วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2512

ตู้จ้งรีบถอยหลัง ฝ่ามือที่กำหอกเริ่มชุ่มเหงื่อเย็น เขาจ้องข่งเทียนเซี่ยอย่างตึงเครียด ในใจรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น

"ตื่นรู้กลางสนามรบ เจ้าหนูนี่ก่อนหน้านี้กำลังตื่นรู้กลางสนามรบ!"

ตู้จ้งก็เข้าใจขึ้นมาในทันที ทั้งตกใจทั้งโกรธ

ตกใจที่ก่อนหน้านี้เผชิญการโจมตีรุนแรงของเขาขนาดนั้น ข่งเทียนเซี่ยยังมีอารมณ์เข้าสู่สภาวะตื่นรู้ได้ ช่างเกินมนุษย์เสียจริง

โกรธที่เห็นข่งเทียนเซี่ยฟื้นบาดแผลในพริบตา แถมพลังและอากัปกิริยาที่แผ่ออกมานั้นชัดเจนว่าได้ตื่นรู้สำเร็จแล้ว

นั่นหมายความว่า การโจมตีทั้งหมดก่อนหน้านี้ของเขาล้วนสูญเปล่า แถมยังเป็นตัวเร่งให้ข่งเทียนเซี่ยตื่นรู้สำเร็จอีกด้วย

"น่าชังนัก!"

ตู้จ้งกัดฟันจนแทบจะแหลก จ้องข่งเทียนเซี่ยด้วยแววตาอาฆาต หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ข่งเทียนเซี่ยคงถูกเฉือนเป็นหมื่นชิ้นไปแล้ว

"ตึ้ง!"

ข่งเทียนเซี่ยก้าวออกหนึ่งก้าว เสียงก้องสะท้อนใต้ฝ่าเท้า แผ่วแต่ไกลกังวานไปทั่วผืนแผ่นดิน ราวกับกระตุ้นให้กฎแห่งสวรรค์สั่นสะเทือน

ชั่วพริบตา แสงสีขาวที่ล้อมรอบร่างเขาก็ค่อยๆสลายหายไปหมด

ข่งเทียนเซี่ยดูราวกับกลายเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไร้พลังฝึกฝน มือถือม้วนหนังสือ เดินทอดน่องกลางอากาศอย่างสบายใจ

ทว่า ทุกคนต่างรู้ดี

ข่งเทียนเซี่ยหาใช่คนธรรมดาไม่ เพียงแต่ซ่อนเร้นพลังไว้ภายใน ให้ดูเหมือนธรรมดาเท่านั้น

"คืนสู่ความจริงแท้ คุณชายข่งช่างร้ายกาจจริงๆ!" เจ้าวัวต้าลี่เอ่ยชมอย่างทึ่ง

หนิงอันยิ้มกว้างดังดอกไม้บาน พูดว่า "ข้ารู้อยู่แล้วว่า ศิษย์พี่จะไม่ทำให้ผิดหวัง ต่อไปตู้จ้งต้องจบเห่แน่"

แล้วก็เป็นจริงดังคาด

ข่งเทียนเซี่ยเดินกลางอากาศ ก้าวแล้วก้าวเล่าประชัดชิดเข้าหาตู้จ้ง

ตู้จ้งเองก็เหมือนจะรู้ถึงอันตราย ขณะที่ข่งเทียนเซี่ยเข้าใกล้ เขาก็ถอยหลังเรื่อยๆ

ดังนั้น จึงเกิดภาพแปลกตาขึ้น

ข่งเทียนเซี่ยก้าวไปหนึ่งก้าว ตู้จ้งก็ถอยหนึ่งก้าว

ชัดเจนว่า ความหวาดกลัวได้แทรกซึมเข้าสู่ใจตู้จ้งแล้ว

เหล่าทหารต้าเว่ยเห็นภาพนี้ ในใจก็หนักอึ้ง

ในฐานะทหาร พวกเขารู้ดีถึงความสำคัญของ"ขวัญและกำลังใจ"ในสนามรบ ขวัญกำลังใจเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อชัยชนะ

ดังสุภาษิตที่ว่า โจมตีแรกฮึกเหิม โจมตีสองอ่อนลง โจมตีสามหมดแรง！

ในแง่ขวัญกำลังใจ ตู้จ้งแพ้ข่งเทียนเซี่ยไปแล้วเกือบหมดสิ้น

ในฐานะแม่ทัพผู้บัญชาการรบมานานปี ตู้จ้งย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี เพียงแต่ยิ่งข่งเทียนเซี่ยสงบและมั่นคง เขาก็ยิ่งใจสั่น

เพราะเขาไม่รู้เลยว่า ข่งเทียนเซี่ยได้ตื่นรู้เรื่องอะไร และความรู้สึกถึงอันตรายนั้นก็ยิ่งทวีขึ้น

"เติมเชื้อไฟให้หน่อย" หนิงอันสั่งการ

ทหารต้าโจวที่อยู่ข้างๆเข้าใจทันที ต่างพากันตะโกนเยาะเย้ย

"ตู้จ้ง เจ้าเก่งนักไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงกลัวแล้ว?"

"ตู้จ้ง เจ้าไม่ใช่จะฆ่าคุณชายข่งหรือ? แล้วเจ้าถอยทำไม?"

"แม้แต่ความกล้าสู้ก็ไม่มี ข้าว่าเว่ยอ๋องคงตาบอดแล้ว ที่เลือกคนอย่างเจ้ามาเป็นผู้บัญชา"

"ลือกันว่าเจ้าคือแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงแห่งต้าเว่ย พอดูตอนนี้ ก็แค่พอใช้ได้เท่านั้น"

"แม่ทัพที่มีชื่อเหรอ? ข้าถุย! น่าอับอายสิ้นดี!"

"ไอ้เฒ่าชั่ว ไอ้คนแก่สมองฝ่อ ไอ้เต่าหดหัว..."

ถ้อยคำเย้ยหยันอันไร้ความปรานีดังเข้าหู ทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากของตู้จ้งปูดโปนด้วยความโกรธ

ถ้าวัดตามอายุแล้ว เหล่านายทหารของต้าโจวไม่มีใครอายุมากกว่าเขา

ถ้าวัดตามระดับพลังแล้ว เหล่านายทหารของต้าโจวไม่มีใครมีพลังสูงกว่าเขา

"ตอนที่ข้าออกศึกในสมรภูมิ เจ้าพวกสุนัขสารเลว พวกเจ้ายังมัวเล่นโคลนกันอยู่เลย"

"ข้าบรรลุขั้นชำระบริสุทธิ์มาหลายปี บีบพวกเจ้าตาย มันง่ายยิ่งกว่าบีบมดเสียอีก"

"พวกเศษสวะที่ไม่เคารพผู้อาวุโส กล้าดูหมิ่นข้า พวกเจ้ารอไว้เลย"

"เมื่อข้าบุกยึดด่านเยี่ยนหนานได้ ข้าจะลากพวกเจ้ามาเฆี่ยนศพให้หมด!"

แม้ตู้จ้งจะโกรธ แต่เขาก็ผ่านวัยชราและศึกสงครามมามากจนขัดเกลาความหุนหันไปแล้ว มิฉะนั้นเว่ยอ๋องก็คงไม่มอบกองทัพหลายแสนให้เขานำ