วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2457

ฮ่องเต้ต้าโจวเห็นเยี่ยชิวมองออกถึงเจตนาของพระองค์ ก็ทรงพระสรวลพลางตรัสว่า “เจ้าเด็กน้อยนี้สอนได้!”

“สถาบันจี้เซียมีสถานะพิเศษในจงโจว ตลอดมาก็ไม่ขึ้นตรงต่อแคว้นใดๆ และไม่เข้าข้างแคว้นใดๆ”

“แต่บัดนี้ จงโจวเริ่มเข้าสู่สงครามแล้ว สถาบันจี้เซียย่อมไม่อาจปลีกตัวโดดเดี่ยวอีกต่อไปได้”

“การใช้หนิงอันและข่งเทียนเซี่ยบีบให้ฟูจื่อลงมือ อันที่จริงก็คือการบีบให้สถาบันจี้เซียต้องเลือกข้าง”

“การทำเช่นนี้ ก็เป็นทางเลือกที่ไร้ทางเลี่ยง”

โจวอู่หวังกล่าว “ฟูจื่อย่อมมองออกถึงเจตนาของท่าน หากเขาไม่พอใจ แล้วจะทำอย่างไร?”

ฮ่องเต้ต้าโจวทรงพระสรวล “แม้จะไม่พอใจ ฟูจื่อก็ย่อมต้องลงมืออยู่ดี ด้วยศิษย์รักทั้งสองของเขาต่างก็กำลังช่วยเราเฝ้ารักษาด่านอยู่”

“แต่กระนั้น เราก็ยังต้องเขียนจดหมายถึงเขา เพื่ออธิบาย”

“อย่างไรเสีย เขาก็เป็นแบบอย่างของบัณฑิตในจงโจว ความเคารพที่ควรมี ก็ยังต้องมี”

เยี่ยชิวขบขันอยู่ในใจ ท่านพ่อตาผู้นี้ของตน ไม่เพียงแต่เป็นผู้มีฝีมือสูงในการเล่นเล่ห์เหลี่ยมทางการเมือง ยังเข้าใจจิตใจคนได้อย่างถ่องแท้

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัสต่อ “ไม่ถึงสามวัน ต้าเว่ยก็สามารถบุกทะลวงเมืองนับร้อยของต้าเฉียน และยังบุกไปถึงเมืองหลวงของต้าเฉียนอีกด้วย เท่าที่เรารู้มา ด้วยกำลังของต้าเว่ยในอดีต ย่อมไม่อาจทำได้เช่นนี้ ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นแน่”

“ซูเฉียน ข้าบัญชาให้เจ้าคุมองครักษ์วังหลวงสามร้อยนาย มุ่งหน้าสู่ดินแดนต้าเฉียน เพื่อสืบหาสาเหตุ”

“จำไว้ว่า จุดประสงค์ของพวกเจ้าคือการสืบหาข้อมูล ต้องปกปิดตัวตนให้ดี หากสืบพบสิ่งใด ให้รีบรายงานทันที”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ลุงซูรับพระบัญชา

“เรื่องนี้มิอาจรอช้า เจ้าจงไปคัดเลือกองครักษ์วังหลวงเสียบัดนี้ แล้วออกเดินทางโดยเร็ว” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ซูเฉียน ข้าขอสั่งเจ้าอีกประการหนึ่ง”

“องครักษ์วังหลวงล้วนเป็นขุนศึกผู้กล้าที่คัดเลือกมาอย่างดีเยี่ยม แต่ละคน เราถือเป็นดังแก้วตาดวงใจ”

“เจ้าพาคนไปเท่าใด ก็จงพาคนกลับมาเท่าเดิม”

“แม้จะทำภารกิจไม่สำเร็จ แต่เราก็ต้องการให้พวกเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย ความปลอดภัยของพวกเจ้าคือเรื่องสำคัญอันดับแรก เข้าใจหรือไม่?”

ลุงซูรู้สึกซาบซึ้งในพระทัย กล่าวว่า “ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย ข้าจะทำเต็มที่พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ไปเถิด เมื่อพวกเจ้ากลับมา เราจะจัดงานฉลองความสำเร็จให้พวกเจ้า”

“ข้าขอทูลลา” ลุงซูกล่าวจบ ก็ทักทายกับเยี่ยชิว แล้วรีบร้อนจากไป

เขาจากไป อมตะชางเหม่ยก็กล่าวขึ้น “ฝ่าบาท หากต้าเว่ยบุกโจมตีด่านเยี่ยนหนาน ฟูจื่อลงมือ จะต้านทานไหวหรือไม่?”

“ไหว!” ฮ่องเต้ต้าโจวดูเหมือนจะทรงมั่นพระทัยในฟูจื่ออย่างยิ่ง ตรัสว่า “ตราบใดที่ฟูจื่อลงมือ ด่านเยี่ยนหนานย่อมปลอดภัยไร้กังวล”

เยี่ยชิวกล่าวต่อ “ดังนั้น ท่านลุงจึงมั่นใจว่า ต้าเว่ยไม่สามารถทะลวงด่านเยี่ยนหนานได้ จึงจะเลือกโจมตีด่านหู่เหลา ท่านจึงให้นายพลหลี่นำทัพแปดแสนนายไปเฝ้ารักษาด่านหู่เหลาใช่หรือไม่?”

“ถูกต้อง” ฮ่องเต้ต้าโจวถาม “ฉังเซิง เผ่าปีศาจไปถึงไหนแล้ว? เราต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา”

เยี่ยชิวตอบว่า “เผ่าปีศาจออกเดินทางไปนานแล้ว ส่วนตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว ข้ายังไม่ทราบ เดี๋ยวข้าจะถามดู”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “รบกวนเจ้าช่วยแจ้งแก่เผ่าปีศาจ ให้พวกเขาตรงไปยังด่านหู่เหลาเลย เราจะไปพบพวกเขาที่ด่านหู่เหลา”

เยี่ยชิวเลิกคิ้วขึ้น

ให้เผ่าปีศาจไปด่านหู่เหลาหรือ?

และฟังจากคำพูดของฮ่องเต้ต้าโจวแล้ว พระองค์ยังจะเสด็จไปด่านหู่เหลาด้วยพระองค์เองอีกด้วย?

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่าง ถามว่า “ท่านลุง ท่านจะตัดสินแพ้ชนะกับต้าเว่ยที่ด่านหู่เหลาหรือ?”

“ถูกต้อง” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ด่านหู่เหลาภูมิประเทศอันตราย ด้านหลังเป็นเทือกเขาสูงชันสุดลูกหูลูกตา ไม่ว่าการรบจะใหญ่โตเพียงใด ก็จะไม่ทำอันตรายประชาชน ที่นั่นคือสมรภูมิที่ดีที่สุดสำหรับการตัดสินแพ้ชนะ”

“หากชนะ ทัพใหญ่ก็จะออกด่าน รวมจงโจวให้เป็นหนึ่ง”

“หากแพ้ ทัพใหญ่ก็จะพ่ายแพ้ แต่ประชาชนก็จะปลอดภัย”

“ฉังเซิง มีเรื่องสำคัญยิ่งเรื่องหนึ่งที่เราจะมอบหมายให้เจ้า” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ข้าอยากให้เจ้าไปที่เมืองหลวงของต้าเว่ยสักครั้ง เพื่อดูว่าราชครูจิ้นปิงหยุนแห่งต้าเว่ยยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

“ตามเหตุผลแล้ว หากไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจิ้นปิงหยุน ด้วยนิสัยของนางแล้ว ย่อมไม่มีทางอนุญาตให้เว่ยอ๋องยกทัพออกรบได้เด็ดขาด อย่างน้อยที่สุด ในขั้นตอนนี้ก็จะไม่ให้เว่ยอ๋องยกทัพออกรบ”

“ดังนั้น เราจึงสงสัยว่า จิ้นปิงหยุนอาจจะสิ้นชีพไปแล้ว”

“แน่นอน ยังมีอีกความเป็นไปได้หนึ่งคือ จิ้นปิงหยุนถูกคุมขัง”

“หากจิ้นปิงหยุนถูกคุมขัง เจ้าจงพบนาง พยายามพูดคุยกับนาง เพื่อให้นางสนับสนุนต้าโจว”

“โปรดแจ้งนางว่า หากนางสนับสนุนต้าโจว เราสามารถให้คำมั่นได้ว่า เมื่อรวมแผ่นดินได้แล้ว จะให้นางเป็นราชครูของจงโจว และเรายังสามารถให้คำมั่นได้ว่าจะไม่ทำอันตรายประชาชนของต้าเว่ย ไม่ทำลายแม้แต่หญ้าต้นไม้สักต้นในต้าเว่ย”

“หากนางยังมีเงื่อนไขอื่นใด เจ้าจงพูดคุยกับนางได้เลย ส่วนขอบเขต เจ้าจงตัดสินใจเอง ข้าเชื่อในตัวเจ้า”

“ใช่แล้ว จิ้นปิงหยุนเคยอาศัยอยู่ที่หอเด็ดดาวในเมืองหลวงของต้าเว่ย หอคอยนั้นสูงมาก เจ้าไปถึงเมืองหลวงของต้าเว่ยก็ย่อมจะเห็นเอง”

“รับคำบัญชา” เยี่ยชิวตอบรับทันที แล้วกล่าวต่อว่า “ต้าลี่ เจ้าจงตามท่านลุงไปที่ด่านหู่เหลา”

ต้าลี่กล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ท่านประมุขบอกให้ข้าปกป้องท่าน ไม่ห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว...”

“เรื่องนี้ฟังข้า” เยี่ยชิวกล่าว “เจ้าคือนักบุญใหญ่ผู้แข็งแกร่ง ไปที่ด่านหู่เหลาจะสามารถช่วยท่านลุงได้มาก”

“คราวนี้ข้าไปต้าเว่ย จะพาเพียงไอ้แก่ไปเพียงคนเดียว”

“เมื่อเรื่องเสร็จสิ้น ข้าก็จะรีบไปที่ด่านหู่เหลาโดยทันที”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “เมื่อฟ้าสางทุกคนก็จะต้องแยกย้ายกันออกเดินทางแล้ว ฉังเซิง เจ้าไปหาหนิงอันเถอะ!”

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

หมายความว่าอย่างไร?

ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังให้ข้าไปหาหนิงอัน หรือว่า...