วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2464

เยี่ยชิวลูบอยู่นาน หนานกงเสี่ยวเสี่ยวก็ตอบสนองเขาอย่างรู้งาน เสียงครางที่ลอดออกมานั้นชวนให้หัวใจสั่น

“นางช่างยั่วใจเสียจริง”

พอจับคลำอยู่สองสามที เยี่ยชิวก็ยอมปล่อยมือจากหนานกงเสี่ยวเสี่ยว

“แค่นี้เหรอ?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวยิ้มเย้ายวน

เยี่ยชิวตอบด้วยเสียงทุ้ม “ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้เช้าต้องรีบเดินทาง ข้าคงอยากรบกับเจ้าซักแปดร้อยรอบ”

“เสี่ยวเสี่ยว อีกเดี๋ยวฟ้าก็สางแล้ว ข้าต้องออกเดินทาง”

“จะไปไหน?” นางถาม

“ต้าเว่ย” เยี่ยชิวว่า “ตอนนี้ต้าเว่ยเปิดศึกกับต้าเฉียน แค่ไม่กี่วันก็บุกถึงเมืองหลวงต้าเฉียน คาดว่าคงอีกไม่นานราชวงศ์ต้าเฉียนคงถึงจุดจบ”

“หา?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวอุทานออกมา “มีเรื่องใหญ่ขนาดนี้เกิดขึ้นในจงโจว ทำไมข้าถึงไม่รู้ข่าวเลย?”

“คงเพราะต้าเว่ยปิดข่าวไว้” เยี่ยชิวว่า “และถ้าไม่ผิดคาด หลังจากที่ต้าเว่ยโค่นต้าเฉียนแล้ว เป้าหมายต่อไปก็คงเป็นต้าโจว”

“พอฟ้าสว่าง กองทัพต้าโจวจะออกเดินทาง ข้าต้องไปสืบดูสถานการณ์ที่เมืองหลวงต้าเว่ย”

“แล้วต้าลี่กับชางเหม่ยเต้าจ่างล่ะ?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถาม

“ชางเหม่ยจะไปกับข้า ส่วนต้าลี่จะคอยคุ้มกันหนิงอันไปยังชายแดนแยนนานกวน”

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกอดแขนเยี่ยชิวไว้แน่น เสียงของนางแผ่วเบาเต็มไปด้วยความอาลัย “ท่านสามี แล้วเราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่?”

“คงเป็นตอนที่สงครามในจงโจวสิ้นสุด และโลกกลับสู่ความสงบสุข”

“ข้าไม่อยากให้ท่านไปเลย” น้ำเสียงของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวอ่อนหวานแต่แฝงความเศร้า

เยี่ยชิวหัวเราะ “อย่าดื้อ รอข้ากลับมา ข้าจะเลี้ยงเจ้าจนอิ่มเลยทีเดียว”

“หึ เจ้าจะเลี้ยงข้าอิ่มได้หรือ?”

“ตอนนี้ข้าเป็นผู้บรรลุแล้วนะ สิบครั้งก็ยังไม่หวั่น!”

“จริงหรือ? ข้าจะคอยดูเลย” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวว่าพลางลุกลงจากเตียง แล้วเปิดตู้หาของอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมส่งให้เยี่ยชิว

“นี่อะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ของล้ำค่าที่ข้าเก็บไว้นาน เจ้าลองเปิดดูสิ”

เยี่ยชิวเปิดกล่อง พอเห็นของในนั้น สีหน้าก็พลันเปลี่ยนทันที

“สุดยอดอาวุธนักบุญ!”

เขารู้ในพริบตา ดาบยาวสีแดงในกล่องไม้ คืออาวุธระดับสูงสุด

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ดาบนี้ชื่อว่า ‘เฉิงเฟิงเจี้ยน’ ไม่เพียงเป็นดาบนักบุญ ยังเป็นของวิเศษใช้บินได้ หากเจ้าขี่ดาบนี้เพียงวันเดียวก็ถึงเมืองหลวงต้าโจวแล้ว”

“จริงหรือ?” เยี่ยชิวตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้เขาจะบรรลุขั้นนักปราชญ์แล้ว เดินทางข้ามอากาศได้ แต่ระยะทางไปเมืองหลวงต้าเว่ยไกลมาก หากไม่หยุดพักเลยก็ยังต้องใช้เวลาถึงสามวันสามคืน

“ข้าจะโกหกเจ้าทำไม?” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ดาบนี้ข้าได้มาตั้งแต่หลายปีก่อน เก็บไว้อย่างดี วันนี้ขอมอบให้เจ้า เจ้าชอบไหม?”

“ชอบสิ! ชอบมาก!” เยี่ยชิวยิ้มกว้างเต็มหน้า

มีเฉิงเฟิงเจี้ยนติดตัว จะทำให้เขาไปถึงต้าเว่ยได้เร็วขึ้น และยังมีแรงเหลือไว้เจอราชครูจิ้นปิงหยุนด้วย

ยิ่งกว่านั้น การขี่ดาบบินนั้นแทบไม่เปลืองแรง ต่างจากการเดินทางข้ามอากาศสามวันสามคืนที่อาจทำให้หมดแรงหมดพลัง

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวคล้องแขนเขาไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ท่านสามี ข้ายกของล้ำค่าให้ท่านแล้ว ท่านจะตอบแทนข้าอย่างไรดี?”

“เจ้าอยากได้อะไรล่ะ?” เยี่ยชิวถามกลับ

“ข้าอยากมีลูกชายกับท่าน”

“เอ่อ—” เยี่ยชิวถึงกับชะงัก

“ฮ่าฮ่า ข้าล้อเล่น เห็นหน้าเจ้าตกใจแล้วข้าสะใจจริง ๆ” หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกระซิบที่ข้างหูเขา เสียงนุ่มนวลราวกลิ่นกล้วยไม้ “งั้นรอบหน้าสักยี่สิบครั้ง?”

เยี่ยชิวตัวสั่นสะท้าน

ยี่สิบครั้ง?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน