วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2498

“ปัง——”

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นสะเทือนปฐพี ในพริบตาถัดมา หอเด็ดดาวทั้งหลังสั่นสะเทือนเล็กน้อย

“หืม?”

จิ้นปิงหยุนขมวดคิ้ว พร้อมตบเบาๆที่เก้าอี้รถเข็นทันทีที่เก้าอี้เคลื่อนตัวไปยังขอบหน้าต่าง

นางเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเยี่ยชิวกำลังชกหมู่ปลาคู่ไม้เก่าที่แตกหักลอยอยู่ในอากาศ

“เขาคิดจะทำอะไร?”

“หรือว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าหมู่ปลาคู่ไม้นั้นเป็นอาวุธเทพศาสตราที่ชำรุดไปแล้ว ชกยังไงก็ไม่แตกหรอก!”

หลังเยี่ยชิวชกหนึ่งครั้ง หมู่ปลาไม้ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย และไม่มีรอยร้าวใดๆ

“อีกครั้ง!”

เยี่ยชิวชกหมู่ปลาไม้อีกครั้ง

เมื่อหมัดของเขาถูกปล่อยออกไป กลับมีเสียงคำรามของมังกรดังติดตามมา พร้อมกับเปล่งประกายแสงทองเจิดจ้า

“ปัง!”

หมัดของเยี่ยชิวชกลงบนหมู่ปลาไม้อย่างรุนแรง เสียงดังเหมือนข้ามผ่านกาลเวลา สะท้อนก้องไปทั่วฟากฟ้ากว้างไกล

พลังของหมัดนี้น่าทึ่งเหมือนสามารถสั่นสะเทือนฟ้าดินให้สั่นคลอน ทุกสิ่งรอบข้างสะเทือนตาม

หมู่ปลาไม้แม้ถูกกระแทกหนักหน่วง ก็ยังคงนิ่งเฉยเสมือนมีรากยึดติดอยู่กับที่ลอยกลางอากาศ

“ไอ้เวร ข้าจะดูให้รู้ว่าแกแข็งแกร่งแค่ไหน!”

เยี่ยชิวยังคงชกต่อไป

“ปังๆๆ!”

เสียงกระทบกระทั่งดังไม่หยุด อากาศรอบตัวเหมือนถูกแรงกระแทกบิดเบี้ยว เกิดเป็นคลื่นเสียงที่มองไม่เห็น

คลื่นเสียงเหล่านี้แผ่กระจายอย่างรวดเร็วในอากาศ ก่อให้เกิดระเบิดเสียงอย่างต่อเนื่องและทรงพลังจนสะพรึงกลัว

หมู่ปลาไม้ยังคงไม่เสียหาย แต่การกระทำของเยี่ยชิวได้ทำให้หน่วยองครักษ์จินอูที่เฝ้าระวังอยู่ใต้หอเด็ดดาวรู้สึกตัวแล้ว

“เจ้าหนูนั่นเป็นใคร?”

“ทำไมเขาถึงชกหมู่ปลาไม้?”

“เร็ว รีบไปหยุดจ้าหนูนั่น!”

กลุ่มหน่วยองครักษ์จินอูบินตรงมาหาเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว บางคนยังถืออาวุธเตรียมสกัดกั้น

“หยุดนะ!”

ในขณะนั้นเอง มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เหล่าหน่วยองครักษ์จินอูหยุดก้าวเท้าและเงยหน้ามองไปยังชั้นที่ 9 ของหอเด็ดดาว

เห็นจิ้นปิงหยุนนั่งอยู่บนรถเข็น ดุจดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่ง งดงามสง่างาม

“ราชครู!”

หน่วยองครักษ์จินอูทั้งหมดรีบโค้งคำนับพูดว่า “คารวะราชครู!”

“พวกเจ้า ถอนตัวทั้งหมด” จิ้นปิงหยุนกล่าว

กลุ่มหน่วยองครักษ์จินอูมองหน้ากัน จากนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีใครขยับออกไปไหน

“ทำไม? คำพูดของข้า พวกเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ?” เสียงของจิ้นปิงหยุนเย็นชาขึ้น

หนึ่งในหน่วยองครักษ์จินอูโค้งตัวพูดว่า “ราชครู พระราชาได้สั่งไว้ก่อนเสด็จจากไปว่า หากใครคิดจะทำลายหมู่ปลาไม้ ให้ฆ่าทิ้งทันที”

“ราชครู ขอโทษ เราไม่อาจทำตามคำสั่งของท่านได้”

“ทุกคน จู่โจมพร้อมกัน จับเจ้าหนูนั่นมาให้ได้”

ทหารองครักษ์จินอูกว่าร้อยนายล้อมรอบเยี่ยชิวจากทุกทิศทาง

จิ้นปิงหยุนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ข้าหวังกับพวกเจ้าไว้มาก แต่ดูเหมือนข้าคิดผิด”

“ก็จริง พวกเจ้าต่างเป็นคนของเขา แล้วจะฟังคำสั่งข้าได้อย่างไร?”

“ช่างเถอะ ส่งพวกเจ้าจากไป”

จิ้นปิงหยุนพูดจบ ก็หยิบพิณโบราณขึ้นวางบนตัก มือเรียวสัมผัสสายพิณเบาๆ

“เจิ้ง—”

เสียงพิณเปรียบเหมือนเสียงมังกร

ทันใดนั้น เสียงพิณกลายเป็นดาบมากกว่าร้อยเล่ม พุ่งกระจายออกไป

“ถอยเร็ว!”

หน่วยองครักษ์จินอูเห็นเช่นนั้นแตกตื่นวิ่งหนีอย่างโกลาหล แต่ความเร็วของเสียงพิณรวดเร็วเกินไป

“ปุ๊บ ปุ๊บ ปุ๊บ—”

หน่วยองครักษ์จินอูทีละนายถูกเสียงพิณแทงทะลุหัว ร่างแตกสลายกลายเป็นหมอกเลือดในอากาศ

“เป็นไปได้อย่างไร?”

จิ้นปิงหยุนแสดงท่าทีตกใจมาก

ต้องรู้ไว้ว่า เยี่ยชิวมีเพียงพลังระดับปราชญ์เท่านั้น แต่นางกลับมีพลังระดับราชันต์ปราชญ์

ถัดมา

จิ้นปิงหยุนเห็นว่ามีหม้อเฉียนคุนโบราณขนาดใหญ่ลอยขึ้นเหนือศีรษะของเยี่ยชิว

หม้อเฉียนคุนนั้นแผ่พลังโบราณเก่าแก่ ราวกับมาจากยุคโบราณ หมุนวนอยู่เหนือหัวเยี่ยชิว ปล่อยพลังอันกดดันออกมา

จิ้นปิงหยุนมองดูหม้อเฉียนคุนอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาหดแคบลง หัวใจสั่นสะเทือน “หม้อเฉียนคุนใบนั้นเหมือนจะเป็น…”

นางยังตกใจไม่หาย ก็เห็นเยี่ยชิวพาหม้อเฉียนคุนทะยานขึ้นฟ้า จากนั้นคว้าขาหม้อเฉียนคุนแล้วฟาดลงมาอย่างแรงจากที่สูง

“ปัง!”

ปลาไม้นั้นถูกกระแทกกระเด็นออกไป เยี่ยชิวพุ่งตามขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วทุบลงอีกหลายครั้ง

ไม่นาน แสงบนปลาไม้ก็ค่อยๆอ่อนลง

สุดท้ายเยี่ยชิวคว้าปลาไม้ไว้ได้ ตรวจดูสักพัก แล้วสบถออกมา “บ้าเอ๊ย ไม่มีแม้แต่จิตวิญญาณวัตถุ แล้วจะมาอวดอะไรนักหนา?”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าไอ้แก่บ้าคนนั้นอยากได้แก ข้าคงทุบแกจนแตกไปแล้ว”

เยี่ยชิวเก็บหม้อเฉียนคุนกับปลาไม้ไว้ แล้วหันไปมองจิ้นปิงหยุน ยิ้มกล่าวว่า “ปิงหยุน ไปกับข้าได้แล้วใช่ไหม?”

“ฝันไปเถอะ!” จิ้นปิงหยุนตอบ “ข้าไม่มีวันไปกับเจ้า”

“แต่เจ้ารับปากข้าแล้ว…”

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

เยี่ยชิวถึงกับพูดไม่ออก

ผู้หญิงคนนี้ ไม่รักษาคำพูดเลยจริงๆ!

ทันใดนั้น รถเข็นพุ่งออกมาจากหน้าต่าง ลอยอยู่กลางอากาศ จิ้นปิงหยุนนั่งอยู่บนนั้น มือทั้งสองดีดพิณ

“เจิ้ง เจิ้ง เจิ้ง——”

ทันใดนั้น เสียงพิณนับพันนับหมื่นประหนึ่งอักษรรูนถาโถมใส่หอเด็ดดาว

“โครม!”

หอเก้าชั้นพังทลายลงทันที ฝุ่นควันตลบอบอวล