วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2497

เยี่ยชิวตะลึงไปชั่วขณะ

เขาไม่คาดคิดเลยว่าระดับพลังของตัวเองจะไม่ก้าวกระโดดขึ้น แต่กลับช่วยให้จิ้น ปิงหยุนทะลุถึงระดับราชันย์นักปราชญ์ได้

“ไอ้บ้าเอ้ย! ไอ้คนบ้านี่ระดับพลังมันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ข้าจะมีโอกาสกลับมามีชัยได้เมื่อไหร่กันเนี่ย?”

เยี่ยชิวอยากร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้

เขาคิดไว้ว่าจะหาจังหวะกลับมาแซงหน้าได้สักวัน แต่ดูเหมือนว่าสักพักใหญ่เขาคงต้องอยู่ใต้ร่างจิ้นปิงหยุนแบบนี้ไปก่อน

จากนั้น บรรยากาศก็เริ่มหนักอึ้งดุจเงื้อมมือสวรรค์เตรียมลงโทษ

สวรรค์ลงโทษกำลังจะมา！

จิ้นปิงหยุนก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวเอง จึงรีบควบคุมพลังไว้ เพราะเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่รุนแรงมา ไม่เหมาะจะผ่านด่านทดสอบแห่งสวรรค์ตอนนี้

ไม่นาน อารมณ์กดดันนั้นก็ค่อยๆหายไป

จิ้นปิงหยุนถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า แล้วลงจากตัวเยี่ยชิวพูดขึ้นว่า “เยี่ยฉังเซิง เจ้าบอกข้าทีสิว่าควรจะขอบคุณเจ้าดี หรือควรจะเกลียดเจ้าดี?”

“คงไม่เกลียดข้าขนาดนั้นหรอกนะ?” เยี่ยชิวตอบ “อย่างน้อยข้าก็ช่วยเจ้าไว้ ถ้าเจ้ายินดี ข้าก็ยังช่วยเจ้าต่อได้อีกนะ”

ในขณะที่พูด ตาของเขายังคงจ้องมองจิ้นปิงหยุนไม่วางตา

ตอนนี้จิ้นปิงหยุนหน้าแดงระเรื่อเหมือนดอกเหมยบานสะพรั่ง น่ารักและอ่อนหวาน

อาจเป็นเพราะเพิ่งผ่านการสู้รบที่ดุเดือด ผิวของนางดูเหมือนถูกเคลือบด้วยสีชมพูระเรื่อ พร้อมกับรอยแดงต่างๆบนตัว

“ยังจะมองอีกนะ?” จิ้นปิงหยุนพูดเสียงดุ “ถ้ายังมองอีก เดี๋ยวข้าควักลูกตาเจ้าออกมาเลย!”

“เขาว่าคู่สามีภรรยาอยู่ด้วยกันวันหนึ่ง ก็ต้องมีบุญคุณกันเป็นร้อยวัน เจ้าช่วยใจเย็นหน่อยได้ไหม?” เยี่ยชิวเห็นหน้านางเริ่มขึงขังขึ้นก็เปลี่ยนคำพูดทันที “เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าดูเหมือนแมวลายเสือที่น่ารักแต่ดุร้ายมากเลยนะ”

“เจ้า——” จิ้นปิงหยุนโกรธจนตาแทบถลนเลยทีเดียว

“พอได้แล้ว ข้าแค่ล้อเล่นเอง” เยี่ยชิวเก็บยิ้ม ก่อนพูดว่า “ปิงหยุน ไปกับข้าเถอะ”

“อยากให้ข้าตามไปด้วยเหรอ? ได้สิ!” จิ้นปิงหยุนตอบ “ถ้าเจ้าเลิกกับองค์หญิงหนิงอัน ข้าก็จะตามเจ้าไป”

“นั่นเป็นไปไม่ได้” เยี่ยชิวตอบ “สำหรับผู้หญิงของข้า ข้าจริงจังทั้งหมด ข้าไม่เคยทอดทิ้งสาวงามคนไหนง่ายๆหรอกนะ”

จิ้นปิงหยุนเบิกตากว้าง “ทุกคนเลยเหรอ? ฟังดูเหมือนเจ้ามีสาวงามมากกว่าหนึ่งคน”

เยี่ยชิวตอบ “ก็ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ข้าหล่อขนาดนี้ มีผู้หญิงหลายคนยอมตายเพราะข้า ไม่มีข้าพวกนางอยู่ไม่ได้แน่”

“หน้าด้านไม่รู้จักอาย!” จิ้นปิงหยุนอยากบีบคอเยี่ยชิวให้ตาย

ไอ้เจ้าสารเลวคนนี้ หน้าหนามากจริงๆ

“ปิงหยุน ไปกับข้าเถอะ ข้ารับประกันว่าจะไม่ให้เจ้าเจ็บปวดอีก และข้าจะจริงใจกับเจ้า” เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง

เขาไม่อยากเสียผู้หญิงแบบจิ้นปิงหยุนไปจริงๆ

ยิ่งตอนนี้นางมีพลังระดับราชันย์นักปราชญ์แล้ว แค่ผ่านด่านสวรรค์ก็จะกลายเป็นราชันย์นักปราชญ์ระดับสูง

ถ้ามีคนเก่งขนาดนี้อยู่ข้างๆ เขาก็จะมีผู้ช่วยที่ทรงพลังเพิ่มขึ้นอีกคน

จิ้นปิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าพูดเลยว่าข้าไม่มีความรู้สึกต่อเจ้า ตอนนี้ถ้าจะมีจริงๆ ข้าก็ไม่ไปกับเจ้าหรอก”

“ข้าจิ้นปิงหยุน ไม่มีทางยอมให้มีผู้หญิงหลายคนคอยรับใช้สามีคนเดียวเด็ดขาด”

“ถ้าเจ้าอยากอยู่กับข้าจริงๆ ก็ต้องเลิกกับผู้หญิงคนอื่นให้หมด”

เยี่ยชิวส่ายหัว “ข้าทำไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ ข้าไม่สวยเหรอ?” จิ้นปิงหยุนรู้สึกหงุดหงิด ไอ้เจ้าสารเลวคนนี้ ทำตัวเหมือนไม่รู้จักอายเลย

“เจ้าสวยมาก” เยี่ยชิวพูดตรงไปตรงมา

“งั้นข้าไม่ดีเท่าพวกนางเหรอ?” จิ้นปิงหยุนถามอีก

“ไม่ใช่” เยี่ยชิวส่ายหัวอีกครั้ง “เจ้ากับพวกนางเหมือนกันหมด ต่างก็เยี่ยมยอด”

จิ้นปิงหยุนถาม “แล้วทำไมเจ้ายังไม่อยากทิ้งพวกนางล่ะ?”

“ข้าไม่ใช่คนชอบของใหม่แล้วทิ้งของเก่า หรือคนไร้ความกตัญญู”

“เจ้าคนสารเลว!” จิ้นปิงหยุนปัดมือหนึ่งที เยี่ยชิวถูกตีปลิวจากที่นั่ง

จิ้นปิงหยุนคว้าชุดของเยี่ยชิวขว้างเข้าหน้า พร้อมตะโกน “ใส่เสื้อผ้า แล้วรีบไปให้พ้นที่นี่!”

“ปิงหยุน—”

“ไปให้พ้น!” จิ้นปิงหยุนโกรธจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่

เยี่ยชิวรีบใส่เสื้อผ้าเสร็จทันที พอจะออกจากห้องก็พูดจริงจังว่า “ปิงหยุน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ข้ารู้ว่ามันยากสำหรับเจ้าที่จะรับได้ทันที แต่ไม่ว่าจะยังไง เจ้าก็คือผู้หญิงของข้าแล้ว ถ้าเจ้าเหงา เรียกข้าได้เสมอ ข้าช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าให้ได้ รับรองไม่คิดค่าใช้จ่าย...”

“ไสหัวไป! ไสหัวไป! ไสหัวไปให้ไกลที่สุด!” จิ้นปิงหยุนหยิบหมอนขว้างใส่เยี่ยชิว

เยี่ยชิวรีบหลบหมอน แล้วรีบออกจากประตู

หลังจากเขาออกไป สายตาของจิ้นปิงหยุนก็เหลือบไปที่ผ้าปูที่นอน มองเห็นคราบเลือดสีแดงสดจ้าอย่างเจ็บปวด

ไม่นานนัก น้ำตาจิ้นปิงหยุนก็เริ่มไหลออกมาที่หางตา

“ปกป้องต้าเว่ยมานับพันปี แต่สุดท้ายกลับเสียความหวังทั้งหมดไป ปกป้องร่างกายบริสุทธิ์นับพันปี สุดท้ายกลับต้องเสียให้ไอ้เจ้าสารเลวคนนั้น”

“ชีวิตของข้า ทำไมถึงได้ขมขื่นแบบนี้นะ?”

จิ้นปิงหยุนเช็ดน้ำตาที่หางตา รีบแต่งตัว รวบผมให้เรียบร้อย สง่างามอย่างที่สุด

แล้วทันใดนั้น นางนึกบางอย่างได้ รีบพับผ้าปูที่นอนเก็บลงในวงแหวนอวกา

“ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว”

จิ้นปิงหยุนเหลือบมองห้องครั้งสุดท้ายด้วยสายตาอาลัย เพราะนางอยู่ที่นี่มานับพันปี

“พุบ!”

จิ้นปิงหยุนเดินออกมาจากห้อง ร่างนั่งลงบนรถเข็น แต่ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงดัง“ตึง”สะเทือนไปทั่วปฐพี