วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2499

หอเด็ดดาวพังทลายลง

หอคอยหลังนี้ เคยสร้างขึ้นเพื่อจิ้นปิงหยุน แต่วันนี้กลับถูกทำลายด้วยมือของจิ้นปิงหยุนเอง

หอเด็ดดาวเป็นสถานที่สำคัญของเมืองหลวงต้าเว่ย การพังทลายของมันทำให้ผู้คนมากมายตกใจ

ประชาชนในเมืองต่างมองไปทางหอเด็ดดาวและพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“หอเด็ดดาวทำไมถึงพังล่ะ?”

“นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย!”

“ข้าได้ยินมาว่าหอเด็ดดาวไม่ใช่แค่ที่พักของราชครู แต่ยังเป็นที่ปกป้องเส้นเอ็นมังกรของต้าหเว่ย ถ้าหอนี้พังลง หมายความว่าชะตากรรมของต้าเว่ยก็กำลังจะหมดสิ้น”

“……”

บนพื้นดิน

เยี่ยชิวเงยหน้ามองจิ้นปิงหยุนที่นั่งอยู่บนรถเข็น หัวใจเขาเต็มไปด้วยความอาลัย

นางอาศัยอยู่ในหอเด็ดดาวมากว่าพันปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับหอนี้เหมือนกับเป็นน้องสาวแท้ๆ แต่วันนี้นางกลับทำลายหอนี้ด้วยมือของตัวเอง

“ทำลายหอนี้ก็เหมือนทำลายที่พักอาศัยของตัวเอง นั่นหมายความว่า ปิงหยุนไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”

“ดูเหมือนว่า นางหมดหวังกับต้าเว่ยแล้วจริงๆ”

“ที่ทำให้นางต้องทำถึงขั้นนี้ พ่อลูกเว่ยอ๋องก็มีส่วนไม่น้อย！”

ในดวงตาเยี่ยชิวเต็มไปด้วยเจตจำนงฆ่า

“ปิงหยุน เจ้าไม่ต้องห่วง พ่อลูกเว่ยอ๋อง ข้าจะไม่ปล่อยใครเลยสักคน”

ในเวลานั้น เสียงสายพิณดังขึ้นจากบนฟ้า

“เจิ้ง—”

เสียงสายพิณนั้นยิ่งใหญ่ทรงพลัง เต็มไปด้วยเจตจำนงอันเข้มแข็ง ทันใดนั้น ชาวเมืองหลวงต่างหยุดพูดคุย และจ้องมองมาที่จิ้นปิงหยุน

“เว่ยอ๋องไม่ชอบธรรม องค์ชายไร้คุณธรรม จากนี้ไป ข้าจิ้นปิงหยุน จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับต้าเว่ยอีกต่อไป”

“ตอนนี้สงครามในจงโจวได้เริ่มขึ้นแล้ว หากทุกท่านอยากมีชีวิตที่สงบสุข ก็ขอให้ฟังคำพูดข้า อย่าร่วมมือกับคนชั่ว เพื่อหลีกเลี่ยงหายนะที่จะเกิดขึ้น”

“นี่คือคำสุดท้าย จะฟังหรือไม่ ฟังตามใจเถิด”

หลังจากพูดจบ จิ้นปิงหยุนมองเยี่ยชิวจากที่สูง “เยี่ยฉังเซิง บอกจักรพรรดิแห่งต้าโจวว่า หากวันหนึ่งเขาได้ย่างกรายมาทลายเมืองหลวงต้าเว่ย ขออย่าให้เขาฆ่าประชาชนผู้บริสุทธิ์โดยไม่จำเป็น”

“เจ้าจะไม่พูดกับเขาเองหรือ?” เยี่ยชิวคิดจะชักชวนจิ้นปิงหยุนไปต้าโจว

จิ้นปิงหยุนจับได้ความคิดนั้นของเขา และกล่าวว่า “เยี่ยฉังเซิง ขอย้ำอีกครั้ง เราไม่ติดค้างกันอีกต่อไป ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปต่างคนต่างอยู่”

เยี่ยชิวได้ยินดังนั้น รู้สึกไม่ดี รีบถาม “ปิงหยุน เจ้าหมายความว่ายังไง?”

“ข้าหมายความว่า...ต่างคนต่างแยกย้าย ไม่ต้องสนใจเรื่องชีวิตหรือความตายอีกต่อไป” พูดจบ ด้านหน้าก็มีรอยร้าวเกิดขึ้นทันที

“แย่แล้ว นางกำลังจะไป”

เยี่ยชิวรีบพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศ พยายามจะขวางจิ้นปิงหยุนไว้ แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว รถเข็นของนางพุ่งเข้าไปในรอยแยก และร่างของจิ้นปิงหยุนก็หายไปในพริบตา

“ปิงหยุน...”

เยี่ยชิวทะยานข้ามผืนอากาศไปทันที พร้อมกับชักกระบี่เฉิงเฟิงออกมา ไล่ตามไปไม่หยุด

เขาไล่ตามไปไกลถึงหนึ่งแสนแปดหมื่นลี้

ในที่สุด เยี่ยชิวก็ตามทันจิ้นปิงหยุน

ทั้งสองมาหยุดอยู่บนยอดเขาลูกหนึ่ง

“เยี่ยฉังเซิง เจ้าไม่รำคาญบ้างหรือไง?” จิ้นปิงหยุนนั่งอยู่บนรถเข็น จ้องเยี่ยชิวด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“ปิงหยุน ข้าทนปล่อยเจ้าไปไม่ได้”

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจังว่า “ไปกับข้าเถอะ ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้าตลอดชีวิต จะไม่ยอมให้เจ้าได้รับบาดเจ็บอีกแม้แต่นิดเดียว”

“ไม่จำเป็น” จิ้นปิงหยุนตอบเสียงเย็น “เยี่ยฉังเซิง ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเรา มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”

“เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าก็มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของข้าให้เจ้า เราไม่ติดค้างกันอีกต่อไป”

เยี่ยชิวว่า “อย่าพูดเลย ข้าไปตีกับคนมาทั้งคืน โดนซ้อมหนักมาก ไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบเจ้าด้วยซ้ำ”

“ตีกัน?” อมตะชางเหม่ยตกใจ “กับใครวะ?”

เยี่ยชิวตอบว่า “กับเสือเฒ่าตัวเมียตัวหนึ่ง”

อมตะชางเหม่ยถึงกับเบิกตากว้าง สีหน้าตื่นตระหนกทันที ร้องออกมาอย่างตกใจ “เหวอ! เจ้าเล่นเอาจิ้นปิงหยุนอยู่หมัดเลยเหรอ?!”

“ไวเกินไปแล้ว!”

“เจ้าบอกข้ามาตรงๆ เจ้าใช่ไหมที่ใช้กำลังกับจิ้นปิงหยุน?”

เยี่ยชิวคิดในใจ ข้าใช้กำลังกับนางที่ไหนกันล่ะ มีแต่นางต่างหากที่ใช้กำลังกับข้า

แต่เรื่องน่าอับอายแบบนี้ เยี่ยชิวไม่มีทางพูดออกมาแน่นอน เขาเพียงหยิบปลาไม้ส่งให้อมตะชางเหม่ย “พนันก็ต้องรู้จักยอมรับความพ่ายแพ้ ข้าเอาของที่เจ้าต้องการมาให้แล้ว”

อมตะชางเหม่ยรับปลาไม้ไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พูดขึ้นว่า “ว่าไง ไอ้เด็กเปรต ข้าบอกแล้วใช่ไหมล่ะ วิธีรับมือผู้หญิงอย่างจิ้นปิงหยุนมีวิธีเดียวเท่านั้น คือต้อง ‘นอนกล่อม’ให้อยู่หมัด!”

“ว่าแต่ เจ้ารู้ไหมว่าหอเด็ดดาวถล่มแล้ว?”

“เกิดอะไรขึ้น?”

เยี่ยชิวจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยสังเขปให้ฟัง เมื่อฟังจบ อมตะชางเหม่ยก็ด่าลั่น “แม่งเอ๊ย! เว่ยอ๋องกับลูกชายพวกมันนี่มันชั่วกันทั้งตระกูล”

“จิ้นปิงหยุนทุ่มเททุกอย่างให้ต้าเว่ยแทบหมดแรง แต่พวกมันกลับโลภในตัวนางกันทุกคน!”

“คนแบบนี้ ถ้าได้ขึ้นครองจงโจวเมื่อไหร่ ข้าจะเขียนชื่อฉายาของตัวเองกลับหลังเลยคอยดู!”

“ว่าไง ไอ้เด็กเปรต เราบุกวังกันดีไหม ฆ่าล้างตระกูลเว่ยอ๋องให้หมด จะได้แก้แค้นให้จิ้นปิงหยุนซะที!”

เรื่องนี้เยี่ยชิวเองก็เคยคิดไว้เหมือนกัน ว่าจะฆ่าลูกหลานของเว่ยอ๋องทั้งหมด เพื่อให้จิ้นปิงหยุนหายแค้น

แต่ตอนนี้ เขาเปลี่ยนใจแล้ว

“ยังไม่ต้องรีบ” เยี่ยชิวพูด “ตอนนี้เราต้องรีบออกจากที่นี่ก่อน”

อมตะชางเหม่ยเข้าใจทันที ถามว่า “เจ้ากำลังห่วงความปลอดภัยขององค์หญิงหนิงอัน จะรีบไปที่ด่านเยี่ยนหนานใช่ไหม?”

“ไม่ใช่” เยี่ยชิวตอบ “เราจะไปที่ด่านหู่เหลา!”