วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2458

หลังจากเยี่ยชิวไปหาหนิงอันแล้ว ต้าลี่กับอมตะชางเหม่ยก็จากไปเช่นกัน ภายในตำหนักจึงเหลือเพียงฮ่องเต้ต้าโจวและโจวอู่หวังเท่านั้น

“เจ้าจัดให้หนิงอันนำทัพ เพื่อต้องการให้นางสร้างชื่อในการศึกครั้งแรก สร้างเกียรติยศอันสูงส่ง เพื่อจะได้สืบทอดตำแหน่งของเจ้าในอนาคตใช่หรือไม่?” โจวอู่หวังถาม

“แน่นอนว่าไม่มีสิ่งใดปิดบังพระเนตรของท่านปู่ได้” ฮ่องเต้ต้าโจวทรงพระสรวล “หากสามารถรวมจงโจวให้เป็นหนึ่งได้ ก็จะสนับสนุนให้หนิงอันขึ้นครองราชย์ ให้นางเป็นราชินีแห่งจงโจว!”

“เจ้าจะสละราชบัลลังก์หรือ?” โจวอู่หวังกล่าวด้วยความตกใจ “เจ้ายังหนุ่มยังแน่น ไยต้องรีบสละราชบัลลังก์เล่า?”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ท่านปู่ ท่านเคยอยู่ในตำแหน่งนี้มาก่อน น่าจะทราบดีว่า การอยู่ในตำแหน่งนี้เปรียบเสมือนเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ต้องใช้สติปัญญาและความพยายามอย่างสุดกำลัง ทำให้จิตใจอ่อนล้าเหลือเกิน”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พลังบำเพ็ญของข้าก้าวหน้าไปอย่างเชื่องช้า”

“เมื่อมอบกิจการบ้านเมืองให้หนิงอันแล้ว ต่อไปข้าก็จะสามารถตั้งใจฝึกบำเพ็ญได้อย่างเต็มที่”

โจวอู่หวังกล่าว “เจ้าจะยอมปล่อยวางได้จริงๆ หรือ? พึงรู้ไว้ว่า หากสามารถเป็นประมุขแห่งจงโจวได้ ย่อมจะจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ตราบนานเท่านาน”

ฮ่องเต้ต้าโจวทรงพระสรวล “สำหรับผู้ที่หลงใหลในอำนาจ การจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ย่อมเป็นเกียรติยศอันยิ่งใหญ่ แต่ข้ามิได้หลงใหลในอำนาจ ยิ่งกว่านั้น หนิงอันคือธิดาของข้า หากสามารถเห็นนางเป็นราชินีองค์แรกแห่งจงโจวได้ ข้าก็ภูมิใจในตัวนางยิ่งนัก”

โจวอู่หวังถามว่า “เจ้ากังวลหรือไม่ว่า สักวันหนึ่งเยี่ยฉังเซิงจะไม่ต้องการนางอีกแล้ว จึงให้หนิงอันมีอีกหนึ่งสถานะ เพื่อให้เยี่ยฉังเซิงมองนางด้วยความเคารพมากขึ้น?”

“มีข้อพิจารณานี้ด้วย” ฮ่องเต้ต้าโจวถอนหายใจยาวพลางกล่าวว่า “เยี่ยฉังเซิงมีพรสวรรค์เป็นเลิศ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องเป็นฮ่องเต้ สตรีที่อยากอยู่ข้างกายเขามีนับไม่ถ้วน”

“หนิงอันมีอีกหนึ่งสถานะ ก็มีหลักประกันเพิ่มอีกหนึ่งส่วน”

โจวอู่หวังกล่าว “แม้ข้ากับเยี่ยฉังเซิงจะรู้จักกันไม่นานนัก แต่ข้าดูออกว่าเขาไม่ใช่คนอกตัญญู แม้ในอนาคตเขาจะกลายเป็นฮ่องเต้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทอดทิ้งหนิงอัน”

“ข้ารู้” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “บัดนี้เยี่ยฉังเซิงปฏิบัติกับหนิงอันดีมาก เชื่อว่าในอนาคตเขาก็จะปฏิบัติต่อหนิงอันดีเช่นกัน แต่หากหนิงอันได้เป็นราชินีแห่งจงโจว เช่นนั้น เยี่ยฉังเซิงก็จะดูแลจงโจวทั้งหมด”

“หากจงโจวมีฮ่องเต้ผู้แข็งแกร่งคุ้มครอง จงโจวก็จะประธานสมาคมรักษาความสงบสุขได้ยาวนาน ประชาชนก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขยิ่งขึ้น”

“ท่านปู่ลองคิดดู หากบุตรของเขากับหนิงอันสืบทอดบัลลังก์ในอนาคต เยี่ยฉังเซิงจะไม่คุ้มครองจงโจวได้อย่างไร?”

“ท่านปู่โปรดวางใจเถิด หากหนิงอันได้เป็นประมุขแห่งจงโจว นางย่อมจะเป็นฮ่องเต้ที่ดี”

โจวอู่หวังกล่าว “เจ้าก็เป็นฮ่องเต้ที่ดี”

“ที่ได้รับคำชมจากท่านปู่เช่นนี้ ข้าก็พอใจยิ่งนัก” ฮ่องเต้ต้าโจวตรัส “ท่านปู่ พรุ่งนี้ข้าจะต้องเร่งรุดไปด่านหู่เหลา เมืองหลวงแห่งนี้ก็ขอฝากท่านปู่ดูแลด้วย”

“ขอท่านปู่โปรดรักษาสุขภาพให้แข็งแรง”

โจวอู่หวังกล่าว “ร่างกายข้าแข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอันใด แต่เจ้าเองต่างหากที่ไปด่านหู่เหลาแล้วต้องระมัดระวังให้มาก”

“เจ้าต้องเข้าใจว่า เจ้าคือประมุขแห่งต้าโจว หากเกิดข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อย กองทัพย่อมสั่นคลอน”

“และจากนั้น ต้าโจวก็จะระส่ำระสาย”

“ดังนั้นทุกสิ่งต้องระมัดระวังอย่างยิ่งยวด และต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ”

ฮ่องเต้ต้าโจวพยักพักตร์อย่างจริงจัง “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านปู่ไปพักผ่อนเถิด ข้าจะเขียนจดหมายถึงฟูจื่อ พรุ่งนี้ให้หนิงอันนำไปให้”

......

อีกด้านหนึ่ง

เยี่ยชิวมาถึงวังหลับใหลของหนิงอัน เขาเคาะประตูห้อง

“ก๊อกๆ!”

ไม่นาน ประตูก็เปิดออก

นางกำนัลคนหนึ่งโผล่หน้าออกมา เห็นเยี่ยชิวก็กล่าวอย่างประหลาดใจ “ราชบุตรเขย ไยท่านถึงมาที่นี่?”

หลายวันที่ผ่านมา เยี่ยชิวอยู่กับหนิงอันทุกวัน นางกำนัลที่คอยรับใช้หนิงอันต่างก็รู้จักเขาดี

หนิงอันก็กอดเขาเช่นกัน จากนั้นถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เยี่ยชิวจึงเล่าเรื่องการโจมตีต้าเฉียนของต้าเว่ย และเรื่องที่ฮ่องเต้ต้าโจวทรงให้นางเฝ้ารักษาด่านเยี่ยนหนาน โดยละเอียด

ฟังจบ หนิงอันก็หัวเราะออกมา กล่าวว่า “หมากกระดานนี้ที่เสด็จพ่อทรงเดิน ช่างแยบยลนัก ไม่เพียงแต่ดึงศิษย์พี่ใหญ่ของข้าลงน้ำ ยังเล่นท่านอาจารย์ไว้ในกำมืออีกด้วย”

เยี่ยชิวกล่าว “พูดให้ถูกต้องก็คือ ท่านลุงเข้าใจจิตใจคนอย่างถ่องแท้ เจ้าและข่งเทียนเซี่ยอยู่แนวหน้าทั้งหมด ฟูจื่อแม้จะไม่อยากเลือกข้าง แต่เพื่อพวกเจ้า เขาก็ต้องลงมือ”

หนิงอันกล่าว “เสด็จพ่อทำเช่นนี้ เท่ากับเป็นการบีบให้ท่านอาจารย์ลงมือ ท่านอาจารย์ย่อมต้องโกรธแน่”

เยี่ยชิวกล่าว “ดังนั้นท่านลุงจึงบอกว่าจะเขียนจดหมายถึงฟูจื่อเพื่ออธิบาย”

หนิงอันคล้องแขนโอบรอบคอเยี่ยชิว ถามว่า “ฉังเซิง ที่ท่านมาหาข้า เป็นพระประสงค์ของเสด็จพ่อข้าหรือ?”

“ไม่ใช่ ข้ามาเอง” เยี่ยชิวกล่าว “ฟ้าสาง เจ้าก็ต้องนำทัพออกเดินทาง ข้าก็ต้องมุ่งหน้าไปต้าเว่ย จากกันครั้งนี้ ข้าไม่อยากจากเจ้าไปเลย”

มีอีกเรื่องที่เขาไม่ได้พูดคือ สงครามกำลังจะเริ่มต้น การแต่งงานของเขากับหนิงอันจะต้องเลื่อนออกไปอย่างแน่นอน

หนิงอันกล่าว “ฉังเซิง ข้าไม่เคยออกสู่สมรภูมิ ในใจไม่มั่นใจเลย ท่านช่วยข้าได้หรือไม่?”

“จะช่วยอย่างไร?” เยี่ยชิวถาม

หนิงอันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเยี่ยชิว กล่าวด้วยสายตาเปี่ยมรักว่า “ข้าอยากสัมผัสประสบการณ์ที่เต็มไปด้วยไฟสงคราม”

กล่าวจบ ก็รีบก้มหน้าลง ใบหน้าแดงก่ำดุจพระอาทิตย์ยามอัสดง

เยี่ยชิวนิ่งไปชั่วขณะ รู้สึกประทับใจในใจ หนิงอันช่างเป็นผู้หญิงที่ฉลาดจริงๆ คาดเดาได้ว่าเขามาหาในยามดึกเช่นนี้ ย่อมเป็นไปตามคำสั่งของฮ่องเต้ต้าโจว และเข้าใจว่าฮ่องเต้ต้าโจวเรียกเขามาทำอะไร ดังนั้นหนิงอันจึงริเริ่มเช่นนี้

เยี่ยชิวก็ไม่เล่นตัว โอบเอวหนิงอันขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังข้างเตียง

ไม่นาน เสียงเพลงอันไพเราะน่าฟังก็ดังออกมาจากปากของหนิงอันว่า “ท่านพี่... เบาหน่อย...”