วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 25

ตึกร้างบนถนนจงเป่ยเป็นตึกร้างที่ใหญ่ที่สุดในเจียงโจว

ในปีนั้น มีบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่งได้ซื้อที่ดินผืนนี้ในราคาสูงเสียดฟ้า โดยมีสัญญาว่าจะสร้างตึกที่สูงที่สุดในเจียงโจว เมื่อโครงการดำเนินไปครึ่งทางแล้ว บริษัทอสังหาริมทรัพย์ก็ได้ปิดตัวลง และนายทุนก็หนีไป ทิ้งโครงการร้างที่ใหญ่ที่สุดให้กับเมืองเจียงโจว

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เทศบาลเมืองได้พยายามหาบริษัทเพื่อเข้ามารับช่วงต่อโครงการมาโดยตลอด แต่สุดท้ายก็ไม่ประสบความสําเร็จด้วยเหตุผลหลายประการ

ตึกร้างนี้ ก็ถูกปล่อยทิ้งไว้แบบนี้มาเรื่อยๆ

แม้ว่าตึกร้างหลังนี้จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของเมืองเล็กน้อย แต่มันก็เป็นสถานที่ที่ดีสำหรับคนจรจัดและขอทานไร้บ้าน อย่างไรก็ตามพวกเขาอยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องกลัวแดดกลัวฝน

เช้าตรู่วันนี้

ที่ตึกร้างแห่งนี้จู่ๆก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกลุ่มหนึ่งมาถึง แต่ละคนดุร้าย ถือไม้ไล่ตีขอทานและคนจรจัดในตึกนี้ออกไปทั้งหมด

ในเวลานี้ ที่ชั้นล่างของตึกร้าง มีชายหลายสิบคนยืนเรียงรายกันเป็นแถว ทุกคนถือไม้อยู่ในมือ ราวกับว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง

ห่างออกไปไม่ไกล มีคนสองคนกำลังคุยกันอยู่

หนึ่งในนั้นคือกัวเส่าชง

กัวเส่าชงนั่งอยู่บนรถเข็น ทั่วร่างกายปกคลุมไปด้วยผ้าก๊อซ มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่เผยให้เห็นเหมือนมัมมี่

"กัวเส่า อีกสิบห้านาทีจะมาถึง เด็กคนนั้นจะมาไหม" ชายที่พูดเป็นชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบเศษ มีบาดแผลฉกรรจ์บนใบหน้าด้านซ้าย

“เขากำลังมา หญิงชราคนนี้อยู่ในมือของฉัน เขาไม่กล้าไม่มาหรอก” กัวเส่าชง เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ใบหน้าที่มีแผลฉกรรจ์เหลือบมองไปที่เฉียนจิงหลานที่หมดสติอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยแสงชั่วร้ายและพูดว่า "นายน้อยกัว ขอปรึกษาเรื่องหนึ่งหน่อยได้ไหมครับ"

"เกิดอะไรขึ้น?" กัวเส่าชงจ้องไปที่ใบหน้าที่มีแผลฉกรรจ์อย่างระมัดระวังและถามว่า "ไม่ใช่ว่าคุณต้องการขึ้นราคาใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณว่าเราตกลงกันก่อนหน้านี้ คุณช่วยฉันกำจัดเยี่ยชิว และฉันจะให้คุณหนึ่งล้าน ไม่ให้มากกว่านั้นแม้แต่บาทเดียว”

"กัวเส่า คุณกำลังพูดถึงอะไร ผมเหลยหู่เป็นคนประเภทไม่รักษาสัญญาเหรอ ก่อนหน้านี้ตกลงกันไว้หนึ่งล้านแล้ว พอจัดการเรียบร้อยแล้ว ผมจะไม่เอาเงินเพิ่มจากคุณสักบาทเดียวแน่นอน" ใบหน้าที่มีแผลฉกรรจ์พูด

กัวเส่าชงสงสัยและถามว่า "แล้วคุณต้องการจะปรึกษากับฉันเรื่องอะไร?"

“ที่จริงผมอยากบอกนายน้อยกัวว่า เดี๋ยวจัดการลูกของเธอเสร็จแล้ว คุณทิ้งเธอไว้ให้ผมได้ไหมครับ?" เหลยหู่ชี้ไปที่เฉียนจิงหลานที่นอนหมดสติอยู่แล้วกล่าว

กัวเส่าชงรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น "พี่เหลย คุณต้องการหญิงชราคนนี้ไว้ทำอะไร?"

เหลยหู่หัวเราะเบาๆ และพูดว่า "งานอดิเรกของฉันค่อนข้างพิเศษ ฉันไม่สนใจเด็กสาวและความสวย แต่ฉันสนใจครอบครัวที่ดีในวัยนี้"

กัวเส่าชงรู้สึกขยะแขยงอยู่พักหนึ่ง แอบคิดว่ารสชาตินี้มันแก่เกินไป!

“เป็นยังไงนายน้อยกัว รอจัดการเด็กคนนั้นเสร็จ แล้วเอาผู้หญิงคนนี้ให้ผมได้ไหม" เหลยหู่กล่าวว่า "ขอแค่ผู้หญิงคนนี้ให้ผม ถ้างั้นผมลดให้คุณหนึ่งแสน คุณให้ผมเก้าแสนก็พอ"

“ตามที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้ ฉันจะจ่ายให้คุณหนึ่งล้านหลังจากเสร็จเรื่องนี้ ส่วนผู้หญิงคนนี้มอบให้คุณ”

“ขอบคุณครับ นายน้อยกัว”

"แต่ฉันอยากจะเตือนคุณไว้ สนุกเสร็จแล้วให้กำจัดเธอทิ้งซะ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมา"

"ได้เลยครับ" เหลยหู่ยิ้มหน้าระรื่น

"ที่นี่คือที่ไหน?" ในขณะนี้ เฉียนจิ้งหลานลืมตาของเธออย่างช้าๆ สติรู้ของเธอยังไม่ตื่นเต็มที่

เธอจำได้ว่าเธอลงไปซื้อผักข้างล่าง แต่ทันทีที่ลงไปข้างล่าง ก็ถูกคนสองคนจับเธอยัดเข้าไปในรถตู้