วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 26

เยี่ยชิวมาด้วยความรีบร้อน บนตัวยังสวมชุดพยาบาลผู้ช่วย เพิ่มความสวยงดงาม ดูเหมือนยังเป็นนักเรียน แต่ว่าวินาทีนี้ บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย สายตากะพริบความโหดเหี้ยม

“พี่เหลย มันมาแล้ว”กัวเส่าชงหัวเราะพลางพูด

เหลยหู่เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นเยี่ยชิวเดินเข้ามา จึงปล่อยผมของเฉียนจิ้งหลาน พูดเสียงดุร้าย“จัดการลูกแกก่อน แล้วค่อยจัดการแก”

เฉียนจิ้งหลานมองเห็นเยี่ยชิว ก็รีบตะโกนเสียงดังทันที“ชิวเอ๋อร์หนีไป พวกเขาจะฆ่าลูก”

“จัดการมัน！”

เหลยหู่ก็กลัวว่าเยี่ยชิวจะหนีไป พูดตะโกนสั่งเสียงดัง พวกลูกน้องที่ในมือถือไม้กระบองก็พุ่งเข้าไปทันที รอบล้อมเยี่ยชิวเอาไว้

เยี่ยชิวไม่สนใจคนพวกนี้ สายตาตกอยู่บนใบหน้าของเฉียนจิ้งหลาน ถามด้วยความเป็นห่วง“แม่ แม่เป็นยังไงบ้าง?”

“แม่ไม่เป็นไร ชิวเอ๋อร์ ลูกรีบหนีไป พวกเขาจะฆ่าลูก”

เพียะ!

เหลยหู่ตบหน้าเฉียนจิ้งหลาน พร้อมกับพูดด่า“ถ้ายังส่งเสียงเอะอะโวยวาย กูจะฆ่ามึง”

ชั่วพริบตาเดียว สายตาของเยี่ยชิวก็ตกอยู่บนตัวของเหลยหู่ พร้อมกับพูดเสียงเย็นชา“กล้าตบแม่ฉัน แกตายแน่”

เหลยหู่เหลือบตามองเยี่ยชิว พบว่าสายตาของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

วินาทีนี้ เหลยหู่เหมือนเห็นภาพลวงตา ราวกับไม่ใช่ถูกเยี่ยชิวจ้องมอง แต่ถูกสัตว์ดุร้ายที่สุดแห่งยุค ไม่ถึงสองวินาที แผ่นหลังก็เหงื่อแตกซึมออกมา

เหลยหู่ก็รู้สึกตลก

“มันก็เป็นแค่พยาบาลผู้ช่วยที่ไม่มีอำนาจและความสามารถคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีใครหนุนหลัง ฉันจะกลัวมันทำไม”

คิดมาถึงตรงนี้ เหลยหู่ก็หัวเราะฮ่าๆ“เจ้าหนุ่ม ฉันแนะนำให้นายฆ่าตัวตายเถอะ จะทรมานน้อยลง ไม่อย่างนั้น กัวเส่าจะทำให้นายพิการก่อน หลังจากนั้นก็ค่อยๆทรมานจนนายตาย”

จนกระทั่งเวลานี้ สายตาของเยี่ยชิวจึงเปลี่ยนไปมองที่กัวเส่าชง แต่ยังคงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

ครั้งนี้ เขาโกรธแล้ว โกรธมากๆ นึกไม่ถึงว่ากัวเส่าชงจะกล้าลักพาตัวแม่ของเขา นี้ทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเขา

“เยี่ยชิว คิดไม่ถึงว่านายจะกล้ามา”กัวเส่าชงหัวเราะพลางพูด ดูออกว่ากำลังดีใจ บางทีคิดว่าจะได้แก้แค้นแล้ว

“นายจะทำอะไร?”เยี่ยชิวถามด้วยเสียงเย็นชา

“นึกไม่ถึงว่านายจะถามว่าฉันอยากจะทำอะไร?นายโง่เหรอ?ฉันเรียกนายมาที่นี่ ยังจะทำอะไรอีก?แน่นอนว่าจะแก้แค้น”รอยยิ้มบนใบหน้าของกัวเส่าชงค่อยๆเปลี่ยนเป็นดุร้าย พูดด้วยความอาฆาตแค้น“เยี่ยชิว นายทำให้หัวเข่ากับแขนของฉันหัก วันนี้ ฉันจะแก้แค้นนายเป็นสองเท่า”

“นายคิดว่าเรียกไอ้สวะกลุ่มนี้มา ก็สามารถจัดการฉันได้เหรอ?”เยี่ยชิวมุมปากกระตุกเหยียดหยาม ไม่ได้เห็นคนกลุ่มนี้อยู่ในสายตา

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เผชิญหน้ากับคนจำนวนมากขนาดนี้ เยี่ยชิวก็คงจะโดนตีจนตาย แต่ตอนนี้เขาได้เปิดเส้นพลังชีวิตที่สองแล้ว จัดการกับพวกอันธพาลพวกนี้เขาก็ยังมั่นใจในตัวเอง

“ดูไม่ออกว่า เจ้าหนุ่มนี้บ้าระห่ำมาก ฉันอยากจะดู นายจะบ้าระห่ำถึงเมื่อไหร่?”เหลยหู่พูดตะโกน“น้องสอง กระทืบมัน”

ทันทีที่ได้ยิน พวกอันธพาลในมือถือไม้กระบอง มีหนุ่มน้อยเดินออกมาหนึ่งคน ในมือเขาถือไม้เบสบอลชี้ไปทางเยี่ยชิว พูดด้วยความกำเริบเสิบสาน“อยากให้ฉันตีตรงไหนก่อน?ขาข้างซ้ายหรือขาข้างขวา?หรือว่า ขาที่สาม?”

“ฮ่าๆ”

อันธพาลคนอื่นก็พากันหัวเราะ

เยี่ยชิวชำเลืองมองหนุ่มน้อย พลางพูดด่า“ขยะ?”

“แม่ง จะตายอยู่แล้วยังกล้าด่าฉัน อยากตายมากใช่ไหม”หนุ่มน้อยยกไม่เบสบอลขึ้นมา ตีไปที่บนหัวของเยี่ยชิวอย่างรุนแรง

“ชิวเอ๋อร์ระวัง!”

เฉียนจิ้งหลานเห็นฉากนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา หันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากจะเห็นสภาพที่สยดสยอง

แต่ทว่า เวลาที่ไม้เบสบอลอยู่ห่างจากบนศีรษะของเยี่ยชิวยี่สิบเซนติเมตร ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

หนุ่มน้อยจ้องมองดู จึงพบว่า ปลายอีกด้านของไม้เบสบอล ถูกเยี่ยชิวจับอยู่ในมือแล้ว

“หึ การตอบสนองรวดเร็วมาก”หนุ่มน้อยหัวเราะ ใช้แรงดึงกลับมา