วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2496

เยี่ยชิวเริ่มรู้สึกตื่นตระหนกในใจ การที่ตอนนี้จิ้นปิงหยุนฟื้นฟูพลังฝึกปรือได้ ถือเป็นลางร้ายชัดๆ

จะทำยังไงดี?

เยี่ยชิวรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

เขาลังเลอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจได้

“ถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะลังเลอะไรอีก? คนเราถ้าตายก็จบ ถ้าไม่ตายก็อยู่เป็นหมื่นปี! แล้วในเวลาแบบนี้ จะมีเหตุผลอะไรให้หยุด?”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เยี่ยชิวก็สลัดความลังเลในใจทิ้งไปในทันที

“ปัง!”

ทันใดนั้น ร่างของจิ้นปิงหยุนก็ปลดปล่อยพลังอำนาจอันรุนแรงออกมา เยี่ยชิวถึงกับถูกแรงนั้นสาดกระเด็นลอยไปกระแทกพื้นอย่างจัง ก่อนจะชี้มาทางจิ้นปิงหยุนพลางร้องลั่น

“จะ…เจ้าจะทำอะไรน่ะ!”

“เจ้าห้ามตอบแทนบุญคุณด้วยการเล่นงานข้านะ!”

“ข้าเป็นคนช่วยชีวิตเจ้านะ!”

เห็นอีกฝ่ายโกรธจนระเบิด เยี่ยชิวก็ยังอดกลัวอยู่สามส่วน

เพราะอย่างไรเสีย พลังฝีมือของจิ้นปิงหยุนก็สูงกว่าตัวเขาไม่รู้กี่ระดับ

“ทำไมล่ะ ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ?” จิ้นปิงหยุนหัวเราะเย็นเสียงแข็ง “เมื่อกี้ยังทำกร่างอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

สีหน้าของนางเย็นชา เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟัน

เยี่ยชิวแอบเตรียมตัวไว้ในใจแล้ว หากจิ้นปิงหยุนคิดจะเอาชีวิตเขาจริงๆ เขาก็จะหนีออกจากหอเด็ดดาวให้เร็วที่สุดทันที

ถึงพลังของนางจะร้ายกาจแค่ไหน แต่เยี่ยชิวก็ยังมั่นใจว่า ตัวเขามีไพ่ลับมากพอจะเอาตัวรอดได้แน่นอน

เยี่ยชิวยังมีความมั่นใจข้อนี้อยู่บ้าง

“ตกลงเจ้าจะทำอะไรแน่?” เยี่ยชิวเอ่ยถาม

“มานี่สิ!” จิ้นปิงหยุนกระดิกนิ้วเรียกเขา

เยี่ยชิวไม่เพียงไม่ขยับเข้าไปใกล้ กลับลุกขึ้นถอยหลังไปสองก้าว มองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง

“ขี้ขลาด” จิ้นปิงหยุนแสดงความดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้ง “มานี่!”

“เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” คำพูดของเยี่ยชิวยังไม่ทันหลุดจากปากดี จิ้นปิงหยุนก็ยกมือขึ้นทันที พลังดูดอันมหาศาลพลันพุ่งออกมาจากฝ่ามือของนาง

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกเหมือนถูกเชือกที่มองไม่เห็นมัดรัดทั้งร่างไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย

วินาทีต่อมา ร่างของเขาก็ถูกดึงเข้าไปหาจิ้นปิงหยุนอย่างแรง

“แกร๊ก!”

จิ้นปิงหยุนเอื้อมมือคว้าคอของเยี่ยชิวไว้แน่น

“จิ้นปิงหยุน ข้าเตือนเจ้านะ อย่าทำอะไรบ้าๆ” น้ำเสียงของเยี่ยชิวเริ่มเย็นลง

มือขวาของเขาแอบอยู่ด้านหลัง เตรียมพร้อมจะปล่อยไฟพิเศษระดับจักรพรรดิได้ทุกเมื่อ

“เจ้ากำลังขู่ข้าเหรอ?” จิ้นปิงหยุนหัวเราะเย็น “ตอนแรกยังทำเป็นใจกล้าอยู่เลย ตอนนี้ดูท่าก็แค่นี้เอง”

เยี่ยชิวพูดเสียงต่ำ “อย่าคิดว่าข้ากลัวเจ้านะ”

“ข้าเคยบอกให้เจ้ากลัวข้าไหม?” จิ้นปิงหยุนยิ้มเย็นที่มุมปาก จากนั้นจู่ๆก็คลายมือที่บีบคอเขาออก แล้วคว้าแขนเยี่ยชิวไว้อย่างรวดเร็ว ดึงอย่างแรง

“โครม!”

เยี่ยชิวถูกเหวี่ยงลงบนตั่งทันที

เยี่ยชิวถึงกับตาค้าง

เขาเคยนึกภาพไว้สารพัดว่า ถ้าจิ้นปิงหยุนฟื้นพลังขึ้นมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ว่าแบบนี้ ไม่เคยอยู่ในความคิดเลยสักนิด

“เจ้า...เจ้าจะทำอะไร?”

พฤติกรรมของจิ้นปิงหยุนที่ไม่เป็นไปตามหลักการใดๆ ทำเอาเยี่ยชิวเริ่มใจคอไม่ดี

จิ้นปิงหยุนพูดขึ้นว่า “ข้าแค่อยากรู้ ว่าเจ้ากล้าขนาดไหนกันแน่”

หมายความว่าไง?

ท้าทายข้างั้นเหรอ?

เยี่ยชิวเริ่มโกรธแล้ว

ศักดิ์ศรีของผู้ชาย มันแตะต้องไม่ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน