วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2461

พระอาทิตย์และพระจันทร์ส่องแสงสว่างพร้อมๆกัน นี้คือปรากฏการณ์ที่หาได้ยากยิ่งในรอบพันปี

ขณะนั้น ท้องฟ้าราวกับถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงดังเพลิง อีกฝั่งเป็นพระจันทร์ที่ขาวสว่างดุจหยก ทั้งสองปรากฏพร้อมกัน ณ กลางท้องฟ้า แผ่รัศมีอันเจิดจ้าออกมา

แสงนี้หาใช่แสงธรรมดาไม่ มันบริสุทธิ์และเข้มข้นยิ่งกว่า ราวกับสามารถทะลุผ่านความมืดมิดทั้งปวง ส่องสว่างไปทั่วทั้งโลก

ภายใต้แสงนั้น เงาร่างของหนิงอันดูสง่างามและลึกลับยิ่งกว่าเดิม

ใบหน้าของนางถูกแสงอ่อนละมุนขับเน้นให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น ดวงตาลึกซึ้งของนางราวกับสามารถกลืนกินความมืดทั้งหมด เส้นผมยาวพลิ้วไหวตามลม ราวกับได้รับชีวิตจากแสงนี้ ร่างกายของนางตั้งตรงงดงาม ราวกับเป็นตัวแทนแห่งผืนแผ่นดินที่แบกรับความหวังของสรรพสิ่งทั้งหลาย

ภายใต้แสงแห่งพระอาทิตย์และพระจันทร์นี้ หนิงอันราวกับว่าเธอนั้นกลายเป็นผู้ครองสวรรค์และโลก

การดำรงอยู่ของนางเสมือนทำให้โลกทั้งใบเต็มไปด้วยชีวิตชีวาและพลัง ทุกการเคลื่อนไหว ทุกรอยยิ้มของนาง ล้วนคล้ายจะก่อให้เกิดเสียงสะท้อนจากสวรรค์และพื้นดิน

ขณะนั้นเอง แสงของพระอาทิตย์และพระจันทร์ก็ได้หลอมรวมเข้ากับเงาร่างของหนิงอัน กลายเป็นภาพวาดที่งดงามตระการตา

ภาพนั้นราวกับถูกหยุดไว้ในสายน้ำแห่งกาลเวลา กลายเป็นความทรงจำอันนิรันดร์ ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ผู้คนจะจดจำช่วงเวลานี้ตลอดไป

นับจากนี้ ภาพเหตุการณ์ที่หนิงอันกลายเป็นชำระบริสุทธิ์ จะถูกเล่าขานต่อไปชั่วลูกชั่วหลาน กลายเป็นตำนานของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค

“พระอาทิตย์และพระจันทร์ส่องแสงสว่างร่วมกัน พระอาทิตย์และพระจันทร์ส่องแสงสว่างร่วมกัน!”

อมตะชางเหม่ยสีหน้าเคร่งขรึม เขารีบใช้มือนับนิ้วอย่างรวดเร็ว ครู่ต่อมา และบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏแววตาที่ตกตะลึง

“หรือว่า จงโจวจะให้กำเนิดราชินีผู้ยิ่งใหญ่ ที่ซึ่งไม่เคยมีมาก่อน?”

ฟื้บ!

ทันใดนั้น พระอาทิตย์และพระจันทร์ที่ล่องลอยอยู่เหนือท้องฟ้าสะท้านสะเทือนพร้อมกัน แล้วแผ่รัศมีเป็นสาย ๆ ลงมาสู่ร่างของหนิงอัน

ในพริบตา ร่างของหนิงอันถูกอาบด้วยแสงสีรุ้งนับหมื่นสาย ราวกับสวมใส่ฉลองพระองค์มังกร เพิ่มความสง่าทรงอำนาจอย่างน่าเกรงขาม

ศักดิ์สิทธิ์ อย่างที่ล่วงละเมิดมิได้!

หนิงอันยืนอยู่กลางอากาศว่างเปล่า ดุจขุนเขาสูงเสียดฟ้า รัศมีของนางทรงพลังจนผู้คนไม่กล้ามองตรง ราวกับ...

ราชันย์เหนือหล้า!

“เป็นไปได้อย่างไร? ทำไมข้าถึงรู้สึกถึงความสูงศักดิ์อันบรรยายไม่ออกจากตัวหนิงอัน?” อู่วั่นโจวอุทานเสียงหลง

ในแววตาของอู่เชียนฟานเผยความตะลึงเบา ๆ เขาเงยหน้ามองหนิงอัน ขณะนั้น เขารู้สึกว่าหนิงอันหาใช่น้องสาวของเขาอีกต่อไปไม่ แต่คล้ายเป็นราชินีองค์หนึ่ง จนหัวใจเขาเกิดความรู้สึกอยากกราบไหว้โดยไม่รู้ตัว

“พี่ใหญ่… ท่านรู้สึกหรือไม่ ว่าหนิงอันในตอนนี้ เหมือนเป็นผู้ปกครองสวรรค์และพื้นดินเลย?” อู๋เชียนฟานถามขึ้น

อู่วั่นโจวพยักหน้าตอบเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า: “ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น”

“พี่ใหญ่ ข้าแนะนำให้ท่านสละบัลลังก์เถอะ!” อู่เชียนฟานกล่าว

“เจ้าหมายความว่าอะไร?” อู่วั่นโจวถาม

อู่เชียนฟานจึงพูดต่อว่า: “ตอนนี้หนิงอันได้ชำระตนจนบริสุทธิ์ ปรากฏการณ์ประหลาดทางสวรรค์มากมายก็เกิดขึ้น นั่นแสดงว่านางคือผู้ที่ได้รับความเมตตาจากกฎแห่งสวรรค์ ”

“มิเช่นนั้น สวรรค์ลงโทษคงจะไม่สลายไปเองแน่นอน”

“อีกอย่างนึง ข้าเคยเห็นในคัมภีร์โบราณว่า ผู้ใดสามารถปลุกปรากฏการณ์พระอาทิตย์และพระจันทร์ส่องแสงพร้อมกันได้ คนนั้นคือผู้ที่โชคชะตาเลือกแล้ว”

“ข้าเกรงว่าอีกไม่นานน้องสาวของเรา จะได้กลายเป็นผู้ครอบครองจงโจว”

อู่วั่นโจวชะงัก แล้วพูดตอบกลับว่า: “เจ้าหมายความว่าหนิงอันจะเป็นราชินีแห่งจงโจว?”

อู่เชียนฟานพยักหน้าเล็กน้อย

“เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทาง!” อู๋วั่นโจวกล่าวต่อ: “หนิงอันเป็นผู้หญิง จะมาเป็นจักรพรรดิได้อย่างไร? ตั้งแต่โบราณมายังไม่มีชาติไหนมีราชินีเลย!”

“ไม่ว่าวันหน้าหนิงอันจะได้เป็นราชินีแห่งต้าโจวหรือไม่ พวกเราก็ล้วนมีสายเลือดเดียวกัน และนางก็จะยังคงเป็นน้องสาวของเราตลอดไป”

“เกียรติยศของนาง ก็คือเกียรติยศของพวกเราทุกคน!”

อู่วั่นโจวสูดลมหายใจลึกแล้วกล่าวว่า: “น้องรอง ขอบใจเจ้าที่พูดกับข้ามากขนาดนี้ พี่ใหญ่ก็จะพูดตามตรงเช่นกัน ที่ตรงนั้น… ข้าฝันถึงมันมาหลายปี ตอนนี้จะให้สละไปในทันที มันคงเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากยากที่จะทำใจ ข้าคงต้องกลับไปคิดให้ดีอีกครั้ง”

“พี่ใหญ่ ท่านเป็นคนฉลาด ข้าเชื่อว่าท่านจะคิดได้ในที่สุด” อู๋เชียนฟานตบไหล่พี่ชายเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ

อู่วั่นโจวยิ้มอย่างฝืน ๆ ก่อนที่จะเดินจากไป

เขาก้มหน้าคิดถึงคำพูดของอู่เชียนฟานตลอดทางโดยไม่รู้ตัว ก้าวออกจากวังจนมาถึงย่านเมืองหลวง

เงยหน้ามองขึ้นไป ถนนหนทางแน่นเต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนต่างแหงนหน้าขึ้นมองหนิงอันที่ยืนอยู่กลางอากาศเหนือท้องฟ้า

“นึกไม่ถึงเลยว่าการฝ่าด่านทดสอบของหนิงอันจะทำให้ทั้งเมืองหลวงสะเทือนถึงเพียงนี้”

“พอมาคิดดูแล้ว หลายปีมานี้ ยังไม่เคยมีใครฝ่าด่านฟ้าภายในพระราชวังมาก่อน และก็ไม่เคยมีใครเลยที่ทำให้ฟ้าดินปรากฏปาฏิหาริย์ขนาดนี้จากการฝึกฝน”

อู่วั่นโจวเงยหน้ามองหนิงอันที่อยู่กลางอากาศ ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่สับซ้อน มันมีทั้งความอิจฉา ความริษยา ความไม่ยอมรับ… และความเคารพบูชา…

“ข้ารู้ดีว่าเจ้ามีความสามารถ แต่จะให้ข้ายอมสละด้วยตัวเอง ข้าก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี”

อู่วั่นโจวแอบพูดกล่าวในใจ

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียง "ปรุ้ง ปรุ้ง" ดังขึ้นอยู่ข้างหู

พออู่วั่นโจวมองไปก็พบว่า ชาวบ้านบนถนนทุกคนต่างคุกเข่าลงกับพื้น ก้มกราบหนิงอันราวกับกำลังสักการะเซียนสวรรค์ สีหน้าเต็มไปด้วยความศรัทธา

ปวงประชาต่างภักดี!

ในเพียงชั่วพริบตา สีหน้าของอู่วั่นโจวก็ซีดเผือด