วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2513

ตู้จ้งโกรธจนแทบคลั่ง

ผู้บัญชาการผู้ยิ่งใหญ่แห่งแคว้นต้าเว่ย ยอดฝีมือระดับปราชญ์ กลับถูกข่งเทียนเซี่ยตบหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย ถูกสั่งสอนราวกับนักเรียนประถม นี่มันเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่เกินจะทน

ด้วยความเดือดดาล เขากระโจนเข้าใส่ข่งเทียนเซี่ยอย่างเอาเป็นเอาตาย

ทว่า เขายังไม่ทันเข้าใกล้ ก็ถูกข่งเทียนเซี่ยใช้ม้วนตำราตีจนลอยกระเด็น

“แคร๊ก——”

ทันใดนั้น กระดูกของตู้จ้งหักไปสิบกว่าซี่ ร่างทั้งร่างถูกฟาดจนปลิวไปไกล

“ฟึ่บ!”

ข่งเทียนเซี่ยก้าวขยับ ไล่ตามอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ตู้จ้งจะตั้งหลักได้ ก็ถูกตีจนกระเด็นออกไปอีก

“เพี้ยะ!”

ตู้จ้งถูกฟาดอีกครั้ง ไม่รู้ว่ากระดูกหักไปกี่ท่อน ร่างกายแทบกลายเป็นซาก

“เจ้ารู้ความผิดของตัวเองหรือไม่?”

ข่งเทียนเซี่ยถามขึ้นหลังจากฟาดเสร็จ

“เหลวไหล เหลวไหลสิ้นดี?” ตู้จ้งเดือดจนขาดสติ ด่ากลับว่า “ข่งเทียนเซี่ย ไอ้ชาติชั่ว ข้าจะ… อ๊าก… ”

ตู้จ้งยังพูดไม่ทันจบ ก็ร้องโหยหวนอีกครั้ง ปากของเขาถูกฟาดจนแตกเป็นครั้งที่สอง

ข่งเทียนเซี่ยกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เคยสอนไว้ว่า การทำผิดไม่ใช่เรื่องน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือไม่ยอมแก้ไข หากเจอคนที่ไม่คิดจะแก้ไข ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ”

“ผู้อาวุโส ได้โปรดอย่ามัวดื้อดึงอีกเลย”

“ข้าจะสั่งสอนท่านเอง”

พูดจบ ร่างของข่งเทียนเซี่ยพุ่งออกไปดุจสายฟ้า ในชั่วพริบตา ม้วนตำราก็ฟาดลงบนใบหน้าของตู้จ้ง

จากนั้น ตู้จ้งก็ถูกฟาดซ้ำๆ ราวกับเป็นเพียงกระสอบทราย

ความเร็วของข่งเทียนเซี่ยรวดเร็วเกินคาด

แม้เขาไม่ใช้กระบวนท่าพิสดาร แต่ทุกการโจมตีกลับรวดเร็วแม่นยำอย่างที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังควบคุมพลังได้อย่างพอดี ไม่เบาเกินไป ไม่แรงเกินไป จงใจไม่ฆ่า แต่ฟาดให้ตู้จ้งร้องโอดโอยไม่หยุด

ตู้จ้งราวกับสัตว์ป่าที่ถูกต้อนจนมุม ร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น ถึงแม้จะโต้กลับ แต่ก็ไม่อาจหลบพ้นได้

แม้แต่ชายเสื้อของข่งเทียนเซี่ยก็แตะไม่ถึง

ทั้งที่ทั้งคู่ล้วนอยู่ในระดับปราชญ์ขั้นสูงสุด แต่ตู้จ้งกลับรู้สึกว่าตนเองกับอีกฝ่ายห่างกันราวกับฟ้ากับดิน

“เป็นไปได้อย่างไร?”

“ทำไมข้าถึงถูกเขากดขี่จนยับเยิน?”

“เขาบรรลุสิ่งใดกันแน่?”

แต่เพราะเผลอใจคิด

“เพี้ยะ!”

ก็ถูกฟาดจนกระเด็นอีกครั้ง

“อ๊ากกกก……” ตู้จ้งเงยหน้าร้องลั่น

“ยังไม่รู้ว่าผิดอีกหรือ?” ข่งเทียนเซี่ยเอ่ยถาม

ตู้จ้งด่าว่า “ข่งเทียนเซี่ย เจ้าแมร่งเอ้ยยย——”

“ดื้อด้านไม่ยอมรับผิด” ข่งเทียนเซี่ยพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คว้าม้วนตำราฟาดลงบนร่างตู้จ้งหลายครั้งติดกัน

“อ๊าก……”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วท้องฟ้า กองทัพต้าหเว่ยรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งร่าง ตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว จนหัวใจแทบแตกสลาย

เพียงเห็นว่าในอากาศอันว่างเปล่า ข่งเทียนเซี่ยท่วงท่าล้ำเลิศราวเซียน ใช้ม้วนตำราฟาดจนร่างครึ่งท่อนของตู้จ้งแตกกระจุย เลือดสาดกระเซ็น

“อะไรนะ?”

“แม่ทัพตู้กำลังจะแพ้แล้ว”

“จบแล้ว จบสิ้นแล้ว…”

เหล่าทหารต้าหเว่ยตัวเย็นเยียบไปทั้งกาย จนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“ชิ่ว!”

ทันใดนั้น กลางหว่างคิ้วของตู้จ้งปริออก ร่างเล็กสีขาวขนาดเท่ากำปั้นพุ่งออกมา กลายเป็นแสงพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้า

เมื่อเห็นดังนั้น เหล่าทหารต้าหเว่ยต่างสิ้นหวัง

“ข้ากล้ารับประกันว่า อีกไม่นาน คุณชายข่งจะต้องกลายเป็นยอดฝีมือสูงสุดแห่งจงโจวแน่นอน”

“นายน้อยข่ง……”

“เรื่องพวกนี้ข้ารู้อยู่แล้ว จะต้องให้ท่านบอกด้วยหรือ?” ข่งเทียนเซี่ยพูดแค่นั้น ทำให้ตู้จ้งพูดไม่ออกเลย

ไอ้เหี้ย! เจ้าก็คนร่ำเรียนหนังสือเหมือนกัน ไม่รู้หรือว่าความถ่อมตัวมันคืออะไร?

“ท่านมีอะไรจะพูดอีกไหม?” ข่งเทียนเซี่ยถาม

ตู้จ้งสังเกตเห็นว่าแววตาของข่งเทียนเซี่ยเย็นชา จนทำให้เขาหนาวสั่น

“คุณชายข่ง เจ้าอ่านหนังสือบัณฑิตอย่างเชี่ยวชาญ เข้าใจความถูกต้องลึกซึ้ง ข้าขอรับรอง ขอแค่เจ้าปล่อยข้า ไม่ว่ามีเงื่อนไขใด ข้าก็จะยอมรับทั้งหมด”

ตู้จ้งคิดไว้แล้ว ขอเพียงข่งเทียนเซี่ยปล่อยเขา เขาจะรีบออกจากจงโจวทันที

ถ้าเว่ยอ๋องรู้ถึงสิ่งที่เขาทำ แน่นอนว่าจะสั่งประหารเขา ดังนั้นการกลับไปจึงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

มีแต่การออกจากจงโจวเท่านั้น ที่จะรักษาชีวิตเขาไว้ได้!

ขอแค่รอดชีวิตไปได้ แล้วหาที่ลับๆฝึกฝนตัวเอง รอจนวันหนึ่งพลังแข็งแกร่งถึงขีดสุด จึงค่อยหาทางล้างแค้น

“งั้นข้าถามท่าน ตอนนี้ท่านรู้ว่าผิดหรือยัง?” ข่งเทียนเซี่ยถาม

“รู้แล้ว รู้แล้ว” ตู้จ้งรีบตอบ

“ผิดตรงไหน?” ข่งเทียนเซี่ยถามอีกครั้ง

ตู้จ้งตอบว่า “ข้าไม่ควรนำกองทัพมาที่นี่ ไม่ควรลบหลู่องค์หญิงหนิงอัน ไม่ควรคิดจะฆ่าคุณชายข่ง…”

“นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน” ข่งเทียนเซี่ยพูด “ท่านในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งต้าเว่ย ได้รับพระบัญชาโจมตีด่านเยี่ยนหนาน นี่คือหน้าที่ของท่าน มิใช่ความผิดของท่าน”

ตู้จ้งงงงัน

นี่ไม่ใช่ความผิดของข้า แล้วข้าผิดตรงไหนกันแน่?

ข่งเทียนเซี่ยพูดว่า “ความผิดของท่าน คือท่านไม่ฟังคำข้า ข้าบอกให้ท่านตาย แล้วทำไมท่านถึงไม่ตาย?”

ตู้จ้ง “???”

“ตอนนี้ถึงขั้นนี้แล้ว ท่านก็ยังไม่รู้ว่าผิด ข้าก็จะต้องส่งท่านไปตายด้วยมือของข้าเอง!” ข่งเทียนเซี่ยพูดจบ มือก็เร่งแรงกดดันขึ้นทันที

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนดังมาจากฟากฟ้า “ไว้ชีวิตเขาเถิด!”