูเดี๋ยวนี้เลย” ว่าแล้ว เยี่ยชิวก็กดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ แล้วดันเธอลงบนหิน

ทั้งคู่ดื่มด่ำไปกับจูบ

เมื่ออารมณ์รุนแรงขึ้น หนิงอันก็รู้สึกถึงสิ่งแปลก ๆ ขึ้นมาทันที เธอถอยกลับเล็กน้อยแล้วถามว่า “สามี ทำไมเจ้าถึงถือมีดสั้น?”

“มีดสั้นของข้าพิเศษมาก เจ้าอยากสัมผัสมันไหม?” เยี่ยชิวจับมือหนิงอัน เตรียมพร้อมให้เธอได้สัมผัสสักหน่อย……

เสียงไอดังลั่นทำให้ช่วงเวลานั้นสั่นคลอน

“อะแฮ่ม……”

ทั้งสองสะดุ้งด้วยความตกใจ

เยี่ยชิวหันศีรษะไปเห็นจักรพรรดิต้าโจวยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ

อีกแล้วเหรอ?!

จงใจทำลายพวกเรางั้นเหรอ?

เยี่ยชิวเดือดดาลอยู่ในใจ

หนิงอันรีบลุกขึ้นยืน รีบจัดเสื้อผ้าและหวีผมให้เรียบร้อย แก้มแดงก่ำ “ท่านพ่อ...…ท่านมาที่นี่ทำไม?”

“ถ้าพ่อไม่มา ลูกคงถูกกลืนกินไปแล้ว” จักรพรรดิต้าโจวกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อได้ยิน ใบหน้าของหนิงอันแดงก่ำยิ่งขึ้น

“พ่อตา ท่านมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เยี่ยชิวถามอย่างอดไม่ได้ที่จะเก็บความหงุดหงิดไว้

เสียงของจักรพรรดิต้าโจวเคร่งขรึม “อืม”

“งันพวกท่านเชิญคุย ข้าขอไปก่อน” หนิงอันพูดจบ ก็ยกกระโปรงขึ้นและรีบเดินออกไปอย่างร้อนรน

เมื่อเยี่ยชิวถูกทิ้งไว้คนเดียว เยี่ยชิวก็นั่งเล่นอยู่บนหินอย่างเกียจคร้าน น้ำเสียงดูสนุกสนาน “พ่อตา ท่านตามหาข้ามีอะไรหรือ?”

จักรพรรดิต้าโจวพูดว่า “อีกไม่กี่วัน เจ้าต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เว่ยอู่ซินและพี่น้องตระกูลชินอาจหาเรื่องเจ้าได้”

เยี่ยชิวยิ้มเยาะ “ข้าตั้งตารอพวกเขาหาเรื่องข้าเลย แบบนี้ข้าจะกำจัดพวกเขาให้หมด"

เมื่อเห็นท่าทางเฉยเมยของเยี่ยชิว จักรพรรดิจึงเตือนว่า “อย่ามองข้ามเรื่องนี้ไป ชินเจียงและชินเหอไม่ใช่คนอ่อนแอ เว่ยอู่ซินสามารถบรรลุความเป็นนักบุญได้ทุกเมื่อ และขันทีชราข้างกายก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ หากพวกเขาร่วมมือกัน เจ้าจะลำบากแน่”

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ “หากพวกเขาร่วมมือกันก็เยี่ยมไปเลย นั่นหมายความว่า ข้าสามารถกำจัดพวกเขาให้หมดได้ในคราวเดียว”

จักรพรรดิเลิกคิ้ว “ช่างเป็นความเย่อหยิ่งของอัจฉริยะที่มีศักยภาพที่จะเป็นจักรพรรดิเสียจริง”

“ไม่เชื่อข้าหรือ?” เยี่ยชิวกล่าว “ท่านรอดูเถอะ ถ้าพวกเขากล้ามาหาข้า ข้าจะส่งพวกมันลงนรกให้หมด”

“โดยเฉพาะเว่ยอู่ซิน ไอ้สารเลวนั่นส่งมือสังหารมาตามล่าข้าเมื่อคืนนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปเด็ดขาด”

“ถึงเขาจะไม่มาหาข้า ข้าก็จะตามเขาเอง”

สีหน้าของจักรพรรดิต้าโจวมืดมนลง “เว่ยอู่ซินส่งมือสังหารไล่ล่าเจ้าเมื่อคืนนี้หรือ?”

เขากังวลอย่างยิ่งต่อความปลอดภัยของเยี่ยชิว จึงได้ส่งทหารองครักษ์ไปคุ้มกันอย่างลับๆ แต่เหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ กลับไม่ได้รับการรายงาน เห็นได้ชัดว่าทหารองครักษ์ไม่รู้เรื่องนี้เลย

เยี่ยชิวกล่าวว่า “ชายคนนั้นเมื่อคืนชื่อเฉาหลิน ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในแม่ทัพของต้าเว่ย”

“เฉาหลินเป็นหนึ่งในสี่แม่ทัพขององครักษ์ทองคำแห่งต้าเว่ย ผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญ" จักรพรรดิต้าโจวตรัสด้วยความตกใจ “ตอนนี้เฉาหลินอยู่ที่ไหน?”

เยี่ยชิวตอบว่า “แน่นอน ข้าฆ่าเขาแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น จักรพรรดิต้าโจวก็มองเยี่ยชิวอย่างพินิจพิเคราะห์ ผู้เชี่ยวชาญระดับนักบุญถูกกำจัดไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้ก่อให้เกิดเหตุการณ์ใดๆ เยี่ยฉังเซิงจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร?

“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าต้องระมัดระวังตัว” จักรพรรดิต้าโจวกล่าว “หากต้องการความช่วยเหลือจากข้า โปรดอย่าลังเลที่จะถาม”

“แต่ฉังเซิง ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องชี้แจงให้ชัดเจน”

“พวกเขาคิดอะไรกันอยู่? แค่อยากแกล้งข้าให้โง่งั้นเหรอ?”

“ชิ เหล่าผู้ที่ถูกเรียกว่าองค์ชายแห่งต้าเฉียน ยอมแพ้โดยไม่สู้ ไร้หัวใจสิ้นดี น่าอับอาย!”

หลังจากบ่นพึมพำจนคอแห้งผาก เว่ยอู่ซินหันไปหาขันทีวังแล้วตวาดใส่ “เจ้ายืนทำบ้าอะไรอยู่? ไปเอาน้ำชามาให้ข้า”

ขันทีวังรีบชงชา แล้วยื่นให้เว่ยอู่ซิน

เว่ยอู่ซินจิบน้ำชา ก่อนจะคายน้ำลายออกทันที “ถุ้ย” พร้อมกับทำหน้าบึ้งและด่า “เจ้าจะลวกข้าให้ตายหรือไง?”

ขันทีวังโค้งคำนับอย่างเคร่งขรึม “ข้ารับใช้ชราผู้นี้ประมาท ฝ่าบาท ข้าจะเตรียมน้ำชาที่เย็นกว่านี้ให้เดี๋ยวนี้”

“ช่างเถอะ” เว่ยอู่ซินสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบสติอารมณ์ “ขันทีวัง ข้าอารมณ์ไม่ดี เจ้าอย่าไปใส่ใจเลย”

ขันทีวังตอบว่า “ข้ารับใช้องค์ชายมาหลายปี ข้าเข้าใจอารมณ์ของท่านดี ความผิดเป็นของข้าเอง”

สีหน้าของเว่ยอู่ซินหม่นหมองลง “ขันทีวัง อีกห้าวัน เยี่ยฉังเซิงจะแต่งงานกับหนิงอัน”

“เมื่อพิธีแต่งงานนั้นสำเร็จ เขาจะเป็นบุตรเขยที่ถูกต้องตามกฎหมายของต้าโจว”

“ถ้าเขากลายเป็นบุตรเขยของจักรพรรดิต้าโจว มันจะเป็นการคุกคามครั้งใหญ่ ไม่ใช่แค่กับข้า แต่กับทั้งราชวงศ์ต้าเว่ยด้วย”

“ดังนั้น การแต่งงานครั้งนี้ จึงไม่ควรเกิดขึ้น”

ขันทีวังถามอย่างระมัดระวัง “องค์ชาย ท่านมีข้อเสนออะไร?”

ดวงตาของเว่ยอู่ซินเป็นประกายด้วยความคิดอันเย็นชา “เราต้องการแผนกำจัดเยี่ยฉังเซิงให้เร็วที่สุดและละเอียดถี่ถ้วนที่สุด”

“แต่ก่อนที่เราจะลงมือ เราต้องวางแผนอย่างรอบคอบ จะไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาด”

ขันทีวังพยักหน้า “วิธีที่ดีที่สุดคือล่อเขาออกไปนอกเมืองแล้วฆ่าที่นั่น วิธีนี้จะทำให้จักรพรรดิต้าโจวและโจวอู่หวังไม่รู้เรื่อง”

“เราต้องคิดเรื่องนี้ให้รอบคอบ” เว่ยอู่ซินพึมพำ “จะไม่โจมตีก็ไม่ได้ ต้องโจมตีเท่านั้น เยี่ยฉังเซิงต้องไม่มีโอกาสรอดชีวิต...…”

ก่อนที่จะพูดจบ

ขันทีวังก็เกร็งขึ้นมาทันที “ฝ่าบาท มีคนกำลังมา!”