วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2457

ฮ่องเต้ต้าโจวเห็นเยี่ยชิวมองออกถึงเจตนาของพระองค์ ก็ทรงพระสรวลพลางตรัสว่า “เจ้าเด็กน้อยนี้สอนได้!”

“สถาบันจี้เซียมีสถานะพิเศษในจงโจว ตลอดมาก็ไม่ขึ้นตรงต่อแคว้นใดๆ และไม่เข้าข้างแคว้นใดๆ”

“แต่บัดนี้ จงโจวเริ่มเข้าสู่สงครามแล้ว สถาบันจี้เซียย่อมไม่อาจปลีกตัวโดดเดี่ยวอีกต่อไปได้”

“การใช้หนิงอันและข่งเทียนเซี่ยบีบให้ฟูจื่อลงมือ อันที่จริงก็คือการบีบให้สถาบันจี้เซียต้องเลือกข้าง”

“การทำเช่นนี้ ก็เป็นทางเลือกที่ไร้ทางเลี่ยง”

โจวอู่หวังกล่าว “ฟูจื่อย่อมมองออกถึงเจตนาของท่าน หากเขาไม่พอใจ แล้วจะทำอย่างไร?”

ฮ่องเต้ต้าโจวทรงพระสรวล “แม้จะไม่พอใจ ฟูจื่อก็ย่อมต้องลงมืออยู่ดี ด้วยศิษย์รักทั้งสองของเขาต่างก็กำลังช่วยเราเฝ้ารักษาด่านอยู่”

“แต่กระนั้น เราก็ยังต้องเขียนจดหมายถึงเขา เพื่ออธิบาย”

“อย่างไรเสีย เขาก็เป็นแบบอย่างของบัณฑิตในจงโจว ความเคารพที่ควรมี ก็ยังต้องมี”

เยี่ยชิวขบขันอยู่ในใจ ท่านพ่อตาผู้นี้ของตน ไม่เพียงแต่เป็นผู้มีฝีมือสูงในการเล่นเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง ยังเข้าใจจิตใจคนได้อย่างถ่องแท้

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัสต่อ “ไม่ถึงสามวัน ต้าเว่ยก็สามารถบุกทะลวงเมืองนับร้อยของต้าเฉียน และยังบุกไปถึงเมืองหลวงของต้าเฉียนอีกด้วย เท่าที่เรารู้มา ด้วยกำลังของต้าเว่ยในอดีต ย่อมไม่อาจทำได้เช่นนี้ ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นแน่”

“ซูเฉียน ข้าบัญชาให้เจ้าคุมองครักษ์วังหลวงสามร้อยนาย มุ่งหน้าสู่ดินแดนต้าเฉียน เพื่อสืบหาสาเหตุ”

“จำไว้ว่า จุดประสงค์ของพวกเจ้าคือการสืบหาข้อมูล ต้องปกปิดตัวตนให้ดี หากสืบพบสิ่งใด ให้รีบรายงานทันที”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ลุงซูรับพระบัญชา

“เรื่องนี้มิอาจรอช้า เจ้าจงไปคัดเลือกองครักษ์วังหลวงเสียบัดนี้ แล้วออกเดินทางโดยเร็ว” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ซูเฉียน ข้าขอสั่งเจ้าอีกประการหนึ่ง”

“องครักษ์วังหลวงล้วนเป็นขุนศึกผู้กล้าที่คัดเลือกมาอย่างดีเยี่ยม แต่ละคน เราถือเป็นดังแก้วตาดวงใจ”

“เจ้าพาคนไปเท่าใด ก็จงพาคนกลับมาเท่าเดิม”

“แม้จะทำภารกิจไม่สำเร็จ แต่เราก็ต้องการให้พวกเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย ความปลอดภัยของพวกเจ้าคือเรื่องสำคัญอันดับแรก เข้าใจหรือไม่?”

ลุงซูรู้สึกซาบซึ้งในพระทัย กล่าวว่า “ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย ข้าจะทำเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ไปเถิด เมื่อพวกเจ้ากลับมา เราจะจัดงานฉลองความสำเร็จให้พวกเจ้า”

“ข้าขอทูลลา” ลุงซูกล่าวจบ ก็ทักทายกับเยี่ยชิว แล้วรีบร้อนจากไป

เขาจากไป อมตะชางเหม่ยก็กล่าวขึ้น “ฝ่าบาท หากต้าเว่ยบุกโจมตีด่านเยี่ยนหนาน ฟูจื่อลงมือ จะต้านทานไหวหรือไม่?”

“ไหว!” ฮ่องเต้ต้าโจวดูเหมือนจะทรงมั่นพระทัยในฟูจื่ออย่างยิ่ง ตรัสว่า “ตราบใดที่ฟูจื่อลงมือ ด่านเยี่ยนหนานย่อมปลอดภัยไร้กังวล”

เยี่ยชิวกล่าวต่อ “ดังนั้น ท่านลุงจึงมั่นใจว่า ต้าเว่ยไม่สามารถทะลวงด่านเยี่ยนหนานได้ จึงจะเลือกโจมตีด่านหู่เหลา ท่านจึงให้นายพลหลี่นำทัพแปดแสนนายไปเฝ้ารักษาด่านหู่เหลาใช่หรือไม่?”

“ถูกต้อง” ฮ่องเต้ต้าโจวถาม “ฉังเซิง เผ่าปีศาจไปถึงไหนแล้ว? เราต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา”

เยี่ยชิวตอบว่า “เผ่าปีศาจออกเดินทางไปนานแล้ว ส่วนตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว ข้ายังไม่ทราบ เดี๋ยวข้าจะถามดู”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “รบกวนเจ้าช่วยแจ้งแก่เผ่าปีศาจ ให้พวกเขาตรงไปยังด่านหู่เหลาเลย เราจะไปพบพวกเขาที่ด่านหู่เหลา”

เยี่ยชิวเลิกคิ้วขึ้น

ให้เผ่าปีศาจไปด่านหู่เหลาหรือ?

และฟังจากคำพูดของฮ่องเต้ต้าโจวแล้ว พระองค์ยังจะเสด็จไปด่านหู่เหลาด้วยพระองค์เองอีกด้วย?

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่าง ถามว่า “ท่านลุง ท่านจะตัดสินแพ้ชนะกับต้าเว่ยที่ด่านหู่เหลาหรือ?”

“ถูกต้อง” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ด่านหู่เหลาภูมิประเทศอันตราย ด้านหลังเป็นเทือกเขาสูงชันสุดลูกหูลูกตา ไม่ว่าการรบจะใหญ่โตเพียงใด ก็จะไม่ทำอันตรายประชาชน ที่นั่นคือสมรภูมิที่ดีที่สุดสำหรับการตัดสินแพ้ชนะ”

“หากชนะ ทัพใหญ่ก็จะออกด่าน รวมจงโจวให้เป็นหนึ่ง”

“หากแพ้ ทัพใหญ่ก็จะพ่ายแพ้ แต่ประชาชนก็จะปลอดภัย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน