วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2517

ปลายคมดาบชี้ไปทางใด อากาศราวกับถูกผ่าขาดออกเป็นสองส่วน ปรากฏรอยแยกยาวราวกับเป็นการพิพากษาที่น่าสะพรึงที่สุดระหว่างสวรรค์และปฐพี

พลังแห่งดาบพัดผ่านที่ใด ทุกสิ่งรอบข้างก็ซีดจางไร้สีสัน ราวกับต่อหน้าพลังนี้ ทุกสิ่งได้สูญเสียสีสันไปหมดแล้ว

เฉาพั่วเทียนเผชิญหน้ากับหนึ่งกระบี่สะท้านฟ้าที่น่าตกตะลึงนี้ แต่ในดวงตากลับไร้ซึ่งความหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับหัวเราะเบาๆขึ้นมาแทน

“ฝีมือกระจอก ไม่คู่ควรแก่การโจมตี”

สิ้นคำ เฉาพั่วเทียนก็กำหมัดแน่น

“หมัดเทพสงคราม!”

เฉาพั่วเทียนตะโกนเสียงต่ำ กายเคลื่อนไหวฉับพลัน แปรเปลี่ยนเป็นแสงสีทองพุ่งเข้าปะทะกับกระบี่สะท้านฟ้าด้วยหมัด

หมัดของเขาปลดปล่อยแสงทองเจิดจ้า ดุจดวงอาทิตย์อันร้อนแรง ปะทะกับกระบี่สะท้านฟ้าในชั่วพริบตา ส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วฟ้าและดิน สวรรค์ปฐพีล้วนสั่นสะเทือนในชั่วขณะนั้น

สองพลังอันแข็งแกร่งปะทะกันกลางอากาศ ก่อให้เกิดพายุที่น่าสะพรึงกลัว

เมื่อหมัดและกระบี่สะท้านฟ้าปะทะกัน แสงสว่างเจิดจ้าก็ปกคลุมทั่วสวรรค์และปฐพี

ในชั่วขณะนั้น ราวกับทั้งโลกได้ตกอยู่ในการต่อสู้อันสะเทือนไปทั่วปฐพีนี้

เพียงชั่วพริบตา กระบี่สะท้านฟ้าของข่งเทียนเซี่ยก็มืดหม่นลง ส่งเสียงสั่นสะท้าน รับไม่ไหวต่อพลังหมัดของเฉาพั่วเทียน

ในเวลาเดียวกัน ข่งเทียนเซี่ยก็ถอยร่นออกไป

“ครืดๆๆ——”

ข่งเทียนเซี่ยถอยไปไกลร้อยจ้าง ก่อนตั้งหลักมั่น แล้วจึงประสานมือทำมุทราอย่างรวดเร็วตรงหน้า ตะโกนเสียงดังว่า “แปร!”

เช้ง——

เสียงดาบสวรรค์ดังก้องสะท้านฟ้า

จากนั้น ก็เห็นกระบี่สะท้านฟ้าดังกล่าวแตกสลาย กลายเป็นเงากระบี่สิบแปดสาย

แต่ละสายยาวราวร้อยจ้าง

“ไป!”

ข่งเทียนเซี่ยสะบัดมือ เพียงชั่วขณะ เงากระบี่สิบแปดสายก็พุ่งโจมตีเฉาพั่วเทียนจากสี่ทิศแปดด้าน

นี่คือสุดยอดท่าไม้ตายที่น่าสะพรึงอย่างยิ่ง!

บนกำแพงเมือง หนิงอันมีสีหน้าตกตะลึงอย่างยิ่ง

“นี่คือหนทางที่ศิษย์พี่ได้บรรลุแล้วหรือ?”

นางมองออกว่า เงากระบี่สิบแปดสายนั้นทรงพลังอย่างมาก แต่ละสายทัดเทียมกับสุดยอดอาวุธนักบุญ คมกริบไร้ผู้ต้าน

“น่าเสียดาย ที่ฝีมือของคุณชายข่งไม่แข็งแกร่งเท่าเฉาพั่วเทียน ไม่เช่นนั้น เฉาพั่วเทียนก็ต้านไม่อยู่”

เจ้าวัวต้าลี่เพิ่งเอ่ยจบ ก็เห็นเงากระบี่สิบแปดสายฟันลงบนร่างของเฉาพั่วเทียนต่อเนื่องกัน

เฉาพั่วเทียนไม่ได้ป้องกันแม้แต่น้อย เมื่อเงากระบี่สิบแปดสายฟันลงบนร่างเขา ก็ราวกับฟันใส่เหล็กเทพ พลันเกิดประกายไฟกระจาย ส่งเสียงโลหะกระทบกันกังวาน

ไร้รอยขีดข่วนแม้แต่นิดเดียว

“อะไรนะ!”

ทั่วทั้งสนามต่างสูดลมหายใจเฮือกใหญ่

“นี่มันบ้าชัดๆ!”

“ไม่ป้องกันเลย แต่กลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย แบบนี้คือพลังของผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ขั้นสุดยอดหรือ?”

“นี่มันไม่ใช่มนุษย์แล้ว!”

“……”

กลางอากาศ

เงากระบี่สิบแปดสาย ภายใต้การควบคุมของข่งเทียนเซี่ย ล้อมรอบเฉาพั่วเทียนบินวนไปมา เสียงหวีดหวิวของกระบี่ดังก้องไปทั่วฟ้า

กลิ่นอายสังหารปกคลุมเต็มไปหมด

เงากระบี่สิบแปดสายนั้นพุ่งโจมตีจากทิศทางต่างกัน มุมต่างกัน และเวลาไม่พร้อมกัน แต่กลับพุ่งใส่เป้าหมายเดียวกันอย่างต่อเนื่อง

ท่าไม้ตายนี้น่ากลัวเกินไป แม้แต่ผู้ที่เพิ่งเข้าสู่ขั้นนักบุญใหญ่ ก็ยังไม่แน่ว่าจะรับมือไหว

ทว่า ความแข็งแกร่งของเฉาพั่วเทียนกลับทำให้ทุกคนตะลึงงัน

ทั่วร่างเขามีแสงทองห่อหุ้ม ปล่อยให้เงากระบี่สิบแปดสายฟันโจมตีอย่างไรก็ไม่อาจสร้างบาดแผลได้เลย

“ข่งเทียนเซี่ย ฝีมือเจ้ามีแค่นี้หรือ? ไม่พอหรอกนะ!”

เฉาพั่วเทียนเอ่ยเย้ย พลางยื่นมือขวาออกไป คว้าจับเงากระบี่หนึ่งสายไว้ในพริบตา

“แกร๊ก!”

สิ้นคำ เฉาพั่วเทียนออกหมัดเลี่ยงดาบยาวของข่งเทียนเซี่ย ตรงเข้าซัดหน้าอกเขา

“ปัง!”

คงเทียนเซี่ยพ่นเลือดออกมา ร่างลอยกระเด็นกลางอากาศตกลงพื้น

“ศิษย์พี่——”

หนิงอันกับเจ้าวัวต้าลี่รีบพุ่งเข้าไปพยุงข่งเทียนเซี่ย ขึ้นไปบนกำแพงเมือง

ใบหน้าข่งเทียนเซี่ยซีดเผือด มุมปากมีเลือดซึม

หนิงอันรีบนำเม็ดยามาสองสามเม็ด ยัดเข้าปากข่งเทียนเซี่ย

หลังกลืนยา สีหน้าข่งเทียนเซี่ยดีขึ้นเล็กน้อย เงยหน้ามองเฉาพั่วเทียนที่ยืนอยู่กลางอากาศ แววตาฉายแววไม่ยอมแพ้

เฉาพั่วเทียนยืนอยู่กลางอากาศดุจเทพเจ้า มองข่งเทียนเซี่ยจากที่สูง เอ่ยเสียงเย็นว่า “แม้เจ้าจะนับว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่คนรุ่นเดียวกัน แต่ต่อหน้าข้า เจ้าก็ไม่ต่างจากมดตัวหนึ่ง”

“ถ้าให้เวลาเจ้าอีกสักหลายพันปี อาจพอจะสู้ข้าได้อย่างสูสี น่าเสียดาย ข้าไม่คิดจะให้เวลาเจ้าฝึกตน”

ข่งเทียนเซี่ยเงยหน้ามองเขา แววตาไม่ยอมจำนน พยายามฝืนลุกขึ้นเอ่ยว่า “การพ่ายแพ้ในวันนี้ เป็นเพราะการฝึกฝนของข้ายังไม่เพียงพอ และท่านก็เอาเปรียบด้วยอายุที่มากกว่า”

“ถ้าข้ามีอายุเท่าท่าน ป่านนี้ข้าก็ทำลายท่านสูญสิ้นแล้ว”

เฉาพั่วเทียนหัวเราะเย็น “น่าเสียดาย เรื่องในโลกนี้ไม่มีคำว่า‘ถ้า’มากนัก”

“ข่งเทียนเซี่ย เห็นแก่หน้าท่านฟูจื่อ ข้าจะให้เจ้ามีวิธีตายอย่างสมเกียรติ”

“เจ้าฆ่าตัวตายซะ”

ข่งเทียนเซี่ยเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยอง “ฆ่าตัวตายน่ะไม่มีทาง อยากได้ชีวิตข้า ท่านก็ต้องมาเอาเอง”

ในดวงตาเขามีความมุ่งมั่น เตรียมจะสู้จนตัวตาย

“ศิษย์พี่ ท่านพักก่อนเถอะ ข้าจะไปจัดการเขาเอง” หนิงอันกล่าว

“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา” ข่งเทียนเซี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนส่งเสียงผ่านจิตว่า “เฉาพั่วเทียนแข็งแกร่งเกินไป เราไม่อาจป้องกันด่านเยี่ยนหนานได้แล้ว ศิษย์น้อง อีกเดี๋ยวข้าจะหาทางถ่วงเวลาเฉาพั่วเทียน เจ้าต้องรีบออกไปจากที่นี่”

“ไม่ได้” หนิงอันตอบ “ข้าบอกแล้ว ข้าจะอยู่ตายไปพร้อมกับทหาร”

“ศิษย์น้อง…” ข่งเทียนเซี่ยยังจะพูดต่อ แต่เจ้าวัวต้าลี่ก็พูดขึ้น

“พวกเจ้าไม่มีทางสู้เขาได้ ปล่อยให้ข้ารับมือเอง!” พูดจบ เจ้าวัวต้าลี่ก็ก้าวออกไปทันที