วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2498

“ปัง——”

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นสะเทือนปฐพี ในพริบตาถัดมา หอเด็ดดาวทั้งหลังสั่นสะเทือนเล็กน้อย

“หืม?”

จิ้นปิงหยุนขมวดคิ้ว พร้อมตบเบาๆที่เก้าอี้รถเข็นทันทีที่เก้าอี้เคลื่อนตัวไปยังขอบหน้าต่าง

นางเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเยี่ยชิวกำลังชกหมู่ปลาคู่ไม้เก่าที่แตกหักลอยอยู่ในอากาศ

“เขาคิดจะทำอะไร?”

“หรือว่าเขาไม่รู้หรือไงว่าหมู่ปลาคู่ไม้นั้นเป็นอาวุธเทพศาสตราที่ชำรุดไปแล้ว ชกยังไงก็ไม่แตกหรอก!”

หลังเยี่ยชิวชกหนึ่งครั้ง หมู่ปลาไม้ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย และไม่มีรอยร้าวใดๆ

“อีกครั้ง!”

เยี่ยชิวชกหมู่ปลาไม้อีกครั้ง

เมื่อหมัดของเขาถูกปล่อยออกไป กลับมีเสียงคำรามของมังกรดังติดตามมา พร้อมกับเปล่งประกายแสงทองเจิดจ้า

“ปัง!”

หมัดของเยี่ยชิวชกลงบนหมู่ปลาไม้อย่างรุนแรง เสียงดังเหมือนข้ามผ่านกาลเวลา สะท้อนก้องไปทั่วฟากฟ้ากว้างไกล

พลังของหมัดนี้น่าทึ่งเหมือนสามารถสั่นสะเทือนฟ้าดินให้สั่นคลอน ทุกสิ่งรอบข้างสะเทือนตาม

หมู่ปลาไม้แม้ถูกกระแทกหนักหน่วง ก็ยังคงนิ่งเฉยเสมือนมีรากยึดติดอยู่กับที่ลอยกลางอากาศ

“ไอ้เวร ข้าจะดูให้รู้ว่าแกแข็งแกร่งแค่ไหน!”

เยี่ยชิวยังคงชกต่อไป

“ปังๆๆ!”

เสียงกระทบกระทั่งดังไม่หยุด อากาศรอบตัวเหมือนถูกแรงกระแทกบิดเบี้ยว เกิดเป็นคลื่นเสียงที่มองไม่เห็น

คลื่นเสียงเหล่านี้แผ่กระจายอย่างรวดเร็วในอากาศ ก่อให้เกิดระเบิดเสียงอย่างต่อเนื่องและทรงพลังจนสะพรึงกลัว

หมู่ปลาไม้ยังคงไม่เสียหาย แต่การกระทำของเยี่ยชิวได้ทำให้หน่วยองครักษ์จินอูที่เฝ้าระวังอยู่ใต้หอเด็ดดาวรู้สึกตัวแล้ว

“เจ้าหนูนั่นเป็นใคร?”

“ทำไมเขาถึงชกหมู่ปลาไม้?”

“เร็ว รีบไปหยุดจ้าหนูนั่น!”

กลุ่มหน่วยองครักษ์จินอูบินตรงมาหาเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว บางคนยังถืออาวุธเตรียมสกัดกั้น

“หยุดนะ!”

ในขณะนั้นเอง มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เหล่าหน่วยองครักษ์จินอูหยุดก้าวเท้าและเงยหน้ามองไปยังชั้นที่ 9 ของหอเด็ดดาว

เห็นจิ้นปิงหยุนนั่งอยู่บนรถเข็น ดุจดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่ง งดงามสง่างาม

“ราชครู!”

หน่วยองครักษ์จินอูทั้งหมดรีบโค้งคำนับพูดว่า “คารวะราชครู!”

“พวกเจ้า ถอนตัวทั้งหมด” จิ้นปิงหยุนกล่าว

กลุ่มหน่วยองครักษ์จินอูมองหน้ากัน จากนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีใครขยับออกไปไหน

“ทำไม? คำพูดของข้า พวกเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือ?” เสียงของจิ้นปิงหยุนเย็นชาขึ้น

หนึ่งในหน่วยองครักษ์จินอูโค้งตัวพูดว่า “ราชครู พระราชาได้สั่งไว้ก่อนเสด็จจากไปว่า หากใครคิดจะทำลายหมู่ปลาไม้ ให้ฆ่าทิ้งทันที”

“ราชครู ขอโทษ เราไม่อาจทำตามคำสั่งของท่านได้”

“ทุกคน จู่โจมพร้อมกัน จับเจ้าหนูนั่นมาให้ได้”

ทหารองครักษ์จินอูกว่าร้อยนายล้อมรอบเยี่ยชิวจากทุกทิศทาง

จิ้นปิงหยุนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ข้าหวังกับพวกเจ้าไว้มาก แต่ดูเหมือนข้าคิดผิด”

“ก็จริง พวกเจ้าต่างเป็นคนของเขา แล้วจะฟังคำสั่งข้าได้อย่างไร?”

“ช่างเถอะ ส่งพวกเจ้าจากไป”

จิ้นปิงหยุนพูดจบ ก็หยิบพิณโบราณขึ้นวางบนตัก มือเรียวสัมผัสสายพิณเบาๆ

“เจิ้ง—”

เสียงพิณเปรียบเหมือนเสียงมังกร

ทันใดนั้น เสียงพิณกลายเป็นดาบมากกว่าร้อยเล่ม พุ่งกระจายออกไป

“ถอยเร็ว!”

หน่วยองครักษ์จินอูเห็นเช่นนั้นแตกตื่นวิ่งหนีอย่างโกลาหล แต่ความเร็วของเสียงพิณรวดเร็วเกินไป

“ปุ๊บ ปุ๊บ ปุ๊บ—”

หน่วยองครักษ์จินอูทีละนายถูกเสียงพิณแทงทะลุหัว ร่างแตกสลายกลายเป็นหมอกเลือดในอากาศ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน