วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2495

เยี่ยชิวแสร้งทำหน้าดุดัน ก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติของจิ้นปิงหยุน

“ไสหัวไปเลย——”

จิ้นปิงหยุนตะโกนด้วยความโกรธ

แต่เยี่ยชิวไม่ได้ฟังนางเลย

ตอนนี้เขาจะไปฟังนางได้อย่างไร

มีเรื่องสำคัญต้องทำก่อน

ทันใดนั้น คิ้วเรียวสวยของจิ้นปิงหยุนก็ขมวดเข้าหากัน

จากนั้น จิ้นปิงหยุนดิ้นรนไปด้วย และด่าทอเยี่ยชิวไปด้วย

"เยี่ยฉังเซิง นายมันเลว!"

"เยี่ยฉังเซิง เจ้ากล้ารังแกข้า เจ้าจะไม่ตายดีแน่!"

"เยี่ยฉังเซิง ข้าจะฆ่าเจ้า——"

“……”

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความสงบ จิ้นปิงหยุนปล่อยเยี่ยชิวออก แล้วตะโกนใส่เยี่ยชิวว่า “ไอ้สารเลว ออกไปเลย!”

เมื่อกี้ยังกอดข้าอยู่ ตอนนี้บอกให้ข้าออกไป เห็นแก่ตัวเกินไปไหม!

“ไม่ใช่มั้ง เจ้าบอกให้ข้าออกไป ข้าก็ออกไป มีเหตุผลหรือเปล่า?” เยี่ยชิวพูดอย่างไม่อาย

ตอนนี้ถ้าฟังจิ้นปิงหยุนจริงๆ นี่ก็โง่มากแล้ว

ในฐานะที่เป็นมือโปรเรื่องความรัก เยี่ยชิวเข้าใจดีว่ารับมือกับผู้หญิงอย่างจิ้นปิงหยุน มีวิธีเดียวคือจับตามติดไม่เลิก

จิ้นปิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เยี่ยฉังเซิง เจ้าอย่าบังคับข้า…”

เยี่ยชิวถามว่า “ยังไง ยังอยากฆ่าข้าอีกเหรอ?”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าเหรอ?” จิ้นปิงหยุนบนใบหน้าปรากฏความมุ่งร้าย

“ฮ่าฮ่า!” เยี่ยชิวยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เหมือนหมาตายไม่กลัวน้ำร้อน

ในใจเขาคิดว่า “พลังยุทธ์ของนางก็ถูกกักไว้ ไม่ต้องกลัวหรอก”

"เยี่ยฉังเซิง เชื่อไหมว่าข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้เลย?" จิ้นปิงหยุนพูดอีกครั้ง

เหอะ ขู่ข้าเหรอ?

เยี่ยชิวจับคางสวยงามของจิ้นปิงหยุนอย่างแน่น มองตรงเข้าไปในตานางด้วยน้ำเสียงเย็นชา พูดว่า "บอกเจ้าเลยนะ ข้าเกลียดคนที่ข่มขู่ข้า ทุกคนที่ข่มขู่ข้า ไม่มีใครจบดี"

"หญิงสาว เจ้าทำให้ข้าโกรธอีกแล้ว ผลที่ตามมาจะร้ายแรง"

พูดจบ เยี่ยชิวพุ่งเข้าหา

"เจ้าสารเลว ฝากไว้ก่อนเถอะ" จิ้นปิงหยุนหันหน้าหนีไปทางอื่น

เวลาผ่านไปนาน

เมื่อทุกอย่างสงบลง เยี่ยชิวตัดสินใจจะคุยกับนาง พูดว่า "ปิงหยุน..."

"เจ้าเรียกข้าแบบนี้ไม่ได้เหรอ?" จิ้นปิงหยุนพูด "ดูเหมือนเราจะไม่คุ้นเคยกันขนาดนั้นนะ?"

เยี่ยชิวหัวเราะ "ถึงขั้นนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่คุ้นเคยอีกเหรอ?"

จิ้นปิงหยุนเงียบ ：“……”

เยี่ยชิวพูดว่า "ปิงหยุน เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเราไม่ติดค้างกันแล้ว ไม่เป็นหนี้กัน ข้าคิดว่าเจ้าพูดไม่ถูก"

“เว่ยอู๋ฟาวางยาเจ้า ข้าต่างหากที่ช่วยเจ้าไว้ เว่ยอู๋ฉงจะรังแกเจ้า ข้าช่วยเจ้าฆ่าเขาแล้ว”

“สองครั้งที่ช่วยเจ้าจากอันตราย”

“ส่วนที่เจ้าบอกว่าข้าได้เจ้าแล้ว ก็เพราะช่วยถอนพิษให้เจ้า ตอนนั้นก็ยังเป็นเจ้าที่ขอให้ข้าช่วย ถ้าไม่เชื่อ ข้ามีหลักฐาน…”

จิ้นปิงหยุนได้ยินดังนั้น ใบหน้าหนาวเย็นเหมือนน้ำแข็ง ถามว่า “เจ้าอยากจะพูดอะไรแน่?”

“ข้าหมายความว่า ระหว่างเรายังไม่ชัดเจน เจ้าติดค้างข้าอยู่” เยี่ยชิวพูด “สิ่งที่เจ้าติดค้างข้า ควรจะคืนให้ไหม?”

จิ้นปิงหยุนเงียบไป

“พลังวิชาของนางถูกห้าม ใช้ชี่แท้ไม่ได้ แค่ชี่แท้ของข้าเองก็ไม่พอ”

“ดูเหมือนว่า จะฝึกวิชาศาสตร์แห่งเพศได้ ต้องรอให้นางฟื้นพลังวิชาก่อน”

“แต่ว่าพลังวิชาของนางแกร่งขนาดนั้น ถ้าฟื้นขึ้นมา นางจะยังยอมทำแบบนี้กับข้าหรือ?”

เยี่ยชิวรู้สึกเสียดาย

จิ้นปิงหยุนเป็นนักบุญใหญ่ ถ้าฝึกวิชาศาสตร์แห่งเพศด้วยกัน อาจทำให้พลังวิชาของเขาพัฒนายิ่งขึ้น

แต่น่าเสียดาย ที่พลังวิชาของจิ้นปิงหยุนถูกห้ามใช้

แน่นอน ทุกอย่างมีสองด้าน ด้านดีและด้านเสีย

ถึงแม้การถูกห้ามพลังวิชาจะกระทบต่อการฝึกวิชาศาสตร์แห่งเพศ อย่างไรก็ตาม เนื่องมาจากการฝึกฝนของนางถูกจำกัด เยี่ยชิวจึงมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากนาง

ไม่งั้นนางอาจฆ่าเยี่ยชิวไปแล้ว

ดังนั้น นี่ก็เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง

“ถูกห้ามพลังวิชาก็ดี ไม่งั้นด้วยนิสัยของนาง คงไม่ยอมให้ข้าทำแบบนี้กับนางแน่”

"ในเมื่อไม่สามารถพัฒนาการฝึกฝน งั้นก็มุ่งเน้นไปที่งานเถอะ!"

เยี่ยชิวเตรียมจะเก็บชี่แท้ที่ส่งเข้าไปในร่างจิ้นปิงหยุนคืน แต่ทันใดนั้น เขากลับรู้สึกได้ว่าภายในเส้นลมปราณของจิ้นปิงหยุน มีพลังนิทราที่เหมือนสายน้ำเชี่ยวกราก ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอย่างรุนแรง ท่วมท้น จนกลืนชี่แท้ของเขาไปหมด

“นี่มัน…”

เยี่ยชิวตกตะลึงอย่างมาก

เหตุการณ์นี้ไม่อยู่ในความคาดหมายของเขาเลย ทำให้เขาประหลาดใจจนตั้งตัวไม่ทัน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เยี่ยชิวยังไม่เข้าใจทันที แต่ในพริบตา พลังภายในร่างของจิ้นปิงหยุนก็เต็มไปด้วยพลังอันไร้เทียมทาน

เยี่ยชิว กลัวจนสะดุ้ง

“แย่แล้ว พลังวิชาของนางฟื้นขึ้นมาแล้ว!”